Θα σας πω μια ιστορία σχετικά με τον μέγιστο μπασκετοπατέρα , τον «Πατριάρχη» του ελληνικού μπάσκετ, τον Γιώργο Βαζελακόπουλο,ετσι για να γελάσουμε λίγο…

Αρχικά οι περισσότεροι θα έχετε ακουστά για το γήπεδο του Πύργου΄΄Γ. ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ΄΄,
του Γ. ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ που είχε στυλώσει πεισματικά χέρια και πόδια για να μην ονομαστεί το ΟΑΚΑ ΄΄ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΛΗΣ΄΄ με το επιχείρημα πως δεν μπορεί να δοθεί το όνομα κάποιου ζωντανού σε αθλητικό χώρο!!! τι θα γινόταν αναρωτιόταν ο «πατριάρχης» αν το άτομο αυτό γινόταν εγκληματίας ή δολοφόνος σε κάποια φάση της ζωής του;
Αντίθετα ο ίδιος είχε ήδη αγιοποιήσει τον εαυτό του πρόωρα ,που να τρέχεις μετά από χρόνια να εξετάζεις αν έμεινε ανέπαφο στο χρόνο το άγιο σκήνωμα; ποιος εξάλλου θα τολμήσει να κρίνει τον μέγιστο Μπασκετοπατέρα;

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο…
Πριν από λίγο καιρό βρισκόμουν κάπου στην Πελοπόννησο ,σε κάποια φάση του ταξιδιού διασχίζοντας τον νομό Ηλείας ( γενέτειρα του «Πατριάρχη») βρίσκομαι σε ένα χωριό την Λάμπεια, λίγο πριν βγω από το χωριό στα αριστερά μου βλέπω μια υπερμεγέθης πινακίδα με την εξής επιγραφή:
Κοινοτικό γήπεδο Λάμπειας ΄΄Γεώργιος Βασιλακόπουλος΄΄, η πινακίδα εντυπωσιακή και μεγάλη σε αποχρώσεις γαλανόλευκες, θαμπώθηκα! κόβω ταχύτητα να θαυμάσω το παλατάκι, ίσα που διακρίνεται πίσω από την πινακίδα, δύο μπασκέτες, τσιμέντο στο δάπεδο και γύρω το κλασικό συρματόπλεγμα «κλουβί» για street basket όπως στην ταινία white men can’t jump, η ταμπέλα των the mall μπροστά σε περίπτερο με λίγα λόγια…
Φαντάζομαι την προσταγή του «Πατριάρχη» σε κάποια σύσκεψη στην ομοσπονδία:
-Κατασκευάστε μια μεγάλη πινακίδα για την αφεντιά μου και βρείτε κάπου να την ακουμπήσουμε…
Αμέσως οι ισόβιοι αξιωματούχοι αυλοκόλακες με σκυμμένο κεφάλι και την γλώσσα να κρέμεται κατεβάζουν χάρτες και gps, η συμπαθητική Λάμπεια η τυχερή…
Σε μια γρήγορη έρευνα στο διαδίκτυο ανακάλυψα πως το «στολίδι» στο χωριό προϋπήρχε, προφανώς από κάποιο κοινοτικό έργο ή από τις αμέτρητες κρατικές επιχορηγήσεις του υπουργείου Αθλητισμού που δικαιούνται μόνο οι εκλεκτοί, η βαζελακοπουλική ταμπέλα «κουμπώθηκε » αργότερα τιμής ένεκεν μετά από λαμπρή εκδήλωση…
Το έχω μετανιώσει πικρά που δεν τράβηξα μια φωτογραφία, και δυστυχώς δεν κατάφερα να υποβάλω τα σέβη μου μιας και τις πιεστικές φυσικές μου ανάγκες τις είχα ικανοποιήσει σε ένα βενζινάδικο νωρίτερα.

Αλαζόνας και εγωκεντρικός, δεν θα χωνέψει ποτέ πως οι κορυφαίοι του αθλήματος θα είναι πάντα οι παίχτες, οι προπονητές και φυσικά ο κόσμος που τους ακολουθεί, την δόξα που δίκαια δεν «κέρδισε» ως ασήμαντος παίχτης προσπαθεί να την «κλέψει» ως δερβέναγας και δυνάστης του ελληνικού μπάσκετ, η ιστορία θα του δώσει την θέση που δικαιούται… Άντε να αρχίσουν οι εκδρομέε με τα ΚΑΠΗ σιγά σιγά

Μακάρι Σάββα! Φαίνεται ότι κάτι αλλάζει αργά αλλά σταθερά! Τώρα δεν πρέπει να κάνουν πίσω οι Αγγελόπουλοι!