Η χθεσινή βραδιά γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Ολυμπιακού μας, μιας και εχθές έγινε η στέψη του πρωταθλητή για το φετινό πρωτάθλημα. Ενός πρωταθλήματος που ήρθε και προστέθηκε στα ήδη υπάρχοντα 39 και έγινε ο μαγικός αριθμός 40. Τι σημαίνει 40 πρωταθλήματα? Δύο πολύ σημαντικά πράγματα. Το πρώτο είναι ότι από εχθές τοποθετήθηκε στην φανέλα μας το τέταρτο αστέρι και ότι πια, αρχής γενομένης από σήμερα, αρχίζει η προσπάθεια απόκτησης του 5^ου αστεριού. Ας πάρουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή και ας ασχοληθούμε σε πρώτη φάση με το χθεσινό παιχνίδι με τον Πανιώνιο, το τελευταίο πρωταθλήματος για την φετινή περίοδο.
Ο Μίτσελ κατέβασε την ομάδα με μια αρχική σύνθεση όπως δεν την είχαμε δει ξανά φέτος. Στο τέρμα ο Μέγιερι, στα άκρα της άμυνας ο Μοδεστό με τον Χολέβα και στο κέντρο της άμυνας ο Αβραάμ με  τον Σιόβα. Στο κέντρο ο Μανιάτης με τον Μασάντο και τον Τζεμπούρ μπροστά τους σε ελεύθερο ρόλο. Στα άκρα οι δύο νέοι Φέτφα και Βλαχοδήμος με τον Μήτρογλου στην κορυφή της επίθεσης.
Το παιχνίδι άρχισε με την ομάδα να πιέζει από τα πρώτα λεπτά του αγώνα και να κλείνει τον Πανιώνιο στα καρέ του. Απείλησε με μακρινά σουτ του Μήτρογλου και του Βλαχοδήμου μέχρι το 11’ , που ο Μήτρογλου μετά από πάσα του Χολέβα με ωραίο σουτ έξω από την περιοχή άνοιξε το σκορ για τον Ολυμπιακό. Μετά το γκολ ο Πανιώνιος άρχιζε να ξεπερνά το αρχικό σοκ και να βγαίνει με αξιώσεις στην αντεπίθεση. Σε μία από αυτές, έστω και αντεπίθεση σε δεύτερο χρόνο, ισοφάρισε με τον Σάμαρη με δυνατό σουτ από το ύψος της περιοχής. Μέχρι το τέλος του ημιχρόνου οι δύο ομάδες είχαν από μία καλή ευκαιρία να σκοράρουν, αυτή του Ολυμπιακού με τον Μήτρογλου, όταν μετά από πάρε βάλε πάσα του Φέτφα, δεν μπόρεσε να σκοράρει απέναντι στον τερματοφύλακα του Πανιωνίου στο 25’, ενώ η απάντηση του Πανιωνίου ήταν στο 45΄με διπλή απόκρουση του Μέγιερι σε σουτ του Κολοβού και Μπούζα. Ο Ολυμπιακός του πρώτου μέρους είχε διάθεση, αλλά δεν υπήρχε κάποιος μέσος για να εκμεταλλευτεί την φορτωμένη επιθετική γραμμή της ομάδας, να τροφοδοτήσει σωστά τους επιθετικούς και να αξιοποιήσει την επιθετική δεινότητα του Τζεμπούρ και Μήτρογλου. Τα άκρα μας εχθές ήταν κινητικά, αλλά οργανωτικά ανύπαρκτα.
Ο Μίτσελ ανάγνωσε την συγκεκριμένη αδυναμία και στο ημίχρονο πέρασε τον Ιμπαγάσα στην θέση του Βλαχοδήμου. Με αυτόν τον τρόπο, χωρίς ο Αργεντίνος να εντυπωσιάσει με την απόδοσή του, η ομάδα έγινε πιο λειτουργική και σαφώς πιο ουσιαστική μέσα στο γήπεδο. Η ανάπτυξη του παιχνιδιού έγινε πιο γρήγορη και με μπαλιές πίσω από την πλάτη της άμυνας. Κάποιες πετυχημένες, κάποιες όχι. Χαρακτηριστική φάση των όσων γράφω αυτή του 64΄όταν σε κάθετη του Αριέλ, ο Φέτφα (στο δεύτερο μέρος ήταν πολύ καλός) βγήκε φάτσα με το τέρμα και σούταρε στο κάθετο δοκάρι. Στο 70΄ο Γκρέκο μπαίνει στην θέση του Μασάντο, ο οποίος στο δεύτερο ημίχρονο ήταν επίσης  καλός αν και αγωνίστηκε για 70΄σε θέση ουσιαστικά αμυντικού χαφ. Στο 72΄μετά από στημένο του Αριέλ, ο Αβραάμ με κεφαλιά έκανε το 2-1 και κάπου εκεί τελείωσε το παιχνίδι. Στο 76΄ο Παπάζογλου μπαίνει στην θέση του Τζεμπούρ και έτσι ο Μίτσελ κλείνει τις αλλαγές του στο παιχνίδι. Κάπου εκεί άρχισε και το πάρτι στην κερκίδα και ήρθε και το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή στην αναμέτρηση. Η εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου ήταν σαφώς καλύτερη από αυτή του πρώτου μέρους.
Ατομική κριτική παικτών και προπονητή σε τέτοιο παιχνίδι φιέστας δεν έχει κανένα απολύτως νόημα και δεν θα κάνω. Το μόνο που τονίζω είναι ότι η σεζόν ΔΕΝ τελείωσε και πρέπει να συνέλθουμε γρήγορα. Για να κατακτήσουμε το κύπελλο δεν είναι αναγκαίο να φορτσάρουμε λες και παίζουμε CL, αλλά είναι αναγκαίο να ξυπνήσουμε, γιατί εδώ και 2-3 μήνες μάλλον κάνουμε τα απολύτως αναγκαία. Ούτε ο Αστέρας, ούτε ο Μπάοκ είναι ομάδες που μπορούν να μας τρομάξουν, αλλά φοβάμαι ότι θα μπουν στον τελικό με το μαχαίρι στα δόντια και εμείς θα προσπαθήσουμε διαδικαστικά να πάρουμε το παιχνίδι, πράγμα που δεν γίνεται τόσο απλά.
Αν και ήδη τα παιδιά του σάιτ έχουν ανεβάσει σχετικά θέματα με την χθεσινή φιέστα και τα σαράντα πρωταθλήματα, ας δώσω και την δική μου άποψη σε λίγες γραμμές. Φιέστα όπως η χθεσινή δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν. Στα μάτια μου ήταν ένα πάντρεμα του  παρελθόντος με το παρόν και το μέλλον του συλλόγου. Ήταν λιτή, αλλά απείρως γεμάτη από αναμνήσεις, εικόνες των πατεράδων μας και κυρίως συναίσθημα και γαύρικο θυμικό. Αν κάποιος αναρωτιέται τι εστί γαύρικο dna, τότε δεν έχει παρά να κοιτάξει στους εκπροσώπους του 10^ου και του 20^ου πρωταθλήματος μαζί με τους οπαδούς στην κερκίδα. Αυτός ο συνδυασμός ορίζει, καθορίζει, διαμορφώνει και τονίζει την ψυχοσύνθεση του κάθε γαύρου. Από την μία η άδολη και άνευ όρων και ανταλλάγματος αγάπη των δύο ποδοσφαιριστών Ρωσίδη και Γκαϊτατζή για την ΦΑΝΕΛΑ σε πολύ δύσκολες και σκληρές εποχές, σε απόλυτο συνδυασμό της λατρείας και της αποθέωσης της κερκίδας. Η χθεσινή φιέστα ήταν υπόδειγμα για κάθε σκεπτόμενο γαύρο και την ίδια στιγμή ένας κόλαφος για τον κάθε νεόγαυρο. η ιδέα Ολυμπιακός είναι για στρατιώτες και όχι για πελάτες. Όποιος θέλει να το παίζει πελάτης, καλό θα είναι του χρόνου να πάει σε κανένα mall... Και του χρόνου να είμαστε καλά να το ξαναζήσουμε.
 
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς…
 
ΥΣΤ 1. Υπήρχαν θέματα που μου έκαναν αρνητική εντύπωση στην φιέστα, όπως η άσχετη και εκκωφαντική μουσική στον γύρο του θριάμβου των παικτών, αλλά κυρίως η επιλογή προσώπου του εκπροσώπου του 3^ου αστεριού… Όταν υπάρχει ένας Κούλης, ένας Καραπιάλης, ένας Τζόλε, ένας Γιαννακόπουλος, ένας Αναστόπουλος, ένας Μητρόπουλος, κτλ κτλ κτλ εε δεν βάζεις έναν ξένο (στην εθνικότητα, άσχετα αν είμαι φαν του) να εκπροσωπήσει μια ολόκληρη ιστορική περίοδο της ομάδας.
ΥΣΤ 2. Η κούλα στην ΄Β Εθνική? Και κάνουν έφεση να μείνουν στην κατηγορία στα χαρτιά? Ποτέ δεν κάνει ενστάσεις η προσφυγοπούλα… Δεν καταδέχεται να κερδίσει κάτι στα χαρτιά…