AP TO SITE TWN ULTRAS...

Θα αφιερώσουμε για άλλη μια φορά το κείμενο που έγραψε πριν μερικά χρόνια ο αδερφός Romain στο site των
RedWiredFans στα αδέρφια μας στους ουρανούς και σε όσους πρέπει να βάλουν δυο πράγματα στο κεφάλι τους...

ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΦΙΛΟΥΣ, ΟΧΙ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΓΙΟΡΤΟΥΛΕΣ,
ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΠΛΑΤΕΙΟΥΛΕΣ
Hταν Φλεβάρης. Ο μήνας με την μικρότερη ζωή. Ο μήνας των γενεθλίων μου, αυτός δηλαδή που κάθε χρόνο με φέρνει κάθε χρόνο πιο κοντά στον σαδιστικά προδιαγραμμένο και αναπόφευκτο τελικό μου “προορισμό”. Ο μήνας που το ’58 έκανε μύθο την Manchester United. Ο μήνας που επικύρωσε ως Θρύλο εκτός από τον Ολυμπιακό και τον λαό του. 30 χρόνια πριν, 21 αδέρφια μας, έγιναν οι πρώτοι μαζικοί οσιομάρτυρες αυτού που αγαπήσανε, αυτού που λατρέψανε, αυτού που είχαν την ιδεολογία και τρόπο ζωής. 30 χρόνια πριν, άφησαν την τελευταία τους αναπνοή για αυτό που τους ενέπνεε.

Ενα κείμενο σύντροφοι, το οποιοδήποτε κείμενο, που αναφέρεται στην 8/2/1981 δύσκολα μπορεί να ξεφύγει από τις «συμπληγάδες» του μελό και του επικήδειου. Χρέος αυτού του κειμένου είναι να το επιχειρήσει. Χρέος του είναι να προσπαθήσει να αποστασιοποιηθεί, όσο το δυνατό γίνεται, από το νεκρό λόγο και την ταριχευμένη γλώσσα των διαφόρων και πάσης φύσεως πολιτικαντήδων, οι οποίοι τόσα χρόνια ασελγούν στη μνήμη των νεκρών μας, κρύβοντας την υποκρισία τους και τα κροκοδείλια δάκρυα τους, έντεχνα πίσω από προσεγμένους και καλογραμμένους λόγους γεμάτους «συναίσθημα» που κάποιος λόγιος υποτακτικός τους, κατά παραγγελίαν έγραψε για μια χούφτα πεντοχίλιαρα εκπορνεύοντας το ίδιο του το είναι…

Σύντροφοι. Οι 21 δυστυχώς προδόθηκαν κι από «μέσα» και από «έξω». Από τις πρώτα κιόλας μέρες και από κει ψηλά έβλεπαν τις οικογένειές τους, ώρα με την ώρα, μέρα με την μέρα, να μαραζώνουν αβοήθητες και μόνες, την ίδια στιγμή που επί της ουσίας το εταιρικό, φερόταν ως εταίρα στην καρδιά και την ψυχή. Βίωσαν πριν καλά καλά παγώσει το αίμα τους, την έσχατη προδοσία των 4αρων. Είδαν από τους 11, τον αρχηγό, τον φύλακα άγγελο της ιερής εστίας, τον σκόρερ του ενός τέρματος και τον μεγάλο πρωταγωνιστή της ημέρας, αυτόν με το ΧΑΤ-ΤΡΙΚ, να υπογράφουν στον «αιώνιο δεύτερο», στον «αιώνιο εχθρό», σε αυτούς δηλαδή που από την επόμενη κιόλας μέρα του χαμού τους, εμπνεύστηκαν αρρωστημένα νεκρόλαγνα και βέβηλα στιχάκια που τραγουδούν ακόμα εν χορό ακόμα και σήμερα πίσω φυσικά από τις στιβαρές πλάτες της ένστολης και κρανοφόρας κρατικής εκτελεστικής εξουσίας…Είδαν τον γιο της κυρίας Βούλας, αυτόν που έτρεχαν κυρίως να αποθεώσουν εκείνη την ημέρα και δεν πρόλαβαν, να προσπαθεί να ξεγελάσει αυτούς, τον εαυτό του και τις ερινύες του, στέλνοντας κάθε χρόνο (αρχικά) στεφάνι, τα χρήματα των οποίων προφανώς προέρχονταν από το μισθό του, έναν μισθό που ως κύρια πηγή είχαν τα εισιτήρια, τα εισιτήρια των πράσινων «λεβεντόπαιδων» τα οποία μνημονεύσαμε παραπάνω.

Παρακολούθησαν από τον «εξώστη» την ιλαροτραγωδία «Από τον Αννα στον Καϊφά». ¸να αστυνομικό δικαστικό θρίλερ με τεράστια ακροαματικότητα και αναγνωσιμότητα. Στα αμείλικτα ερωτήματα «Ποιος άφησε τα τουρνικέ στη θέση τους;» και «Ποιος δεν άνοιξε τις πόρτες;» την απάντηση έδωσε η ίδια η τυφλή κατάτυφλη δικαιοσύνη δια μέσου κάποιων συναδέλφων του κυρίου Σακελαρόπουλου οι οποίοι αθώωσαν τον έναν μετά τον άλλον όλους τους ύποπτους… Οι 21, σύντροφοι, δεν δικαιώθηκαν και στην αγωνία τους να μην γίνουν στο μέλλον 42… Αυτό που δίδαξε ο χαμός τους δεν έγινε μάθημα στους γραβατωμένους κερακλοκένταυρους ιθύνοντες που κοπροσκυλιάζουν τζάμπα στα ασφαλή επίσημα. Δεν έγινε μάθημα σε αυτούς παρά μόνο πάθημα ξανά και ξανά στην ίδια μας οικογένεια. Στην ατελείωτη και περήφανη ερυθρόλευκη οικογένεια, των 5000000 Ελλαδίτων και άλλων τόσων μεταναστών μας, στην λεβέντικη Ολυμπιακή οικογένεια που ποτέ δεν έπιασε στο στόμα της το όνομα του συχωρεμένου Lorant, που έστειλε στεφάνι τιμώντας τον Κατσούρη και τα αδικοχαμένα παιδιά του Κορδελιού, που χειροκρότησε αυθόρμητα τον άτυχο Ξηροκώστα, που δεν έβρισε ποτέ τον άτυχο Καρνέζη. Οι ιθύνοντες λοιπόν δεν πήραν το μήνυμα των αδελφών μας. Αποτέλεσμα: ο Όθωνας και όχι μόνο να χάσει την ζωή του, εμείς να φιλοξενούμαστε εκτός έδρας 3000 άτομα σε χώρους προδιαγραφών 1500 θέσεων, τα ένστολά γουρούνια να μας συμπεριφέρονται σε εκδρομές και ψακτικές σαν ομοσταβλούς τους χωρίς στολή κ.ο.κ., τα ψηφιακά πακέτα να ρέουν άφθονα, το μάρκετινγκ να βασιλεύει, τα εισιτήρια να ακριβαίνουν και η Λεωφόρος, Η Φιλαδέλφεια, το Χαριλάου κλπ. να εξακολουθούν επί της ουσίας ανθρωποπαγίδες θανάτου κυρίως στις εισόδους –εξόδους τους…Φλεβάρης του 2011. 30 χρόνια μετά. Αποτίμηση: Οι 21 εκεί πάνω παρέα πλέον με πολλά από τα μέλη του στενού συγγενικού τους περιβάλλοντος, που στην πορεία του χρόνου Λύγισαν κάτω από το βάρος της θλίψης, του πόνου και του καημού. Μια πλατεϊτσα με το όνομα τους για να βγει η υποχρέωση της συντεταγμένης πολιτείας και μόνο εσείς σύντροφοι να τους θυμάστε και να τους τιμάτε όπως τους αρμόζει και τους πρέπει…

Επίλογος: Γκριζόμαυρη φανέλα, γκριζόμαυρη ζωή, ερυθρόλευκος όμως ο παράδεισος…

Μια ειναι η απαντηση. Αυτη που τσουζει περισσοτερο δαυτους. ΜΑΥΡΟ ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΑ, ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ. Οι χαμαιλεοντες, οχι μονο στην πολιτικη, αλλα παντου στη ζωη, εκει που τους ΠΡΕΠΕΙ: ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ, ΣΤΗΝ ΑΝΥΠΟΛΗΨΙΑ, ΣΤΟ ΣΒΗΣΙΜΟ....

Γεια σου ρε Θύρα 7!!!