Δεν ξέρω πραγματικά τί θα μπορούσε να δεχτεί η αθλητική κοινωνία στις μέρες μας σαν κοινό τόπο επιδιώξεων και απαιτήσεων. Πάρε παράδειγμα ένα Καραισκάκη γεμάτο, που τί είναι στην τελική? Μια φούχτα άνθρωποι είναι μπροστά στο σμαρί που ξεχύνεται κάθε πρωί από τα σπίτια για να πάει στη δουλειά του σε όλο το λεκανοπέδιο. Κι όμως είναι σαν να εκφράζονται χιλιάδες διαφορετικά στόματα. Άλλος στραβώνει με τον πρόεδρα, άλλος με τους παίχτες, άλλος με τον προπονητή, άλλος με το κράτος, άλλος με τον αντίπαλο, άλλοι που είναι πιο διαπαιδαγωγημένοι ποδοσφαιρικώς ξεψαχνίζουν τα συστήματα, άλλος ξεχέζει τη διαιτησία, άλλος νοσταλγεί το παρελθόν, άλλος ελπίζει στο μέλλον κλπ. Θέλω να πω μ'αυτά ότι ακόμη και σε μια μικρή σχετικά κοινότητα και μάλιστα ομονοούντων Ολυμπιακοφρόνων μελών (πού να μην ήταν κι όλας) δε μπορείς εύκολα να εξαγάγεις ένα συμπέρασμα για το τί είναι τέλος πάντων κοινά αποδεκτό. Τρανό παράδειγμα το φετεινό ρεκόρ κραξίματος σε μια χρονιά που τελείωσε με νταμπλ.
Τί θέλουμε τέλος πάντων από το ποδόσφαιρο και την ομάδα μας? Θέλουμε το citius-altius-fortius, που αναφέρεις και συ πιο πάνω ("πιο γρήγοροι, πιο δυνατοί...")? Θέλουμε τη γκλαμουριά και τη λάμψη που έρχεται από τας Ευρώπας? Θέλουμε να νιώσουμε μια οικογένεια με το σύλλογο, από τον πρόεδρα ώς τον τελευταίο φίλαθλο στην Κύπρο? Θέλουμε να βρεθούμε όλοι μαζί και να δαγκάσουμε τα βαζέλια στο καρύδι? Θέλουμε αγάπη αλλά φτώχεια? Ή μήπως θέλουμε νίκες με κάθε κόστος? Πιστεύω πως τα πράγματα αλλάζουν διαρκώς. Και εξαρτώνται τόσο από τις εξωτερικές συνθήκες, όσο και από τη σύνθεση της μικρής μας ολυμπιακής κοινωνίας. Η εποχή δεν ευνοεί την ενότητα, αλλά τη διαίρεση. Τα τελευταία χρόνια ρε μαγκίτες, όλο και πιο συχνά μου έρχεται στο νου η εικόνα που είχα διαμορφώσει από μικρότερος για τις cyberpunk κοινωνίες: οι ισχυροί να ζουν σε πόλεις μέσα σε γυάλινους θόλους, ενώ απ' έξω να περιφέρεται και να αλληλοσπαράσσεται η πλέμπα. Έτσι και στην κοινωνία μας οι διακρίσεις εντείνονται. Το κάτω με το πάνω δηλαδή παίρνουν όλο και μεγαλύτερη απόσταση. Και οι παίκτες είναι συνήθως στο πάνω. ΄Ετσι προστάζουν οι καιροί. Θα μου πείς τώρα: "-Σκέφτεσαι να έστελνε τον πατέρα του ο Αβράμης για αντικαταστάτη?" Όντως, αδιανόητο. Και δεν το θέλει και κανένας. Ίσως να ναι και καλύτερα έτσι. Σκέψου πάλι τον μπάρμπα-Ανδρέα τον Μουράτη να τρέχει να πιάσει τον Μιραλλάς.
Τέλος πάντων, μακρηγόρησα νυχτιάτικα. Συμπερασματικά θέλω να πω ότι εμείς βλέπουμε ένα μικρό μέρος της ιστορίας (ιδίοις όμμασι τουλάχιστον). Αυτό περνάει μπροστά μας φωτισμένο (άμεσο). Το υπόλοιπο το μαθαίνουμε διαθλαστικώς, όπως πχ διαβάζοντας αυτά τα φοβερά παραθέματα του Σάββα. Αγνώριστο το τότε σε σχέση με το τώρα. Τί μπορούμε να συμβιβάσουμε? Χρήμα και στυγνό επαγγελματισμό με συναίσθημα και ερασιτεχνισμό (με την πραγματική έννοια)? Την κουρσάρα του Μιραλλάς με την μπριζόλα που έτρωγαν για πριμ οι παίκτες κάποτε (και έλεγαν κι ευχαριστώ)? Δύσκολη υπόθεση. Οι καιροι πάντως ου μενετοί, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι. Η ομάδα θα τραβήξει μπροστά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Εμείς, με τις ιδέες μας, θα ακολουθήσουμε μέχρι να αποκάμουμε.
ΥΓ: Σόρρυ για την πολυλογία, αλλά με έβαλες σε σκέψεις.