«Δεν υπάρχει χειρότερος τρόπος για να υποτιμήσουμε το ρόστερ μας και την προσπάθεια που γίνεται από περσι τον χειμώνα ...απ’το να θεωρήσουμε ταβάνι μας την νίκη απέναντι σε αυτούς! » 
 http://www.redsagainsthemachine.gr/articles/121023/otan-oi-gayroi-kernane-loytso 

Με την έναρξη του αγώνα σκεπτόμουν πως, μεταξύ άλλων, έπρεπε να αντεπεξέλθουμε και στην εξής πρόκληση: Χωρίς το «δεκανίκι» του Μάντζαρη, χωρίς την δυνατότητα περιορισμού του αντιπαλου παραγωγικού γκαρντ από έναν μόνο παίκτη …η ομάδα αυτή την φορά έπρεπε να παρουσιάσει μια «άμυνα συνόλου», με μεγαλύτερη ενέργεια και πιο συντονισμένη προσπάθεια από όλους. Βλέποντας το πρώτο δεκάλεπτο, δεν μπορούμε να πούμε πως ο στόχος επετεύχθη. Ειδικά στο πρώτο μισό της περιόδου το μαρκάρισμα του Λο στον Διαμαντίδη ήταν πλημελέστατο …σημειωτέον ότι ο Διαμαντίδης δεν έχει παρουσιαστεί σε καμια σεζον τόσο ψόφιος ειδικά στα πόδια. Γενικώς δεχθήκαμε αρκετά εύκολα ντράιβ αποτέλεσμα και των ανοικτών χώρων και της παθητικής μας στάσης στην κυκλοφορία του βάζελου. Στα σημεία που Διαμαντίδης και Ματσιούλις πλησίαζαν με πρόσωπο στο καλάθι, ο Πάουελ μας θύμιζε πόσο λίγος είναι ως «κυματοθραύστης» και πως το να κλείνει γρήγορα διαδρόμους προς το καλάθι δεν είναι το φόρτε του. Ασυγκέντρωτος παρουσιάσθηκε και ο Πρίντεζης με λάθος τοποθετήσεις και κακές επιλογές στην άμυνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η επιμονή του να ακολουθεί διαρκώς τον Γκιστ στο τρίποντο, δημιουργώντας επιπλέον κενό προς την ρακέτα …λες και άμα τον άφηνε θα μας έκανε καμια σοβαρή ζημιά! Να’ταν ο Τσαρτσαρής στο τρίποντο να πω «μάλιστα»! 

Μ’αυτά και με εκείνα ο βάζελος μπήκε αρκετά καλά στο παιχνίδι και έδειχνε να αποκτά ψυχολογική ανάσα, δεδομένης πάντα της απειρίας του. Αντίθετα το άγχος φαινόταν να γυρνάει προς εμάς. Επιθετικά, τουλάχιστον στην αρχή, συντηρούμασταν από τραβηγμένα καλάθια του Πάουελ κοντά στην εκπνοή χωρίς να εμπνέουμε σιγουριά και χωρίς να γυρίζει σωστά η μπάλα. Ένα ακόμα λάθος μας ήταν ότι δεν εκμεταλλευθήκαμε όσο έπρεπε το ματσάρισμα Σπανούλη - Ούκιτς στην επίθεση όσο ο Πεδουλάκης κρατούσε τον Κροάτη στο παρκέ. Στην ρακέτα τώρα, όσο ο βάζελος επιλέγει ευέλικτο σχήμα με Γκιστ και Λάσμε εσύ έχεις δυο επιλογές. Ή να του κόψεις το όποιο πλεονέκτημα στην ταχύτητα περνώντας μέσα τον Χάινς ή να του κόψεις τα ριμπάουντ περνώντας μέσα τον Σερμαντίνι. Δυστυχώς όμως αργήσαμε να αντιδράσουμε. Με το τρίποντο του Παπανικολάου και με την βελτίωση της συνεργασίας στους ψηλούς μας η ομάδα έδειξε να συνέρχεται και να μπαίνει πιο δυνατά στο παιχνίδι. Σοβαρό μειονέκτημα του Παναθηναϊκού ήταν πως κάθε φορά που περνούσε η μπάλα σε ψηλό τους, μετά από ένα δικό μας καλό double team ή μπάλα δεν περνούσε στην αδύνατη πλευρά ούτε με αίτηση. Το πρόβλημά τους αυτό έγινε εντονότερο με την είσοδο του Σχορτσιανίτη στο παρκέ. Πρόβλημα όμως είχαμε και εμείς μέχρι ο πάγκος μας να καταλάβει πως το μαρκάροντας τον Σόφο εκείνη την ώρα ο Σερμαντίνι ...το μόνο που μπορούσε να δώσει ήταν άσκοπα φάουλ. Ακόμα και ο Άντιτς αμυντικά έδειχνε να’ναι καλύτερη επιλογή από τον Γεωργιανό! Κλείνοντας το δεκάλεπτο ο Ολυμπιακός μειονεκτούσε παραγωγικά τόσο στα τρίποντα, όσο και στις βολές που συνέχιζε την ...«παράδοση» που ξεκίνησε κόντρα στην Φενέρ. Αν στην εξίσωση προστεθεί και η μέτρια αμυντική μας παρουσία, είναι εύκολο να βρούμε γιατί το τέλος της περιόδου μας βρήκε να υπολειπόμαστε στο σκορ. 

Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται περνώντας στο δεύτερο δεκάλεπτο είναι αυτή του Σερμαντίνι να βρίσκεται έξω με δυο φάουλ, αποτέλεσμα της «άνισης» μονομαχίας του με τον Σχορτσιανίτη αλλά και της κακής διαχείρισης από τον πάγκο. Στο παιχνίδι είδαμε να μπαίνει ο Χάινς ο οποίος έπαιξε όπως έπρεπε τον Σόφο είτε περιορίζοντάς το τάισμά του, είτε με double team βγαίνοντας στην μούρη του στον σωστό χρόνο. Για ένα ακόμα παιχνίδι η αμυντική συνεισφορά του Χάινς ήταν πολύ σημαντική, ωστόσο αυτό που έπρεπε να προσέξουν οι ψηλοί μας ήταν τα χαζά φάουλ όποτε κατάφερνε ο Σόφο να βρεθεί με πρόσωπο στο καλάθι. Την ώρα δε που η μπάλα έφθανε στα χέρια του Σχορτσιανίτη, παρόντος και του Καπόνο στο παρκέ, η ομάδα έπρεπε να λειτουγήσει μαθηματκά ...μάλιστα μαθηματικά! Να κοιτάξει δηλαδή πάση θυσία να εμποδίσει το πέρασμα της μπάλας απ’το ζωγραφιστό προς τα έξω, αφήνοντας άμα λάχει τα καλάθια απ’την ρακέτα. Στο φινάλε κάλλιο να φας δυο πόντους από τον Σοφοκλή παρά τρεις από τον Καπόνο που’χει κωλόχερο! Η επιλογή του Περπέρογλου σε αυτό το σημείο ήταν αν μη τι άλλο ωφέλιμη μιας και ο Στρατής και τρίποντο έχει και να ποστάρει μπορεί και χαμηλά έχει μάθει να παίζει. Και τα τρια αυτά στοιχεία μας θα μας ήταν χρήσιμα απέναντι σε έναν Καπόνο που στην άμυνα είναι μαύρη τρύπα. Οι δε βοήθειες, ειδικά από κοντούς κάθε φορά που ο Περπέρογλου έπαιζε τον Καπόνο στα πόδια πηγαίνοντάς τον σε ντράιβ, ήταν όλες του κώλου! Σε αυτό το σημείο καλό θα ήταν να υπάρχει σχεδιασμένο ελεύθερο σουτ με σκριν στον Περπέρογλου, αφού για να τον πιάσει ο προσωπικός του αντίπαλος θα έπρεπε πρώτα να κλάσει. Και απ’την στιγμή που έχεις και τον Αντιτς στο παρκέ, γιατί να μην βάλεις και μεγαλύτερη ποικιλία μετα το πικ σου; Γιατί να μην στηθεί κι ένα πικ-εν-ποπ όποτε πηγαίνει ο Άντιτς στα σκριν; Γιατί να μην βγάλεις κι ένα side πικ-εν-ρολλ όποτε το σκριν στο δίνει ο Πάουελ, με δεδομένη την έφεσή του από μέση απόσταση; Με αυτόν τον τρόπο και λιγότερο προβλέψιμος καθίστασαι και (πολύτιμα)φάουλ εκμαιεύεις από τους ψηλούς της βαζέλας, επιταχύνοντας την φθορά τους. 

Την ώρα όμως που οι ψηλοί του Παναθηναϊκού άρχισαν να βγάζουν έντονη έλλειψη συγκέντρωσης(συνέπεια της κούρασης) εμείς δεν το εκμεταλλευθήκαμε όσο έπρεπε. Είναι δυνατόν να ξεχνιέται ψηλά ο Σόφο σε παιχνίδι μισού γηπέδου και εμείς να μην έχουμε ψηλό στο ζωγραφιστό έτοιμο  να μας δώσει σκορ; Είναι δυνατόν την ώρα που ο Σόφο ξεχνιέται σε επίθεσή δική μας εκτός ρακέτας να μην επιχειρεί κοντός μας να τον εκθέσει παίζοντάς τον στα πόδια; Κι αν η σκέψη να βάλεις μέσα τον Πάουελ προκειμένου να τραβήξει κι άλλο έξω τον σκασμένο Σχορτσιανίτη παίρνοντάς του φάουλ είναι σωστή, το να συνεχίζεις με τον Πάουελ όταν ο Πεδουλάκης ρίχνει στο παιχνίδι τον Λάσμε είναι λάθος. Αφού και το εκτός ρακέτας πλεονέκτημά σου εξασθενεί και ρισκάρεις αρκετά με την άμυνά σου στο ζωγραφιστό ...καλώς λοιπόν επέστρεψε ο Χάινς εκεί έστω και καθυστερημένα! 

Με τον Σόφο απόντα, η περιφερειακή μας άμυνα έσφυξε ...μιας και ουσιαστική ανάγκη για να κλείνουμε ρακέτα δεν υπήρξε. Ο βάζελος, που για σεβαστό διάστημα έπαιξε και χωρίς τεσσάρι, στερούνταν επιθετικών λύσεων και άρχισε να τουβλάρει σε κάθε μακρινό σουτ που επιχειρούσε! Εκεί ακριβώς ήταν που άρχισε να γελάει το χειλάκι μας! Αποκτήσαμε πλεονέκτημα στα ριμπάουντ, κυκλοφορούσαμε σωστά την μπάλα με Λο και Σπανούλη και παράλληλα η είσοδος των Παπανικολάου – Πρίντεζη έδωσε την ομάδα ταχύτητα και ενέργεια! Με το κλείσιμο της περιόδου το μάτι μου έπεσε κατ’ευθείαν στα φάουλ των γκαρντ. Αφού το τελευταίο πράγμα που θες σε ένα τέτοιο παιχνίδι είναι στα κρίσιμα της επανάληψης να’χεις κουμπωμένους στην άμυνα τους τρεις κοντούς που διαθέτεις. Κουμπωμένους ...ή και κουρασμένους μιας και Σπανούλης και Λο στο πρώτο ημίχρονο είχαν πάνω από δεκαπέντε λεπτά συμμετοχής έκαστος! 

Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε με Σερμαντίνι στο παρκέ, τον οποίο κάναμε μαύρα μάτια να δούμε στις δυο προηγούμενες περιόδους. Περιμένει κανείς απ’τον τον Γεωργιανό εκτός από τα ριμπάουντ που θα κατεβάσει ποντάροντας στο πλεονέκτημα ύψους του έναντι του Λάσμε, να τελειώνει άνετα κάθε φάση μετά από πικ-εν-ρολλ. Αυτό είναι το θετικό της όλης υπόθεσης. Το αρνητικό είναι πως όποτε αφήναμε τον Διαμαντίδη να πάρει την μπάλα με μέτωπο στο καλάθι, δεν υπήρχε κάποιος να του κλείσει γρήγορα και αποτελεσματικά τον διάδρομο. Τα πρόβλημα έγινε πιο έντονο από την ώρα που ο Πεδουλάκης επέλεξε να επαναφέρει τον Σχορτσιανίτη. Ερώτηση: Έχεις τέσσερα πεντάρια και ένα τεσσάρι που μπορεί να παίξει και στο 5, την ώρα που ο Παναθηναϊκός έχει μόλις δυο. Γιατί δεν εκμεταλλεύεσαι αυτό το αριθμητικό σου πλεονέκτημα όταν κάνεις διαχείριση; Μπαίνει στο παρκέ ο Σχορτσιανίτης που από τα μέσα του δευτέρου δεκαλέπτου είχε ψοφήσει, που είναι στο τσακ να ξεράσει το κοντοσούβλι που’φαγε. Το τι έχει σχεδιάσει ο Πεδουλάκης φαίνεται ...άλλωστε το ξαναείδαμε το έργο «την μπάλα στην ρακέτα και άγιος ο Θεός» ...κι εσυ κρατάς μέσα τον Σερμαντίνι μωρέ; Ακόμα κι ο Μαυροειδής δεν θα μπορούσε εκείνη την ώρα να περάσει μέσα να τον παίξει ξύλο και να τον φθείρει;; Ζητάς και μια καλή άμυνα από τους κοντούς ώστε να περιορισθούν οι πάσες στην ρακέτα και κάνεις την δουλειά σου ανώδυνα! Αντιθέτως αυτό που προτιμήσαμε εμείς ήταν να δώσουμε το τρίτο φάουλ του Σερμαντίνι ...σαν να’χαμε σχεδιάσει πως ο Γεωργιανός θα έπαιζε τον ρόλο του αναλώσιμου ψηλού! Είναι δυνατόν να αφήνεις τον χοντρό να ρολάρει στο κορμί του Σερμαντίνι αντί να ζητήσεις απ'τον τελευταίο να περιμένει την βοήθεια; Είναι δυνατόν(με δεδομένο το μειονέκτημα στην επαφή) να αναγκάζεται ο αργός Σερμαντίνι να παίζει τον Σόφο σε απόσταση, με αποτέλεσμα ο χοντρός να παίρνει την μπάλα στην πλάτη του και να τρώμε καλάθια της πλάκας; Κι όταν ο Γεωργιανός δίνει φάουλ εσύ να λες και «μπράβο» ...επειδή ένας άστοχος παίκτης πήγε στις βολές!  

Επιθετικά, η παρτίδα σωζόταν απ’τα εύστοχά μας σουτ απόρροια τις σταδιακά βελτιουμενης κυκλοφορίας της μπάλας. Γιατί όπως λέει κι ο blogger Μητσάρας “γερνώντας σωστά την μπάλα κάνεις τις αντίπαλες άμενες ν’ανοίγουν και σου’ρχονται τα εύστοχα σουτάκια και τα τριποντάκια”. Την ίδια ώρα ο Παναθηναϊκός όχι μόνο επιβεβαίωνε τα περί μονοδιάστατου παιχνιδιού που σημειώσαμε παραπάνω, αλλά έχανε και τα ντράιβ του Διαμαντίδη! Γιατί παρόντος του χαλύβδινου Κάιλ Χάινς του δυναμίτη και οι διάδρομοι έκλειναν όπως έπρεπε και η μπάλα δύσκολα έφθανε σε ψηλό της βαζέλας! Όταν ο Πεδουλάκης δοκίμασε σχήμα με Τσαρτσαρή και Λάσμε ...απαντήσαμε σωστά ρίχνοντας στο παρκέ τον Άντιτς. Ψηλό με σουτ αυτοί; ...Ψηλό με σουτ κι εμείς! Συν ότι με τον Πέρο μπορείς να σώσεις τον κώλο σου στα ριμπάουντ. Όσον αφορά το ανέβασμα του Τσάρτσαρη στο τρίποντο, αυτό πολύ εύκολα μπορεί να το αντιμετωπίσει ακόμα κι ο Χάινς ειδικά κόντρα σε έναν τόσο αργό αντίπαλο. Το θετικό που παρατήρησα με την λήξη του δεκαλέπτου αφορούσε τα επιθετικά ριμπάουντ και τις επιθέσεις που ανανεώθηκαν ...και ναι σωστά μαντέψατε και αυτά απόρροια της βελτιωμένης κυκλοφορίας ήταν. Γιατί όταν στο μισό γήπεδο η μπάλα γυρνάει σωστά, τότε αναγκάζεις και τους αντιπάλους σου να βγουν απ’τις θέσεις τους άρα μπορείς ευκολότερα να καβατζώσεις το ριμπάουντ! 

Το τέταρτο και τελευταίο δεκάλεπτο, η τελευταία πράξη του δράματος σαν να λέμε, ξεκίνησε με απανωτά δικά μας λάθη χάρη στα οποία η βαζέλα πλησίασε στο -6.  Όμως η κακή αυτή παρένθεση πήρε τέλος με την συγκέντωση που αρχίσαμε να δείχνουμε στην άμυνα καθώς και με το τρίποντο του Στρατή που επανέφερε την διαφορά στο διψήφιο. Η ομάδα συνέχισε να κατεβάζει ριμπάουντ, ορισμένα μάλιστα μετά από άστοχα και τραβηγμένα σουτ του Μπράμος που κινήθηκε σε ρηχά νερά και δεν βοήθησε την ομάδα του καθόλου. Η άμυνά μας συνέχισε να είναι από υποφερτή ως κι ικανοποιητική ...βέβαια και το κάκιστο rotation της βαζέλας και το κοουτσάρισμα της πλάκας από πλευράς Αργύρη έπαιξαν τον ρόλο τους.  Απόντος του Σχορτσιανίτη ο Μπράμος και ο Καπόνο σπάγανε τα καλάθια και αυτός συνέχιζε να τους λέει «βαράτε». Όταν έμπαινε μέσα ο Σχορτσιανίτης τότε απλά οι τέσσερις υπόλοιποι ψάχνανε τον χοντρό. Δεν γίνεται δουλειά έτσι Αργύρη! Δεν γίνεται να περιμένειςνα κερδίσεις στο ΣΕΦ με πρώτο σκόρερ τον - περιορισμένων αντοχών- Σόφο! Δεν χτίζεις περιφέρεια με δυο παίκτες που δεν δίνουν πάσα ούτε απ’το αριστερό στο δεξί τους ...έναν τον Μπανκς και έναν τον Ούκιτς που μας τον έφερες για βόμβα μεγατόνων και ηγέτη και στα ντέρμπυ κατέληξες να τον κρύβεις γιατί αποδείχθηκε κλανιόλα ολκής! Αλλά και που τις κάνεις εσύ τις μαλακίες ποιος θα τις δει Αργύρη μου; Ο Τράκης με το μαλλί το μοιραίο; Αυτά πρέπει να τα βλέπουμε εμείς προκειμένου να χαμηλώνει το κεφάλι και να μην παίρνουν τα μυαλά μας αέρα. Αυτό το τριμπούρδελο κερδίσαμε μάγκες! 

Επιστρέφοντας στα του παιχνιδιού λοιπόν, όταν οι παίκτες της βαζέλας κουράζονται και δεν γυρνούν την μπάλα ούτε με αίτηση εσύ τι κάνεις;; ΤΟΥΣ ΣΚΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΝΕΙΣ. Αυτόν ακριβώς τον σκοπό εξυπηρέτησε η παρουσία των Παπανικολάου και Πρίντεζη. Με τον πρώτο στην άμυνα παύεις να έχεις σκορ απ’ τα τριάρια του Παναθηναϊκού. Ο δε Πρίντεζης είχε πλεονέκτημα στα πόδια απέναντι σε κάθε τεσσάρι της αλογοτροφής ...χώρια το ποστάρισμα! Μάλιστα, τυχόν ενάλλαγη των δυο στο μισό γήπεδο πάλι μπορούσε να σου δώσει άνετα σκορ! Είτε από τον Παπ που θα ερχόταν δυναμικά με πρόσωπο στο καλάθι  ...είτε από τον Πρίντεζη που βγαίνοντας προς τα έξω και από μέση απόσταση θα μπορούσε να σουτάρει και την επιλογή της πάσας σε ελεύθερο θα είχε! Όσο φθάναμε προς το τέλος δείχναμε καλύτεροι στις αμυντικές περιστροφές και  στο double team βελτιωνόμασταν, με τον Λο να κινείται εξαιρετικά προκειμένου να κλέψει μπάλες που στόχο είχαν τους πράσινους ψηλούς. Η απάντηση του Παναθηναϊκού ήταν η ζώνη με προσαρμογές ...με τον εξουθενωμένο Σοφοκλη(ναι, καλά το είδατε) να βγαίνει συχνά-πυκνά πάνω στους κοντούς μας! Kαι κάπως έτσι τέλειωσαν όλα...  

Το συμπέρασμα που προκύπτει και από το δεύτερο ντέρμπυ της κανονικής περιόδου είναι ενα: We love Argyris! Μόνο εσύ Περιστεριώτη Θεε, Ζάχο Χατζηφωτίου των Δυτικών Προαστίων θα μπορούσες να χάσεις από την περιφέρεια παιχνίδι που ο Ολυμπιακός το έβγαλε με μόνο τρεις κοντούς, δυο εκ των οποίων αγωνίστηκαν πάνω από μισάωρο! Χωρίς ένα πενταδάτο μας γκαρντ που σημειωτέον είναι και ο καλύτερος αμυντικός μας! Βγήκες μετά στην συνέντευξη τύπου κι άρχισες τα καραγκιοζιλίκια! Φαίνεται δεν σου’φθανε που έγινες ρόμπα εντός παρκέ ...κι από ποιον; Απ’τον Μπαρτζώκα! «Εμείς θα τα δούμε τα λάθη μας» ανέφερες μεταξύ άλλων. Γιατί λοιπόν δεν μας τα λες τα λάθη σου να γελάσουν ακόμα και τα τσιουάουα; Παρά μιλάς για τους γκρι εκβιάζοντας έτσι την εύνοιά τους στο κύπελλο; 

Ας δείξει κάποιος στον Αργύρη σε βίντεο πώς χάσαμε δυο πρωταθλήματα με πλεονέκτημα έδρας. Ας του θυμίσει κάποιος τι μας σφύριζαν στην κανονική περίοδο ακόμα και εκείνες τις χρονιές που πήραμε το πλεονέκτημα έδρας! Ας ρωτήσει ο Αργύρης τον διαιτητή Πηλοϊδη του προχθεσινού αγώνα πως πεντέμισι χρόνια πριν, στον τρίτο τελικό του ΟΑΚΑ με το non-call μας στέρησε την ευκαιρία να πάρουμε κούπα μέσα στο σπίτι μας με σπάσιμο έδρας! Ας του δείξει κάποιος τα βίντεο από τον τρίτο τελικό του 2010! Ας του θυμίσει ότι υπήρξε θεατής σε όλα τα όργια ...ως πανελίστας στις εκπομπές της αρδομασονίας αλλά τότε έκανε τουμπέκα! Για τον Δημητράκη δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε. Πέρα απ’το ακαταλόγιστο που έχει κερδίσει με το σπαθί του ...έχοντας προδοθεί απ’το ίδιο του το αίμα μπορεί να διαχωρίζει και την θέση του  από τα εγκλήματά του σογιού του! Μπορεί εσκεμμένα έχει βαλει «Χ» στα παλιά και να παριστάνει τον τουρίστα!

Θα ήθελα ωστόσο ένας Παναθηναϊκός με σώας τας  φρένας(εκ των πραγμάτων ο DPG αποκλείεται) να εξηγήσει πως γίνεται μεταξύ ζελέδων αυτή η άποψη: 

να εμφανίζεται ως συνέχεια και συνέπεια αυτής:

“ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: ΤΗΝ ΑΛΗΤΕΙΑ ΤΗΝ ΕΧΩ ΕΦΕΥΡΕΙ ΕΓΩ!”
 http://www.woop.gr/content/98459/giannakopoulos-ten-aleteia-ten-eho-epheurei-ego

Ή το’να θα ισχύει ή τ’άλλο! Η παπάς-παπάς ή ζευγάς-ζευγάς! Ήθελα να’ξερα εκεί στα Βόρεια Προάστια τι σας βάζουν στο γαλατάκι και τα’χετε έτσι μπερδεμένα! Ίσως και να το’χετε, αυτό ...μέσα σας.

Θέλω να κλείσω λέγοντας και για το κύπελλο δυο κουβέντες. Προφανώς και θα γουστάρω εαν πανηγυρίσω μια δεύτερη νίκη κόντρα στον βάζελο εντός της εβδομάδος. Αλλά τα περί «κούπας» «σημαντικού τίτλου» και ... «τα παπάρια μου κουνιούνται» να τα πείτε μεταξύ σας βαζελάκια μπας και τα πιστέψετε! Το πόσο σοβαρά παίρνουμε την διοργάνωση - παρωδία του Σωλήνα μας τα’φερε έτσι  η ...τύχη που το έχουμε αποδείξει κατ'επανάληψιν . Το 2010, ως κυπελλούχοι Ελλάδος (μάλιστα εκείνο το κύπελλο ήταν και η πρώτη διάκρισή της διοίκησης Αγγελόπουλων) χαλάσαμε μια ολόκληρη ομάδα και στο τέλος της σεζόν δεν πανηγύρισε κανείς. Το 2011 ήμασταν πάλι κυπελλούχοι Ελλάδος όταν στο τέλος της σεζόν η μπάλα του ... χαλασμού πήρε και την διοίκηση! Η μήπως το καλοκαίρι που το κύπελλο το χάσαμε μας είδατε να ξενερώνουμε; Αλήθεια βαζελάκια, εσείς ως κυπελλούχοι πέρσι πόσο πανηγυρίσατε; Βέβαια πέρσι την εποχή που πήρατε το κύπελλο διατηρούσατε ελπίδες και για το πρωτάθλημα! Φέτος όμως ήλθε η στιγμή να πέσετε οι ίδιοι μέσα στον βούρκο που τόσα χρόνια σκάβατε. Στα τέσσερα να παρακαλάτε σα γυναικούλες για το κυπελλάκι θα καταντήσετε! Φέτος με τις ελπίδες για περαιτέρω διάκριση σε Ελλάδα και Ευρώπη να έχουν στερέψει θα το πανηγυρίσετε πιο πολύ κι από triple crown το μπολάκι του Σωλήνα ...αν βεβαίως το πάρετε! Την ώρα που σχεδόν παντού στην Ευρώπη έχουμε final8, στο Βασιλακοπουλιστάν έχουμε ένα έκτρωμα σχεδιασμένο ώστε -μέχρι και το 2007 - να παίζει τελικό ο ζελές με κάποιον κι από το 2008 κι έπειτα ο ζελές με τον Ολυμπιακό. Μια διοργάνωση - ένας αγώνας! Πείτε λοιπόν ευχαριστώ στον μπαμπάκα σας τον Σωλήνα γιατί εξ αιτίας του φέτος -αντί για τίτλο- μπορεί και να σηκώσετε το αναμνηστικό της (δικής σας)χαβούζας! 

DRAZA