Ο ισχυρότερος παράγοντας στον αθλητισμό είναι το το κίνητρο. Το κίνητρο μπορεί να είναι αγωνιστικό, μπορεί να είναι οικονομικό, μπορεί να είναι εγωιστικό. Ο Ολυμπιακός δεν είχε κανένα κίνητρο το 2006. Ο Λεβαδειακός είχε μεγάλο. Το έχω συναντήσει πολλές φορές και σε μένα τον ίδιο. Πολλές φορές μάλιστα. Πριν από τρία χρόνια ιδρύσαμε την ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού. Την πρώτη σεζόν βγήκαμε τελευταίοι. Στο τελευταίο παιχνίδι του πρώτου γύρου παίζαμε με την πρώτη ομάδα. Για κάποιους λόγους παίζαμε με 8 παίχτες. Με την ήττα κάτι παραπάνω από σίγουρη, τους ζητήσαμε να αρκεστούν σε 4-5 γκολ το πολύ. Δεν μας άκουγαν όμως και βαρούσαν αλύπητα. Τότε τους θυμήσαμε ότι τελευταία αγωνιστική παίζαμε στην έδρα μας... Αυτοί, με τρομερή αλαζονεία, απαντούσαν ότι θα μας γαμήσουν και μέσα σε μας. Τελευταία αγωνιστική, λοιπόν, κι' έρχονται σε μας ως πρώτοι. Με ισοπαλία ανεβαίνουν κατηγορία. Εμείς τελευταίοι στην κατηγορία και δημόσιος περίγελως... Κυριακή του Θωμά και έξω από το γήπεδο τα αρνιά ψηνόντουσαν! 1-0 μπροστά στο ημίχρονο εμείς. Τότε άρχισαν τα παρακάλια. Ανένδοτοι εμείς. Όσο κυλούσε το δεύτερο ημίχρονο και το σκορ παρέμενε έτσι, τόσο ανέβαινε και η προσφορά... 1.000 ευρώ έφτασε. Εμείς ανένδοτοι. Μας ισοφαρίζουν κοντά στο 80'. Στο 89' κάνουμε το 2-1 μέσα σε μια παράνοια! Εν τέλει, έληξε ο αγώνας έτσι, βγήκανε τρίτοι και δεν ανέβηκαν κατηγορία και εμείς παραμείναμε τελευταίοι. Ποιος τους φταίει; Μας δώσανε το ισχυρότερο κίνητρο... Συγγνώμη αν σας κούρασα.