Η συνεισφορά του RATM στην καλλιέργεια και στην εμπέδωση ιστορικής συνείδησης στους οπαδούς μας είναι ανυπολόγιστη. Θαυμάσια η ιδέα της δημοσίευσης του κειμένου του Γιώργου Ανδριανόπουλου. Όταν μιλάει ειδικά ο Γιώργος Ανδριανόπουλος -ό,τι και αν λέει-, όσοι είμαστε αφοσιωμένοι οπαδοί του Θρύλου οφείλουμε να τον ακούμε. Δεν είναι αναγκαίο να συμφωνούμε μαζί του, αλλά ο σεβασμός μας απέναντι στο πρόσωπό του δεν πρέπει να μειωθεί ποτέ ούτε κατ' ελάχιστον.

Αλλάζω επίτηδες παράγραφο. Ουδέποτε με ενόχλησε που ο Ανδριανόπουλος έχει πει καλά λόγια για τον Παναθηναϊκό. Αυτό φανερώνει πρωτίστως αισχύλειο μεγαλείο ψυχής: τον αντίπαλό σου μπορείς ακόμα και να τον θαυμάζεις και να τον επαινείς. Αν βγω και πω ότι ο Λουκανίδης ή ο Δομάζος ή ο Βαζέχα δεν υπήρξαν μεγάλοι ποδοσφαιριστές, αυτομάτως ακυρώνω ό,τι και αν πώ για τη δική μου ομάδα. Αν θεωρώ τον ΠΑΟ ομαδούλα, αυτομάτως κατατάσσω και τη δική μου ομάδα στις ομαδούλες. (Άλλο το ότι αντιπαθώ τον συγκεκριμένω αντίπαλό μου και θέλω να τον ξεσκίζω όπου τον πετυχαίνω - αυτό ίσα-ίσα δεν μειώνει καθόλου την αξία του) Γι' αυτό, όμως, ας μην πούμε περισσότερα.

Ο Γιώργος Ανδριανόπουλος παρενόησε στη ζωή του κάτι: το τί και το πόσο σπουδαίο και μεγάλο ήταν το δημιούργημά του που λέγεται Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς. Αυτός, βέβαια, το δημιούργησε για να μπορεί με την ομάδα του να ανταγωνίζεται τα αθηναϊκά αστόπαιδα της παρέας του και να απολαμβάνει το φούτμπωλ ως άθλημα της καλής κοινωνίας. Έλα όμως που τα πράγματα (τού) ξέφυγαν και πήγαν κατά εκεί που ούτε καν το φανταζόταν! Αυτό δεν μπόρεσε να το κατανοήσει (και να το συγχωρήσει σε κανέναν) ποτέ ο Ποδάρας. Θεωρούσε ότι ο Ολυμπιακός, ως παιδί του, ήταν αυτόχρημα και ιδιοκτησία του εσαεί. Γι' αυτό και τον χρησιμοποίησε Στυγνά για την πολιτική του αναρρίχηση. Η εσφαλμένη αντίληψή του περί τα πράγματα τού επέτρεπε να υποτυπώνει τις απόψεις του ως θέσφατα. Και βέβαια, ως καλλιεργημένος αστός με βαθιά ταξική συνείδηση, που υπήρξε, είχε προσυνειλημμένες και "αδιαπραγμάτευτες" ιδέες για το τί είναι και για το τί εξυπηρετεί το ποδόσφαιρο. Γι' αυτό, άλλωστε, και οι ταξικές αγάπες του με τους "άλλους". Γι' αυτό και η εν γένει συμπεριφορά του απέναντι στον Παναθηναϊκό. Και βεβαίως δεν είχε -ή, κατά τη γνώμη μου, αρνιόταν να- κατανοήσει κάτι άλλο, πολύ σημαντικό: άλλον κόσμο εξέφραζε τότε ο Ολυμπιακός και άλλον κόσμο εξέφραζε ο Παναθηναϊκός - δεν υποστήριζαν τις ομάδες αυτές οι ίδιες κοινωνικές στοιβάδες. Για να τα λέμε όμως και όλα, πρέπει να παραδεχθούμε ότι δεν το είχε το χάρισμα αυτό ο Ποδάρας, που ήταν κλασικό παράδειγμα παλαιοκομματικού πολιτικού. Έβλεπε ό,τι ήθελε να δεί - και αυτό ήταν!

Ο Ποδάρας είναι πυλώνας της ιστορίας του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς. Αλλά δεν είναι ο μόνος. Αν θέλετε, μπορούμε να δεχθούμε ότι χωρίς αυτόν μπορεί να μην υπήρχε τίποτα. Να το δεχθούμε - και μάλιστα με τον προσήκοντα σεβασμό. Αλλά την ίδια εποχή υπήρξε (και μάλιστα υπήρχε μέχρι χτες κιόλας) ο Αχιλλέας Γραμματικόπουλος! Υπήξαν ο Ράγκος, ο Συμεωνίδης, ο Βάζος, ο Μουράτης, ο Υφαντής - ας μη συνεχίσω καλύτερα, δεν θα πω τίποτα καινούργιο. Και βεβαίως υπήρξαν ο Γουλανδρής, ο Νταιφάς και ο Κόκκαλης. Πυλώνες! Όπως σε πυλώνα αναδεικνύεται και ο Μαρινάκης! Και υπάρχει και ο πιστός κόσμος του Ολυμπιακού, "που δεν λυγάει ποτέ". Για εμάς τους οπαδούς του ΟΣΦΠ μόνο η προσφορά μετράει. Όλα τα άλλα είναι στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορα.

Αυτά επί του παρόντος.
Χίλiα μπράβο στο RATM!