H Aργεντινή είχε 3 καθαρές φάσεις για γκολ στον τελικό της Κυριακής. Το τετ α τετ του Ιγκουαϊν στο πρώτο ημίχρονο, το τετ α τετ του Μέσι στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου και το απίθανο τετ α τετ του Παλάσιου στην παράταση (φυσικά όταν το έχασε ξανά, όπως με την Ολλανδία στον ημιτελικό, ξεκίνησε η λειτουργία στο σπίτι, γι'αυτόν και την Μπόκα, την ομάδα που τον ανέδειξε). Η Γερμανία είχε δύο καθαρές φάσεις για γκολ. Το γκολ που έκανε και το δοκάρι του Χέβεντε. Το σουτ του Σούρλε στην αρχή της παράτασης ήταν καλή φάση, αλλά καθαρή ευκαιρία δεν ήταν. Με αυτήν την έννοια λοιπόν, αν κάποιος έπρεπε να κερδίσει στο 90λεπτο ή στην παράταση, ήταν οι Αργεντίνοι. Το ποιος κάθεται πίσω ή το ποιος έχει κατοχή μπάλας, για'μένα δεν παίζει τόσο ρόλο, όσο το ποιος απειλεί περισσότερες φορές.

Ο Αϊμάρ υπήρξε μέγιστο ψωλοπαικτάκι, σε σημείο να αμφιβάλλω για το αν όντως ήταν Αργεντίνος ή Βραζιλιάνος. Μιλάμε για φύρα μέσα στο γήπεδο. Ομοίως και το άλλο μπουρδέλο, ο Ορτέγκας. Γνήσια τέκνα της πουτανο-Ρίβερ, αλλά άντε μην βγάλω χολή τώρα. Ο Βερόν και ο Ρικέλμε ήταν παικταράδες. Οι άλλοι 5 που αναφέρεις επίσης, αν και ο Σορίν ήταν παρταλάκος. Ο Ζανέτι είναι σύμβολο για'μένα, μέγιστος παίκτης και ψυχάρα. Το δίδυμο Ρικέλμε-Σαβιόλα μπορούσε να διαλύσει όλες τις αντίπαλες άμυνες, γιατί συνεργάζονταν άψογα στο χορτάρι. Αυτό είναι πολύ σημαντικό κομμάτι, το να ''βρίσκεται'' ο ένας παίκτης με κάποιον άλλον, όχι απλά ''αμόλα τους παικταράδες που έχουμε να γκαβλώσει ο γκοζμάκης''.

Εγώ την Αργεντινή Θωμά την γουστάρω γιατί στα καλά της, συνδυάζει όλα τα καλά που υπάρχουν στο ποδόσφαιρο, στις διάφορες Εθνικές και στη σωστή δοσολογία. Έχει τεχνική και ποιότητα, αλλά όχι ανούσιες αερογαμίες-ντρίμπλες-τακουνάκια-ποδιές σαν τους Βραζιλιάνους. Έχει πάθος και δυναμισμό, αλλά δεν έχει σκοτώστρες όπως οι υπόλοιποι Λατινοαμερικάνοι, κάτι Ουρουγουανοί, Περουβιανοί και Βολιβιανοί εγκληματίες. Έχει τακτική στο παιχνίδι της και δεν είναι ''μπείτε μέσα για jogo bonito'' που λένε οι άλλες οι σούφρες από δίπλα, αλλά δεν είναι κι αυτό το ελεεινό σίχαμα της Ιταλίας, που σε κάνει να θες να τους πυροβολήσεις στη μάπα επειδή παίζουν ΜΟΝΟ για το 1-0, είτε παίζουν με το Σαν Μαρίνο, είτε τελικό Μουντιάλ με τη Γαλλία και την Βραζιλία. Το μόνο μείον στο παιχνίδι των Αργεντίνων είναι το ότι πάνε να κλέψουν πολλές φορές. Βουτάνε, ρίχνουν κάνα κλοτσομπουνίδι στη ζούλα, πέφτουν κάτω και κάνουν τον ψόφιο κοριό. Αυτά τα κάνουν βέβαια σε πολύ μικρότερο βαθμό από άλλους Λατίνους, αλλά η αλήθεια είναι ότι σε σχέση με τους Βορειοευρωπαίους είναι μείον, αφού οι Βορειοευρωπαίοι δεν κλέβουν. Ό,τι είναι να παίξουν θα το παίξουν. Ούτε θα βουτάνε για καθυστερήσεις, ούτε θα αρχίσουν τα κλοτσίδια για να ρίξουν το ρυθμό. Βέβαια αυτό συμβαίνει επειδή τα νεφρά των περισσοτέρων Βορειοευρωπαίων έχουν σαπίσει από τη φυσούνα και είναι ικανοί να βγάζουν 5 ματς την εβδομάδα με 3 ημίχρονα το καθένα από Σεπτέμβρη μήνα μέχρι τον επόμενο Ιούλιο. Στην Αργεντινή βλέπεις και κάποιον να νιώθει κουρασμένος στο χορτάρι. Θα δεις κάποιον να βάζει τα χέρια στη μέση μετά από κάνα σπριντ. Είναι άνθρωποι ρε παιδί μου, όχι Ρόμπεν ή Μίλλερ. Τον βλέπεις το Ρόμπεν πώς προχωράει; Λες και του τραβάνε τις κλωστές από πάνω, σαν τον Άρνυ στο πρώτο Terminator. Πάνω από όλα όμως η Αργεντινάρα έχει νεύρο, τσαμπουκά για τη νίκη. Δεν μπορείς σε όλα τα ματς να παίζεις με το μαχαίρι στα δόντια και να σκυλιάζεις για τη νίκη για 9 μήνες σερί, αλλά λέμε ποιος είναι ο κανόνας, το τι συμβαίνει συνήθως και το κύριο χαρακτηριστικό του παιχνιδιού σου. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο που εγώ γουστάρω και γι'αυτό γουστάρω και τον Ολυμπιακό. ''Θρύλε παίξε γερά, παίξε με τσαμπουκά'' φωνάζουμε, όχι παίξε ''jogo bonito'' με ποδιές. Ούτε φυσικά λέμε ''τρέξτε σαν τα κατσίκια'' που συμβαίνει με τους Γερμανούς, που από τη φυσούνα τα παιδιά τους θα βγαίνουν σαν τους Ιάπωνες μετά τη Χιροσίμα. Αυτά όλα φυσικά δεν συμβαίνουν πάντοτε. Δεν είναι πάντοτε έτσι η Αργεντινή, ούτε σε αυτό το Μουντιάλ ήταν έτσι. Στα καλά της όμως, όποτε είναι αυτά, είτε σε Μουντιάλ είτε στο Κόπα Αμέρικα (που γενικότερα οι Βραζιλιάνες είναι στη βίζιτα), εγώ γουστάρω να την βλέπω κι ας μην κερδάμε τα τρόπαια. Κι επειδή ανέφερες το Μουντιάλ του 1978 με το Βιντέλα, ΟΚ, εγώ το δέχομαι πως η Χούντα βοήθησε να το σηκώσει η Αργεντινή. Ειδικά οι Πολωνοί στον ημιτελικό τα αρπάξανε, τα έλεγε και ο Γκμοχ αργότερα που ήρθε να δουλέψει στην Ελλάδα. Να δούμε όμως και τι συμβαίνει με τους άλλους, έτσι; Οι Ιταλοί τα σηκώνανε με το Μουσολίνι και τώρα κοκορεύονται που έχουν 4. Η Βραζιλία σε κάθε διοργάνωση που το πήρε, την πηγαίνανε καροτσάκι. Καλά, για την σφαγή του 1990 και τους κωλοΓερμανούς τι να πρωτοπείς, ΟΚ, ας το αφήσουμε καλύτερα, όπως και ας μην εξετάσουμε το 1974. Οι μόνοι πραγματικά αδικημένοι που έπρεπε να έχουν κατακτήσει Μουντιάλ, είναι οι Ολλανδοί. Αυτοί ναι, ας λένε ό,τι θέλουν.

Ό,τι είπα στον Σάββα για τη σχέση πολιτικής-ποδοσφαίρου, ισχύει και για σένα. Ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι.