Με αφορμή το περί δικαίου αίσθημα που έχει παντελώς χαθεί στις ημέρες μας και κυρίως τα πρόσφατα άρθρα του Σάββα για τον Σ. Κόκκαλη http://www.redsagainsthemachine.gr/articles/130124/ta-pano-apo-200-ek-eyro-toy-sokrati-stin-pae-olympiakos και τους αδελφούς Αγγελόπουλους http://www.redsagainsthemachine.gr/articles/130123/ta-125-ek-eyro-ton-aggelopoylon-kai-i-kae-karampampas καλό θα ήταν να προσπαθήσουμε να βρούμε τα κριτήρια με τα οποία κρίνεται ή τέλος πάντων, που θα έπρεπε να κρίνεται ένας πρόεδρος του Ολυμπιακού.

Με τα στοιχεία που παραθέτουν τα δύο παραπάνω άρθρα και με την αμφισβήτηση που δεδομένα υπήρχε και υπάρχει στα συγκεκριμένα πρόσωπα από μερίδα οπαδών μας, αλλά και στον τωρινό πρόεδρο της ΠΑΕ , γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι δεν υπάρχουν ενιαία κριτήρια αξιολόγησης της προσφοράς του καθενός. Αυτό είναι απολύτως λογικό γιατί η εξαγωγή ενός συμπεράσματος ή κρίσης για τον οποιονδήποτε, εμπεριέχει και το κριτήριο της υποκειμενικότητας και της ικανότητας της κρίσης του καθενός από εμάς. Εννοείται ότι τα γραφόμενα αφορούν όλους τους φιλάθλους - οπαδούς όλων των ομάδων, αλλά από εδώ θα ασχοληθούμε μόνο με τον Ολυμπιακό μας.

Αλήθεια πόσες φορές, ειδικά στην περίοδο του Σόλιντ ή και μετέπειτα του Κετσπάγια, Ζίκο, κτλ ο Σωκράτης δεν άκουσε τα άγρια και εμετικά σχολιανά του από την κερκίδα (και από τους οργανωμένους), που τον κατηγορούσαν για παντελόνιασμα, μίζες των δικών του ανθρώπων (βλ. Λούβαρη), κακοδιαχείρηση, ότι βαρέθηκε και άλλα τέτοια χαριτωμένα? Πόσες φορές δεν γίναμε μάρτυρες ουρλιακτών από την κερκίδα που τον καλούσαν να αποχωρήσει από την ΠΑΕ? Δεν μείναμε φυσικά εκεί και αρχίσαμε να του πετάμε και ότι είχαμε πρόχειρο επάνω μας (κινητά, καφέδες), γιατί όλα αυτά? Μα φυσικά γιατί ήταν ο πρώτος που είδε ότι τα οικονομικά ελλείματα μεγάλωναν και δεν υπήρχε μέλλον για τον σύλλογο, αν συνέχιζε το ίδιο βιολί και αποφάσισε να αρχίσει το οικονομικό νοικοκύρεμα.

Οι Αγγελόπουλοι είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία ως προς την προσέγγισή τους από τους οπαδούς. Μπήκαν σε ένα άθλημα που μόνο η μπόχα και η βρώμα του ζέλα ήταν ικανή να βρωμίσουν ακόμα και αυτούς. Αυτοί τι κάνανε? Δαπανούσαν ακόμα περισσότερα χρήματα για να αποδείξουν, ίσως, το αυτονόητο σε οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση ανά την υφήλιο. Ο μόνος τρόπος και μονόδρομος επιχειρηματικά για να πάει μπροστά η επιχείρησή σου, είναι να επενδύσεις σε αυτήν. Τα 125 εκ δε που έχουν επενδύσει έως σήμερα ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να τα ξαναπάρουν ΠΟΤΕ πίσω, φυσικά εν γνώση τους. ΚΑΝΕΝΑΣ πρόεδρος του Ολυμπιακού (πλην του ποδοσφαιρικού τμήματος) δεν έχει σπρώξει και χάσει τέτοια τρελά λεφτά στην ιστορία του συλλόγου, αλλά ακόμα και αυτούς τους κατηγορούσαμε σαν μαλθακούς, άπειρους, νεόπλουτους, γιατί? Γιατί πίστευαν στην παραπάνω επιχειρηματική συνθήκη, όταν οι αντίπαλοί τους με την συνενοχή του κράτους έκλεβαν και λεηλατούσαν κάθε έννοια δικαιοσύνης και αξιοπιστίας επιχειρηματικής και αθλητικής.

Ο Μαρινάκης παρέλαβε από τον Σωκράτη τον Ολυμπιακό, σε μια περίοδο που ο Σωκράτης ΚΑΙ αηδιασμένος από τις διάφορες συμπεριφορές, αλλά αντιλαμβανόμενος ότι το πλήρωμα του χρόνου για την αποχώρησή του από την ομάδα είχε έρθει, αποφάσισε να παραχωρήσει την ομάδα (η απόκτηση έγινε με ΑΜΚ της ΠΑΕ και όχι με απ' ευθείας αγορά, δείγμα του πόσο διαφανή και ξεκάθαρη ήταν στον οποιονδήποτε η αγορά της ΠΑΕ). Ο Βαγγέλας ήταν ο ΜΟΝΟΣ που ενδιαφέρθηκε να επενδύσει τα ωραία του λεφτά εν μέσω της χειρότερης οικονομικής κρίσης στην ιστορία του πλανήτη. Το έκανε αυτό προφανώς ξέροντας ότι οποιοδήποτε ποσό σπαταλήσει θα το θεωρήσει χαμένο, γιατί δεν πρόκειται να το πάρει ποτέ πίσω. 13 μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του άρχισαν οι πρώτες γκρίνιες για παντελόνιασμα, για την πώληση παικτών στο εξωτερικό την τελευταία ημέρα των μεταγραφών, την απόκτηση του άμπαλου Αμπντούν, κτλ.

Συνοψίζοντας ποιά αλήθεια πρέπει να είναι τα κριτήρια αξιολόγησης ενός προέδρου?

Πρέπει να είναι η πρώτη εντύπωση, η εξωτερική εμφάνιση, το πως πανυγηρίζει, σε ποιά μεριά στρώνει με ζελέ το μαλί, κτλ? Αν ναι απλά σηκώνω τα χέρια ψηλά! Δυστηχώς τα έχουμε ακούσει και αυτά...

Πρέπει να είναι το πλάνο του για την επόμενη ημέρα στον σύλλογο? Εκτός του Σωκράτη που δεν κρίνεται τώρα, πάντα είχε πλάνο για την ομάδα, οι άλλοι δύο από την μέχρι στιγμής πορεία τους, αλλά και από δηλώσεις τους, δείχνουν πως έχουν ξεκάθαρο και ελπιδιφόρο πλάνο.

Πρέπει να είναι πόσα λεφτά δαπάνησε, ή δαπανά και ουσιαστικά δεν ευελπιστεί να τα πάρει ποτέ πίσω? Το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό είναι κοινό με όλους τους παραπάνω προέδρους. Αν φτάσουμε να μιλάμε στο μέλλον για ισοσκελισμένους ισολογισμούς με ταυτόχρονη άυξηση της ποιότητας της ομάδας, τότε είναι αυτονόητο ότι όποιος το καταφέρει θα είναι επίτευμα μοναδικό στην ιστορία του συλλόγου.

Πρέπει να είναι κριτήριο η διάδοχη κατάσταση που αφήνουν στην ομάδα, μετά την αποχώρησή τους, κάποιος που να εγγυάται το μέλλον του συλλόγου? Μόνο ο Σωκράτης μπορεί να κριθεί για αυτό, πιστεύω με εξαιρετικό βαθμό. Οι υπόλοιποι θα αξιολογηθούν όταν έρθει οι ώρα της αποχώρησής τους.

Πρέπει να είναι ο αριθμός των τίτλων ή επιτευμάτων της ομάδας κατά την διάρκεια της θητείας τους? Ο Σωκράτης έχει περισσότερα πρωταθλήματα από το αεκάκι, Ο Μαρινάκης δεν έχει χάσει τίτλο πρωταθλήματος υπό την προεδρία του και οι Αγγελόπουλοι πήραν πρωτάθλημα αλλά ΚΑΙ Ευρωπαϊκό πέρυσι. Σαφώς η κατάκτηση πολλών τίτλων είναι ακόμα ένα κοινό χαρακτηριστικό μεταξύ τους.

Οι επιλογές σε πρόσωπα τόσο σε τεχνικό επιτελείο, όσο και στους άμεσους συνεργάτες τους, πρέπει να μπαίνει στην εξίσωση? Υπάρχουν πολλά μοντέλα διοίκησης ενός οργανισμού. Το μοντέλο Κόκκαλη (μιλάω φυσικά μόνο για την ΠΑΕ), που θέλει την διοίκηση εντελώς προσωποκεντρική, με ελάχιστες αυτόνομες πρωτοβουλίες στους στενούς του συνεργάτες. Αυτό, στις καλές αποφάσεις για τα αυτιά του μέσου οπαδού (μεταγραφές, απόκτηση παικτών με βαρύ όνομα κτλ), ανεβάζουν τον πρόεδρο στα μάτια όλων των οπαδών. Σε κάθε αντίθετη περίπτωση όμως, ο πρόεδρος είναι αυτός που μπαίνει μπροστά και στοχοποιείται σαν ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Μιλάω φυσικά με βάση την Ελληνική πραγματικότητα που έχουμε βιώσει και όχι με βάση την λογική, ποδοσφαιρική και μη.

Ένα άλλο μοντέλο διοίκησης είναι αυτό των Αγγελόπουλων, το οποίο μας μεταφέρει στο ακριβώς αντίθετο σκηνικό. Προσλαμβάνουμε τεχνοκράτες, άτομα της εμπιστοσύνης μας και τους δίνουμε να κάνουν τα πράγματα που ξέρουμε ή πιστεύουμε ότι μπορούν. Ακόμα και αν ο προπονητής ή κάποιος πάιχτης δεν αρέσει σε κανέναν οπαδό τον στηρίζουμε έως το έσχατο σημείο. Η διαφορά με το προηγούμενο μοντέλο διοίκησης έγκειται στις καλές καταστάσεις για την ομάδα. Σε μια επιτυχία ο πρόεδρος δεν προβάλεται πρώτος στην κορνίζα και τα εύσημα τα παίρνει η ομάδα και αναλογικά ο καθένας ξεχωριστά. Στις κακές στιγμές όμως δεν υπάρχει καμία διαφορά με το προηγούμενο μοντέλο διοίκησης. Φταίει ο πρόεδρος. Στην πυρά!! Τους χρέωσαν ακόμα και με την περίπτωση του Μπουρούση. Κλινικές περιπτώσεις κάποιοι άνθρωποι...

Το τρίτο μοντέλο που θα ασχοληθούμε είναι αυτό που εκφράζεται κάπου στην μέση, κάτι δηλαδή σαν το μοντέλο διοίκησης του Μαρινάκη. Ο Βαγγέλας, πιο σύγχρονος επιχειρηματίας, δεν πολυεκφράζεται από το μοντέλο διοίκησης του Σωκράτη. Σαφώς και έχουμε δει σημάδια τεχνοκρατικής διοίκησης επί ημερών του, με αποκορύφωμα την πρόσληψη και διατήρηση του Βαλβέρδε, ενάντια σε όλους και σε όλα τον πρώτο καιρό με τέτοια στήριξη στο πρόσωπο του προπονητή, που δεν έχουμε δει ποτέ στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό. Η στήριξη αυτή δεν προήλθε από τον εγωϊσμό της επιλογής του (όπως με τον Σωκράτη στην πρώτη θητεία του Βαλβέρδε). Μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτήν που έδειξαν οι Αγγελόπουλοι στον Γιαννάκη, αλλά αυτοί δεν είδαν και κανένα αποτέλεσμα. Από την άλλη με τα τελευταία τεκτενόμενα με τον Ζαρντίμ, έχει ένα μοντέλο διοίκησης που δεν συνάδει σίγουρα ούτε με τους Αγγελόπουλους. Είναι κάπου στην μέση.

Ποιό από τα τρία μοντέλα είναι το καλύτερο? Αν μιλούσαμε μόνο για μια εταιρία, τότε θα διάλεγα, χωρίς δεύτερη σκέψη, το μοντέλο διοίκησης των Αγγελόπουλων, αλλά μιλάμε για κάτι πιο πολύπλοκο και με μια βάση αθλητική, κοινωνική, πολιτική, ανθρώπινη πολύ περισσότερο απ' όσο μπορεί και οφείλει να έχει μια απλή εταιρία.

Σίγουρα στην αξιολόγηση μπαίνει μέσα και το υποκειμενικό στοιχείο του καθενός μας, αλλά πρωτίστως μιλάμε για κάποια πράγματα, κάποιες συνθήκες μέσω των οποίων θα βρούμε ένα κοινό τόπο για συζήτηση. Ο καθένας μας με βάση τα δικά του κριτήρια, που προέρχονται από τις εμπειρίες του, τα βιώματά του, την ηλικία του και πρωτίστως την αναζήτηση επιχειρημάτων για την επιλογή αυτών των κριτηρίων, μπορεί να κρίνει και να αξιολογήσει τον οποιοδήποτε. Αν το κάνει δεν μπορώ να του πω τίποτα όσο και να διαφωνώ ή συμφωνώ μαζί του. ΔΕΝ μπορώ άλλο την ισοπέδωση όλων και των πάντων.

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς.

ΥΣΤ 1. Πως γίνεται ρε Βασίλη να σε καλύπτει η οικονομική πρόταση ανανέωσης και να φεύγεις ΜΟΝΟ για λόγους καριέρας, όταν υπογράφεις με τα διπλάσια λεφτά στην Ρόμα, που θα σε δώσει και δανεικό?

ΥΣΤ 2. Ράφικ και Βαγγέλα παρατράβηξε το παραμύθι, μου θυμίζει λίγο από την Τοροσιάδα που ζήσαμε 12 μήνες. Μην έχει σας παρακαλώ την ίδια κατάληξη!