Καλό σας μήνα κουφαλίτσες! Τα’φερε έτσι η μοίρα που η επιστροφή μου μετά από σειρά ανειλημμένων υποχρεώσεων συνέπεσε με Ευρωπαϊκό παιχνίδι του κώλου. Ξέρω σας χρωστώ υλικό ...τα πάντα όμως θα ανέβουν αναδρομικά. Σκέπτομαι μάλιστα ορισμένα κομμάτια να σκάσουν περί τα τέλη του μηνός οπότε και θα χρειασθεί να απουσιάσω ξανά. Έτσι για να’χουμε κάτι να παίζουμε όσο λείπω!

Στο προκείμενο τώρα ...εχθές είχαμε έναν αγώνα από εκείνους που επιβάλλεται να’ναι νικηφόροι αν θες να παραμείνεις με αξιώσεις στην συνέχεια της διοργάνωσης. Κι εμείς ως οφείλαμε κάναμε την ανάγκη υποχρέωση και φθάσαμε σε μια «σβηστή» νίκη. Εχθές όμως για πρώτη φορά μάγκες συνειδητοποίησα και το μεγαλύτερο μειονέκτημα αυτού του «νέου top 16» ...και δεν είναι άλλο από τον «μακρύ δρόμο» της συγκεκριμένης φάσεως. Να σας θυμίσω ότι οι ιθύνοντες στο ξεκίνημα της σεζόν ποντάρανε ακριβώς εκεί ...στις πολλές ομάδες και στα συνεχόμενα παιχνίδια προκειμένου να υποστηρίξουν ότι οι μεγάλοι θα ζορίζονται περισσότερο, ότι θα’χουμε ανατροπές άρα και μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Καλά όλα αυτά, αλλά εχθές είδαμε και την άλλη όψη του νομίσματος. Δηλαδή, μόλις στα μίσα του τοπ 16 να σου παρουσιάζονται ομάδες αδιάφορες, χωρίς καμία ελπίδα πρόκρισης συνεπώς, χωρίς κανένα κίνητρο να κόψουν βαθμούς και να φέρουν ανατροπές στον όμιλο. Δεν σου φθάνει σαν να λέμε η καταπόνηση από τα μαζεμένα παιχνίδια με «μεγάλους» ...ξοδεύεσαι και κόντρα στις γλάστρες του ομίλου!

Η ομάδα ξεκίνησε και πάλι νωθρά, παρουσιάζοντας προβλήματα τόσο στην δημιουργία όσο και στο αμυντικό κομμάτι. Ειδικά στον χώρο κοντά στην ρακέτα δεν κλείναμε καθόλου καλά. Είναι πραγματικά ανησυχητικό να βλέπεις ένα πρόβλημα που έχει επισημανθεί από νωρίς να φθάνει να σε ταλαιπωρεί  ακόμα κι απέναντι σε κάτι Βίντμαρ, Μάρκοτα, Φό(λ)κερ, τσόπερ και τα τέτοια μου κουνιούνται. Βασικός υπέυθυνος για αυτή την δυσλειτουργία ήταν και πάλι ο Πάουελ. Κι ενώ ειδικά στην αρχή έλεγα να περιμένουμε να δούμε πώς θα δουλέψει πάνω σε αυτό του το πρόβλημα ...νομίζω πως πλέον πρέπει να το πάρουμε απόφαση: Ο ΤΥΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ ΚΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ! Μας πήρανε πρέφα λοιπόν οι Τούρκοι και μας χτυπούσαν εκεί ...και σαν να μην έφθανε αυτό ο Τζος έδωσε και δυο φάουλ αρκετά νωρίς. Στο κομμάτι των ριμπάουντ, το γεγονός ότι μια ομάδα τρεις σκάλες κάτω από εμάς σε αθλητικά προσόντα κατέβασε τέσσερα επιθετικά στο πρωτό μισό της περιόδου νομίζω τα λέει όλα. Η κακή κυκλοφορία της μπάλας, η απουσία κίνησης στο μισό γήπεδο και η αδυναμία μας να χτίσουμε επιθέσεις στο μεγαλύτερο μέρος της περιόδου λειτούργησαν ως τα παξιμαδάκια στον καφέ της παρηγορίας. Όμως λίγο τα τρία φάουλ του Μάρκοτα, λίγο η συμπλήρωση των πέντε ομαδικών που ήλθε νωρίς από πλευράς Τούρκων και τα έξι λάθη τους ...λίγο που ξυπνήσαμε στο κατέβασμα των ριμπάουντ , φθάσαμε ως και στην ισοφάριση! Κι ευχαριστώ να λέμε δηλαδή έτσι εκδρομικά που κατεβήκαμε...

Στις αρχές της δέυτερης περιόδου καταφέραμε να κάνουμε ένα σερί 10-3. Σε αυτό σίγουρα βοήθησε η παρουσία του Χάινς αμυντικά καθώς και οι πόντοι που προσέφεραν αυτός και ο Άντιτς κόντρα σε μια front line κάτω του μετρίου. Υπό αυτήν την έννοια ίσως κατόθρωμα να’ταν πως αυτοί οι παίκτες μας έπαιρναν παρτούζα κοντά στο ζωγραφιστό στο μεγαλύτερο κομμάτι της πρώτης περιόδου! Βελτίωση όμως υπήρξε και στο κομμάτι της κυκλοφορίας ...απόρροια του συστήματος με τρεις κοντούς που δοκίμασε για άλλη μια φορά ο Μπαρτζώκας. Δεν γίνεται όμως να μην σημειώσουμε πως η ομάδα σκόραρε για πρώτη φορά από το τρίποντο στο δέκατο πέμπτο λεπτό του αγώνα ...πράγμα που φαίνεται τόσο αστείο όσο και τα επτά επιθετικά ριμπάουντ που είχαν προλάβει να μας κατεβάσουν! Στα θετικά  αυτής της περιόδου, η καλή παρουσία του Άντιτς ...όσο σημαντικό μπορεί να είναι αυτό απέναντι σε ψηλούς που μειονεκτούν ξεκάθαρα τόσο σε δύναμη όσο και σε ταχύτητα! Διασωθείς και ο Παπανικολάου που προσέφερε αρκετές επιθετικές βοήθειες. Το δε κάρφωμα του – α λα Childress – μετά από ένα ακόμα άστοχο μας τρίποντο ήταν σίγουρα το highlight  μιας περιόδου που ασφαλώς δεν πρόκειται να θυμάται κανείς! 

Με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου είχαμε τον Παπανικολάου “on fire” να διατηρεί την καλή του εικόνα στην επίθεση. Από την πλευρά των Τούρκων, ο Μάρκοτα έδωσε νωρίς-νωρίς και το τέταρτό του φάουλ δημιουργώντας λειψανδρία στην ρακέτα της Μπεσίκτας και διευκολύνοντας το έργο μας. Πριν φθάσει η τρίτη περίοδος στα μισά οι Τούρκοι είχαν συμπληρώσει διψήφιο αριθμό λαθών ...όμως διψήφιο νούμερο άγγιξαν και τα επιθετικά ριμπάουντ που τους προσφέραμε! Χάναμε βολές κι εμείς κι αυτοί, έπαιρνε ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής από τον πάγκο τεχνικές ποινές και εμείς μαλακιζόμασταν! Η διαφορά μπορεί να μην εκτοξευόταν υπέρ μας, έστω κι έτσι όμως συχνά-πυκνά φλέρταρε με το διψήφιο. Απέναντι μας είχαμε μια ομάδα που παίζοντας μόλις το ένα τρίτο από όσο μπορούμε την βάζαμε από κάτω. Από την άλλη όποτε οι Τούρκοι επιτίθονταν κι ο Πάουελ επέλεγε να βγει σε βοήθεια, αργούσε χαρακτηριστικά να επιστρέψει στον παίκτη του γαμώντας -μεταξύ άλλων- και τις περιστροφές στην άμυνα. Ωστόσο, με το που αρχίσαμε να παίρνουμε λύσεις από το τρίποντο τσιμεντώθηκε και η διψήφια διαφορά υπέρ μας. Το κεράσακι αυτής της περιόδου δεν είναι άλλο από τα δώδεκα επιθετικά(ή δικά μας χαμένα αμυντικά αν προτιμάτε) που συμπλήρωσαν οι Τούρκοι σε λιγότερο από μισή ώρα αγώνα. Και μιλάμε για μια ομάδα κοντύτερη, χωρίς αθλητικά προσόντα και αποδεκατισμένη στους ψηλούς ...έλεος! Ακόμα κι έτσι όμως καβάλα τους είχες!

Η τέταρτη περίοδος είχε καθαρά διαδικαστικό χαρακτήρα και όσοι την παρακολουθήσαμε ολόκληρη κάναμε αγγαρεία καραμπινάτη. Πρόκειται για την περίοδο που δικαιολογεί με τον καλύτερο τρόπο τον τίτλο του κομματιού. Μόνη ευχάριστη παραφωνία το ικανοποιητικό πρόσωπο του Περπέρογλου για όσο αγωνίστηκε. Αν τώρα πρέπει να διαλέξω ένα από όλα τα δυσάρεστα θα παρατηρήσω οτι με την λήξη του ματς το κοντέρ έγραψε 17 χαμένα ριμπάουντ! Δεν κρύβω μάλιστα ότι ζήλεψα πολύ όσους την ίδια ώρα παρακολουθούσαν τον ποδοσφαιρικό αγώνα της ομάδας νέων κόντρα στην Άντερλεχτ(κουφάλα Σάββα). Δεν γαμιέται όμως ...όλα εμπειρίες είναι! Βλέποντας συνολικά το παιχνίδι δεν γίνεται να μην σταθούμε στο ότι για ακόμα ένα ματς ξεκινήσαμε σκατά. Αν μάλιστα δεν έκαναν τόσα πολλά λάθη οι Τούρκοι η διαφορά στην αρχή θα μπορούσε να ανοίξει σε εξευτελιστικό βαθμό! Το παίχνιδι φαίνεται να κερδίθηκε από την στιγμή που βελτίωσαμε την κυκλοφορία μας, από τις ασσίστ και τον ευνοϊκό για μας συσχετισμό τους με τα λάθη(Ντούντα!) ...χωρίς αυτό να σημαίνει ότι 16 λάθη(!) απέναντι σε έναν τέτοιον καφενέ είναι λίγα. ‘Ενας ακόμα παράγοντας που συνέτελεξε στην επίτευξη αυτής της «επαγγελματικής νικής» ήταν τα διάστηματα που άνοιξε το παιχνίδι και καταφέραμε να τρέξουμε ανοίγοντας στο παιχνίδι και βγαίνοντας στον αιφνιδιασμό ...κόντρα σε μια ομάδα που υστερούσε σε ποιότητα, ταχύτητα αλλά και προσωπικότητες. Και εις άλλα με υγεία λοιπόν...

DRAZA

ΥΓ: Σκοπίμως δεν στάθηκα στην καλή επιθετική εικόνα του Πάουελ νωρίτερα. Ο Αμερικανός πέτυχε 16 πόντους με 7στα8 δίποντα ...με αρκετά από αυτά να έρχονται από μέση απόσταση. Αντί να αρχίσουμε τους διθυράμβους όμως για το «ξύπνημα» του Πάουελ ...καλό θα είναι να παρατήρησουμε πως ακόμα και κόντρα στην Μπεσίκτας ΟΛΟΥΣ τους πόντους που πέτυχε μας τους πήρε πίσω μέσω της κακής αμυντικής του εικόνας. Αναρωτιέμαι τι θα γίνει κόντρα σε ομάδες μεγαλύτερης δυναμικότητος που δεν θα’χουν τα παρτάλια που αντιμετωπίσαμε εχθές για ψηλούς. Σημάδευαν τον Πάουελ και στήνανε πικ-εν-ρολλ και όποτε τελείωνε ο κοντός ο Πάουελ αργούσε να του κλείσει τον δρόμο. Όποτε έφθανε η μπάλα σε ψηλό είτε σκόραρε στην πλάτη του δικού μας, είτε τον ποστάριζε και τον εξέθετε. Απέναντι στους ψηλούς της Μπαρτσελόνα(επίκαιρο) λοιπόν είναι σχεδόν σίγουρο πως και στο σκοράρισμα θα δυσκολευθεί και στον περιορισμό του προσωπικού του αντιπάλου ...και στις αντιδράσεις του στα πικ-εν-ρολλ αφού μιλάμε για μια ομάδα εκατό φορές ταχύτερη της Μπεσίκτας. Αν λοιπόν με την Μπεσίκτας ήλθε «ίσα βάρκα – ίσα πανιά» με την Μπαρτσελόνα το πιθανότερο είναι να βρεθεί στο «μείον». Είναι στο χέρι του προπονητή(άλλωστε αυτός τον επέλεξε στην θέση του Ντόρσεϊ) να τον χρησιμοποιήσει έτσι ώστε να πάρουμε από αυτόν τα θετικά και να μην μας στοιχίσουν οι αδυναμίες του στην συνέχεια. Το γεγονός ότι ο Μπαρτζώκας αρέσκεται να τον ξεκινάει ακόμα και σε κρίσιμα παιχνίδια ίσως να μην εξυπηρετεί κανέναν ...ούτε καν τον ίδιο τον Πάουελ! Mακάρι να κάνω εγώ λάθος...

ΥΓ2: Στο λίγο διάστημα που αγωνίστηκε ο Πέρκινς ήταν εμφανώς «αποστάριστος» και έξω από τα νερά του. Ο παίκτης σίγουρα χρειάζεται χρόνο προσαρμογής και δεν μπορεί να κριθεί ...ωστόσο με δεδομένη την ανηφόρα που έχουμε μπροστά μας ο διαθέσιμος χρόνος δεν θα είναι απεριόριστος. Προσωπικά θεωρώ πως η λογική απόκτησης του Πέρκινς ήταν απολύτως σωστή. Μπορεί ακόμα κι όταν ήμασταν πλήρεις στην περιφέρεια να συζητούσαμε για την ανάγκη απόκτησης ενός ακόμα «βιολιού» πίσω από τον Σπανούλη ...ωστόσο με την απώλεια του Μάντζαρη τα κόζια άλλαξαν και το βάρος έπρεπε να δοθεί περισσότερο στην άμυνα μιας και άλλον καλό αμυντικό στα γκαρντ δεν είχες! Ο Πέρκινς ήλθε με συστάσεις πολύ καλού αμυντικού, καλού ριμπάουντερ παρά το ύψος του ...συν ότι είναι τουλάχιστον υποφερτός δημιουργικά. Και στους τρεις τομείς είναι γεγονός ότι πάσχουμε, συνεπώς καλά κάναμε και κλείσαμε την τρύπα. Όσον αφορά το σκοράρισμα ...οτιδήποτε παραπάνω από την «συμμετοχή» του Μάντζαρη πάρουμε από τον Πέρκινς θα είναι κέρδος. Μια ομάδα με Λο, Σπανούλη και τον Σλούκα που όλο κι ανεβαίνει μπορεί να βρει τον δρόμο της στην επίθεση εφόσον υπάρχει σχέδιο ...πόσα θα΄τρωγε στην άλλη πλευρά του γηπέδου χωρίς τον Μάντζαρη είναι το θέμα! Επιπλέον ένας πιο πληθωρικός γκαρντ, ένας παίκτης που έχει συνηθίσει να παίρνει πολλές προσπάθειες και να κρατάει μπάλα δεν είναι σίγουρο ότι θα απέδιδε το ίδιο καλά στην επίθεση ερχόμενος στον Ολυμπιακό. Αντίθετα ένας καλός αμυντικός μπορεί, παρά την αλλαγή περιβάλλοντος και τις καινούργιες συνθήκες, να βρει ευκολότερα τον καλό του εαυτό στην άμυνα ...πάντα με την προϋπόθεση ότι είναι υγιής! Ίδωμεν...