Όπως καταλαβαίνεις, αυτά τα πράγματα είναι υποκειμενικά, οπότε θα σου πω την άποψή μου, δίχως αυτά που σου λέω να τα πάρεις ως θέσφατο, την γνώμη μου λέω και τίποτε άλλο. Είναι πάρα πολλά, οπότε πάρε βαθιά ανάσα, μην σου πω φτιάξε κάναν καφέ.

Εκείνο το καλοκαίρι έγιναν εγκλήματα στον σχεδιασμό της ομάδας. Υπεύθυνοι γι'αυτό είναι πρώτα και κύρια η διοίκηση, αλλά και ο προπονητής, που για'μένα έπρεπε να φύγει το καλοκαίρι του 1999 και όχι το Νοέμβριο του 1999, μέσα στην χρονιά. Η ομάδα που αυτός έφτιαξε, έκανε τον κύκλο της το 1999 και είτε έπρεπε να πουληθούν αρκετοί παίκτες και να χτίσουμε κάτι καινούριο, είτε να επιλέξουμε άλλον προπονητή για το παραπάνω βήμα που έκανε μπαμ πως δεν μπορεί να μας προσφέρει η παρέα του Μπουρουτζίκα, παρά την προπαγάνδα των ΑΡΔ που συντηρεί ο Σερβοέλληνας για το ανάποδο. Αντί να επιλέξουμε έναν καλό προπονητή, με φιλοδοξίες για καριέρα και ενδιαφέρον βιογραφικό (Βαλβέρδε-Ζαρντίμ-Μίτσελ, όχι Μουρίνιο), μείναμε με τον κύριο Μπάγεβιτς. Πάμε και στο ρόστερ. Ξοδέψαμε ένα εξωπραγματικό ποσό για τα δεδομένα της εποχής για να φέρουμε δύο παίκτες που αγωνίζονται στην ίδια θέση (καλά, για τον Τζιοβάνι το λέω καταχρηστικά, αφού θέση στο χορτάρι δεν είχε ποτέ αυτός ο ''ποδοσφαιριστής'', αλλά μην ανοίξουμε τέτοια κουβέντα γιατί οι ''τζιοβανικοί'' θα μας καταπιούνε εδώ μέσα). Η ομάδα ήθελε ενίσχυση οπωσδήποτε στα στόπερ, με δεδομένο πως ο Καραταϊδης είχε μεγαλώσει, ήθελε ενίσχυση στον άξονα των χαφ, αφού η μόντα της προηγούμενης χρονιάς με το Μαυρογενίδη ως μέσα δεξιά δεν γινόταν να τραβήξει για πάντα, ήθελε ενίσχυση στη θέση ''10'', με τον Καραπιάλη έτοιμο να αποσυρθεί και ήθελε οπωσδήποτε πρωτοκλασάτο φορ, αφού ο Γκόγκιτς ήταν παππούς. Αν δεν υπήρχαν λεφτά στο τραπέζι, δεν θα έλεγα τίποτε. Το να έχεις όμως τόσα λεφτά, να τα δίνεις για μεταγραφές και να παίρνεις δύο παίκτες που ούτε μαζί χωράνε στην ενδεκάδα, αλλά και δεν μπορούν να παίξουν σε άλλες θέσεις πλην αυτής που παίζανε (ή ''παίζανε'' για το ''μάγο'' Τζιοβάνι), είναι από τα άγραφα. Ανανεώθηκαν πολλά συμβόλαια Ελλήνων παικτών εκείνο το καλοκαίρι και σωστά, αλλά ενίσχυση με βάση τις ανάγκες μας και όχι με βάση το ''πάμε αεροδρόμιο, φέρνει παικταράδες παγκοσμίου κλάσης ο πρόεδρος'', δεν υπήρξε. Επίσης, τελευταίες μέρες των μεταγραφών πωλείται και ο Γεωργάτος, οπότε μένουμε δίχως αριστερό μπακ. Αν και δεν γουστάρω καθόλου τον Μπάγεβιτς, δεν τρώω τον παπά ότι ''ο Σωκράτης ήθελε να πάρει το Μοντέρο στην άμυνα, αλλά ο Μπάγεβιτς δεν γούσταρε μεταγραφές'', παρ'όλα αυτά ο παρονομαστής είναι πως είτε με ευθύνη της διοίκησης, είτε με ευθύνη του προπονητή, όχι μόνο δεν ενισχυόμαστε πίσω, αλλά αποδυναμωνόμαστε κιόλας.

Ξεκινάει λοιπόν η σεζόν. Προκύπτει μία πολύ δύσκολη κλήρωση στο Τσου Λου, με μια Πόρτο ισχυρή και σφριγηλή, αφού τα λεφτά που τους δώσαμε για τον παλαβό το Ζάχοβιτς με το καναρίνι, έπιασαν τόπο (πήρανε τον παικταρά Ντέκο μεταξύ άλλων). Δημιουργείται μία ανεξήγητη ευφορία στην ομάδα και στον κόσμο, μετά από νίκες απέναντι στα καφενεία της Ελλάδος και μετά την καλούτσικη εμφάνιση της ομάδος απέναντι στη Ρεάλ, όπου ο ''μεγάλος'' Τζιοβάνι έβαλε δυο γκολ στο φίλο του το Ζούλιο Σέζαρ (αυτόν τον απατεώνα που πήραμε κι εμείς μετά και μας έβαλε 4 ο Ριβάλντο στο ΟΑΚΑ, δείχνοντάς μας τα δάχτυλά του, με το Σέζαρ να μην κόβει ούτε με βαλέ). Φτάνει λοιπόν η ώρα να παίξουμε την πρόκριση στο Οπόρτο, εκεί στα μέσα Σεπτέμβρη. Ακόμη θυμάμαι τις φυλλάδες πριν από αυτό το παιχνίδι και γελάω. Λες και παίζαμε με το Φοίνικα Αγιασοφιάς. Σχεδόν σίγουρη είχανε όλη τη νίκη. Από την έναρξη του ματς μέχρι το σφύριγμα της λήξης, η Πόρτο κάνει ό,τι θέλει στο χορτάρι. Ο Καπούτσο, ο Ντέκο και ο Εσκερντίνια κάνουν πάρτυ, αφού ΚΑΝΕΙΣ δεν μαρκάρει και η άμυνά μας είναι για τα πανηγύρια. Η ενδεκάδα του Μπάγεβιτς είναι βγαλμένη από τις ένδοξες βραδιές του Σερβοέλληνα, με Αμπονσά μέσα, με Οφορίκουε κάπου μεταξύ πλάγιας γραμμής και επίθεσης (συνέκλινε συνέχεια), με την αριστερή πτέρυγα ΚΕΝΗ στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, με άξονα Νινιάδη-Ζάχοβιτς-Τζιοβάνι, τρεις ''Επιτάφιους'' δηλαδή και το πώς γλυτώσαμε την πεντάρα είναι κάτι για το οποίο ακόμη και σήμερα απορώ. Εκεί άρχισε να μπαίνει πίεση στον Ντούσαν. Κι ως γνωστόν, την πίεση ο Ντούσαν δεν την μπορεί. Ένα μήνα μετά, έρχεται η ''τρομερή'' βραδιά στο Μόλντε. Από το πρώτο λεπτό οι ψαροτουφεκάδες της Νορβηγίας (κάποιοι παίκτες ήταν αμφίβολοι για το ματς, επειδή έπρεπε να πάρουν άδεια από τη δουλειά τους για να παίξουν. Μιλάμε για πραγματικούς ερασιτέχνες τώρα, όχι μαλακίες) μας έχουν βάλει στα δίχτυα και μας σφυροκοπούν. Από το πουθενά βρισκόμαστε μπροστά με 2-0, με δύο γκολ στα όρια της κωλοφαρδίας και ενώ έχουν χάσει πολλά οι Νορβηγοί. Στο ημίχρονο ο Μπάγεβιτς, βλέποντας ότι το αποτέλεσμα στο άλλο ματς Πόρτο-Ρεάλ δεν μας ευνοούσε (θέλαμε νίκη της Ρεάλ και η Πόρτο κέρδαγε για πλάκα), αποφασίζει να ξεπεράσει τον εαυτό του και κάνει πουτάνα την ομάδα. Στο δεύτερο ημίχρονο είδαμε ΟΡΓΙΑ προπονητικά που όμοιά τους δεν τόλμησε να κάνει ούτε ο μπαρμπα-Κόλλιας. Αποσύρεται ο Καραπιάλης και φτάνουμε να έχουμε εξτρέμ το Μαυρογενίδη (υποτίθεται) και τον Οφορίκουε (υποτίθεται) από την άλλη. Δεύτερη αλλαγή ο Άντζας αντί του Καραταϊδη, για να πάρει υποτίθεται καμιά κεφαλιά από τον πανύψηλο σέντερ φορ της Μόλντε Λουντ και τρίτη αλλαγή μετά το 3-2 ο εξτρέμ Γιαννακόπουλος στη θέση του κόφτη Πασσαλή. Κάνουμε μάγκες το χωριό της Νορβηγίας και τελειώνει η πρόκριση. Εκεί έπρεπε να γυρίσει με άλλη πτήση στην Ελλάδα ο Μπάγεβιτς, όπως (κακώς δεν έκανε πράξη τις απειλές του ο Μαρινάκης και δεν γύρισε) ο Λίνεν μετά τη Μακάμπι το 2010. Αρχίζει τα παλαβά του ο ψυχοπαθής ο Ζάχοβιτς, απολύεται ο Μπάγεβιτς (κακώς, έπρεπε να τελειώσει την χρονιά αφού την άρχισε), έρχεται η φάση με το Σέμο και τον Τζιοβάνι και η ομάδα μένει όπως την προηγούμενη χρονιά, με άλλον προπονητή όμως, που εμφανώς δεν γουστάρει πολλούς παίκτες της ομάδας. Δεν θέλει εξτρέμ ο Μπιγκόν, θέλει να κάνει τα δικά του, με ένα κάτι σαν 3-5-2, άσχετα που το υλικό είναι για άλλο σύστημα.

Ο Χούτος που λες φίλε ήρθε το Γενάρη, δεν τον είχαμε από το καλοκαίρι του 1999 στην ομάδα. Ο βάζελος με την ερυθροποιητίνη να πάει σύννεφο και τους διαιτητές να τονε πάνε σπρωχτό σε όλα τα κρίσιμα (παρά τις μαλακίες του ΚυρΠάστα και των ΑΡΔ πως τους κυνηγούσε ο κακός Σωκράτης), δεν χάνει βαθμούς πουθενά και λίγο έλειψε να χάσουμε και το πρωτάθλημα. Αποκορύφωμα το ματς Κυπέλλου με την ΑΕΚ, όπου μετά το 3-0 και τον αποκλεισμό μας (έπρεπε να φάμε 5 γκολ) σπάσαμε όλα τα αυτοκίνητα των παικτών (πλην Γκόγκιτς). Κάναμε ΟΛΟΙ τα πάντα για να γαμήσουμε σε μία σεζόν όσα χτίζονταν για 3 χρονιές σερί. Με τα χίλια ζόρια σώσαμε το πρωτάθλημα που αν χάναμε, θα γινόταν σύνθημα στα χείλη των απέναντι.

Αν λοιπόν θέλουμε να συνοψίσουμε το τι παίχτηκε, σχεδιάστηκε μία ομάδα δίχως την παραμικρή ποδοσφαιρική λογική, δεν ενισχύθηκε εκεί που πονούσε, πλήρωσε όλα τα κόμπλεξ του προπονητή της, επένδυσε σε έναν παίκτη που στα πραγματικά δύσκολα (ντέρμπυ στην Ελλάδα με το βάζελο ή στην Τούμπα και εκτός έδρας ματς του Τσου Λου) ήταν και παρέμεινε ΑΟΡΑΤΟΣ μέχρι που ξεκουμπίστηκε από τον Θρύλο 6 χρόνια μετά και στον παλαβό Ζάχοβιτς, επιλογή του Μπάγεβιτς (άρα αυτός τον χρεώνεται) και πλήρωσε το αστείο κλίμα ευφορίας που καλλιεργήθηκε από όλα τα ΜΜΕ, πως ''αφού με τους Έλληνες πήγαμε στους 8, με Τζιοβάνι-Ζάχοβιτς θα το σηκώσουμε''. Ως γνωστόν, όποτε σηκώνουμε ψηλά τον αμανέ, τρώμε μεγάλες κατραπακιές. Πιο απλά, όλα τα στραβά της παράταξής μας βγήκανε στον αφρό...