Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΦΑΣΟΥΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΟ ΔΡΑΣΗ ΤΟ 1999
Γράφτηκε απο Anonymous στις 13:39 | 31-07-2018
Στις 29 Ιουλίου 1999, ημέρα Πέμπτη, ο Παναγιώτης Φασούλας ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση στα παρκέ των γηπέδων μπάσκετ, μέσω μιας συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε στο ξενοδοχείο της λεωφόρου Συγγρού Ledra Marriott. Ας δούμε το ρεπορτάζ του Νίκου Παπαδογιάννη στην ''Ελευθεροτυπία'' γι'αυτήν τη συνέντευξη του Έλληνα σέντερ με τη μεγάλη καριέρα σε ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό κι Εθνική Ελλάδος.
του ΝΙΚ. ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗ
«Μα, κοίταξέ τον! Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι τόσο ψύχραιμος»!
Η Μάσα Φασούλα έβλεπε τον καλό της να απαντάει ατάραχος σε ερωτήσεις και δεν μπορούσε να το πιστέψει. «Εγώ θα είχα βάλει τα κλάματα». «Το ίδιο κι εγώ», της απάντησε ο Γιάννης Ιωαννίδης. Αλλά ο ψηλός δεν είναι από 'κείνους. «Εξάλλου, δεν νιώθω λυπημένος. Για μένα, αυτή η μέρα είναι χαρούμενη», τόνισε. «Αποχωρώ από τα γήπεδα πλήρης ημερών, προτού γίνω γραφικός, ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Και μακάρι να τελείωναν όλοι έτσι την καριέρα τους. Με αξιοπρέπεια, με κοινή αποδοχή, χωρίς αντεγκλήσεις».
Αν ήταν ο Γκάλης στο ακροατήριο, θα έστρεφε το βλέμμα αλλού. Ομως ο «Νικ» έστειλε τις ευχές του με τηλεγράφημα. Και άφησε την υπόλοιπη παρέα του '87, σε μια στενόχωρη για την περίσταση αίθουσα του «Λήδρα Μάριοτ», ορφανή: Φασούλας, Γιαννάκης, Χριστοδούλου, Φιλίππου, Ρωμανίδης, Πολίτης. «Αυτό που έπρεπε να γίνει για τους υπόλοιπους, ένα παιχνίδι με τη Μικτή Ευρώπης ας πούμε, θα γίνει τουλάχιστον για τον Παναγιώτη», υποσχέθηκε ο πρόεδρος της ΕΟΚ Γιώργος Βασιλακόπουλος. Και έσπευσε να συγχαρεί τον Ολυμπιακό για την παρουσία του στη γιορτή: τιμητική πλακέτα από τον Σωκράτη Κόκκαλη, σύσσωμη παρουσία της διοίκησης, σύσσωμη παρουσία και της ομάδας, από τον Ιωαννίδη μέχρι τον τελευταίο παίκτη. Εύγε κι από μας!
Ο ΠΑΟΚ, βεβαίως, έλαμψε διά της απουσίας του, αν και εκλήθη ο Απόστολος Αλεξόπουλος. Μόνο ο τέως πρόεδρος Γιώργος Παντελάκης έστειλε ένα τηλεγράφημα...
MEΛΛΟNTIKH ΣYNEPΓAΣIA
«Στα 36 μου χρόνια, ένιωθα πολύ γέρος για να είμαι μέλος μιας ομάδας. Από την άλλη, πάλι, αισθάνομαι πολύ νέος για την υπόλοιπη κοινωνία», είπε ο Φασούλας. Ο Σωκράτης Κόκκαλης, δίπλα του, έσκασε στα γέλια: «Δηλαδή, εμείς τώρα είμαστε γέροι! Δεν είναι ακριβώς κομπλιμέντο αυτό». Αμέσως μετά, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού υποσχέθηκε μελλοντική συνεργασία με τον Παναγιώτη («σε θέματα οργάνωσης, αλλά και προετοιμασίας νέων αθλητών») και έσπευσε να προτείνει κάτι ανάλογο και στον γ.γ.Α. Γιάννη Σγουρό. Σε ποιο πόστο θα δούμε τον Φασούλα αύριο-μεθαύριο; «Εγώ δεν μπορώ να απαντήσω σ' αυτό το ερώτημα», απάντησε ο ίδιος. «Δεν πρόκειται να περιμένω διορισμό, ούτε να απαιτήσω κάποια θέση. Θα ήθελα να έλθει μόνο του αυτό, ώστε να νιώσω κι εγώ πιο σίγουρος για τον εαυτό μου. Να μη γίνει βιαστικά».
Αυτά για το αύριο. Το χθες;
«Πρώτα πρώτα, θέλω να τονίσω ότι δεν τρέφω πικρία για κανέναν. Δεν είναι μέρα για τέτοια». Το όνομα του Ιβκοβιτς, πάντως, μετά βίας το άφησε στο ράφι: «Η τελευταία σεζόν ήταν ψυχοφθόρος και ευτυχώς που είχα την κόρη μου για να ξεχνιέμαι»! Ο Φασούλας μίλησε για τους τρεις μεγάλους σταθμούς της καριέρας του («δεν είμαι άνθρωπος που αγαπάει τις πολλές αλλαγές»):
ΟI ΣTAΘMΟI
* «Ο ΠΑΟΚ ήταν η ομάδα όπου ξεκίνησα. Μου πρόσφερε πολλά και πιστεύω ότι του πρόσφερα κι εγώ. Με θωράκισε ψυχολογικά, μου έδωσε προοπτική για το μέλλον. Δεν ήθελα να φύγω, αλλά έτσι έπρεπε να γίνει».
* «Ο Ολυμπιακός με στήριξε, σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής και της καριέρας μου. Και θα τον ευγνωμονώ αιώνια γι' αυτό. Οπως υποσχέθηκα από την πρώτη μέρα, του έδωσα και την ψυχή μου. Από τα 6 χρόνια, τα 5 ήταν υπέροχα».
* «Η Εθνική ομάδα ήταν αυτή που ανέβασε το μπάσκετ στην κορυφή, το '87. Και έκανε τα αδύνατα-δυνατά για να το κρατήσει εκεί. Νομίζω ότι προσφέραμε διδάγματα στην επόμενη γενιά, ώστε να την ξαναφέρουν τα νέα παιδιά ψηλά».
Οσο για την παρ' ολίγον μετακόμιση στις ΗΠΑ, το καλοκαίρι του '86, «αυτή η απόφαση θα με ακολουθεί πάντα ως το μεγαλύτερο ερωτηματικό. Δεν μπορούσα να φανταστώ, ότι εγώ θα 'ρχόμουν από το πουθενά και θα έπαιζα στο ΝΒΑ. Τότε δεν έφταναν τόσο μακριά τα όνειρά μας...».
Σ' αυτό το επίσημο «αντίο» του, ο 36άχρονος Παναγιώτης αποποιήθηκε το «ίματζ» τόσων χρόνων! Εκπληξη, έτσι; «Την εικόνα του κυνικού την έδινα επίτηδες τόσα χρόνια, για να ξέρουν όλοι ότι δεν τους παίρνει να με εκμεταλλευτούν! Εκανα θυσίες, αλλά δεν ήμουν και τόσο τρελός, ώστε να υπομένω τα πάντα μόνο και μόνο για να παίξω μπάσκετ. Λέτε ότι δεν αγαπούσα την προπόνηση; Εγώ θεωρώ ότι είμαι πολύ γυμνασμένος, γι' αυτό και δεν ταλαιπωρήθηκα πολύ από τραυματισμούς. Κανείς δεν κάνει καριέρα 20 χρόνων χωρίς να δουλέψει σκληρά».
Θέλετε κι ένα μήνυμα για τους επιγόνους; Ορίστε: «Το μπάσκετ δεν είναι μόνο για να βγάλεις λεφτά. Αυτό θέλω να τους πω. Μακάρι να κάνουν κι αυτοί καριέρα ώς τα 35-36 τους χρόνια...».
Τα είπε αυτά τα ωραία και αποχώρησε. «Εφυγε ο τελευταίος των Μοϊκανών, έκλεισε η πιο ένδοξη σελίδα», τον ξεπροβόδισε ο Ιωαννίδης. Ή, αν προτιμάτε τη γλαφυρότητα του Γ. Βασιλακόπουλου: «Τώρα πια, όλοι οι προβολείς είναι σβηστοί».
«Μα, κοίταξέ τον! Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι τόσο ψύχραιμος»!
Η Μάσα Φασούλα έβλεπε τον καλό της να απαντάει ατάραχος σε ερωτήσεις και δεν μπορούσε να το πιστέψει. «Εγώ θα είχα βάλει τα κλάματα». «Το ίδιο κι εγώ», της απάντησε ο Γιάννης Ιωαννίδης. Αλλά ο ψηλός δεν είναι από 'κείνους. «Εξάλλου, δεν νιώθω λυπημένος. Για μένα, αυτή η μέρα είναι χαρούμενη», τόνισε. «Αποχωρώ από τα γήπεδα πλήρης ημερών, προτού γίνω γραφικός, ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Και μακάρι να τελείωναν όλοι έτσι την καριέρα τους. Με αξιοπρέπεια, με κοινή αποδοχή, χωρίς αντεγκλήσεις».
Αν ήταν ο Γκάλης στο ακροατήριο, θα έστρεφε το βλέμμα αλλού. Ομως ο «Νικ» έστειλε τις ευχές του με τηλεγράφημα. Και άφησε την υπόλοιπη παρέα του '87, σε μια στενόχωρη για την περίσταση αίθουσα του «Λήδρα Μάριοτ», ορφανή: Φασούλας, Γιαννάκης, Χριστοδούλου, Φιλίππου, Ρωμανίδης, Πολίτης. «Αυτό που έπρεπε να γίνει για τους υπόλοιπους, ένα παιχνίδι με τη Μικτή Ευρώπης ας πούμε, θα γίνει τουλάχιστον για τον Παναγιώτη», υποσχέθηκε ο πρόεδρος της ΕΟΚ Γιώργος Βασιλακόπουλος. Και έσπευσε να συγχαρεί τον Ολυμπιακό για την παρουσία του στη γιορτή: τιμητική πλακέτα από τον Σωκράτη Κόκκαλη, σύσσωμη παρουσία της διοίκησης, σύσσωμη παρουσία και της ομάδας, από τον Ιωαννίδη μέχρι τον τελευταίο παίκτη. Εύγε κι από μας!
Ο ΠΑΟΚ, βεβαίως, έλαμψε διά της απουσίας του, αν και εκλήθη ο Απόστολος Αλεξόπουλος. Μόνο ο τέως πρόεδρος Γιώργος Παντελάκης έστειλε ένα τηλεγράφημα...
MEΛΛΟNTIKH ΣYNEPΓAΣIA
«Στα 36 μου χρόνια, ένιωθα πολύ γέρος για να είμαι μέλος μιας ομάδας. Από την άλλη, πάλι, αισθάνομαι πολύ νέος για την υπόλοιπη κοινωνία», είπε ο Φασούλας. Ο Σωκράτης Κόκκαλης, δίπλα του, έσκασε στα γέλια: «Δηλαδή, εμείς τώρα είμαστε γέροι! Δεν είναι ακριβώς κομπλιμέντο αυτό». Αμέσως μετά, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού υποσχέθηκε μελλοντική συνεργασία με τον Παναγιώτη («σε θέματα οργάνωσης, αλλά και προετοιμασίας νέων αθλητών») και έσπευσε να προτείνει κάτι ανάλογο και στον γ.γ.Α. Γιάννη Σγουρό. Σε ποιο πόστο θα δούμε τον Φασούλα αύριο-μεθαύριο; «Εγώ δεν μπορώ να απαντήσω σ' αυτό το ερώτημα», απάντησε ο ίδιος. «Δεν πρόκειται να περιμένω διορισμό, ούτε να απαιτήσω κάποια θέση. Θα ήθελα να έλθει μόνο του αυτό, ώστε να νιώσω κι εγώ πιο σίγουρος για τον εαυτό μου. Να μη γίνει βιαστικά».
Αυτά για το αύριο. Το χθες;
«Πρώτα πρώτα, θέλω να τονίσω ότι δεν τρέφω πικρία για κανέναν. Δεν είναι μέρα για τέτοια». Το όνομα του Ιβκοβιτς, πάντως, μετά βίας το άφησε στο ράφι: «Η τελευταία σεζόν ήταν ψυχοφθόρος και ευτυχώς που είχα την κόρη μου για να ξεχνιέμαι»! Ο Φασούλας μίλησε για τους τρεις μεγάλους σταθμούς της καριέρας του («δεν είμαι άνθρωπος που αγαπάει τις πολλές αλλαγές»):
ΟI ΣTAΘMΟI
* «Ο ΠΑΟΚ ήταν η ομάδα όπου ξεκίνησα. Μου πρόσφερε πολλά και πιστεύω ότι του πρόσφερα κι εγώ. Με θωράκισε ψυχολογικά, μου έδωσε προοπτική για το μέλλον. Δεν ήθελα να φύγω, αλλά έτσι έπρεπε να γίνει».
* «Ο Ολυμπιακός με στήριξε, σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής και της καριέρας μου. Και θα τον ευγνωμονώ αιώνια γι' αυτό. Οπως υποσχέθηκα από την πρώτη μέρα, του έδωσα και την ψυχή μου. Από τα 6 χρόνια, τα 5 ήταν υπέροχα».
* «Η Εθνική ομάδα ήταν αυτή που ανέβασε το μπάσκετ στην κορυφή, το '87. Και έκανε τα αδύνατα-δυνατά για να το κρατήσει εκεί. Νομίζω ότι προσφέραμε διδάγματα στην επόμενη γενιά, ώστε να την ξαναφέρουν τα νέα παιδιά ψηλά».
Οσο για την παρ' ολίγον μετακόμιση στις ΗΠΑ, το καλοκαίρι του '86, «αυτή η απόφαση θα με ακολουθεί πάντα ως το μεγαλύτερο ερωτηματικό. Δεν μπορούσα να φανταστώ, ότι εγώ θα 'ρχόμουν από το πουθενά και θα έπαιζα στο ΝΒΑ. Τότε δεν έφταναν τόσο μακριά τα όνειρά μας...».
Σ' αυτό το επίσημο «αντίο» του, ο 36άχρονος Παναγιώτης αποποιήθηκε το «ίματζ» τόσων χρόνων! Εκπληξη, έτσι; «Την εικόνα του κυνικού την έδινα επίτηδες τόσα χρόνια, για να ξέρουν όλοι ότι δεν τους παίρνει να με εκμεταλλευτούν! Εκανα θυσίες, αλλά δεν ήμουν και τόσο τρελός, ώστε να υπομένω τα πάντα μόνο και μόνο για να παίξω μπάσκετ. Λέτε ότι δεν αγαπούσα την προπόνηση; Εγώ θεωρώ ότι είμαι πολύ γυμνασμένος, γι' αυτό και δεν ταλαιπωρήθηκα πολύ από τραυματισμούς. Κανείς δεν κάνει καριέρα 20 χρόνων χωρίς να δουλέψει σκληρά».
Θέλετε κι ένα μήνυμα για τους επιγόνους; Ορίστε: «Το μπάσκετ δεν είναι μόνο για να βγάλεις λεφτά. Αυτό θέλω να τους πω. Μακάρι να κάνουν κι αυτοί καριέρα ώς τα 35-36 τους χρόνια...».
Τα είπε αυτά τα ωραία και αποχώρησε. «Εφυγε ο τελευταίος των Μοϊκανών, έκλεισε η πιο ένδοξη σελίδα», τον ξεπροβόδισε ο Ιωαννίδης. Ή, αν προτιμάτε τη γλαφυρότητα του Γ. Βασιλακόπουλου: «Τώρα πια, όλοι οι προβολείς είναι σβηστοί».
Κάποιες φωτογραφίες από την εκδήλωση.
Παραθέτουμε κι ένα ακόμη κείμενο από την ''Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία'' στη 1 Αυγούστου 1999.
AΠPIΛIΟΣ 1984
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Ο 20χρονος σέντερ πάει σινεμά και παρακολουθεί μια σκληρή πολεμική ταινία μαζί με τους συμπαίκτες του στον ΠΑΟΚ και τον προπονητή του, τον Φαίδωνα Ματθαίου. Το επόμενο πρωινό, επισκέπτεται τον κουρέα και ξυρίζει το κρανίο του γουλί. Και το ίδιο βράδυ μπαίνει στο Αλεξάνδρειο αφιονισμένος. Ο «ντοπαρισμένος» από τα τρικ του γερο-Φαίδωνα ΠΑΟΚ κερδίζει τον Αρη των Γκάλη, Γιαννάκη, Ιωαννίδη με 74-70 και ο Φασούλας κατακτά τον πρώτο τίτλο της επαγγελματικής του καριέρας. Την επόμενη μέρα, διαβάζει στον τύπο για «χιτλερικά όργια» και γίνεται έξαλλος. Στο κάτω κάτω, δεν είχε περάσει πολύς καιρός από την εποχή που κρατούσε τα πανό της ΚΝΕ.
NΟEMBPIΟΣ 1985
NΟΡΘ ΚΑΡΟΛΑΪΝΑ ΣΤΕΪΤ: Ο Παναγιώτης ταξιδεύει στις ΗΠΑ άγνωστος μεταξύ αγνώστων και τίθεται στην υπηρεσία ενός αμφιλεγόμενου προπονητή, του (πρωταθλητή στο NCAA μόλις δύο χρόνια νωρίτερα) Τζιμ Βαλβάνο. Η ομάδα όμως θυμίζει θηριοτροφείο: Τσαρλς Σάκλφορντ, Κρις Ουόσμπερν, Τσάκι Μπράουν, «λουλούδια» από τα λίγα. Ο Φασούλας παίζει μπάσκετ για 1 χρόνο, με ελάχιστη συμμετοχή, αλλά το μπόι είναι κάτι που δεν διδάσκεται. Οι Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς χαλαλίζουν το νούμερο 37 του ντραφτ για τον «ανώνυμο» σέντερ από την Ελλάδα και του προτείνουν ένα μίνι-συμβόλαιο με το βασικό μισθό. «Καλύτερα πρώτος στην πόλη, παρά τελευταίος στο χωριό», αποφασίζει ο Φασούλας. Και επιστρέφει στην Ελλάδα, αφού πρώτα χάνει το Μουντομπάσκετ του '86.
IΟYNIΟΣ 1987
ΦΑΛΗΡΟ: Γύρω από τον «πύργο» από τα Γρεβενά χτίζεται μια ομάδα-θαύμα που κατακτά την Ευρώπη και κάνει όλη την Ελλάδα να χορεύει εκστασιασμένη στο ρυθμό της πορτοκαλί μπάλας. Ο Φασούλας τελειώνει το Ευρωμπάσκετ με χρυσάφι στο στήθος και μια σειρά από προσωπικές διακρίσεις στο παλμαρέ: 1ος μπλοκέρ, 3ος ριμπάουντερ, μέλος της πεντάδας των αστέρων. Και MVP στους πανηγυρισμούς, μαζί με τον -μετέπειτα κουμπάρο του- Νίκο Φιλίππου! «Είναι το ξύπνημα του γίγαντα», φώναζε ο Φίλιππος Συρίγος, στο β' ημίχρονο του τελικού. Ο Παναγιώτης Φασούλας βάζει 12 πόντους κόντρα στον Τκατσένκο, κρατάει όρθια την ελληνική ομάδα στις μάχες των θηρίων, μολονότι ξέρει ότι αντάξιος αναπληρωματικός δεν υπάρχει. Δύο χρόνια αργότερα, στο Ζάγκρεμπ, νικάει και τον Σαμπόνις και επιστρέφει στο βάθρο. Σ' εκείνον τον τελικό αντίδοτο για τους Γιουγκοσλάβους δεν υπήρχε. Κι ας έβαλε ο ίδιος 22 πόντους.
MAPTIΟΣ 1991
ΓΕΝΕΥΗ: Το «πρώτο αίμα» για τις ελληνικές ομάδες στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα, μετά από 23 χρόνια. Ο Παναγιώτης δεν έπαιξε πολύ καλά στον τελικό του Ευρωκυπέλλου κόντρα στη Σαραγόσα (7 πόντοι, 5 φάουλ), αλλά πανηγύρισε το τρόπαιο περισσότερο από κάθε άλλον. Στο τέλος... κατόρθωσε να το σπάσει! Ο επόμενος τελικός, μια χρονιά αργότερα στη Ναντ, υπήρξε τραυματικός. Ο Φασούλας έπαιξε πολύ καλά επί 40 λεπτά, αλλά έχυσε την καρδάρα με το γάλα στην τελευταία φάση, όταν έδωσε πάσα σε αντίπαλο για το μοιραίο καλάθι: Ρεάλ- ΠΑΟΚ 65-63. Με τα χρώματα του «Δικεφάλου» ο ψηλός έπαιξε και στο φάιναλ-φορ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το 1993, στην Αθήνα. Κάποιος Ραγκάτσι (της Μπενετόν) του έκοψε το δρόμο προς τον τελικό, ουσιαστικά του στέρησε το τρόπαιο που έμελλε να κερδίσει τέσσερα χρόνια αργότερα ως παίκτης του Ολυμπιακού.
MAΪΟΣ 1992
ΦΑΛΗΡΟ: Μετά από προσπάθειες και τραύματα δεκαετίας ολόκληρης, ο ΠΑΟΚ προσπερνάει το εμπόδιο του Αρη και κατακτά το πρώτο - μονάκριβο ως τώρα- πρωτάθλημα Ελλάδας στην ιστορία του. Η «μαυρόασπρη» Θεσσαλονίκη ξεσπά, μετά από τόσα χρόνια στέρησης. Μέσα σε μερικούς μήνες, όμως, το τρόπαιο βγαίνει ξινό για τον Φασούλα. Η ρήξη με τον Ντούσαν Ιβκοβιτς φέρνει λόγια πικρά και ο αρχηγός του ΠΑΟΚ αναγκάζεται να κάνει προσφυγή, για να μείνει ελεύθερος. «Στη Θεσσαλονίκη, δεν έχω πια φίλους», δηλώνει. Τον υποδέχεται ο Ολυμπιακός με ανοιχτές αγκάλες. Κι εκείνος ξεσπάει: «Είμαι μόνο 30 χρονώ κι έχω μεγάλες φιλοδοξίες. Στον ΠΑΟΚ, τα τελευταία χρόνια, δεν έπαιζα σέντερ, αλλά τερματοφύλακας ή λίμπερο». Η επιστροφή στη Θεσσαλονίκη, για τους αγώνες του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ, μοιάζει με ταξίδι στον πόλεμο. Οι παλιοί του πιστοί τον βαφτίζουν «Ιούδα Ισκαριώτη» και τον ραίνουν με χαρτονομίσματα.
IΟYNIΟΣ 1993
ΜΟΝΑΧΟ: Το ελληνικό μπάσκετ κλυδωνίζεται και οι Κασσάνδρες έχουν βγει από τη φωλιά τους. Αποτυχία της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ του '91, αποτυχία στο Προολυμπιακό του '92, τα σκόρπια τρόπαια του Αρη και του ΠΑΟΚ δεν φτάνουν για παρηγοριά. Τα παιδιά με τα γαλάζια ταξιδεύουν για τη Γερμανία με τα φτερά κομμένα, φέρνουν αλλοπρόσαλλα αποτελέσματα στην πρώτη φάση και βρίσκονται αντιμέτωποι με τους Γάλλους, σ' έναν προημιτελικό κρίσιμο. Συν τοις άλλοις, από το αποτέλεσμα εξαρτάται και η συμμετοχή της ελληνικής ομάδας στο Παγκόσμιο του '94. Ο Παταβούκας κερδίζει βολές με την Εθνική μας στο -1. Μέσα η πρώτη, έξω η δεύτερη, πάμε λοιπόν για παράταση - αλλά όχι! Ο Φασούλας πετάγεται ανάμεσα σε δύο Γάλλους, αρπάζει το επιθετικό ριμπάουντ, στέλνει την μπάλα στο καλάθι, αποτινάσσει τη ρετσινιά του «ομ φατάλ» και φεύγει με δάκρυα συγκίνησης για τα αποδυτήρια. Ενα χρόνο αργότερα, στην απέναντι άκρη του Ατλαντικού, προσυπέγραψε (ουσιαστικά) την απομάκρυνση του Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου από τον πάγκο της Εθνικής.
IΟYNIΟΣ 1995
ΑΘΗΝΑ: Στο Ευρωμπάσκετ '95, τα μετάλλια είναι στην πραγματικότητα τέσσερα. Εισιτήριο για τους ημιτελικούς σημαίνει παράλληλα πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τους οποίους το ελληνικό μπάσκετ έχει γνωρίσει μόνο από την τηλεόραση. Ο Φασούλας ξέρει ότι αυτή είναι η τελευταία του ευκαιρία. Και δηλώνει παρών! Στην τελευταία ελληνική επίθεση, στον προημιτελικό με την Ισπανία, η μπάλα καταλήγει στα δικά του χέρια. Κι από 'κει, στο καλάθι! «Για μας τους παλιούς, πραγματοποιείται το όνειρο μιας ζωής», θα δηλώσει μετά. «Κοντεύαμε να πιστέψουμε ότι είμαστε καταραμένοι, να μην πάμε ποτέ σε μια Ολυμπιάδα». Στην Ατλάντα, ο Φασούλας παρελαύνει περήφανος και οδηγεί την Εθνική στην 5η θέση. Το δάφνινο στεφάνι του Ολυμπιονίκη είναι δικό του, όπως και μια περίοπτη θέση στην υποδοχή των ηρώων στο Καλλιμάρμαρο στάδιο.
AΠPIΛIΟΣ 1997
ΡΩΜΗ: Μετά από δύο χαμένους τελικούς, στη διετία 1994-95, ο Παναγιώτης επέστρεψε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου και συμπλήρωνε την αστραφτερή βιτρίνα του. Μετά το Ευρωμπάσκετ της Αθήνας, το Ευρωπαϊκό Κύπελλο και τα πρωταθλήματα Ελλάδας, η Ευρωλίγκα. Αυτό που δεν κατάφερε το '93 με τον ΠΑΟΚ, το κατόρθωσε το '97 με τον Ολυμπιακό. Και φρόντισε να το πανηγυρίσει μ' έναν τρόπο που έκτοτε έγινε μόδα: πούρα στα αποδυτήρια. Ενα μήνα αργότερα, ο Ολυμπιακός κέρδιζε και το νταμπλ εντός των τειχών και απολάμβανε το κλέος μιας απίστευτης τριπλής στέψης. Το ελληνικό πρωτάθλημα εκείνης της περιόδου ήταν το 4ο συνεχόμενο για τον 34χρονο πια σέντερ, το 5ο συνολικά. Ομως, η ιστορική συμφιλίωση με τον Ιβκοβιτς δεν έμελλε να κρατήσει πολύ.
AYΓΟYΣTΟΣ 1998
ΑΘΗΝΑ: Ο Φασούλας υπακούει στα κελεύσματα του Παναγιώτη Γιαννάκη και επιστρέφει στην εθνική ομάδα, την οποία είχε αποχαιρετήσει δύο χρόνια νωρίτερα.
Για έναν τελευταίο θρίαμβο! Ετσι ονειρευόταν, τουλάχιστον.
Πραγματοποιεί θαυμάσιες εμφανίσεις όσο αντέχουν τα πόδια του, βοηθάει την ελληνική ομάδα να φτάσει μισό βήμα από τον τελικό, αλλά εκεί προσκρούει στον Ρεμπράτσα και την παρέα του.
Το μετάλλιο που ήθελε ο Παναγιώτης για να αποχωρήσει εν τιμή και δόξα καταλήγει σε ξένα στήθη.
«Φεύγω από την ομάδα πλήρης ημερών και αναμνήσεων», δηλώνει, μετά τη 243η συμμετοχή του. Την ίδρωσε και την τίμησε τη φανέλα με το εθνόσημο όσο λίγοι. Αραγε θα βρούμε ποτέ άλλον σέντερ σαν κι αυτόν;
ΔEKEMBPIΟΣ 1998
ΦΑΛΗΡΟ: Στα μισά μιας χρονιάς που ο ίδιος χαρακτήρισε «ψυχοφθόρα», ο Πάνος κλήθηκε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και μάλιστα στο πιο κρίσιμο παιχνίδι: Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Μπήκε στο γήπεδο για να κόψει το βήχα του Ράτζα και τον νίκησε κατά κράτος. Μόνο στην άμυνα; Οχι βέβαια! Πέτυχε και 15 πόντους με 6/8 σουτ, μάζεψε και 7 ριμπάουντ, «season- high» για την αποχαιρετιστήρια χρονιά της καριέρας του. Το μήνυμά του ήταν σαφέστατο: «Με λένε ακόμα Φασούλα». Ο Ιβκοβιτς, που τον είχε θάψει στην άκρη του πάγκου, δεν ήξερε πού να κρύψει τα μούτρα του. Ούτε βρήκε να πει μια καλή κουβέντα για τον έλληνα σέντερ.
Αν ο Ολυμπιακός τελείωσε τη χρονιά με το πλεονέκτημα έδρας στην τσέπη του, το οφείλει εν πολλοίς στο κύκνειο άσμα του Φασούλα. Ο τίτλος, πάντως, κατέληξε σε πράσινα χέρια. Και το «αντίο» έγινε λίγο πιο πικρό.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Ο 20χρονος σέντερ πάει σινεμά και παρακολουθεί μια σκληρή πολεμική ταινία μαζί με τους συμπαίκτες του στον ΠΑΟΚ και τον προπονητή του, τον Φαίδωνα Ματθαίου. Το επόμενο πρωινό, επισκέπτεται τον κουρέα και ξυρίζει το κρανίο του γουλί. Και το ίδιο βράδυ μπαίνει στο Αλεξάνδρειο αφιονισμένος. Ο «ντοπαρισμένος» από τα τρικ του γερο-Φαίδωνα ΠΑΟΚ κερδίζει τον Αρη των Γκάλη, Γιαννάκη, Ιωαννίδη με 74-70 και ο Φασούλας κατακτά τον πρώτο τίτλο της επαγγελματικής του καριέρας. Την επόμενη μέρα, διαβάζει στον τύπο για «χιτλερικά όργια» και γίνεται έξαλλος. Στο κάτω κάτω, δεν είχε περάσει πολύς καιρός από την εποχή που κρατούσε τα πανό της ΚΝΕ.
NΟEMBPIΟΣ 1985
NΟΡΘ ΚΑΡΟΛΑΪΝΑ ΣΤΕΪΤ: Ο Παναγιώτης ταξιδεύει στις ΗΠΑ άγνωστος μεταξύ αγνώστων και τίθεται στην υπηρεσία ενός αμφιλεγόμενου προπονητή, του (πρωταθλητή στο NCAA μόλις δύο χρόνια νωρίτερα) Τζιμ Βαλβάνο. Η ομάδα όμως θυμίζει θηριοτροφείο: Τσαρλς Σάκλφορντ, Κρις Ουόσμπερν, Τσάκι Μπράουν, «λουλούδια» από τα λίγα. Ο Φασούλας παίζει μπάσκετ για 1 χρόνο, με ελάχιστη συμμετοχή, αλλά το μπόι είναι κάτι που δεν διδάσκεται. Οι Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς χαλαλίζουν το νούμερο 37 του ντραφτ για τον «ανώνυμο» σέντερ από την Ελλάδα και του προτείνουν ένα μίνι-συμβόλαιο με το βασικό μισθό. «Καλύτερα πρώτος στην πόλη, παρά τελευταίος στο χωριό», αποφασίζει ο Φασούλας. Και επιστρέφει στην Ελλάδα, αφού πρώτα χάνει το Μουντομπάσκετ του '86.
IΟYNIΟΣ 1987
ΦΑΛΗΡΟ: Γύρω από τον «πύργο» από τα Γρεβενά χτίζεται μια ομάδα-θαύμα που κατακτά την Ευρώπη και κάνει όλη την Ελλάδα να χορεύει εκστασιασμένη στο ρυθμό της πορτοκαλί μπάλας. Ο Φασούλας τελειώνει το Ευρωμπάσκετ με χρυσάφι στο στήθος και μια σειρά από προσωπικές διακρίσεις στο παλμαρέ: 1ος μπλοκέρ, 3ος ριμπάουντερ, μέλος της πεντάδας των αστέρων. Και MVP στους πανηγυρισμούς, μαζί με τον -μετέπειτα κουμπάρο του- Νίκο Φιλίππου! «Είναι το ξύπνημα του γίγαντα», φώναζε ο Φίλιππος Συρίγος, στο β' ημίχρονο του τελικού. Ο Παναγιώτης Φασούλας βάζει 12 πόντους κόντρα στον Τκατσένκο, κρατάει όρθια την ελληνική ομάδα στις μάχες των θηρίων, μολονότι ξέρει ότι αντάξιος αναπληρωματικός δεν υπάρχει. Δύο χρόνια αργότερα, στο Ζάγκρεμπ, νικάει και τον Σαμπόνις και επιστρέφει στο βάθρο. Σ' εκείνον τον τελικό αντίδοτο για τους Γιουγκοσλάβους δεν υπήρχε. Κι ας έβαλε ο ίδιος 22 πόντους.
MAPTIΟΣ 1991
ΓΕΝΕΥΗ: Το «πρώτο αίμα» για τις ελληνικές ομάδες στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα, μετά από 23 χρόνια. Ο Παναγιώτης δεν έπαιξε πολύ καλά στον τελικό του Ευρωκυπέλλου κόντρα στη Σαραγόσα (7 πόντοι, 5 φάουλ), αλλά πανηγύρισε το τρόπαιο περισσότερο από κάθε άλλον. Στο τέλος... κατόρθωσε να το σπάσει! Ο επόμενος τελικός, μια χρονιά αργότερα στη Ναντ, υπήρξε τραυματικός. Ο Φασούλας έπαιξε πολύ καλά επί 40 λεπτά, αλλά έχυσε την καρδάρα με το γάλα στην τελευταία φάση, όταν έδωσε πάσα σε αντίπαλο για το μοιραίο καλάθι: Ρεάλ- ΠΑΟΚ 65-63. Με τα χρώματα του «Δικεφάλου» ο ψηλός έπαιξε και στο φάιναλ-φορ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το 1993, στην Αθήνα. Κάποιος Ραγκάτσι (της Μπενετόν) του έκοψε το δρόμο προς τον τελικό, ουσιαστικά του στέρησε το τρόπαιο που έμελλε να κερδίσει τέσσερα χρόνια αργότερα ως παίκτης του Ολυμπιακού.
MAΪΟΣ 1992
ΦΑΛΗΡΟ: Μετά από προσπάθειες και τραύματα δεκαετίας ολόκληρης, ο ΠΑΟΚ προσπερνάει το εμπόδιο του Αρη και κατακτά το πρώτο - μονάκριβο ως τώρα- πρωτάθλημα Ελλάδας στην ιστορία του. Η «μαυρόασπρη» Θεσσαλονίκη ξεσπά, μετά από τόσα χρόνια στέρησης. Μέσα σε μερικούς μήνες, όμως, το τρόπαιο βγαίνει ξινό για τον Φασούλα. Η ρήξη με τον Ντούσαν Ιβκοβιτς φέρνει λόγια πικρά και ο αρχηγός του ΠΑΟΚ αναγκάζεται να κάνει προσφυγή, για να μείνει ελεύθερος. «Στη Θεσσαλονίκη, δεν έχω πια φίλους», δηλώνει. Τον υποδέχεται ο Ολυμπιακός με ανοιχτές αγκάλες. Κι εκείνος ξεσπάει: «Είμαι μόνο 30 χρονώ κι έχω μεγάλες φιλοδοξίες. Στον ΠΑΟΚ, τα τελευταία χρόνια, δεν έπαιζα σέντερ, αλλά τερματοφύλακας ή λίμπερο». Η επιστροφή στη Θεσσαλονίκη, για τους αγώνες του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ, μοιάζει με ταξίδι στον πόλεμο. Οι παλιοί του πιστοί τον βαφτίζουν «Ιούδα Ισκαριώτη» και τον ραίνουν με χαρτονομίσματα.
IΟYNIΟΣ 1993
ΜΟΝΑΧΟ: Το ελληνικό μπάσκετ κλυδωνίζεται και οι Κασσάνδρες έχουν βγει από τη φωλιά τους. Αποτυχία της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ του '91, αποτυχία στο Προολυμπιακό του '92, τα σκόρπια τρόπαια του Αρη και του ΠΑΟΚ δεν φτάνουν για παρηγοριά. Τα παιδιά με τα γαλάζια ταξιδεύουν για τη Γερμανία με τα φτερά κομμένα, φέρνουν αλλοπρόσαλλα αποτελέσματα στην πρώτη φάση και βρίσκονται αντιμέτωποι με τους Γάλλους, σ' έναν προημιτελικό κρίσιμο. Συν τοις άλλοις, από το αποτέλεσμα εξαρτάται και η συμμετοχή της ελληνικής ομάδας στο Παγκόσμιο του '94. Ο Παταβούκας κερδίζει βολές με την Εθνική μας στο -1. Μέσα η πρώτη, έξω η δεύτερη, πάμε λοιπόν για παράταση - αλλά όχι! Ο Φασούλας πετάγεται ανάμεσα σε δύο Γάλλους, αρπάζει το επιθετικό ριμπάουντ, στέλνει την μπάλα στο καλάθι, αποτινάσσει τη ρετσινιά του «ομ φατάλ» και φεύγει με δάκρυα συγκίνησης για τα αποδυτήρια. Ενα χρόνο αργότερα, στην απέναντι άκρη του Ατλαντικού, προσυπέγραψε (ουσιαστικά) την απομάκρυνση του Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου από τον πάγκο της Εθνικής.
IΟYNIΟΣ 1995
ΑΘΗΝΑ: Στο Ευρωμπάσκετ '95, τα μετάλλια είναι στην πραγματικότητα τέσσερα. Εισιτήριο για τους ημιτελικούς σημαίνει παράλληλα πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τους οποίους το ελληνικό μπάσκετ έχει γνωρίσει μόνο από την τηλεόραση. Ο Φασούλας ξέρει ότι αυτή είναι η τελευταία του ευκαιρία. Και δηλώνει παρών! Στην τελευταία ελληνική επίθεση, στον προημιτελικό με την Ισπανία, η μπάλα καταλήγει στα δικά του χέρια. Κι από 'κει, στο καλάθι! «Για μας τους παλιούς, πραγματοποιείται το όνειρο μιας ζωής», θα δηλώσει μετά. «Κοντεύαμε να πιστέψουμε ότι είμαστε καταραμένοι, να μην πάμε ποτέ σε μια Ολυμπιάδα». Στην Ατλάντα, ο Φασούλας παρελαύνει περήφανος και οδηγεί την Εθνική στην 5η θέση. Το δάφνινο στεφάνι του Ολυμπιονίκη είναι δικό του, όπως και μια περίοπτη θέση στην υποδοχή των ηρώων στο Καλλιμάρμαρο στάδιο.
AΠPIΛIΟΣ 1997
ΡΩΜΗ: Μετά από δύο χαμένους τελικούς, στη διετία 1994-95, ο Παναγιώτης επέστρεψε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου και συμπλήρωνε την αστραφτερή βιτρίνα του. Μετά το Ευρωμπάσκετ της Αθήνας, το Ευρωπαϊκό Κύπελλο και τα πρωταθλήματα Ελλάδας, η Ευρωλίγκα. Αυτό που δεν κατάφερε το '93 με τον ΠΑΟΚ, το κατόρθωσε το '97 με τον Ολυμπιακό. Και φρόντισε να το πανηγυρίσει μ' έναν τρόπο που έκτοτε έγινε μόδα: πούρα στα αποδυτήρια. Ενα μήνα αργότερα, ο Ολυμπιακός κέρδιζε και το νταμπλ εντός των τειχών και απολάμβανε το κλέος μιας απίστευτης τριπλής στέψης. Το ελληνικό πρωτάθλημα εκείνης της περιόδου ήταν το 4ο συνεχόμενο για τον 34χρονο πια σέντερ, το 5ο συνολικά. Ομως, η ιστορική συμφιλίωση με τον Ιβκοβιτς δεν έμελλε να κρατήσει πολύ.
AYΓΟYΣTΟΣ 1998
ΑΘΗΝΑ: Ο Φασούλας υπακούει στα κελεύσματα του Παναγιώτη Γιαννάκη και επιστρέφει στην εθνική ομάδα, την οποία είχε αποχαιρετήσει δύο χρόνια νωρίτερα.
Για έναν τελευταίο θρίαμβο! Ετσι ονειρευόταν, τουλάχιστον.
Πραγματοποιεί θαυμάσιες εμφανίσεις όσο αντέχουν τα πόδια του, βοηθάει την ελληνική ομάδα να φτάσει μισό βήμα από τον τελικό, αλλά εκεί προσκρούει στον Ρεμπράτσα και την παρέα του.
Το μετάλλιο που ήθελε ο Παναγιώτης για να αποχωρήσει εν τιμή και δόξα καταλήγει σε ξένα στήθη.
«Φεύγω από την ομάδα πλήρης ημερών και αναμνήσεων», δηλώνει, μετά τη 243η συμμετοχή του. Την ίδρωσε και την τίμησε τη φανέλα με το εθνόσημο όσο λίγοι. Αραγε θα βρούμε ποτέ άλλον σέντερ σαν κι αυτόν;
ΔEKEMBPIΟΣ 1998
ΦΑΛΗΡΟ: Στα μισά μιας χρονιάς που ο ίδιος χαρακτήρισε «ψυχοφθόρα», ο Πάνος κλήθηκε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και μάλιστα στο πιο κρίσιμο παιχνίδι: Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Μπήκε στο γήπεδο για να κόψει το βήχα του Ράτζα και τον νίκησε κατά κράτος. Μόνο στην άμυνα; Οχι βέβαια! Πέτυχε και 15 πόντους με 6/8 σουτ, μάζεψε και 7 ριμπάουντ, «season- high» για την αποχαιρετιστήρια χρονιά της καριέρας του. Το μήνυμά του ήταν σαφέστατο: «Με λένε ακόμα Φασούλα». Ο Ιβκοβιτς, που τον είχε θάψει στην άκρη του πάγκου, δεν ήξερε πού να κρύψει τα μούτρα του. Ούτε βρήκε να πει μια καλή κουβέντα για τον έλληνα σέντερ.
Αν ο Ολυμπιακός τελείωσε τη χρονιά με το πλεονέκτημα έδρας στην τσέπη του, το οφείλει εν πολλοίς στο κύκνειο άσμα του Φασούλα. Ο τίτλος, πάντως, κατέληξε σε πράσινα χέρια. Και το «αντίο» έγινε λίγο πιο πικρό.
Θα επανέλθουμε με ξεχωριστές αναρτήσεις για αρκετά περιστατικά που μνημονεύονται παραπάνω, όπως τα ''χιτλερικά όργια'' που ανέφερε ο ''ΦΙΛΑΘΛΟΣ'' του Καραγιαννίδη για τον τελικό του Κυπέλλου μπάσκετ του 1984 Άρης-ΠΑΟΚ, με τα ξυρισμένα κεφάλια των νικητών ΠΑΟΚτζήδων και βεβαίως τη συμπεριφορά του Ντούντα Ίβκοβιτς προς το Φασούλα κατά τη σεζόν 1998-99.
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Είναι λεπτό το θέμα φίλε, καλύτερα να μην το συζητήσουμε εδώ.
Κατανοητό και σεβαστό.
Τιμή και δόξα στον μεγάλο Παναγιώτη Φασούλα!
'Ολα καλά με τον γιο του, υγιής πλέον;