ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ, PART 4: "Ηλεκτρικό λιμάνι"
Γράφτηκε απο Anonymous στις 18:37 | 30-06-2014
Ο Πειραιάς είναι η μητρόπολη του ρεμπέτικου, κι όποιος πιστεύει κάτι διαφορετικό να με συμπαθά, αλλά δεν το’ χει το θέμα. Βέβαια, ως γνωστόν, στην τέχνη παρθενογένεση δεν υπάρχει. Η πρώτη ύλη του ρεμπέτικου ήρθε απ’ την Ανατολή. Αλλά, στο κάτω κάτω, αυτό ακριβώς είναι το τεράστιο πολιτισμικό προνόμιο των λιμανιών, ότι πρώτα εκείνα δέχονται και αφομοιώνουν ό,τι φέρνουν μαζί τους οι επιβάτες των καραβιών.
Τώρα λίγα λόγια για το ρεμπέτικο. Οι αισθητικές προτιμήσεις ενός εκάστου είναι αυτονόητα σεβαστές. Όμως, για να είμαστε ακριβολόγοι, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι το ελληνικό ροκ δεν είναι τόσο ο Παπακωνσταντίνου, οι Τρύπες και ο Μαχαιρίτσας, όσο... οι ΡΕΜΠΕΤΕΣ. Οι άνθρωποι αυτοί, οι παλαιοί συμπολίτες μας, ζούσαν περίπου όπως και οι φτωχοί, καταπιεσμένοι και χιλιοβασανισμένοι μαύροι του αμερικανικού Νότου. Έτσι, το ρεμπέτικο γεννήθηκε υπό συνθήκες ανάλογες μ’ εκείνες που γέννησαν τα blues, τα οποία blues γέννησαν σχεδόν τα πάντα στη σύγχρονη μουσική της Δύσης. Η συγγένεια των δύο ειδών προκύπτει από παντού ˙ από τους αργόσυρτους, μελαγχολικούς ρυθμούς, από τη θεματολογία των στίχων, από τη δωρική λιτότητα των ενορχηστρώσεων... Βάλτε να παίζει το Αντιλαλούν οι φυλακές του Μάρκου, με ταχύτητα αναπαραγωγής ελαφρώς μεγαλύτερη της κανονικής. Φροντίστε να πρόκειται για την αυθεντική εκτέλεση του τραγουδιού (1936). Τι ακούτε; Σας θυμίζει κάτι; Μήπως καθαρή ροκιά; Μήπως τις ριφάρες του βλοσυρού μουστακαλή με τα ακρωτηριασμένα δάχτυλα; Μέσα είστε. Ακούστε την εισαγωγή του τραγουδιού They don’t make them like you anymore απ’ το άλμπουμ Tattoo (1973) του Rory Gallagher. Τι ακούτε; Μήπως το μπουζούκι του Μανόλη Χιώτη; Πάλι μέσα είστε.
Ας το ξαναπούμε, λοιπόν, ως ανακεφαλαίωση: Αληθινό ελληνικό ροκ σημαίνει ρεμπέτικο, και αληθινό ρεμπέτικο σημαίνει Πειραιάς. Όμως, καλώς ή κακώς, αυτά τα πράγματα συνήθως δεν τα ανακαλύπτει κανείς παρά μόνο μετά τα τριάντα. Η πρώτη νιότη θέλει ηλεκτρισμό, θέλει ένταση, θέλει εξώφυλλα με τέρατα και δράκους. Δεν γοητεύεται από μπαγλαμάδες και μπουζούκια. Γοητεύεται απ’ την τριπλέτα κιθάρα-μπάσο-ντραμς. Έτσι συνέβη και με τα τυπάκια με τα οποία θα ασχοληθούμε εφεξής.
Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1960 τρεις συμμαθητές στο 3ο Λύκειο Πειραιά ακούν Jimi Xendrix και τους σαλεύει το κεφάλι. Αυτή η δαιμονισμένη κιθάρα βγάζει έναν σωρό ήχους, άλλοτε ήπιους και μελωδικούς, άλλοτε τραχείς και παραμορφωμένους - παπάδες... Οι τρεις έφηβοι παίρνουν ως τέταρτο μέλος στην συντροφιά τους τον επίσης Πειραιώτη Ηλία Ασβεστόπουλο (2002GR) και σχηματίζουν ένα μαθητικό συγκρότημα, τους «Persons», με την τρελή φιλοδοξία να παίξουν κι αυτοί...παπάδες. Λίγο αργότερα, όμως, ο Ασβεστόπουλος φεύγει και το συγκρότημα γίνεται τριμελές: στην κιθάρα ο Γιάννης Σπάθας, στο μπάσο και τα φωνητικά ο Αντώνης Τουρκογιώργης, και στα drums o Ηλίας Μπουκουβάλας. Το «Persons» δεν τους κάνει πια. Γίνονται οι «Socrates Drank The Conium», η μεγαλύτερη hard rock μπάντα του λιμανιού και της Ελλάδας ολόκληρης.
Ο πιο δεξιοτέχνης των τριών ήταν χωρίς αμφιβολία ο Σπάθας. Το παιδί αυτό διέθετε ένα ταλέντο όχι απ’ τα συνηθισμένα. Τα δάχτυλα του ήξεραν να κινούνται στα τάστα της ηλεκτρικής μ’ έναν τρόπο μοναδικό, κατάδικό τους. Ας ακούσετε την εισαγωγή του τραγουδιού Live in the country, απ’ τον πρώτο δίσκο της μπάντας, που λεγόταν απλά Socrates Drunk The Conium και κυκλοφόρησε το 1972. Ο Σπάθας κάνει την κιθάρα του να ηχεί σαν κλαρίνο, παντρεύοντας, όπως μόνο εκείνος ήξερε, το αγγλοσαξονικό ηλεκτρικό ηχόχρωμα με τα δικά μας εθνικά ακούσματα. Αυτά, κύριοι, όχι όποιος κι όποιος ˙ αυτά μόνο οι βιρτουόζοι...
Όμως, η πιο «ροκ» ψυχή, ο πιο «ρεμπέτης» της παρέας, ήταν ο Αντώνης Τουρκογιώργης.
Στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα οι Socrates βγήκαν στο εξωτερικό, να κυνηγήσουν τ’ όνειρό τους. Τα κατάφεραν; Όπως το πάρει κανείς. Τα νέα παιδιά που αγαπούν τον σκληρό ήχο και θέλουν πληρέστερη πληροφόρηση για το θέμα ας ανατρέξουν στο google. Εγώ θα τους πω μόνο μερικά τερατώδη ψέματα και μερικές ιστορίες για αγρίους (που λέει κι ο τίτλος της ενότητας):
1) Τα Πειραιωτάκια εμφανίστηκαν στους γνωστότερους και σημαντικότερους συναυλιακούς χώρους της Ευρώπης (Paradiso, Marquee, Dingwalls, Hammersmith Odeon). Στην είσοδο του Marquee υπάρχει ένα τεράστιο κολάζ με τις φωτογραφίες των καλλιτεχνών που κατά καιρούς εμφανίστηκαν στον χώρο. Τα αλάνια μας είναι εκεί, δίπλα στον Eric Clapton, τους Who, τους Zeppelin και άλλους.
2) Περιόδευσαν με τους U.F.O. σε όλην την Αγγλία και λέγεται ότι είχαν τον εξής διάλογο με τον Phil Mogg:
-Από πού είστε παιδιά;
-Απ’ την Ελλάδα.
-Ευτυχώς, γιατί, αν ήσασταν Άγγλοι, θα χάναμε το ψωμί μας.
-Απ’ την Ελλάδα.
-Ευτυχώς, γιατί, αν ήσασταν Άγγλοι, θα χάναμε το ψωμί μας.
3) Ο πολύς Lemmy των Motorhead τους άκουσε κάπου και τους είπε: «Μ’ έναν άλλο τραγουδιστή, θα ήσασταν η καλύτερη μπάντα του κόσμου».
4) Το 1976 κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Phos σε συνεργασία με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Ο δίσκος βγήκε στο εξωτερικό απ’ την θρυλική VERTIGO, σημείωσε εκατοντάδες χιλιάδες πωλήσεις σε όλον τον κόσμο και παραμένει ώς σήμερα το πιο επιτυχημένο ελληνικό ροκ άλμπουμ όλων των εποχών. Στην Αμερική το άλμπουμ παιζόταν συνεχώς στα ραδιόφωνα, και, ακούγοντας τους αυτοσχεδιασμούς του Σπάθα, κατάλαβαν όλοι ότι και ο Πειραιάς βγάζει...Hendrix. (Προσωπική εκτίμηση: Αν το άλμπουμ δεν είχε γραμμένο στο εξώφυλλό του το όνομα των Πειραιωτών αλλά έγραφε, λόγου χάρη, Pink Floyd, θα ήταν ακόμη ένα Meddle - τουλάχιστον).
5) Στις αρχές της δεκαετίας του 80 η Warner τους πρότεινε συμβόλαιο με παχυλή αμοιβή, αλλά και με τον όρο να εγκατασταθούν μόνιμα στις Η.Π.Α. Όμως τα χρόνια είχαν πια περάσει και ο μόνος που παρέμενε πρόθυμος για τέτοιες αποκοτιές ήταν ο Αντώνης Τουρκογιώργης ˙ το ’παμε, ο πιο ρεμπέτης...
6) Μετά τους Socrates, κάθε Έλληνας ροκ καλλιτέχνης που ονειρευόταν μεγαλεία και διεθνή καταξίωση το σκεφτόταν δεύτερη και τρίτη φορά. Όλοι έλεγαν: «Καλά, εδώ δεν τo ’καναν οι Πειραιώτες που έπαιζαν παπάδες, θα το κάνω εγώ;» Και κάθονταν στ’ αβγά τους...
Αυτά. Αλλά, επειδή η μουσική είναι για να την ακούς, και όχι για να μιλάς γι' αυτήν, ας ακούσουμε κάνα τραγουδάκι από ένα προσωπικό άλμπουμ του Αντώνη Τουρκογιώργη:
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Το ροκ και το μπλούζ έχουν συγγενική σχέση με το ρεμπέτικο και το τάνγκο. Εννοώ και τα τέσσερα είδη στην αρχετυπική τους μορφή, σε αυτήν που απευθύνεται στους λίγους, στους μυημένους. Από τη στιγμή που θα αρχίσουν οι υποχωρήσεις, οι διευρύνσεις και οι χαλαρώσεις εν σχέσει προς την ουσία των πραγμάτων, τα πράγματα αυτά αρχίζουν βαθμηδόν μεν, αλλά και ασταμάτητα να ψευτίζουν, να χάνουν την αυθεντικότητά τους, να γίνονται «ροκοειδή», «μπλουζοειδή», «ρεμπετοειδή» και «τανγκοειδή». Φτάνουν δε να γίνονται όχι απλώς αναλώσιμα, αλλά και να υποτάσσονται αναπόφευκτα στη μαζική παραγωγή και στη μαζική κατανάλωση. Το πειραιώτικο ρεμπέτικο, όπως εκφράστηκε από την «Τετράδα» και από τους διάφορους τραγουδιστές του, ορίζει καλλιτεχνικό απόγειο παγκοσμίως, είναι είδος μοναδιαίο, είδος καθαυτό και δι’ εαυτό. Η δημοφιλία του, ωστόσο, το περιήγαγε στα όρια του λαϊκοειδούς και του ευτελισμένου άσματος, που κατά βάση αποτελεί χυδαία απομίμηση της φόρμας περσικών και ινδικών δρόμων. Το ίδιο συνέβη και με το τάνγκο: εκεί το λαϊκοειδές λέγεται σαλονοειδές. Και στο ρεμπέτικο και στο τάνγκο σβήστηκε κάποια στιγμή η εγγενής λαϊκότητά τους, ακριβώς επειδή ενοχλούσε την καθεστηκυία καλλιτεχνική τάξη. Στην Ελλάδα η «στροφή» έγινε προς τα «κάτω», προς κάτι που ήταν καθ’ υπόθεσιν πιο κοντά στον «πραγματικό» λαό. Στην Αργεντινή η «στροφή», έγινε προς τα πάνω, προς κάτι που ήταν καθ’ υπόθεσιν πιο κοντά «σε όλον» τον λαό. Συστολή στην πρώτη περίπτωση, διαστολή στη δεύτερη – το αποτέλεσμα κοινό: διαστροφή και καταρράκωση του πνεύματος της αυθεντικότητας. Τα τελευταία χρόνια έχουν αναληφθεί προσπάθειες από ποικίλης καταγωγής καλλιτέχνες να ξαναμπούν τα πράγματα στη θέση τους και στο ρεμπέτικο και στο τάγνκο: όχι με το δήθεν αυθεντικολάγνο αναμάσημα των πρώτων δειγμάτων, αλλά με την ανα-σύσταση (επίτηδες γράφω τη λέξη έτσι) της παράδοσης... μιας παράδοσης, δηλαδή, που δεν θα είναι (επ’ ουδενί!) μηχανική «επιστροφή στις ρίζες», αλλά δημιουργική καλλιέργεια του είδους στις νέες πολιτικοκοινωνικές συνθήκες... μιας παράδοσης όχι νεκραναστημένης / ξαναζωντανεμένης, αλλά ζωντανής αφ’ εαυτής και σφύζουσας από χυμούς.
Χαιρέτωσαν ο Σάββας, ο Απόστολος, ο Θωμάς και οι λοιποί εντιμότατοι ρεμπετοροκάδες! Για τώρα (και για σήμερα) μόνο αυτό με τον γαυροΤουρκογιώργη
https://www.youtube.com/watch?v=qkDafY7MRNE
Ετοιμάζομαι να δώ το πρώτο ημίχρονο του αγώνα της Αργεντινής (vamos blancoceleste!) και μετά να πάω στο αεροδρόμιο να παραλάβω το γαυρογιό μου που μου έρχεται από την Ολλανδία.
Απειλή: θα επανέλθω αύριο!
Για πρόγευση: Ten Years After, Mountains και Felix Papalardi, Motte the Hoople, Αντώνης Καλυβόπουλος και η Τετράς η Ξακουστή του Πειραιώς, και Νταλγκάς, και Τζουζέππε ντι Στέφανο και Μάριο ντελ Μόνακο και Ρενάτα Τεμπάλντι (καθότι τυγχάνομεν και της όπερας, της καντσονέττας, ου μην αλλά και του τάνγκο).
Και ζήτω ο Πειραιάς!
Καρκινο βγαλαμε Γιωργο. Πιο αργοι κι απι το ριπλει ειμαστε. Μεχρι που μας πετανε εξω οι Ελβετοι. Και μαγκια τους δηλαδη αν το πετυχουν, το θεμα ειναι εμεις τι κανουμε...
Αφού περάσαμε, πάλι καλά... Δεν τραβάει, πάντως, η ομάδα...
Ζωντανη ιστορια εισαι ρε μπαγασα...
Δεν ξέρω ποιος έγραψε το κείμενο (θα ήθελα διευκρίνιση), αλλά του αξίζουν πολλά μπράβο! Είναι το αγαπημένο μου άρθρο από 'δω και μπρος.
Θέλω να συμπληρώσω ότι το άλμπουμ του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ Rory Gallagher "tattoo" περιέχει το τραγούδι tatto'd lady, από το οποίο εμπνεύστηκε ο λαϊκούρας Μαργαρίτης το "οι δρόμοι του πουθενά"... https://www.youtube.com/watch?v=qevOObjMMOM
https://www.youtube.com/watch?v=aT85551sL5U
Τώρα όσον αφορά το ρεμπέτικο και τον Πειραιά, θα πω το εξής. Το ρεμπέτικο προϋπήρχε του Πειραιά. Το ρεμπέτικο εισήλθε στον Πειραιά και επηρεάστηκε εν τέλει από τον Πειραιά. Μεταλλάχθηκε. Προς το καλό, για μένα. Το ρεμπέτικο έφυγε αργότερα από τον Πειραιά και μεταλλάχθηκε εκ νέου, έγινε λαϊκό και ελαφρολαϊκό. Ξέφυγε από τα βάρβαρα τάρταρα της Πειραιώτικης μαγκιάς και "εξημερώθηκε" εις τας Αθήνας. Στον Πειραιά, λοιπόν, το ρεμπέτικο πήρε μορφή. Εισήχθη το μπουζούκι έντονα. Αν και η πρώτη ηχογράφηση με μπουζούκι σημειώθηκε στην Αμερική, από τον Ιωάννη Χαλικιά, το μπουζούκι το επέβαλε ο Πειραιάς. Μέχρι τότε ήταν περιθωριοποιημένο. Ακόμα και παλαιότεροι συνθέτες, όπως ο Σπύρος Περιστέρης, αναγκάστηκαν να μάθουν μπουζούκι για να προσαρμοστούν στις εξελίξεις. Διότι, οι παλαιότεροι ρεμπέτες παίζανε είτε κιθάρα (Κατσαρός, Σκαρβέλης, Δραγάτσης) είτε βιολί (Σέμσης ή αλλιώς Σαλονικιός) είτε άλλο όργανο. Έτσι, ο Πειραιάς επηρέασε όσο τίποτα άλλο το ρεμπέτικο. Του έδωσε την τελική μορφή, για μένα. Το τελειοποίησε. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι το ρεμπέτικο λέγεται λαϊκό τραγούδι. Αυτό προέκυψε επειδή οι συνθέτες, οι τραγουδιστές και οι στιχουργοί ήταν άτομα με φτωχή καταγωγή, άτομα λαϊκά, απλά. Το ρεμπέτικο δηλαδή είχε πατέρα, τον λαό. Και επίσης, ένας άλλος σημαντικός λόγος είναι ότι τα διακυβεύματα των τραγουδιών είχαν να κάνουν με προβλήματα που αφορούσαν αποκλειστικά τον λαό. Είτε είχαν να κάνουν με τη φτώχεια είτε με τον έρωτα είτε με τα ναρκωτικά* είτε με την ξενιτειά είτε με τη φυλακή είτε με πολιτικά ζητήματα το ρεμπέτικο εξέφραζε τα πάντα. Ήταν εκεί για να γίνει ο εκφραστής όλων των σκέψεων. Με σθένος, με περηφάνια, με μαγκιά, με ροκιά. Και η σχέση του με τα μπλουζ είναι σε τέτοιο βαθμό που θαρρείς ότι πολλά τραγούδια έχουν τον ίδιο ακριβώς στίχο.
Το ροκ είναι το ανατρεπτικό, επαναστατικό τραγούδι. Να σας πω εγώ στίχους ρεμπέτικων τραγουδιών με τέτοιο ύφος, να είμαστε εδώ να μιλάμε μέχρι αύριο... Και αντίστροφα, το ρεμπέτικο είναι λαϊκό τραγούδι. Πόσοι ροκάδες ενστερνίστηκαν τα "πάθη" του λαού και έγραψαν κομματάρες. Υπάρχει μια σχέση αλληλουχίας και συγγένειας σε αυτά τα δύο αγαπημένα είδη τραγουδιού.
Αγνοούσα τα τραγούδια και αναθεματίζω τον εαυτό μου γι' αυτό. ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ.
*Έβαλα αστεράκι πριν στα ναρκωτικά για ένα λόγο. Πολλοί αδαείς και σοβαροφανείς "ειδήμονες" κατηγορούν το ρεμπέτικο για ναρκωτικολαγνεία και χαρακτηρίζουν τα τραγούδια "χασισοτράγουδα". Είναι παντελώς άσχετοι. Πρώτα απ' όλα, οι αναφορές στα ναρκωτικά στα ρεμπέτικα δε γίνονται υμνητικά σε καμία περίπτωση (πλην δύο-τριών), αλλά περιγραφικά και μόνο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά υπήρχαν και τραγούδια κατακραυγής, όπως το "γιαφ-γιουφ" του Τέτου Δημητριάδη https://www.youtube.com/watch?v=gYh0cxYSxzQ ή το "ο πόνος του πρεζάκια" του κακόμοιρου Ανέστη Δελλιά https://www.youtube.com/watch?v=1Ey8Egd22LI
Υπήρχε έντονη αναφορά στα ναρκωτικά στο ρεμπέτικο. Γιατί, απλούστατα, είχαν βιωματικό χαρακτήρα. Αυτό επικρατούσε στους τεκέδες τότε, αυτό περνούσε στο τραγούδι. Γιατί οι ίδιοι τα ζούσαν και τα έγραφαν παράλληλα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και οι ίδιοι ήταν ναρκομανείς, ας πούμε. Πλην του Ανέστη Δελλιά, η γυναίκα του οποίου τον μαστούρωνε στον ύπνο με ηρωίνη για να πηδιέται με Γερμανούς, κανένας άλλος ρεμπέτης δεν έπαιρνε τα "βαριά" που λέμε ναρκωτικά. Και για να καταλάβουν και κάποιοι την κατάσταση της τότε εποχής, τα ναρκωτικά δεν ήταν απαγορευμένα. Ήταν ημιαπαγορευμένα κατά κάποιο τρόπο. Υπήρχαν πολλές ασάφειες στον νόμο που άφηναν στη δικαιοδοσία του κάθε μπασκίνα το νόμο. Έτσι, το μαυράκι κυκλοφορούσε σχεδόν ελεύθερα...
Υ.Γ. Γενικώς με τις διασκευές δεν τα πάω καλά. Υπάρχει, όμως, μία που τη γουστάρω κάργα. Το "υπάρχω" από τον Πουλικάκο. Μιλάμε για διασκευάρα.
Πουλικας και Πιλαλας. Αρρωστια...
Και οι δύο είναι μεγάλες μούρες.
Τρίτο Λύκειο Πειραιά. Α ρε πούστη, αυτά είναι γαμώ τα νιάτα μου...
Μαυρομιχάλη Κυριάκου 14 Πειραιάς
εδω πηγαινες Σαββα? πολυ κοντα στο παπαστρατειο ησουνα!! αυτο θα πει Πειραιωτης!!!
Δίπλα στον Παπαστράτο μεγάλωσα, Φόρη. 1ο Δημοτικό, 13ο Γυμνάσιο, 3ο Λύκειο Πειραιά. Santa μια ζωή ρε πούστη, αρρώστια Πειραιάρα...
Πολυ ωραιο αρθρο ρε Σαββα...και συμφωνω απολυτα μαζι σου..φοβερη αναλυση..εισαι πολυγνωστης και μου θυμισες τα λογια που μας ελεγε στο φροντιστηριο ο καθηγητης αγγλικων(εχει και βιβλια για μπλουζ..τα εχω διαβασει),Κοκκινος (το επιθετο του ειναι αυτο..δεν κανω πλακα) για το μπλουζ που γεννησε τα παντα (κατα την αποψη του)
θα δωσω και την παραπομπη για να διαβασει οποιος θελει και τον Επικουρη (επειδη μεταφραζει ελληνικα κειμενα στα αγγλικα αλλα και επειδη ειναι λατρης της αρχαιας Ελλαδος..χρησιμοποιει αυτο το ''καλλιτεχνικο ονομα'' μιας και ειναι διοργανωτης φεστιβαλ μπλουζ εδω στη χωρα που ζουμε)....προσοχη ομως...δεν το ταυτιζει οπως οσοι ακουνε τη λεξη μπλουζ με τους χορους ζευγαριων...καμια σχεση
http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=2669
Δεν τα γράφω εγώ, Φόρη. Ο φίλος μας ο nissios μας τα στέλνει.
Εσύ τα γράφεις κι άσε τα σάπια. Μας τα 'παν κι άλλοι.Πάντως προφανώς από τη συναισθηματική φόρτιση έκανες ένα μικρολαθάκι. Το όνομα του συγκροτήματος και του φερώνυμου πρώτου δίσκου τους είναι φυσικά Socrates DRANK (και όχι DRUNK) the conium. Το επισημαίνω για όσους τυχόν αναζητήσουν στο yt τα τραγούδια που αναφέρονται στο άρθρο. Άλλη φορά να προσέχεις περισσότερο, Πόντιε.
https://www.youtube.com/watch?v=ayDLfXIBXLg
Κοίτα εδώ ρε φίλε. Ανατριχίλα. Μιλάμε για λαοθάλασσα. Το έδειξα στη γιαγιά μου στο Πέραμα και από τη συγκίνηση άρχισε αυτήν την ακαταλαβίστικη διάλεκτό της, μείξη ποντιακών και πειραιώτικων με τα κομμένα σύμφωνα. Πω ρε πούστη λέω, πάει, έμφραγμα...
με βλεπει ο γιος μου βουρκωμενο, ακουει τουρκογιωργη και προσπαθει να καταλαβει....