Εδώ είμαστεεε.... Ο Νίκος Γιούτσος είναι για μένα ένας από τους 5 ίσως μεγαλύτερους παίχτες στην ιστορία του Ολυμπιακού. Χωρίς υπερβολή... Τον θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια... Όταν τον πρωτοείδα στο Καραϊσκάκη, είχα προετοιμαστεί ήδη ψυχολογικά απ΄τις εφημερίδες της εποχής για την άφιξη στην ομάδα μου ενός μεγάλου ποδοσφαιρικού ταλέντου. Το πέρασμα του από τον Θρύλο, ήταν ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ. Τις μοναδικές ικανότητές του, δεν τις ξεδίπλωσε μονομιάς στα γήπεδα. Προοδευτικά, αλλά σύντομα πάντως, αντιληφθήκαμε όλοι το τί παιχτάρα είχε έλθει στην ομάδα μας. Τον είχα δει σχετικά πρόσφατα σε μια φωτογραφία του και ήταν μια χαρά. Κατάλευκος, αλλά μια χαρά. Με το ίδιο εκείνο ύφος πού΄χε απ΄την πρώτη στιγμή...

Ψηλός για τα μέτρα της εποχής, αθλητικός, με προτεταμένο θώρακα, πλάτες, νευρώδης, πάντα κοντοκουρεμένος. Χαρακτηριζόταν από υψηλή ποδοσφαιρική ευφυϊα. Θα΄λεγα, αντίστοιχη του ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΥ Τσόρι, με...σημερινές μονάδες. Εξαιρετικός στο χαμηλό ειδικά παιχνίδι, οργανωτικός, δημιουργικός, αλλά και δεινός εκτελεστής. Συνεργαζόταν άριστα με άλλους δυο παιχταράδες μας, που άφησαν επίσης εποχή: Σιδέρη και Μποτίνο. Κυρίως τον πρώτο. Το χαρακτηριστικό του ήταν ο τρόπος που έτρεχε. ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΓΑΥΡΩΝ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ, ΒΑΘΙΑ ΧΑΡΑΓΜΕΝΟΣ. Ο παίχτης, κάλπαζε. ΚΑΛΠΑΖΕ... Έπαιρνε την μπάλα απ΄τον συμπαίχτη του ή την κέρδιζε σε διεκδίκηση, είχε μπροστά του τον αντίπαλο, δεν τον ντριπλάριζε με την κλασική έννοια, αλλά του πετούσε την μπάλα γρήγορα μπροστά περνώντας την συρτά δεξιά ή αριστερά του, ΠΡΙΝ εκείνος προλάβει ν΄αντιδράσει... Η μπάλα έφευγε 3 το πολύ 4 μέτρα, πίσω πια απ΄τον αντίπαλο και τότε ο Νικόλας, με το μοναδικό του στυλ, επετάχυνε απότομα, ξεπερνούσε απ΄τα πλάγια τον αιφνιδιασμένο αντίπαλο και άρχιζε τον αλησμόνητο εκείνο ΚΑΛΠΑΣΜΟ του προς το αντίπαλο τέρμα. Οι φτέρνες του, ακουμπούσαν σχεδόν καθώς έτρεχε, τους γλουτούς του... Αυτή ήταν η ΚΛΑΣΙΚΗ κίνηση του Γιούτσου, αυτή δημιούργησε την πασίγνωστη πλέον από τότε έκφραση ΄΄ΕΜΠΑΙΝΕ ΓΙΟΥΤΣΟ΄΄, αυτή ήταν που χάραξε ανεξίτηλα τις καρδιές όλων όσων την απολαμβάναμε στα χρόνια εκείνα, αφήνοντας με την ψυχή μας επιφωνήματα θαυμασμού... Ο ΚΑΛΠΑΣΜΟΣ, ΣΑΝ ΟΥΓΓΑΡΕΖΙΚΟ ΑΤΙ... Εξάλλου, κι έτσι τον λέγαμε γελώντας στις τσιμεντένιες κερκίδες μεταξύ μας: Ουγγαρέζικο άλογο... Αυτός ο καλπασμός, μαζί με τις πεσμένες στη διάρκεια των παιχνιδιών πεσμένες του κάλτσες, καλή ώρα όπως άλλων δύο παιχταράδων του Θρύλου μας, του Μποτίνου και του Υβ, μ΄έχουν σημαδέψει απ΄αυτόν τον παίχτη...

Σ΄ευχαριστώ Νικόλα για τις στιγμές που μου, που ΜΑΣ, χάρισες. Βρίσκεσαι ΠΟΛΥ ΨΗΛΑ στη συνείδησή μας. Μεταξύ των ελαχίστων. ΜΕ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΣΟΥ...