ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ, PART 8: "Το βιτριόλι"
Γράφτηκε απο Anonymous στις 12:26 | 04-07-2014
Αρκετές ώρες πριν την έναρξη κάποιου εντός έδρας αγώνα του Θρύλου οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια γύρω απ’ το Γ.ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ έχουν γεμίσει από μαλλούρηδες, τα γνωστά πια «παλιόπαιδα ατίθασα» κατά Νίκο Τσιφόρο. Είναι, φυσικά, Κυριακή, και τέτοια μέρα οι φίλοι μας δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται πουθενά αλλού.
Έξω απ’ την ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΗ ΣΤΡΑΤΙΑ (το όνομα του συνδέσμου επινοήθηκε απ’ τον κατ’ εξοχήν «νονό» των σκαλοπατιών και των τσιμέντων, τον Μήτσο τον «Οικοδόμο») έχει μαζευτεί ο εφιάλτης του κουρέα ˙ πολλή τρίχα λέμεεε...Κάποιος απ’ όλους κρατάει μια μπάλα. Ένας άλλος πάει και βρίσκει κοτρώνες και τις στήνει στη σκιά της γέφυρας για...δοκάρια. Πριν το ματς του Θρύλου είναι προγραμματισμένο να γίνει κι άλλο ματς. Όχι στο γρασίδι. Στην άσφαλτο.
Δύο απ’ τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα έχουν πάρα πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ τους. Πρώτο κοινό τους στοιχείο είναι φυσικά η λατρεία τους για τον Ολυμπιακό. Θα μου πείτε, σιγά το πράμα, αυτό όλοι το είχαν και το έχουν κοινό. Δεύτερο κοινό τους στοιχείο η εμφάνιση. Σιγά το πράμα, κι αυτό λίγο πολύ κοινό το είχαν όλοι. Τρίτο κοινό στοιχείο οι μουσικές τους προτιμήσεις. Σιγά το πράμα, σχεδόν όλοι ροκάδες ήταν. Τέταρτο κοινό η ηλικία, η λαϊκή καταγωγή και ο τρόπος ζωής. Κάτι μας είπες τώρα, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζανε. Κάπου εδώ, όμως, ο κύκλος στενεύει και οι δύο τύποι αρχίζουν να έχουν κοινά μόνο δικά τους.
Ο ένας λέγεται Τάσος Κλώνος και ο άλλος Τόλης Κοράκης ˙ κοινά τα αρχικά μονογράμματα Τ.Κ. και Τ.Κ. Ας τους αναφέρουμε και με τα πλήρη, τα επίσημα ονόματά τους: Αναστάσιος Κλώνος και Απόστολος Κοράκης ˙ πάλι κοινά τα αρχικά: Α.Κ. και Α.Κ.
Το πιο εντυπωσιακό, όμως, κοινό τους χαρακτηριστικό ήταν το απίστευτο ταλέντο τους στην μπάλα. Να ήσασταν εκεί, να βλέπατε τρίπλες, να βλέπατε κοντρόλ, να βλέπατε κάθετες μπαλιές στον κενό χώρο, να βλέπατε κεφαλιές, να βλέπατε τσαλίμια και φιγούρες... Σκέτη μαγεία!
Θα το πω κι ας ακουστεί όσο παράξενο θέλει: Ίσως ήταν κρίμα που οι δύο φίλοι δεν ασχολήθηκαν επαγγελματικά με τον βασιλιά των σπορ. Αν το είχαν κάνει, αν είχαν προπονηθεί μεθοδικά, αν είχαν λάβει από μικροί την κατάλληλη ποδοσφαιρική παιδεία, αν, αν, αν...., ο ΘΡΥΛΟΣ θα κέρδιζε δύο μπαλαδόρους τεράστιας ολκής, βγαλμένους απ’ τα ίδια του τα σπλάχνα. Απ’ την άλλη, όμως, στην υποθετική αυτή περίπτωση τα σκαλοπάτια και τα τσιμέντα θα έχαναν δύο άλλους ΘΡΥΛΟΥΣ. Στ’ αλήθεια δεν ξέρω τι ήταν καλύτερο...Ας σχηματίσει ο καθένας την δική του άποψη.
Πάντως, την ώρα που ορίζονταν οι «ενδεκάδες» -που τις περισσότερες φορές ήταν πεντάδες ή εφτάδες- για τις ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις της ασφάλτου, υπήρχε αυστηρή πρόβλεψη ο Τ.Κ. και ο Τ.Κ. να μη βρεθούν στην ίδια ομάδα, γιατί τότε το παιχνίδι δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον. Οι άλλοι θα ήταν καταδικασμένοι να μαζεύουν συνεχώς το τόπι απ’ τα «δίχτυα» τους (δηλαδή απ’ τα πεζοδρόμια, απ’ τα παρτέρια, απ’ τις εισόδους των πολυκατοικιών, απ’ τα σασιά των αυτοκινήτων κι απ’ οτιδήποτε τέλος πάντων βρισκόταν πίσω απ’ τα τέρματα με τις κοτρώνες). Ο Τ.Κ. και ο Τ.Κ. έπρεπε οπωσδήποτε να είναι αντίπαλοι, ποτέ συμπαίκτες.
Το παιχνίδι έχει ανάψει, τα γκολ πέφτουν βροχή, το σκορ είναι σε μπασκετικά επίπεδα, περίπου 17-12, και οι ιδρώτες κυλάνε απ’ τα μπατζάκια ˙ ήταν οι επελάσεις και οι κατεβασιές, ήταν κι εκείνα τα κολλητά τζιν, τα λεγόμενα «σωλήνες», ήταν και τα δάση των μαλλιών, καταλαβαίνετε...
Κάποια στιγμή καταφθάνει στο σημείο ένας μικρόσωμος μαλλούρης απ’ τον Κορυδαλλό, κρατώντας ένα μικρό μπουκαλάκι, που περισσότερο θα του ταίριαζε η λέξη «φιαλίδιο». Ήταν η αυτού μεγαλειότης, ο Κώστας ο «Ακροβάτης», που εκείνη την εποχή δούλευε στην οικοδομή. Όχι, σε σιδεράδικο δούλευε. Όπα, συγγνώμη, σε τζαμάδικο δούλευε ο Κώστας. Η μάλλον όχι σε τζαμάδικο, σε μαρμαράδικο. Δεν θυμάμαι που δούλευε, το φελέκι μου μέσα. Θυμάμαι, όμως, την έκφραση ενθουσιασμού που είχε το πρόσωπό του, όταν πλησίασε τους υπόλοιπους, τους έδειξε το φιαλίδιο και τους είπε με εκείνη την υπερβολικά γρήγορη ομιλία του: «Παιδιά, παιδιά, ελάτε να δείτε. Ξέρετε τ’ είναι αυτό; ΒΙΤΡΙΟΛΙ ! Όπου πέσει τα κάνει πουτάνα. Το βρήκα στη δουλειά. Πιάνεις τον βάζελο, τον βάζεις κάτω, τον καβαλάς και του το χύνεις στο κεφάλι. Και γαμώ; »
Τα ποδοσφαιρικό ματς διεκόπη αποτόμως. Ο Τ.Κ. και ο Τ.Κ. σταμάτησαν τις τρίπλες και έριξαν κάτι παράξενες ματιές αποδοκιμασίας στον φίλο τους. Ο ένας απ’ τους δύο μπαλαδόρους ρώτησε τον Ακροβάτη: «Κώστα, θα μας πεις κάτι;».
Αμέσως μετά ο Τ.Κ. και ο Τ.Κ. απέκτησαν άλλο ένα κοινό, καθώς είπαν συγχρονισμένα και με τον ίδιο τόνο στη φωνή τους:
«Π Ο Σ Ο Μ Α Λ Α Κ Α Σ Ε Ι Σ Α Ι;»
ΥΓ: Υιοθετούμε τη στάση των δύο μπαλαδόρων, όχι τις παλαβωμάρες του national acrobat. Καλά να ’ναι και οι μεν και ο δε.
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Προς Νίκο Γόδα, Απόστολο, Μαουνιέρη και λοιπούς φιλόμουσους του site. Άκουσα τις μουσικές σας προτάσεις και εντυπωσιάστηκα. Ως αθεράπευτος ρεμπετοροκάς αντιπροτείνω αυτό, ευχόμενος να μην προσβάλω την καλλιεργημένη σας αισθητική (ακούστε το μέχρι τέλους):
https://www.youtube.com/watch?v=yjBtwkuG8fQ
Δείτε το ως συμπλήρωμα της ανάρτησης του Σάββα "Ιστορίες για αγρίους, Ηλεκτρικό λιμάνι" και κάντε στους εαυτούς σας τα ερωτήματα: Τι ακριβώς παίζει ο Σπάθας; Ηλεκτρικά σόλο; Ανατολίτικα ταξίμια; Ρεμπέτικες διπλοπενιές; Όλα μαζί;
Όσοι φίλοι του national geographic θέλουν να πάρουν μια ιδέα για το λεγόμενο διαδικτυακό κυνήγι του λαγού ας ανατρέξουν στην ανάρτηση "ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΣΕ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ Η SANTOS KI O PELE". Προσωπικά, έχω δει αρκετά κυνήγια λαγών στην πραγματική ζωή, αλλά κυβερνο-κυνήγι είδα χθες πρώτη φορά.
Δύσκολη κι' ευχάριστη η σημερινή για μένα, εξ ου και η καθηστέρησις... Το τραγούδι είναι γνωστό και αγαπημένο. Ακόμα πιο αγαπημένο του πρώτου μου ξαδέρφου, του Γιάννη, ο οποίος με μύησε στον Ολυμπιακό. Φοβερό το παίξιμό του, ταξιδιάρικο.
Βλέπω ότι είστε πολύ μπροστά σε είδη τα οποία δεν τα κατέχω καθόλου καλώς (για την ακρίβεια καθόλου), όπως είναι το μπελκάντο και η όπερα. Έχω πιο περιορισμένα "ανοίγματα". Ροκάς παιδιόθεν και τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι πολύ με το ρεμπέτικο. Μάλιστα, προσπάθησα να μάθω μπουζούκι, αγόρασα μπουζούκι και ξεκίνησα μαθήματα, αλλά λόγω υποχρεώσεων το έχω αφήσει στην άκρη. Ελπίζω προσωρινά.
Αισθάνομαι τυχερός που μου αρέσει το ρεμπέτικο και συμπίπτει με τα Ολυμπιακά μου φρονήματα. Να είστε καλά σύγγαυροι και φίλοι. Τα σέβη μου.
Φιλε, με ΄΄ταξιδεψες΄΄...Καπου Ινδιες, Μπαγκλα Ντες, καπου απο΄κει... Το βρηκα πολυ αισθησιακο, βαθια χαλαρωτικο και πρωτοξαδελφακι μπουζουκονταλγκα, δικου μας...Καταλληλο για πολλα... Το ξερουμε...Δεν υπαρχουν συνορα ουτε στην Ανθρωπινη Ψυχη ουτε στη Μουσικη. Δυο οψεις ενος και του αυτου νομισματος, ειναι...
Κοιτα ρε, τί μας κανει ο Ολυμπιακος...ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΘΡΥΛΑΡΑ ΜΟΥ...
Σύγγαυρε νίσσιε, εμένα τουλάχιστον αυτά τα ακούσματα μού είναι όχι απλώς γνωστά, αλλά και αγαπητά παιδιόθεν. Απίθανο κομμάτι. Στα πίσω χρόνια της νιότης μου τα μουσικά αυτά κατορθώματα απλώς μου άρεσαν, αλλά δεν μπορρούσα να εξηγήσω το γιατί - δεν είχα "τα λόγια". Τώρα πια νομίζω ότι μπορώ. Ο Σπάθας παίζει μουσική που μας θυμίζει όλα όσα λές, αλλά είναι κάτι άλλο, ακριβώς διότι η αναχώνευσή τους γίνεται όχι με συνείδηση αναπαραγωγής, αλλά με συνείδηση δημιουργίας. Δεν πρόκειται για κράμα συντεθημένων διακριτών μερών, δεν πρόκειται για απομιμήσεις, πρόκειται για -όπως είπα- αναχώνευση... θα τολμούσα δε να πω για "διαλεκτική αναχώνευση" μουσικών υλικών. Τέτοιες φτιάξες έκανε ο Τζίμμυ Χέντριξ και ο Φρανκ Ζάππα.
Προσωπικώς αγαπώ την μουσική - όλα τα είδη που ΕΙΝΑΙ μουσική. Ιδαίτερη προτίμηση έχω απλώς στο μπελκάντο και στην ιταλική όπερα, στο τάνγκο και στο ρεμπέτικο. Την καλημέρα μου.
Κάτι ακόμη, πριν πεταχτώ σε μια δουλίτσα που έχω. Στα χρόνια της ρωμαϊκής κατάκτησης οι Ρωμαίοι ένιωθαν δέος μπροστά στην πολιτισμικό διαμέτρημα του αρχαίου ελληνισμού (Graecia capta vicit ferocem victorem...κτλ). Οι δικοί μας που πήγαιναν στη Ρώμη "ανέβαζαν" υπαίθριες θεατρικές παραστάσεις και μάθαιναν στους Ρωμαίους τι είναι το θέατρο. Οι τελευταίοι, φανατικοί της μουσικής καθώς ήταν, βαριόντουσαν τα διαλογικά μέρη των παραστάσεων και συνήθως ρωτούσαν "Καλά όλα αυτά, αλλά πότε θ' ακούσουμε τραγούδι;". Τα λυρικά μέρη του χορού δεν τους ήταν αρκετά. Ήθελαν περισσότερη μουσική. Απ' τη ζύμωση του αρχαιοελληνικού θεάτρου με τη λατρεία των λατίνων για τις νότες προέκυψε η ΟΠΕΡΑ. Ακόμη και σήμερα, όπου είναι κόμη ζωντανή η λατινική παράδοση, η μουσική υποσκιάζει όλες τις άλλες τέχνες (βλέπε Maria Dolores Pradera). ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ: ΜΟΝΟ ΘΡΥΛΟΣ.
Οι ρίζες της όπερας (ως μπελκάντο) είναι βαθιές στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού. Το είδος κραταιώθηκε όμως με την άνοδο και την ηγεμονία της αστικής τάξης. Και όταν οι ίδιοι οι αστοί το μεταχειρίστηκαν ως φετίχ και εμπόρευμα ψευτίζοντάς το (γιατί γούσταραν να βλέπουν εκεί μονίμως τα ομοιώματα του εαυτού τους - τα "αστείκελα" θα μπορούσαμε να τα πούμε), ε, του γαμήσανε τη μάνα και ψόφησε (και το είδος και η μανούλα του). Προσωπικώς μένω πιστός στη σχολή της Νάπολης από τα χρόνια του Τζινγκαρέλλι και δώθε (πες δυόμιση αιώνες για να συνεννοηθούμε). Μου άρεσε και εξακολουθεί να μου αρέσει, ωστόσο, ο πειραματισμοός των Who στο "Tommy". Γιατί; Διότι υπάρχει ο Θρύλος!
Αριστούργημα το Tommy , αν και προσωπικά θεωρώ τους Who κατά τι υπερτιμημένους, σε αντίθεση με άλλα μεγέθη όπως οι Atomic Rooster ή οι Van Der Graaf Generator που άξιζαν πολύ περισσότερη αναγνώριση από εκείνη που τελικά κατέκτησαν. Όπως και να' χει, παρακαλείται το παρεάκιον να μεταφερθεί λίγα τετράγωνα ζερβά, προς την φωτογραφία της φέτας. Ο γράψας την Ενάτη Ιστορία Για Αγρίους, Σάββας, αδημονεί να ακούσει τις κριτικές των αγαπημένων του φίλων. Μέγας νάρκισσος...
Και ο "Ατομικός Αλέκτωρ" και η "Γεννήτρια" ήσαν συγκροτηματάρες! Χαίρομαι που συμφωνούμε. Παω για Μουνμτιάλ, β΄ ημίχρονο!
Ρε άκου λίγο metal να σε δει κι ο Θεός κι άσε τις φέτες και τα λαδοτύρια να πούμε...
Και που΄σαι; Αμα θες να δεις και ν΄απολαυσεις ΕΡΜΗΝΕΙΑ στο ζωντανο ( και ο...αλλος, αυτος ξερει ποιος ), απο μια ΙΕΡΕΙΑ πραγματικα του Πορτογαλικου μουσικου ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ που λεγεται βεβαιως fado, ακουσε τη Μariza στο Loucura ( τρέλα )...Να παθεις και να καταλαβεις τί εστι...δαιμονας.
Και να φανταστείς, Απόστολε, ότι αυτή η φωνάρα η Μαρίζα τραγούδαγε επί έτη σαχλοτράγουδα. 'Εχω κάμποσα σιντάκια της (από την εποχή που μπορούσαμε να δίνουμε κανά φράγκο για τη μουσική μας απόλαυση).
Σύνθημα: Cristina Branco.
Παρασύνθημα: Ούτω βινέει Πειραιεύς.
Το...συνθημα το΄χω δει ζωντανο στο halfnote, οταν ειχε ερθει εδω...Ολο αισθημα και παθος η ρουφιανα... Τρεχω τωρα να κανω ο,τι μου ειπε ο νισσιος, γιατι θα...θυμωσει ο αλλος, ξερεις ποιος...Δεν τολμαω ν΄αναφερω ουτε τ΄ονομα του...Βζζζζζττ....
Κυριακή μεσημέρι να παίζεις μπαλίτσα με την παρέα σου έξω από τον Ναό πριν από τους αγώνες του ΘΡΥΛΟΥ...
Aπλά ανεκτίμητο!
Άλλες εποχές! καθαρές και ωραίες, οι τυχεροί που τις ζήσατε να συνεχίσετε να τις μοιράζεστε με εμάς τους νεότερους για να γουστάρουμε και να μελαγχολούμε ταυτόχρονα...
Γουσταρω τετοιες αναρτησουλες. Σε μεγεθος, οχι σε αξια. Πινελιες απ΄το παρελθον, πολυχρωμες, γελαστικες, αναλαφρες, δροσερες. Ας πουμε ΄΄καλοκαιρινες΄΄...
Ασχετο, αλλα ολα τα λεφτα: Μπατε ολοι στο You Tube να δειτε νεαρο παπα στην εκκλησια να ρωταει, πριν τη βαφτισει, και ενω εχει αρχισει το μυστηριο, την πιτσιρικα 2 - 2 1/2 χρονων που δυστροπει στην αγκαλια της νονας μαλλον για την ολη ( πρωτογνωρη και παραξενη ειν΄αληθεια για το παιδι ) διαδικασια:
- Παιδι μου, θελεις να βαφτιστεις;
- Τσου, λεει η μικρη και γνεφει αρνητικα το κεφαλι. Ο παπας ξαναρωταει:
- Παιδι μου, σε ρωταω. Θελεις να βαφτιστεις; Εκεινο ξαναπανταει τσου και γνεφει παλι αρνητικα το κεφαλι...
Και ο παπας λεει ( μεσα του βραζει ): ΄΄Ε, αφου δεν θελει να βαφτιστει το παιδι (!), εγω δεν μπορω να συνεχισω τη βαφτιση΄΄...Βγαζει το πετραχηλι του, κανει μεταβολη και απομακρυνεται προς το ιερο, αφηνοντας τους παντες συξυλους...Υστερα απο δευτερολεπτα, ακουγονται οι φωνες των γονιων ( μαλλον αλλοδαποι ) κ.λ.π: ΄΄ Μα ειναι παιδι, δεν καταλαβαινει...΄΄ και STOP.
Ο ΄΄Ακροβατης΄΄ το΄χει ακομα το βιτριολι;...
Γεια σου Απόστολε, που είσαι η ευγένεια και η φινέτσα της συντροφιάς(χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι λοιποί στερούνται των συγκεκριμένων ιδιοτήτων). Χθες πρότεινες το υπέροχο τραγούδι του Benton. Η αποψινή σου πρόταση;
Και κάτι ακόμη. Επειδή το κειμενάκι αυτό ανέβηκε και στο fb και πολλά μάτια το βλέπουν κι από κει, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν παριστάνω τον εξυπνάκια και τον σοφό. Αλλά οι φίλοι που νοσταλγούν την παλιά θύρα 7 και κάνουν ότι αισθάνονται άσχημα για το σημερινό δήθεν κατάντημά της, ας συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι η 7 που άλλαξε. Δεν είναι ο κόσμος του ΘΡΥΛΟΥ που άλλαξε. Αυτό που άλλαξε είναι ο κόσμος στο σύνολό του και θα ήταν παράλογο να μη γίνει έτσι. Δεν γίνεται τα παιδιά που φορούσαν τα ίδια ρούχα χειμώνα καλοκαίρι και που αναγκάζονταν να παρατήσουν το σχολείο, για να δουλέψουν, να είναι ίδια με τη γενιά του διαδικτύου, της δεύτερης και τρίτης γλώσσας κτλ. Αυτή η αλλαγή δεν είναι ντε και καλά φθορά, όπως πιστεύουν διάφοροι νοσταλγοί. Είναι απλώς φυσιολογική εξέλιξη, και μάλιστα πρόοδος. Τα σημερινά παιδιά κάνουν ό,τι μπορούν και μπορούν πάρα πολλά. Άλλωστε, όταν ένας πιτσιρικάς κάνει λάθη, σπανιότερα φταίει ο ίδιος και συχνότερα φταίει ο μεγάλος που δεν του έδειξε, δεν του μίλησε, δεν τον συμβούλευσε. Μην έχετε όλοι τόσο εύκολη τη θεοποίηση του "τότε" και την υποτίμηση του "τώρα". Αυτό που νοσταλγείτε όλοι σας είναι απλώς τα νιάτα σας. Σε κάμποσα χρόνια οι σημερινοί πιτσιρικάδες θα κατηγορούν τη μελλοντική θύρα 7 ότι δήθεν έχασε τον δυναμισμό της. Ας μη γίνει έτσι.
Αδελφική προτροπή στα νέα παιδιά:
1)ΕΙΜΑΣΤΕ Ο-Λ-Υ-Μ-Π-Ι-Α-Κ-Ο-Ι. ΒΓΑΛΤΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΚΑΙ ΒΑΛΤΕ ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΑ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΡΥΛΟ, ΟΧΙ ΤΑ ΚΟΡΑΚΙΑ (άσε που ούτε τα κοράκια φοράνε μαύρα πια).
Το σχόλιό σου με εκφράζει αφάνταστα. Συμφωνώ απολύτως. Α-Π-Ο-Λ-Υ-Τ-Ω-Σ!
Αχ, τα νιάτα... Δεν νοσταλγώ τίποτα που να είναι σκέτο "τότε", γιατί ό,τι είναι "τότε" χωρίς να εξακολουθεί να δρα στο "τώρα", είναι ψοφίμι και ζέχνει. Τα νιάτα, όμως είναι άλλη φτιάξη.
Γιωργο αδελφε, στο λεω εντιμως και συγκλονιζομαι τουτη τη στιγμη που το γραφω. ΟΛΑ ΜΟΥ ΤΑ ΄΄ΤΟΤΕ΄΄, ΜΑ ΟΛΑ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΑΡΟΝΤΑ ΜΕΣΑ ΚΙ ΕΞΩ ΜΟΥ. Ετσι εζησα, ζω και πιστευω να ζω.
Υ.Γ. Τα παραπανω και για τον nissio.
Χαίρω και αγάλλομαι, συγγαυράδελφε Απόστολε, που το διαβάζω. Για τον εαυτό μου δεν μπορώ να πω το ίδιο. Το "τότε" μου έχει μπόλικο "σκατό" μέσα του, για την παραγωγή του οποίου συνευθύνομαι. Δεν λυπάμαι γι' αυτό, αλλά έτσι είναι, και το ξέρω. Οπότε, αφού το ξέρω, καλά είναι. Γι' αυτό και έγραψα την παρατήρησή μου όπως την έγραψα. Σε φιλώ.
Γιώργο σου ξανάγραψα για τον Βιζυηνό. Δεξιά αριστερά πηγαίνουμε. Για το θέμα που συζητάμε πάντως, το παράξενο είναι ότι αυτοί που ήταν παρόντες "τότε" δέχονται την αλλαγή με αισιοδοξία. Συνήθως οι νοσταλγοί που ελεεινολογούν το "τώρα" δεν ήταν παρόντες "τότε".
Λυπάμαι που επαναλαμβάνομαι, αλλά πρέπει. Με βρίσκεις πάλι πλήρως ταυτισμένο. Ακριβώς αυτό ισχύει. Και όχι μόνο δεν ήσαν τότε παρόντες, αλλά δεν είναι και τώρα παρόντες. Εξ αποστάσεως σωματικής και ψυχικής, κάνουν κριτική. Άμα θες ρε μαλάκα άλλη 7 μπες και άλλαξέ την. Από ποιον περιμένεις; Από τους άλλους; Μια ζωή από τους άλλους μαλάκα Έλληνα. Πάρε την κατάσταση στα χέρια σου, πάρε πρωτοβουλίες. Και για να το επεκτείνω και λίγο... σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής σου πάρε την κατάσταση στα χέρια σου.
Πόσο δίκιο έχεις... Το έχω ζήσει με διάφορους yesterday-λάγνους. Κι όταν τους ρωτάω "τί και πώς" εισπράττω μουγκαμάρα. Τί να μου πούνε, αφού δεν "ήσαν εκεί"! Πάω να δω και τον Βιζυηνό. Εσύ εν τω μεταξύ ψάξε στο youtube να βρεις τραγούδια με τη Maria Dolores Pradera - δυό-τρία τα έχει ανεβάσει η αφεντιά μου. Έτσι, για να περάσει η ώρα μέχρι το βραδυνό ματσάκι.
Δυο προτασεις, αδελφε, με την ιδια ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ερμηνευτρια, που χαθηκε προωρα απο αρρωστια του οργανου απ΄το οποιο ζουσε και μεγαλουργουσε: του λαρυγγα. Την Timi Yuro. Tην θεωρω ως μια απ΄τις πιο εντυπωσιακες φωνες της δεκαετιας του ΄60 και οχι μονο. Εχω χορεψει τα τραγουδια της δεκαδες φορες και παντα σχεδον, στο ρολο του Predator...Για να μην ξεχνιομαστε...
Οι τιτλοι τους: Hurt και I apologize. Δεν υπαρχει, λογικα, φιλε μου, γυναικεια ψυχη ΄΄ανθεκτικη΄΄ σ΄αυτες τις νοτες.
Καλη ακροαση. Την καληνυχτα μου και΄γω εδω ειμαι...
Εισάγεις "φοβερά" δαιμόνια! Τί μου θύμισες, Απόστολε! Τί μου θύμισες...
Είσαι μύστης, τέλος.