Το πρωτάθλημα τελείωσε την περασμένη εβδομάδα με τον Ολυμπιακό μας να γιορτάζει την τυπική στέψη του με μια εξαιρετική γιορτή στο φαληρικό στάδιο. Ας αρχίσουμε λοιπόν να κάνουμε μια ανασκόπηση της χρονιάς χωρίζοντάς την σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος θα ασχοληθούμε με την Ευρωπαϊκή πορεία της ομάδας, στο δεύτερο μέρος με την κατάκτηση του πρωταθλήματος και στο τρίτο και τελευταίο μέρος με την πορεία και ελπίζουμε με την κατάκτηση του τροπαίου στο κύπελλο Ελλάδας.
Ένας δυνάστης βιαστής όπως είναι ο Ολυμπιακός μας για όλους τους εγχώριους ‘ανταγωνιστές΄ του, παίρνει σχεδόν μόνιμα το πρωτάθλημα στην χώρα του. Αυτό φυσικά έγινε και πέρυσι και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να παίξουμε για άλλη μια φορά απ’ ευθείας στους ομίλους του CL. Η κλήρωση των ομίλων της διοργάνωσης στις 30-08-2012 στο Μονακό, μας έβγαλε αντιπάλους στο δεύτερο όμιλο της διοργάνωσης την Άρσεναλ από το πρώτο γκρουπ δυναμικότητας, την Σάλκε από το δεύτερο γκρουπ δυναμικότητας και την Μονπελιέ από το τέταρτο γκρουπ δυναμικότητας. Πρέπει να σημειωθεί σε αυτό το σημείο ότι ο Ολυμπιακός με την Ευρωπαϊκή του πορεία τα τελευταία χρόνια ήταν πρώτος από το τρίτο γκρουπ δυναμικότητας, πράγμα που δείχνει αν μη τι άλλο μια σημαντική Ευρωπαϊκή πορεία και καταξίωση.
Μόλις έγινε η κλήρωση, αλλά και πολύ νωρίτερα κυρίως από την φυγή του Μιραλάς και μετά, όλες οι Κασσάνδρες στο διαδίκτυο σε κάτι απίθανα σάιτ που φιλοξενούν μόνο… αλήθειες, προέβλεπαν πεντάρες, τεσσάρες και τριάρες, αφού η ποδοσφαιρική τους λογική είναι ακριβώς αυτή του μέσου Έλληνα. Καταστροφολόγος στα δύσκολα και υπέρ του δέοντος αισιόδοξος στα φαινομενικά εύκολα. Από την άλλη είχαμε την ομάδα υπό τις οδηγίες του Ζαρντίμ, που δούλευε σκληρά και μεθοδικά χωρίς φαινομενικά να επηρεάζεται από τα κακώς κείμενα των οπαδών, αλλά και της διοίκησης. Των οπαδών με την διαρκή τους γκρίνια από Ιούνιο μήνα και την διοίκηση με τις αστοχίες της τόσο σε μεταγραφικά θέματα, όσο κυρίως σε επικοινωνιακά. Μπήκαμε λοιπόν σε έναν μαραθώνιο Ευρωπαϊκών παιχνιδιών με έναν κόσμο διχασμένο, με μια διοίκηση που στήριζε – δεν στήριζε τον προπονητή και με μια ομάδα υπερβολικά νέα, όχι τόσο ηλικιακά, όσο στα πρόσωπα που απάρτιζαν το ρόστερ και ειδικότερα την ενδεκάδα. Πρόσωπα που σε θέσεις κλειδιά δεν έκαναν καν προετοιμασία με την ομάδα. Ας δούμε λοιπόν λίγο την πορεία μας στους ομίλους και μετά θα κάνουμε μια σούμα και θα βάλουμε ένα πρόσημο στην χρονιά.
Την πρώτη αγωνιστική φιλοξενήσαμε την Σάλκε στον ναό. Το αποτέλεσμα ήταν ήττα για την ομάδα μας με 2-1 με γκολ των Howedes στο 41’ και ο Huntelaar στο 59΄, αφού είχε ισοφαρίσει προσωρινά ο Abdoun στο 58΄. Η εικόνα της ομάδας δεν ήταν καλή και ο αντίπαλος δεν σου έδωσε την εντύπωση ότι είχες πραγματικές ελπίδες να διεκδικήσεις κάτι καλό από αυτό παιχνίδι, παρ’ όλο που το δεύτερο γκολ της Σάλκε ήρθε ακριβώς με την σέντρα της ισοφάρισης μας. Αν δεν είχε μπει αυτό το γκολ, τότε μπορεί το τελικό σκορ να ήταν διαφορετικό, αλλά όχι και η γενικότερη εικόνα.
Την δεύτερη αγωνιστική πήγαμε Λονδίνο για την εκτός έδρας αναμέτρηση με την Άρσεναλ. Το αποτέλεσμα ήταν πάλι ήττα με 3-1, αλλά σε αυτό το παιχνίδι η εικόνα μας ήταν πολύ διαφορετική από αυτή της πρεμιέρας με την Σάλκε.  Βρεθήκαμε πάλι πίσω στο σκορ στο 42΄από τον Gervinho, αλλά ευτυχήσαμε να ισοφαρίσουμε στο 45΄με τον Μήτρογλου. Στο δεύτερο ημίχρονο πιέσαμε, προσπαθήσαμε, αγωνιστήκαμε αρκετά, αλλά δεχτήκαμε ένα ηλίθιο γκολ στο δεκάλεπτο της αμυντικής τρικυμίας μας στο παιχνίδι στο 56΄με τον Podolski και στις καθυστερήσεις του παιχνιδιού, όταν είχαμε βγει όλοι μπροστά για την ισοφάριση δεχτήκαμε και τρίτο γκολ στο 93΄από τον Ramsey. Το τελικό σκορ είναι απολύτως μαγική εικόνα. Ο Ολυμπιακός ήταν πολύ καλύτερος της αντιπάλου του στο πρώτο ημίχρονο και τουλάχιστον στο ίδιο επίπεδο για κάνα 25λεπτο στο δεύτερο ημίχρονο. Πλήρωσε όμως το δεκάλεπτο 45-55, που δυστυχώς δείξαμε σημάδια πλήρους αμυντικής σύγχυσης.
Την τρίτη αγωνιστική των ομίλων είχαμε άλλο ένα εκτός έδρας παιχνίδι με την πρωταθλήτρια Γαλλίας Μονπελιέ. Το τελικό σκορ ήταν νίκη με 1-2 και μάλιστα με ανατροπή σκορ. Οι Γάλλοι προηγήθηκαν στο 49΄με τον Charbonnier (το γκολ είναι εντελώς αντικανονικό αφού στο κοντρόλ της μπάλας, ο Γάλλος χρησιμοποιεί καθαρά το χέρι του) και ισοφαρίσαμε στο 73΄με τον Τοροσίδη. Η επικά ανατροπή ολοκληρώθηκε με το γκολ του Μήτρογλου στις καθυστερήσεις του αγώνα στο 91΄. Η συγκεκριμένη νίκη ήταν ακριβώς όπως η ιστορία και η ομάδα του Ολυμπιακού. ΜΑΓΚΙΚΗ. Η εμφάνιση ήταν ακριβώς αυτή που έπρεπε για τον συγκεκριμένο αγώνα. Δεν κινδυνεύσαμε σχεδόν καθόλου αμυντικά και όποτε μας δινόταν η ευκαιρία απειλούσαμε την εστία των Γάλλων. Η συγκεκριμένη νίκη έδωσε πίστωση χρόνου στον προπονητή αφού οργίαζαν οι φήμες ότι θα απολυθεί εάν δεν νικούσαμε, αλλά και ηρεμία σε όλη την ομάδα.
Την αμέσως επόμενη αγωνιστική, την τέταρτη της διοργάνωσης, υποδεχθήκαμε στον ναό την Μονπελιέ. Το παιχνίδι ήταν θριαμβευτικό για την ομάδα μας, αφού νικήσαμε με τελικό σκορ 3-1 την πρωταθλήτρια Γαλλίας, εξασφαλίζοντας κατά ένα μεγάλο ποσοστό την πρόκρισή μας σαν τρίτος του ομίλου, στην φάση των 32 του Europa League, αφού σε ενδεχόμενη ισοβαθμία θα είχαμε τους Γάλλους από κάτω. Ανοίξαμε το σκορ πολύ νωρίς, στο 4΄με τον Machado και ισοφαριστήκαμε με ανύπαρκτο πέναλτι του Belhanda sto 67΄. Την νίκη την πήραμε με δύο γκολ των Greko στο 80΄και του Μήτρογλου στο 82΄.
Την πέμπτη και προτελευταία αγωνιστική των ομίλων, πήγαμε στην Γερμανία για να αντιμετωπίσουμε την Σάλκε. Στο αποτέλεσμα αυτού του παιχνιδιού κρινόταν και το μέλλον μας στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αφού με θετικό αποτέλεσμα θα ήμασταν ζωντανοί στην διεκδίκηση των δύο πρώτων θέσεων του ομίλου, που οδηγούν στην φάση των 16 του CL. Δυστυχώς το αποτέλεσμα ήταν μια ήττα με 1-0. Μια ήττα που ήρθε με ένα πολύ μακρινό σουτ του Fuchs στο 77΄που αιφνιδίασε τον Κάρολ, αλλά ανταποκρίνεται στην εικόνα του παιχνιδιού. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι η αντίπαλος ήταν καλύτερη από εμάς και δικαίως ζευγάρωσε τις νίκες της απέναντί μας στον όμιλο. Το κακό για εμάς είναι ότι δεχτήκαμε το γκολ, όταν δείχναμε ότι αρχίζουμε να ελέγχουμε το κέντρο και το παιχνίδι και βγαίναμε στην επίθεση ορθολογικά και με αξιώσεις. Μετά το παιχνίδι ήταν δεδομένο ότι συνεχίζαμε το ταξίδι στους ομίλους του Europa League.
Την τελευταία αγωνιστική των ομίλων υποδεχθήκαμε στον ναό, σε ένα αδιάφορο παιχνίδι για εμάς, την Άρσεναλ. Το τελικό σκορ του παιχνιδιού 2-1, ένα παιχνίδι που ήταν ένας θρίαμβος της ομάδας, αφού ήρθε μετά από ανατροπή του σκορ για ακόμα ένα παιχνίδι φέτος. Για την ιστορία το σκορ άνοιξε για την Άρσεναλ ο Rocisky στο 38΄, με τον Μανιάτη να απαντά στο 64΄και τον Μήτρογλου να ολοκληρώνει την ανατροπή στο 73΄. Ήταν ένα παιχνίδι που σταθήκαμε εξαιρετικά, απέναντι σε μια Άρσεναλ που δεν ήταν αδιάφορη. Απέναντι σε έναν αντίπαλο που δεν κατέβηκε με τα δεύτερα, όπως λέγανε όλοι οι ‘ειδήμονες’ πριν το παιχνίδι, βγάλαμε ψυχή, βάλαμε ωραία γκολ, ειδικά του Μήτρογλου και γενικότερα η ομάδα ικανοποίησε όλους μας στην κερκίδα.
Είναι ώρα να κάνουμε έναν απολογισμό για την πορεία μας στο CL φέτος. Μαζέψαμε 9 βαθμούς (τρεις νίκες), με συντελεστή γκολ 9-9. Πετύχαμε ένα καρυδάτο διπλό μέσα στην έδρα της περυσινής πρωταθλήτριας Γαλλίας, ζευγαρώσαμε τις νίκες απέναντί της, κάτι που ήταν το ζητούμενο από την ημέρα της κλήρωσης ακόμα, για να έχουμε ελπίδες πρόκρισης σε επόμενη φάση Ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Νικήσαμε την Άρσεναλ που είχε κίνητρο στο τελευταίο παιχνίδι, άρα ήταν ένα επίτευμα κι αυτό. Σε τέσσερα παιχνίδια της διοργάνωσης δεχθήκαμε πρώτοι γκολ σε χρονικό σημείο που τσάκισε και την ψυχολογία μας. Δεχθήκαμε τέσσερα γκολ σε τέσσερα παιχνίδια από το διάστημα (38 – 49)΄. Επίσης πρέπει να τονιστεί ότι το επίπεδο διαιτησίας, ειδικά στα παιχνίδια με τους Γάλλους ήταν τραγικό. Σε επίπεδο στατιστικής κινηθήκαμε σε περυσινά επίπεδα, μιας χρονιάς δηλαδή που έχει οριοθετηθεί σαν ορόσημο στην ιστορία της ομάδας μας. Η τελική πρόκριση στην φάση των 32 του Europa League σαφώς και κάνει την χρονιά στην Ευρώπη επιτυχημένη, γιατί αυτός ήταν εξάλλου και ένας από τους δύο φετινούς Ευρωπαϊκούς στόχους της ομάδας.
Συνεχίζοντας την ανασκόπηση της Ευρωπαϊκής μας χρονιάς, φτάνουμε στις 20-12-2012, που έγινε η κλήρωση για τους 32 του Europa League. Η κληρωτίδα μας έφερε αντίπαλο την Ισπανική Λεβάντε, με το πρώτο παιχνίδι εκτός έδρας και τον επαναληπτικό στο Γ. Καραϊσκάκης. Στην πορεία μέχρι το πρώτο σκέλος των αναμετρήσεων με τους Ισπανούς είχαμε σημαντικές εξελίξεις στην ομάδα, με την σπουδαιότερη την αλλαγή προπονητή. Ο Ζαρντίμ έφυγε σαν αποτυχημένος (!!!) μετά το παιχνίδι για το κύπελλο Ελλάδας με την Καβάλα στις 16-01-2013. Αρχικά υπηρεσιακός προπονητής ανέλαβε ο Νικοπολίδης, στην συνέχεια ο πρόεδρος συμφώνησε με τον Μίτσελ να αναλάβει τις τύχες της ομάδας. Άρα επίσημα μια εβδομάδα πριν την πρώτη αναμέτρηση με την Λεβάντε, αναλαμβάνει τα καθήκοντά του ο Ισπανός. Με παρουσία μόλις ενός παιχνιδιού στο πάγκο της ομάδας (αυτό με τον Αστέρα στην Τρίπολη), έφτασε το παιχνίδι στην Ισπανία.
Το παιχνίδι με την Λεβάντε πήρε πολύ άσχημη τροπή για την ομάδα και τελικά έχασε 3-0. Τα γκολ ο Rios στο 10΄, ο Barkero στο 40΄ύστερα από ανύπαρκτο πέναλτι και ανύπαρκτη αποβολή του Αμπντούν και ο Martins στο 56΄. Μέχρι την ανύπαρκτη αποβολή η ομάδα δεν ήταν καλή, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν αποτελεί και δικαιολογία στην μάνα του Πλατινί για να μας σφάξει στο γόνατο χωρίς αναισθητικό. Αυτό το διαιτητικό αίσχος και έκτρωμα που είδαμε σε αυτό το παιχνίδι θα μας κυνηγάει για πολλά χρόνια ακόμα, μιας και θεωρώ ότι ήταν το μεγαλύτερο χειρουργείο στα τελευταία 20 χρόνια τουλάχιστον. Παρ’ όλα αυτά είχαμε στο τέλος του παιχνιδιού ευκαιρίες να μειώσιυμε το σκορ και φυσικά να ξαναμπούμε ουσιαστικά σο παιχνίδι της πρόκρισης. Οι ελπίδες πια πρόκρισης σε βάρος των Ισπανών μετά το παιχνίδι ήταν ελάχιστες, αλλά το μεγαλείο του Θρύλου μας επέτρεπε να αισιοδοξούμε για τον επαναληπτικό.
Έρχεται η ώρα του επαναληπτικού και δυστυχώς η εικόνα ήταν χειρότερη από αυτή του πρώτου αγώνα, έως το 30΄ που μπορεί κάποιος να πει ότι εξάγονται συμπεράσματα από τον αγώνα στην Ισπανία. Η τελική ήττα με 0-1 είναι μάλλον αδιάφορη για τους περισσότερους οπαδούς μας, αφού ποτέ δεν μπήκαμε στο πνεύμα και την σημασία του παιχνιδιού. Ποτέ δεν βρεθήκαμε σε θέση να διεκδικήσουμε την πρόκριση από τον αντίπαλό μας, με βάση την αγωνιστική μας εικόνα. Οι ευθύνες του προπονητή μεγάλες, όπως όμως και των παικτών γι αυτή την κακή εικόνα στα δύο αυτά Ευρωπαϊκά παιχνίδια. Η ίδια ομάδα που στάθηκε ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΑ στο CL, αποκλείστηκε με κάτω τα χέρια από μια ομάδα που σαφώς ήταν υποδεέστερη των αντιπάλων μας στους ομίλους της πρώτης εν τάξη διασυλλογικής διοργάνωσης στην Ευρώπη.
Η γενικότερη γεύση που αφήνει η Ευρωπαϊκή μας χρονιά είναι μεν γλυκόπικρη, αλλά δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί πετυχημένη. Συνεχίσαμε στην Ευρώπη μετά τους ομίλους του CL και μόνο αυτό για μένα ήταν πρακτικά το ζητούμενο για φέτος, γι’ αυτή την νέα ομάδα με τον νέο προπονητή. Η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική στα παιχνίδια με την Λεβάντε, αλλά αυτό μπορεί να αποτελέσει και ένα πρώτης τάξεως μάθημα για το μέλλον για όλους. Γενικότερα η αίσθηση που μου βγάζει η ομάδα στα παιχνίδια με τους Ισπανούς είναι ότι θυσίασε την Ευρωπαϊκή της συνέχεια για το χτίσιμο της ομάδας του χρόνου. Έγιναν πολλά λάθη (στα δικά μου μάτια) από την διοίκηση, λάθη που αφορούν κυρίως τον σχεδιασμό της ομάδας, λάθη που στοίχισαν στην Ευρωπαϊκή πορεία μας κυρίως μετά τους ομίλους. Αυτά βέβαια που αφορούν την γενικότερη κριτική προς την διοίκηση, τους παίκτες και τον προπονητή θα τα εντάξουμε και θα τα εξετάσουμε στον απολογισμό του πρωταθλήματος, που εκεί αν θέλετε φάνηκαν πιο έντονα λόγω του μεγαλύτερου αριθμού αγώνων.
Προσεχώς το part 2…
 
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς.
 
ΥΣΤ 1. London calling εεεε??? Καλά σας τα είπε ο ΓΙΓΑΣ Στηβ εχθές. Με 53 πόντους επίθεση χάνεις και από γυναικεία ομάδα μπάσκετ…
ΥΣΤ 2. Παιδιά γερά σήμερα. Το γήπεδο θα είναι καμίνι κάντε κι εσείς την δική σας δουλειά για να τελειώνουμε όμορφα κι ωραία.