ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ, PART 2: ''Τα ιπτάμενα βινύλια''
Γράφτηκε απο Anonymous στις 22:34 | 27-06-2014
S
B L A C K
B
B
A
T
H
Αυτός ο λόφος Βώκου στον Πειραιά είναι μια περιοχή δύσκολα προσδιορίσιμη από τοπογραφική άποψη. Η μια πλαγιά του λόφου είναι Santa, η άλλη Καραβάς, η άλλη Μανιάτικα και η άλλη Νίκαια. Τρέχα γύρευε που ανήκει το λοφάκι... Πάντως, κάπου εκεί -και φυσικά όχι μόνο εκεί-, κοντά στην κορυφή του υψώματος, στα μπαλκόνια των μονοκατοικιών κυματίζουν περήφανες οι σημαίες του ΔΑΦΝΟΣΤΕΦΟΥΣ ΕΦΗΒΟΥ.
Βρισκόμαστε πάντα στο πρώτο μισό της θεόμουρλης δεκαετίας του 1980, και σε κάποια απ’ τις μονοκατοικίες που λέγαμε ζει ένας νεαρός, μεταξύ δεκαεπτά και είκοσι ετών, μόνιμο μέλος της θύρας 7. Μαζί του μεγαλώνει κι ένα πρώτο του ξαδερφάκι, περίπου δέκα χρόνια πιτσιρικότερο. Τις νύχτες γίνονται παράξενα πράγματα...
Ο τύπος υποδέχεται τους φίλους του απ’ «τα σκαλοπάτια και τα τσιμέντα». Κλείνονται στο μέσα δωμάτιο και βάζουν τέρμα τη μουσική. Οι γείτονες είναι αλήθεια ότι ζορίζονται –πού ύπνος-, αλλά τέλος πάντων κάνουν πέτρα την καρδιά τους. Πού να λογοφέρνεις τώρα με τους μαλλιάδες, παιδιά είναι...
Οι εν λόγω μαλλιάδες δεν ακούνε μόνο μουσική ˙ κάνουν κι άλλα...
Γδύνονται απ’ τη μέση και πάνω, βουτάνε τις βελόνες στο μελάνι και ζωγραφίζουν διάφορα σημεία και τέρατα ο ένας στα μπράτσα του άλλου: πότε στραβομούτσουνους δράκους που ξερνάνε φωτιές, πότε φίδια, με τις διχαλωτές γλώσσες έξω, που τυλίγονται γύρω από αναμμένους πυρσούς, πότε άγκυρες μετά των αλυσίδων τους, πότε σκορπιούς που λόγω έλλειψης σχεδιαστικού ταλέντου μοιάζουν με καραβίδες, πότε προφίλ του δαφνοστεφούς εφήβου, πότε GATE 7, πότε OZZY, πότε ΘΡΥΛΟΣ, πότε σταυρόλεξα όπως
S
B L A C K
B
B
A
T
H
και άλλα πολλά παρεμφερούς φύσεως...
Είναι απολύτως α ν α λ η θ έ ς ότι συχνά πυκνά εξέρχονταν απ’ την μπαλκονόπορτα του δωματίου και ανηφόριζαν προς τον πειραϊκό ουρανό πυκνοί καπνοί περίεργης οσμής, περίπου σαν αυτούς που βγαίνουν απ’ το Βατικανό, κάθε φορά που το κονκλάβιο εκλέγει νέο πάπα. Είναι κ ο υ τ σ ο μ π ο λ ι ό κ α κ ε ν τ ρ ε χ έ ς και κ α κ ό β ο υ λ ο ότι η γειτονιά σχεδόν «την άκουγε». Είναι α σ ύ σ τ ο λ α ψ ε ύ δ η ότι στο αφτί του ξαδερφούλη του μικρού έφταναν καμιά φορά τα αλλεπάλληλα « γεια μας », και το παιδάκι, αθώο καθώς ήταν, έλεγε μέσα του : «Μάλλον κανά κρασάκι θα πίνουν και θα τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους». Είναι σ υ κ ο φ α ν τ ί ε ς του α ι σ χ ί σ τ ο υ είδους ότι μετά το «κρασάκι» ήθελαν, λέει, να γευτούν κάτι γλυκό, και γι’ αυτό είχαν πάντα τις τσέπες τους γεμάτες με δεκάδες τσιχλόφουσκες ˙ ότι, και καλά, ενσωμάτωναν πέντε έξι, έβγαινε ένα ελαστικό κατάπλασμα μισού κιλού, και, αφού το μασούσαν, το μασούσαν και το ξαναμασούσαν, μετά το έβγαζαν απ’ το στόμα τους και το κολλούσαν στους τοίχους, στις ντουλάπες, στα έπιπλα, όπου να’ ναι...Όποιος τα λέει αυτά δεν ξέρει τι του γίνεται και, προσωπικά, ντρέπομαι για λογαριασμό του.
Πάντως η δύσμοιρη οικοδέσποινα, μητέρα του νεαρού και θεία του μικρού του ξαδερφακίου, έπρεπε το επόμενο πρωί να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι, άυπνη κι αυτή απ’ τις ριφάρες κάποιου καταραμένου βλοσυρού μουστακαλή απ’ το βιομηχανικό Birmingham της Αγγλίας (καταραμένος να’ ναι ο κερατάς και μακάρι να του κοπούν και τα υπόλοιπα δάχτυλα, να ησυχάσουμε από δαύτον), και να επανακαταστήσει κατοικήσιμο ένα δωμάτιο που έμοιαζε με την κεντρική πλατεία της αρχαίας Πομπηίας λίγο μετά τη μεγάλη έκρηξη του Βεζουβίου (79 μ.Χ.).
Γιατί, ξέρετε, τα παλικαράκια εκείνα, καλή τους ώρα όπου κι αν βρίσκονται, δεν ήταν και τόσο πράοι χαρακτήρες. Είχαν βέβαια σε πολύ υψηλά επίπεδα αυτό που έλεγε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου, η Ηπειρώτισσα, «spirit of togetherness», αλλά όχι σπάνια τα αίματα άναβαν και προκαλούνταν διάφορες προστριβές και εντάσεις. Ακούγονταν αγοραίες εκφράσεις, θρυμματισμοί γυαλιών και κρυστάλλων και κάθε λογής παράξενοι κρότοι. Υπήρχαν μάλιστα και περιπτώσεις όπου διάφοροι δίσκοι βινυλίου 33 στροφών, τα λεγόμενα «long play» ή συντομευμένα «LP», εκτοξεύονταν μετά περισσής μανίας απ’ τον έναν στον άλλο, κι όταν δεν έβρισκαν στόχο, «πετούσαν» απ’ την μπαλκονόπορτα σαν stealth και προσγειώνονταν τ’ ανάσκελα στο απέναντι οικόπεδο...
Μετά από περίπου μια δεκαετία τα πράγματα είχαν αλλάξει αισθητά. Οι θορυβώδεις μεταμεσονύχτιες συνελεύσεις στο μέσα δωμάτιο είχαν αραιώσει, και ο τύπος είχε κουρέψει πια τα μακριά μαλλιά, είχε τροποποιήσει τη μουσική του αισθητική κι είχε ξανοιχτεί προς τη reggae, τη jazz κ.α. (Να σημειώσω εδώ ότι τα ρεμπέτικα ή τα παραδοσιακά των τόπων απώτερης καταγωγής μας, δεν τα ακούμε ˙ ΤΑ ΕΙΜΑΣΤΕ. Το λέω για να μη μας περάσουν για ξενομανείς). Το ξαδερφάκι του, όμως, το μικρό τότε ακριβώς ήταν που άρχιζε να πρωτογνωρίζει και να αγαπά τον σκληρό ήχο. Έμπαινε στο θρυλικό δωμάτιο, εκεί που άλλοτε συνέβαιναν τα μύρια όσα, ψαχούλευε τη δισκοθήκη και έβαζε βινύλια στο pick up. Για κακή του τύχη, έβλεπε συχνά να υπάρχουν μεν τα εξώφυλλα και οι θήκες, οι δε δίσκοι να λείπουν από μέσα. Σας μιλάω για τον ορισμό της απογοήτευσης. «Φτττουουου...» μονολογούσε ο πιτσιρής.
Ο παρακάτω διάλογος διημείφθη κάπου στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 1990 μεταξύ ενός δεκαπεντάχρονου τότε μαθητή και του κατά δώδεκα χρόνια μεγαλύτερού του εξαδέλφου:
- Δημήτρη...
- Τ’ είναι;
- Πού είναι το «Speak Of The Devil» του Ozzy;
- Δεν είναι εκεί;
- Το εξώφυλλο ναι, ο δίσκος όχι.
- Διπλό άλμπουμ δεν είναι αυτό;
- Ναι, διπλό.
- Ε, ο ένας δίσκος θα ’ναι στο οικόπεδο απέναντι και ο άλλος καρφωμένος στο κεφάλι του "Ξεβαμμένου".
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Στη Νικαιαρα ανηκει ο λοφως βωκου αλλα και ο καραβας νομιζω ειναι συνοικια αναμεσα σε πειραια και νικαια
οποτε αντε βγαλε ακρη
ο μονιμος κατοικος παντως στο τραγουδι του ''Πειραιας'' αναφερει το εξης : ''κατω στο Κερατσινι,στου βωκου το καμινι...'' για να διευρυνθει το μπερδεμα...
παντως ψαχνοντας την αληθεια βρηκα ενα πολυ ωραιο site με το πως βγηκαν διαφορα τοπωνυμια της πειραικης γης μας
ΖΗΤΩ ΤΑ ΙΕΡΑ ΠΕΙΡΑΙΚΑ ΧΩΜΑΤΑ:
http://www.pireas2day.gr/02,23,87,00.aspx
παλαια η μαχη ηταν ΠΕΙΡΑΙΑΣ-ΑΘΗΝΑ περισσοτερο απο οτι Ολυμπιακος ΠΕΙΡΑΙΑ-πανΑΘΗΝΑικος ..γνωστα αυτα...
Φίλε Χριστόφορε, έχε υπ' όψη σου ότι "Βώκος" ήταν το αληθινό επίθετο του Ανδρέα Μιαούλη. Το Μιαούλης ήταν παρατσούκλι.
Φορη, λιγο πολυ οπως τα γραφει το παιδι στο αρθρο ειναι για το λοφο μας. Στη μια μερια πιανει χαμηλα τη Santa, που ειμαι εγω και στην αλλη ψηλα και δυτικα βγαινει Νικαιαρα, με τα Μανιατικα στο ενδιαμεσο να συνδεουν Santa με Νικαια.
φανταζομαι πως ολοι μεγαλωσαμε με αυτο το εφταρι στα θρανια,στα βιβλια και στα τετραδια μας...και στο πλαι των βιβλιων και στις γομες και παντου
ΘΡΥΛΟΣ
Λ
Υ
Μ
Π
Ι
G A T E
Κ
Ο
Σ
ΜΕ ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ ΤΟ ΣΦΠ Ή ΜΕ ΤΟ ΣΦΠ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΕΦΤΑΡΙΟΥ,ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ!
ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΔΕ ΒΓΑΙΝΕΙ ΤΟ ΕΦΤΑΡΙ ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΠΟΤΥΠΩΝΩ ΣΤΟ ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ!
Αχ αυτες οι ιστοριες.Πολυ καλη ιδεα παντως η παραθεση τους.Δυστυχως επειδη δεν γνωριζω και πολλα απο την παλια 7 μερικες λεπτομερειες που λες Σαββα και στο ΥΓ δεν τις πιανω.Αυτο που θελω να αναφερω ειναι σχετικο με το κομματι που λες οτι μεγαλωσαν οι μαγκες.Κατ εμε το γεγονος η 7 σημερα εχει αλλαξει(προς το χειροτερο θεωρω)οφειλεται στο οτι οι περισσοτεροι απο τους παλιους ειτε πεθαναν ειτε μεγαλωσαν και αλλαξαν.Οι δευτεροι απομακρυνθηκαν απο τις τρελες της νιοτης και εγιναν πιο ας το πουμε σωφρονες.Φορεσαν τον καθωσπρεπισμο των μεγαλων.Και το νονο μου που τον ρωταω μερικες φορες για την 7(ως παλιο μελος)μου λεει ε τωρα αυτα δεν ειναι για εμας.Αναμφισβητητα βεβαια υπαρχουν ακομη ατομα απο τοτε(οπως εσεις του RATM καλη ωρα) που συνεχιζετε στο ιδιο τεμπο.Δυστυχως τα περισσοτερα νεα μελη δεν εχουν αυτο το κατι μεσα τους οπως οι παλιοι για να κανουν την 7 φοβητρο.Σιγουρα η 7 παραμενει μπροστα απο τους αλλους αλλα πιστευω οτι εχει χασει κατι απο τον φοβο και τον τρομο που εσπερνε.Αλλες εποχες τοτε...Διαβαζω και κατι αρθρα του Αλεκου στο ολυμπιακος24 που λενε μεγαλες αληθειες οπως το οτι εχει εξαφανιστει σχεδον το ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΟ απο τις κερκιδες.Γιατι ρε μαγκες???
ΥΓ.Ειδα στο ρεντπλανετ ενα τρομερο ψευδωνυμο σχολιαστη.Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΘΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ με φωτο τον δημοπουλο τον πουσταρα να τρεχει στον Παλιο Ναο.Πραγματι οι επιστημονες πρεπει να λαβουν καποια μετρα.
ΥΓ1.Ασχετο με το αρθρο αλλα ηθελα να το αναφερω.Στο αρθρο για το σαμαρη υπηρχε μια φωτο του Κουσουλακη.Αν και ποτε δεν τον ειχα δει να παιζει χωρις υπερβολη αυτη η εικονα εχει αποτυπωθει στο μυαλο μου.Ρε τι ΠΑΙΚΤΑΡΑΔΕΣ ΚΑΙ ΤΙ ΨΥΧΑΡΕΣ ΕΙΧΑΜΕ.Αυτοι γιγαντωσαν τον ΘΡΥΛΟ ΤΩΝ ΓΗΠΕΔΩΝ.Δυστυχως σημερα αυτα θεωρουνται ντεμοντε.Το μονο που νοιαζει τις κυριες που φορουν τη ΦΑΝΕΛΑ ειναι το μαλλι και καμια μεταγραφη σε ξενο πρωταθλημα.ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΟΜΑΔΑ ΜΟΥ ΡΕ???
Φίλε Red Hell, δεν είναι η 7 που άλλαξε. Άλλαξε ο ΚΟΣΜΟΣ. Δεν γίνεται τα παιδιά που φορούσαν τα ίδια ρούχα χειμώνα καλοκαίρι να είναι ίδια με τη γενιά του internet, κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Όσο για την 7 φόβητρο που λες, ναι ήταν (και είναι), αλλά για να γίνει φόβητρο στραπατσαρίστηκαν ολόκληρες ζωές. Δεν σου το εύχομαι. Χαιρετισμούς στον νονό σου.
ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΕΙΠΕΣ.....
Καλη ερωτηση. Γιατι εξαφανιστηκαν τα ερυθρολευκα απο το πεταλο; Και να πεις οτι ο καθενας φοραει ο,τι γουσταρει, λες ΟΚ, πασο. Εδω πηξαμε στα μαυρα. Γενικοτερα παντως, ας φοραει ο καθενας ο,τι θελει, αρκει να ειναι οπως πρεπει. Υπαρχουν πολλες θυρες που μπορει να παει κανεις για να δει μονο παιχνιδι, να καθεται στη θεση τοη, να ακουει αναμεταδοση αλλων αγωνων με τα ακουστικα στα αφτια η να βγαζει φωτογραφιες με την γκομενα, για λεζαντα μετσ στο fb. ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΕΤΑΛΟ.
Κουσουλακης παικταρας και ψυχαρα, οπως και ο συμπαικτης του Σταυρος Παπαδοπουλος, ο Αναστο, ο Ραμπο των πρωτων τριων χρονων του στον Θρυλο και γενικοτερα αρκετοι παικτες της ομαδας της δεκαετιας του 80. Μετα αρχισε να μοιραζει μεροκαματα ο καπετανιος και σε καθε μας ντερμπυ της περιοδου 1983-87 ψαχναμε ποιος τα πρωτοπηρε...
Κουσουλακης.. Η πρωτη μου επισκεψη στου Ρεντη, κοντα 5 χρονων. Ο τρελαρας ο μπαμπας μου πρωτα με εμαθε να λεω ολυμπιακος και μετα μαμα και μπαμπα. Με εχει ντυμενο στα κοκκινα, σορτσακι, φανελα. Φευγει ο Κουσουλακης, ο μπαμπας ο κυρ αντωνης του δειχνει με νοημα τη φωτογραφικη μηχανη. Ο κουσουλακαρος γνεφει καταφατικα, ερχεται με ρωταει πως με λενε βαγγελη του λεω, ελα ρε συνονοματε μου φωναζει. Ισα με 500 σφυγμους.. Πρωτη μου φωτογραφια με παιχτη του θρυλου. Μετα Σαργκανης..ΞΕΧΝΙΟΥΝΤΑΙ ΑΥΤΑ??
Επομενη επισκεψη, κανα χρονο μετα.
Κολλημενος στα καγκελα, με βλεπει ο Θανασης ο Μπεμπης, ερχεται ανοιγει την πορτα και με βαζει μεσα να πιστρεφω τις μπαλες γιατι χτυπουσε πεναλτι ο Νικολας στον Πουπακη στο τελςο της προπονησης. Απαραμιλλες στιχομυθιες μεταξυ αναστο και πουπακη (θα σε σκισω, θα μου κλασεις κτλ).
Φωτο με Εσταβιλιο, Αναστο φυσικα, πουπακη Μπεμπη.. Ο φωτογραφος στο νησι κορνιζαρει τις φωτογραφιες, τις βαζει στη βιτρινα και μετα απο το σχολειο 50 πιτσιρικια να κολλανε στη βιτρινα. Ημουν ο ηρωας του σχολειου επειδη ειχα αγγιξει τον Αναστο.
Τα θυμαμαι ολα σαν να ηταν χθες. Α ρε πουστη..
ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΘΥΜΑΜΑΙ 14 ΧΡΟΝΩΝ ΤΟ 1983 ΒΓΑΛΑΜΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΚΥΠΕΛΛΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΖΕΛΟ ΤΟ 4-0 ΜΕ ΤΗΝ ΦΑΝΕΛΛΑ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΛΑΣΠΕΣ ΚΑΙ ΣΚΙΣΜΕΝΗ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΕΙΑ... ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ!!!!ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΟΣΠΑΣΩ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΓΝΩΣΤΟ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟ ΓΕΙΤΟΝΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΙΧΕ......
Αντε σημερα να βρεις σκισμενη φανελα...
Εξαιρετικη, ζωντανη, ολο συναισθημα και νοσταλγια αφηγηση. Και η αναρτηση επισης ωραια, με το χιουμορ της και μια θυμοσοφικη διαθεση...Ετσι ειναι. Περνανε τα χρονια, πολλες συμπεριφορες αλλαζουν...Εκεινο που μενει απαραλλαχτο, ειναι το παθος, η λατρεια γι΄αυτη τη φανελα...Εχω προσεξει εδω και καιρο οτι ενα πραγμα πολυ σημαντικο που κανει αυτο το σαϊτ, δεν ειναι οι αποκαλυψεις του. Δεν ειναι η ενημερωση μας σε βαθος. Ουτε οι μοναδικες ιστορικες αναδρομες του. Ειναι οτι ΒΓΑΖΕΙ ΑΠΟ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ Σ΄ΑΥΤΟ, ΤΟΝ ΚΑΛΟ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟ...
Το σαιτ αυτο ειναι ευλογια, μας θυμιζει τις ριζες μας. Αυτο ειναι ο Ολυμπιακος, σε οποιον αρεσει. οποιος δε γυσταρει την καφριλα μας, ο δρομος ανοιχτος. Αλλαγη ομαδας. Ο Ολυμπιακος ειναι αυτο. Το δεχεσαι η φευγεις.
Οσο για σενα Αποστολε, εισαι φωτεινο παραδειγμα για ολους μας. Η φλογα, το παθος, η λατρεια να μη φευγουν ποτε, οσο κι αν μεγαλωνουμε.