Ο ΣΙΔΕΡΗΣ ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΤΟΥ
Γράφτηκε απο Anonymous στις 00:02 | 22-10-2013
Μάιος του 1966. Στα πλαίσια της 26ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος της σεζόν 1965-66, ο Ολυμπιακός επισκέπτεται τη Λεωφόρο σε ένα καθοριστικό ματς για τον τίτλο. 6 χρόνια δίχως πρωτάθλημα ο Θρύλος, μπροστά στη βαθμολογία ο ΠΑΟ. Την παραμονή του αγώνα, γίνεται γνωστή μια τραγική είδηση. Η μάνα του Γιώργου Σιδέρη, πέθανε.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ 21-5-1966
2 χρόνια πριν είχε πεθάνει και ο πατέρας του Σιδέρη, οπότε ο επιθετικός του Θρύλου έμεινε δίχως γονείς. Η κηδεία της μάνας του έγινε το πρωί της 22ας Μαίου 1966. Το απόγευμα ο Θρύλος έπαιζε στη Λεωφόρο με τον ΠΑΟ. Τι έκανε ο Σιδέρης? Κήδευσε τη μάνα του το πρωί και πήγε το απόγευμα κι έπαιξε με τον Ολυμπιακό. Κανονικά, σαν να ήταν άλλη μία μέρα στη ζωή του.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ 22-5-1966
Μιλάμε για μία εποχή που όχι επαγγελματισμός δεν υπήρχε, αλλά οι παίκτες πληρώνονταν μόνο όταν γέμιζαν τα ταμεία ή αν εμφανιζόταν κάνας παλαβός δωρητής (ΓΟΥΛΑΝΔΡΗΣ, Γκούμας και λοιποί). Η μόνη ''προσφορά'' του Θρύλου προς το Σιδέρη ήταν η βοήθεια της τότε διοίκησης για να ανοίξει ένα ασφαλιστικό γραφείο. Ποιος θα του έλεγε τίποτε αν δεν έπαιζε στο ματς τη μέρα που έχασε και τη μάνα του κι έμεινε ορφανός κι από τους δύο γονείς σε ηλικία 28 ετών? Κι όμως, ο Σιδέρης πήγε κι έπαιξε. Για τον Ολυμπιακό. Κι όχι μόνο έπαιξε, αλλά ήταν και διακριθείς στην ισοπαλία με σκορ 1-1. 4 αγωνιστικές μετά, πήραμε το πρώτο πρωτάθλημα στα χρόνια της Α' Εθνικής, έπειτα από 6 άγονες σεζόν οργίων του ''βαλιτσοφόρου'' Μαντζεβελάκη. Περιττό να πούμε το πού αφιερώνεται...
Υ.Γ. 1 Δεν είμαστε γραφικοί να ζητάμε επιστροφή στη δεκαετία του '60. Άλλα χρόνια τότε, επομένως ήταν διαφορετική και η συμπεριφορά των ανθρώπων. Δεν απαιτούμε από κανέναν επαγγελματία αθλητή του Ολυμπιακού παρόμοιες αντιδράσεις. Δόξα τω Θεώ, χορτάσαμε από ''Ολυμπιακάρες'' που παρατούν την ομάδα πριν από κρίσιμα ματς γιατί κάποιος τους αποδοκίμασε, γιατί έχουν ψυχολογικά, γιατί πρέπει να φτιάξουν τα δόντια τους κτλπ., ενώ είναι ''αγαπημένοι'' της κερκίδας. Δικαίωμα του καθενός να εγκωμιάζει όποιον θέλει. Δικαίωμά μου κι εμένα, όμως, να μην φωνάζω το όνομα ΚΑΝΕΝΟΣ παίκτη μας στο γήπεδο. ΚΑΝΕΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ. Αν τώρα κάποιος θεωρεί πως ο οποιοσδήποτε μπαίνει στην ίδια μοίρα με έναν Σιδέρη, πάσο. Και φυσικά, δεν απαιτώ από κανέναν αθλητή μας να γνωρίζει αυτά τα περιστατικά της ιστορίας του Θρύλου. Το ''ψωμί'' του βγάζει και δεν ενδιαφέρεται για κάτι περαιτέρω. Απαιτώ όμως να καταλαβαίνει ότι κάποιοι εκεί στην κερκίδα δεν αρκούνται σε ένα καλό κοντρόλ ή κάποια γκολ, άρα αυτούς τους ''κάποιους'' δεν πρέπει να τους προσβάλλει. Αν δεν υπήρχαν οι ''κάποιοι'', το ''ψωμάκι'' του, που'ναι παντεσπανάκι που κάποια κορόιδα σαν κι εμάς πρέπει να δουλεύουμε 5-6 ζωές για να το φάμε, άλλη θα'ταν η ζωή του. Όταν λοιπόν ένας Σιδέρης έχει φορέσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού του Θρύλου, είναι ντροπή να το φοράει ο ''βαριεστημένος'' Τοροσίδης και ο κύριος Μανιάτης, που μας δείχνει τη φανέλα του...
Υ.Γ. 2 Ας ξαναδιαβάσουμε αυτήν την ανάρτηση, γιατί έρχεται και ντέρμπυ.
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Σύγγαυρε Σάββα, αυτό το τελευταίο με τον "σκύλο", είναι καλό σημάδι: δείχνει ότι ο Βάις δεν είναι μόνο (χαζο)μπάλλα, αλλά έχει και αισθήματα. Η τρυφερότητα είναι η αρχή της αγάπης. Με το καλό σήμερα το βράδυ. Χαίρε.
Ως παλαιόγαυρος θυμάμαι, σύγγαυρε Σάββα, πολύ καλά το περιστατικό αυτό με τον Σιδέρη. Ήμουν οκτώ χρονών τότε. Από εκείνη την ημέρα ο Φώντακας ήταν (και παραμένει) για μένα όλο το ποδόσφαιρο.
Να "διδάσκονται" αυτά (καθώς και τα "μουράτεια" κλέη) σε όλους τους αθλητές μας. Σίγουρα κάποιοι θα ξύσουν τ' απαφτά τους, οι πιό πολλοί θ' αδιαφορήσουν, κάποιοι -λίγοι έστω- θα καταλάβουν. Ανάμεσα σ' αυτούς τους τελευταίους θα είναι οι καλύτεροι, αυτοί που ξέρουν μπάλλα. Και θα αποδώσουν πολύ καλύτερα, γιατί θα ξέρουν με ποιούς ακριβώς τους συγκρίνει ο κόσμος. Δεν είμαι αιθεροβάμων - έτσι συμβαίνει σε όλον τον κόσμο που έχει ποδοσφαιρική κουλτούρα.
Συμφωνώ απολύτως, απλώς δύσκολα να γίνουν αυτά. Εδώ ο άλλος δάκρυσε επειδής αρρώστησε ο σκύλος του...
Πραγματικός καταπέλτης Σάββα! Φαντάζομαι την έκφρασή σου στο γήπεδο, όταν μπαίνει αλλαγή ο Γέστε π.χ. στην πρώτη του συμμετοχή με την ερυθρόλευκη και με το που ακουμπάει μπάλα αναφωνεί όλο το γήπεδο με ενθουσιασμό. Έχει ήδη μπολιαστεί το μυαλό του νεόγαυρου με την σκέψη, που του καλλιέργησαν οι ΑΡΔ, του παιχταρά και "μάγου" Γέστε. Τότε, λοιπόν, μόλις στη δεύτερη επαφή με τη μπάλα από τον Γέστε ξεκινά η κερκίδα τα αναφωνήματα "Γέστε-Γέστε"! Τότε θα ήθελα να δω την έκφρασή σου Σάββα!
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου στο άρθρο και έχω ακριβώς την ίδια φάτσα σε τέτοιες περιπτώσεις. Οι παίχτες πληρώνονται, είναι επαγγελματίες και συνήθως ψυχροί απέναντι στο καθήκον. Ο κόσμος παραμυθιάζεται εύκολα, οπότε έχουμε συχνά τέτοια φαινόμενα.
Από την άλλη, υπάρχουν και σήμερα παίχτες που ξεπερνούν την επαγγελματική σχέση με την ομάδα και δένονται, όχι μονάχα με τον κόσμο, αλλά και με την ομάδα, την ιστορία, τη φανέλα. Τότε είναι που οι παίχτες αυτοί λατρεύονται από τον κόσμο και μένουν στην συνείδηση κάθε "δυνατού" γαύρου. Ο Παρης ο Ζέτερμπεργκ, που τις προάλλες είπε αυτήν την ωδή για το Θρύλο, είναι π.χ. ένας από αυτούς.
Καλά για τον Τοροσίδη δεν έχω να πω κάτι άλλο, με κάλυψες. Και να σκεφτείς ότι πριν από λίγες "έπαιξε" το σενάριο επιστροφής... Δηλαδή δεν θα παίζει τώρα βασικός στη Ρόμα και πρέπει να του κάνουμε τη χάρη να τον πάρουμε για να παίζει. Ας μείνει εκεί να τον αποθεώνει ο Παντελής Διαμαντόπουλος, που αγαπάει τη Ρόμα πιο πολύ από το Θρύλο. Ουστ βρωμόσκυλα!
Έπρεπε να δεις την έκφρασή μου όποτε έπαιρνε μπάλα ο Τορο-ΓΙΔΗΣ. Εδώ είναι τα παιδιά από το σάιτ να σου πούνε. Κι εντάξει, τον γουστάρει ο χ,ψ πρόεδρος, ΟΚ, ας τον κρατήσει. Ως παίκτης δεν ήταν για πέταμα. Το περιβραχιόνιο όμως είναι ντροπή να το φοράει. Για Ζέτερμπεργκ συμφωνούμε...
Σωστος ρε Σαββα!Ο ΄τορο΄ που ζηταγε συγνωμη στην προπονηση της εθνικης για την μανουρα με το λετο! Οξω πουστη σε καναμε καιπαικτη!
Ο βαριεστημένος Τοροσίδης και ο αλλόφρων Μανιάτης...
Μεγάλη κουβέντα έγραψες...
Όσο για τον "γεροΣιδέρη... τί να πώ...Με δαύτον και τον Μποτίνο μεγάλωσα...