Στην προσπάθεια ανασκόπησης της αγωνιστικής περιόδου που διανύουμε και τελειώνει με τον τελικό κυπέλλου στις 11 Μάιου, θα εξετάσουμε τα πεπραγμένα της ομάδας στο πρωτάθλημα Ελλάδας στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος, γιατί με το πρώτο έχουμε ασχοληθεί ήδη. Ήδη έχουμε αναλύσει και βγάλει συμπεράσματα για την Ευρωπαϊκή πορεία της ομάδας φέτος στο πρώτο μέρος της ανασκόπησης. Ας πιάσουμε λοιπόν την ιστορία από εκεί που την αφήσαμε και για να υπάρχει μια συνέχεια ας ακολουθήσουμε και το ίδιο μοτίβο, χωρίζοντας τον απολογισμό σε τρεις τομείς. Στα πεπραγμένα του προπονητή, στα πεπραγμένα της διοίκησης και του ρόστερ.
Κατ’ αρχήν στο Ελληνικό πρωτάθλημα καταφέραμε κάτι απίστευτα τεράστιο για την ιστορία του συλλόγου. Με την κατάκτηση κι αυτού του τίτλου προσθέσαμε το τέταρτο αστέρι στην φανέλα (1 & 2). Από μόνο του το γεγονός χαρακτηρίζει και την επιτυχία μας και την χρονιά ως θρυλική.
Ας δούμε τώρα και τον απολογισμό στα επί μέρους κομμάτια του ποδοσφαιρικού τμήματος.
 
ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ
Μετά το εντός έδρας παιχνίδι κυπέλλου με την Καβάλα στις 16-01-2013, η Διοίκηση αποφάσισε να απολύσει τον προπονητή Ζαρντίμ, με την επίσημη δικαιολογία ότι η ομάδα δεν απέδιδε το ποδόσφαιρο που ήθελαν οι φωνάσκοντες στην κερκίδα και στα social media και κατ’ επέκταση ο πρόεδρος και η διοίκηση της ομάδας. Μια ομάδα που χτίστηκε σχεδόν από την αρχή το καλοκαίρι, με νέο βασικό κορμό, νέο προπονητή και αμέσως μετά από την πιο επιτυχημένη χρονιά στην ιστορία του συλλόγου, συνδυάζοντας θέαμα υψηλού επιπέδου, εκπληκτική πορεία στην Ευρώπη αλλά και αποτέλεσμα με την κατάκτηση του νταμπλ. Τα τελευταία στοιχεία έκαναν και την σύγκριση στην μετά Βαλβέρδε εποχή δυσβάσταχτη για τον οποιοδήποτε κι αν καθόταν στον πάγκο της ομάδας. Ο προπονητής δούλεψε πολύ, μασκάρεψε εκ των έσω τα κακώς κείμενα που προέκυψαν από την τρύπες του ρόστερ, τις εκ του αποτελέσματος αποτυχημένες μεταγραφικές επιλογές, αλλά κυρίως δεν μπόρεσε ποτέ να σβήσει την καψούρα του ίδιου του προέδρου με τον προηγούμενο προπονητή, ή αν θέλετε με το προηγούμενο προπονητικό μοντέλο. Κανένας σοβαρός προπονητής δεν δείχνει έργο από τους πρώτους 6 μήνες παρουσίας του σε μια ομάδα. ΚΑΝΕΝΑΣ, και φυσικά ο Ζαρντίμ δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Η ομάδα μόλις έφυγε ο Ζαρντίμ ήταν αήττητη στην Ελλάδα και είχε εξασφαλίσει ουσιαστικά και το πρωτάθλημα, αφού η διαφορά της με τον δεύτερο μπάοκ ήταν χαοτική. Μετά την απόλυση Ζαρντίμ, με τις ευλογίες και του πρώην προέδρου Σ. Κόκκαλη, ανέλαβε προσωρινά χρέη προπονητή ο Αντώνης Νικοπολίδης. Κάθισε στον πάγκο για τρία παιχνίδια πρωταθλήματος (Γιάννενα, Πανθρακικός, Ατρόμητος), προλαβαίνοντας παρ΄ όλα αυτά να χάσει το αήττητο της ομάδας στην εντός έδρα ήττα από τον Ατρόμητο και ένα παιχνίδι κυπέλλου τον επαναληπτικό αγώνα εκτός έδρας με την Καβάλα. Δεν μπορώ και ούτε θα κρίνω τον προπονητή Νικοπολίδη για τον απλούστατο λόγο ότι θεωρώ ότι η συγκεκριμένη περίοδος είναι μια εξαιρετικά κακή παρένθεση για τον σύλλογο και μόνο ως τέτοια την εκλαμβάνω. Σαφώς και προπονητής Νικοπολίδης ΔΕΝ υφίσταται για να κριθεί.
Ο εκλεκτός της Διοίκησης για την θέση του προπονητή και διαδόχου του Ζαρντίμ άκουγε στο όνομα Μίτσελ, πράγμα που τελικά επιβεβαιώθηκε και από την τελική συμφωνία των δύο μερών για την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας του Ολυμπιακού. Οι διαφορές του Μίτσελ με τον Ζαρντίμ είναι εντελώς χαωτικές.
Οι κύριες διαφορές υπάρχουν στο σύστημα (ο Ζαρντίμ προτιμούσε ένα 4-2-3-1 βασικά, ενώ ο Μίτσελος δεν αλλάζει με τίποτα το αγαπημένο του 4-3-3), αλλά κυρίως στην προσέγγιση και φιλοσοφία του παιχνιδιού. Ο Ζαρντίμ έχει μια συντηρητική αλλά ρεαλιστική προσέγγιση του παιχνιδιού, ένα τύπο επιθετικής άμυνας με ταχύτατες αντεπιθέσεις, ενώ ο Ισπανός έχει πιο άμεσα επιθετική προσέγγιση αλλά συνάμα και με μεγαλύτερο πλάτος στο παιχνίδι του αφού σε αντίθεση με τον Ζαρντίμ η μπάλα πάει σχεδόν πάντα στα άκρα. Ο Μίτσελος προτιμάει η ομάδα να έχει κατοχή της μπάλας, κάτι που δεν ήταν το ζητούμενο στον Ζαρντίμ. Μια άλλη σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο προπονητικών κουλτουρών είναι ο τύπος των απαιτούμενων παικτών σε θέσεις κλειδιά, πράγμα που φυσικά πηγάζει από τον τρόπο παιχνιδιού σου. Ο Ζαρντίμ θέλει έναν πιο αμυντικογενή αμυντικό μέσο (Μοδέστο είχε βασικό), σε αντίθεση με τον Μίτσελ που λόγω έλλειψης και κάποιου κλασσικού οργανωτή στο σύστημά του, θέλει το αμυντικό χαφ του να κάνει παιχνίδι (καθιέρωσε τον Φέισα), άρα θέλει έναν πιο προικισμένο επιθετικά κόφτη. Μια άλλα τεράστια διαφορά είναι αυτή του τύπου του ακραίου μπακ που θέλουν οι δύο τους. Ο Ζαρντίμ μπορεί να βολευόταν με ακραίο μπακ στυλ Παπάζογλου, αφού οι προωθήσεις του μπακ δεν ήταν συχνές, ενώ αντίθετα ο Μίτσελ απαιτεί τα ακραία του μπακ να δημιουργούν τρίγωνα με τον επιθετικό και τον εσωτερικό μέσο, απαιτεί να προωθείται συχνότατα και να ξέρει και λίγο μπαλίτσα, άρα στην δεύτερη περίπτωση θέλεις ακραία μπακ στυλ Χολέβα. Με το σύστημα του Ζαρντίμ ο κεντρικός σου επιθετικός δεν χρειάζεται να είναι εξαιρετικά γρήγορος ή να είναι εκπληκτικά τεχνίτης, αρκεί να σπάει καλά την μπάλα και να έχει κινήσεις κλασικού φορ περιοχής, ενώ αντίθετα με τον Μίτσελ αυτό δεν φτάνει. Εννοείται ότι το σύστημα και ο τρόπος παιχνιδιού του Μίτσελ καμία σχέση δεν έχει με αυτό του Βαλβέρδε. Ποιο είναι καλύτερο?
Η νορμάλ απάντηση είναι αυτό το σύστημα που θα σου φέρει καλύτερα αποτελέσματα και επιτυχίες, γιατί σε τελική ανάλυση αυτό μετράει παγκοσμίως. Και τα δύο συστήματα χρησιμοποιούνται παγκοσμίως από μεγάλες ομάδες και προπονητές με εξαιρετικά αποτελέσματα, οπότε δεν τίθεται θέμα καλού ή κακού συστήματος.
 
Μετά την πρόσληψη Μίτσελ ο Ολυμπιακός μπήκε σε μια περίοδο δοκιμών και χρησιμοποίησης παικτών, κάποιων ειδικά από αυτούς που δεν είχαν μεγάλο χρόνο συμμετοχής επί Ζαρντίμ. Αυτό ήταν φυσικά το αποτέλεσμα του να παραλαμβάνεις μια ομάδα που ο προκάτοχός σου έχει εξασφαλίσει την ηρεμία για να δουλέψεις, έχοντας εξασφαλίσει το πρωτάθλημα, πράγμα που προς τιμή του ο Μίτσελ το δήλωσε στην φιέστα. Έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε τον Βλαχοδήμο, τον Φέισα, τον Παπάζογλου, τον Φετφατζίδη σε συνεχόμενα παιχνίδια στην βασική ενδεκάδα και αυτό είναι πολύ καλό για την επόμενη κυρίως χρονιά, στην οποία δεν θα υπάρχει καμία δικαιολογία για κανέναν στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Πάνω σε αυτό το πρίσμα εγκαταλείφθηκε γρήγορα και το φετινό Ευρωπαϊκό όνειρο, αφού με αυτές τις δοκιμές αποκλειστήκαμε από την Λεβάντε. Θεωρητικά όμως έχουμε βάλει τις βάσεις για να φτιάξουμε την ομάδα των επόμενων ετών.
 
ΔΙΟΙΚΗΣΗ
Ένα ρητορικό ερώτημα που έθετα στην ανασκόπηση του πρώτου μισού της χρονιάς είναι αν η Διοίκηση στήριζε ή όχι πραγματικά τον Ζαρντίμ. Δεν είναι ντροπή το mea culpa του προέδρου, ίσα ίσα το αντίθετο, δείχνει πυγμή και αναγνώριση του λάθους. Ντροπή για τον σύλλογο ήταν η μεσοβέζικη και άρρωστη κατάσταση που ζήσαμε όλο τον προηγούμενο καιρό. Ντροπή ήταν η δήλωση του προέδρου στην συνάντηση με τους οργανωμένους πριν το ματς με την Μονπελιέ εκτός για το CL ότι ο Ζαρντίμ αν δεν νικήσει έφυγε, λες και παίζαμε με ομαδούλα ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου (προφανώς αυτά τα ξέρουμε γιατί τα έγραψε ΟΛΟΣ ο αθλητικός τύπος και ποτέ δεν έγινε διάψευση από την ΠΑΕ). Ντροπή και Ευρωπαϊκή ξεφτίλα επίσης είναι να απολύεις ΑΗΤΗΤΟ προπονητή στην μέση της αγωνιστικής περιόδου, αφού έχεις κάνει τα πάντα πρώτα να τον μηδενίσεις στα μάτια όλων, κυρίως αυτών των οπαδών που τώρα σε βρίζουν χυδαία. Ντροπή είναι να συμβουλεύεσαι στην απόφαση σου για την απόλυση του προπονητή, παίκτες εν ενεργεία της ομάδας ή πρώην παράγοντες με όχι τόσο καλό παρελθόν σε τέτοια θέματα.
Η πρόσληψη Μίτσελ δείχνει ένα βήμα προόδου, κυρίως από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στήριξης που βγαίνει από τα πλέον αρμόδια χείλη, αυτά του προέδρου του Ολυμπιακού. Επίσης αυτή την στήριξη την δείχνει έμπρακτα, αποκτώντας για παράδειγμα δύο παίκτες μετά από την εισήγηση ή έγκριση του προπονητή (Σαλίνας και Μπόατεγκ). Πρέπει να στηρίξουν τον προπονητή σαν πρόσωπο, αλλά κυρίως τις επιθυμίες του. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να κρίνουμε την ομάδα του χρόνου. Αν ο προπονητής δεν πάρει τα εργαλεία που θέλει για να παρουσιάσει την ομάδα που αυτός έχει ονειρευτεί και η Διοίκηση έχει συμφωνήσει, τότε ποιος ο λόγος στήριξής του? Εκτός κι αν τα όρια και οι προϋποθέσεις αυτής της στήριξης είναι ήδη συμφωνημένες με τον Μίτσελ, οπότε έχουν ένα πολυετές πλάνο και προχωράνε βάση αυτού. Αυτό θα ήταν και το ιδανικό γιατί η ιστορία με τον Ζαρντίμ, έδειξε δύο πολύ αρνητικά στοιχεία που δεν μας είχε συνηθίσει η Διοίκηση έως τώρα. Να μην έχει υπομονή με κάτι νέο και το σπουδαιότερο, να αφουγκράζεται τις κραυγές στο γήπεδο. Κάθε οπαδού η γνώμη είναι σεβαστή και πρέπει να εισακούγεται, δεν μπορεί όμως να γίνεται οδηγός για τις εξελίξεις σε μια τεράστια ομάδα όπως είναι ο Ολυμπιακός. Οι οπαδοί δεν είναι πελάτες και δεν έχουν πάντα δίκιο. Το γήπεδο δεν είναι θέατρο ή καφενείο.
Το να πηγαίνει ο πρόεδρος στον Ρέντη και να μιλάει κάθε λίγο και λιγάκι στους παίκτες είναι ευεργετικό για τους ίδιους και την ομάδα, αλλά δείχνει αδυναμία από τους υπόλοιπους υπεύθυνους του ποδοσφαιρικού τμήματος να επιβληθούν.
Προσωπικά αυτό που χρεώνω φέτος περισσότερο στην Διοίκηση είναι η εγκατάλειψη της Ευρωπαϊκής πορείας. Την θυσίασε για να μπορέσει ο νέος προπονητής να δουλέψει για του χρόνου. Αυτό είναι τεράστιο λάθος γιατί καμία Ελληνική ομάδα δεν έχει αυτή την πολυτέλεια. Μιλάμε για δύο αγώνες, για δεκαπέντε ημέρες παραπίσω στον όποιο προγραμματισμό του Μίτσελ. Αν ο Ολυμπιακός περνούσε το εμπόδιο της Λεβάντε, τότε όλα καλά και με βάση αποτελεσμάτων θα είχαμε μια χρονιά ισάξια με την περυσινή και με βλέψεις για κάτι καλύτερο. Αν δεν περνούσε και πάλι όλα καλά, αλλά τουλάχιστον θα το είχαμε παλέψει το πράγμα. Τώρα μένει η πικρία γιατί αποκλείστηκες χωρίς μάχη, άσχετο με το πόσο Ντάνα Ιντερνάσιοναλ είναι η μανούλα του Μισέλ.
Ο πρόεδρος όταν είχε αναλάβει την ΠΑΕ είχε εξηγήσει σε όλους που ήθελαν να ακούσουν τα άμεσα πλάνα του για την ομάδα. Τα πλάνα αυτά κινήθηκαν σε τρεις βασικούς άξονες. Την Ελληνοποίηση του ρόστερ, ισοσκελισμένα ετήσια οικονομικά αποτελέσματα και τέλος την δημιουργία μια καλής και ανταγωνιστικής ομάδας. Επειδή όλα τα παραπάνω τείνουν να ολοκληρωθούν και κυρίως επειδή οι συνθήκες έχουν αλλάξει παντελώς σε σχέση με το 2010, καλό θα ήταν να βγει ο πρόεδρος αντρίκια όπως πάντα και να δώσει – εξηγήσει τους νέους στόχους της ομάδας. Αυτοί οι στόχοι μπορεί να παραμένουν οι ίδιοι, μπορεί να διαμορφωθούν ανάλογα το οικονομικό περιβάλλον που ζούμε, ή τέλος πάντων ας κάνει μια ενημέρωση για το πώς θα κινηθεί. Μια τέτοια κίνηση θα επιφέρει ηρεμία και στους φιλάθλους, μπας και ορισμένοι σταματήσουν την γκρίνια (δύσκολο, αλλά αξίζει την προσπάθεια για όλους εμάς που δεν τους αντέχουμε άλλο στο γήπεδο και στα ερτζιανά). Βέβαια αυτούς τους φιλάθλους άκουσε ο πρόεδρος όταν έδιωξε τον Ζαρντίμ, αυτούς τους φιλάθλους άκουσε να του φωνάζουν τα εμετικά περί στοιχήματος στο ντέρμπι με τον ποα…
Το τελευταίο προς γνώση και συμμόρφωση. 
 
ΡΟΣΤΕΡ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ
Για να μην χαθούμε μιλώντας ατομικά για κάθε έναν ποδοσφαιριστή του ρόστερ και τα πεπραγμένα του στον δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος, θα επιχειρήσω να χωρίσω σε κατηγορίες την κριτική μου.
Στην πρώτη κατηγορία θα βάλω αυτούς που με την απόδοσή τους είτε ανέβηκαν ένα σκαλοπάτι παραπάνω από πέρυσι, είτε είναι νεοφερμένοι και οι προσπάθειες και οι επιτυχίες της ομάδας στηρίχθηκαν επάνω τους. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν δίχως άλλο, ο Αμπντούν, ο Τζεμπούρ, ο Μανωλάς, ο Μήτρογλου.
Ο Αμπντούν έκανε την πιο μεστή και παραγωγική χρονιά της καριέρας του και έως το σημείο που πραγματικά έσκασε και έμεινε από δυνάμεις ήταν, κατά την γνώμη μου, ο MVP του πρωταθλήματος για την ομάδα μας με 7 γκολ και 8 ασίστ. Η συμμετοχή του στα 2330΄συμμετοχής με 27 φορές παρουσίας στην ενδεκάδα (27 παιχνίδια στην αρχική ενδεκάδα).
Ο Τζεμπούρ στο πρωτάθλημα ήταν το βαρύ πυροβολικό της επίθεσης. Η στατιστική του έχει 20 γκολ (1 γκολ / 3,5 προσπάθειες), 4 ασίστ, με 2112΄συμμετοχής σε 25 παιχνίδια (23 παιχνίδια στην αρχική ενδεκάδα).
Ο Μανωλάς ήταν η αποκάλυψη του πρωταθλήματος. Άρπαξε την ευκαιρία που του δόθηκε από τον Ζαρντίμ από τα μαλλιά και ‘καπάρωσε’ την θέση του βασικού στόπερ στην ενδεκάδα δουλεύοντας πολύ. Η στατιστική του έχει 1 γκολ, 1 ασίστ, 44 κοψίματα (πρώτος της ομάδας σε αυτή την κατηγορία) με 2260΄συμμετοχής σε 24 παιχνίδια (24 παιχνίδια στην αρχική ενδεκάδα).
Για τον Μήτρογλου δεν μπορώ να πω τίποτα. Όσο δεν γουστάρω το στυλ του και τον χαρακτήρα του δεν μπορώ να παραγνωρίσω ότι σαν δεύτερη επιλογή και από τους δύο φετινούς προπονητές του Ολυμπιακού, η εικόνα του ήταν εξαιρετικά θετική και παραγωγική, μια εικόνα που σαφώς βελτίωσε στις τελευταίες αγωνιστικές του πρωταθλήματος. Η στατιστική του έχει 11 γκολ (1 γκολ / 6 προσπάθειες), 2 ασίστ, με 1218΄συμμετοχής σε 25 παιχνίδια (10 παιχνίδια στην αρχική ενδεκάδα). Το μυαλό του θέλει λίγο ίσωμα στην καλίμπρα, αλλά σαφώς φέτος είδαμε έναν διαφορετικό παίκτη σε σχέση με την εξωγηπεδική του εικόνα των προηγούμενων ετών. Κι αυτό μόνο καλά πράγματα θα του φέρει για την νέα χρονιά.
Η δεύτερη κατηγορία παικτών που θα ασχοληθώ είναι αυτή που αποτελείται από παίκτες που είχες κάποιες προσδοκίες από αυτούς στην αρχή της χρονιάς. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει δικαιωματικά ο Φετφατζίδης, αλλά και ο Βλαχοδήμος, ο Μέγιερι και ο Φέισα.
Ο Φετφατζίδης δυστυχώς έχασε φέτος μια τεράστια ευκαιρία να καθιερωθεί στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού. Μια χρονιά με ένα νέο προπονητή, που δεν υπήρχαν και πολλοί παίκτες με ποιότητα στο ρόστερ, μια χρονιά που στην θέση που έπαιζε θεωρητικά δεν είχε και μεγάλο ανταγωνισμό. Η αγωνιστική του κατάσταση και παρουσία (ήταν μόνιμα σε ένα επίπεδο εφηβικού πρωταθλήματος) τον ανάγκασε σε πολύ μικρό χρόνο συμμετοχής (434΄), με μηδενικό σκοράρισμα, μία ασίστ, αγωνιζόμενος σε 12 παιχνίδια (τα 4 βασικός, εκ των οποίων τα δύο αντικαταστάθηκε στο ημίχρονο!!!). Το πόσο κακό πρωτάθλημα έκανε φαίνεται και από την στατιστική των σωστών πασών και λαθών. Αυτά παρατηρούμε ότι είναι απολύτως ισοσκελισμένα μεταξύ τους. Έχει 33 σωστές πάσες και 33 λάθη. Μόνο ο Ντιόγκο έχει χειρότερη στατιστική σε κεντρικό / επιθετικό παίκτη σε ολόκληρο το ρόστερ… Ο παίκτης οφείλει να δουλέψει περισσότερο, να βελτιωθεί και να αποδείξει ότι το τρένο της καριέρας του δεν πέρασε οριστικά.
Ο Βλαχοδήμος δεν είναι στην κατηγορία του Φέτφα για δύο πολύ απλούς λόγους. Ο πρώτος είναι ότι βρίσκεται στην πρώτη του χρονιά στην ομάδα, αλλά και η εικόνα του στο φετινό πρωτάθλημα ήταν σαφώς καλύτερη από του Φέτφα. Ειδικά μόλις ήρθε ο Μίτσελ ουσιαστικά άρχισε και η καριέρα του στον Ολυμπιακό. Πρέπει να βελτιωθεί πάρα πολύ σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού του, γιατί η εικόνα που είδαμε στο τέλος της χρονιάς είχε μικρή διαφορά με αυτή στις αρχές που δικαίως ήταν στον πάγκο, πράμα απολύτως φυσιολογικό. Προσόντα έχει πάρα πολλά, αρκεί να δουλέψει για να τα αναπτύξει - ωριμάσει και φυσικά ο προπονητής να τον εμπιστευτεί. Για την ιστορία η στατιστική του έχει 2 γκολ (1 γκολ / 12 προσπάθειες), 1 ασίστ, με 621΄συμμετοχής σε 12 παιχνίδια (8 παιχνίδια στην αρχική ενδεκάδα). Καθόλου άσχημα για την πρώτη του χρονιά στην ομάδα.
Ο Μέγιερι φέτος ήταν στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του. Προερχόταν από ένα πρωτάθλημα που εξελίχθηκε εντυπωσιακά γι αυτόν, με την καθιέρωσή του στην βασική ενδεκάδα του Ολυμπιακού. Φέτος λογικά με την ανάλογη πρόοδο θα έπαιρνε την φανέλα βασικού στο σπίτι του. Δεν εξελίχθηκαν όμως έτσι τα πράγματα. Στα φιλικά ήταν βασικός και πολύ καλός μέχρι το τελευταίο και σοβαρότερο φιλικό στην Ιταλία με την Νάπολι, που περιέργως ήταν εκτός κλίματος αγώνα. Αυτό του στοίχισε και την θέση του βασικού στο πρωτάθλημα, πήρε όμως θέση στην βασική ενδεκάδα μετά από το αδιανόητο rotation που επέλεξαν να γίνει με τους τερματοφύλακες στα Ευρωπαϊκά παιχνίδια. Η εικόνα του φυσικά στα δύο πρώτα παιχνίδια του CL ήταν κακή. Τόσο κακή που κατά την γνώμη μου ήταν και μια από τις αιτίες αποκλεισμού από την συνέχεια της διοργάνωσης. Σιγά σιγά ξαναβρήκε την θέση του στην ενδεκάδα μετά από έναν τραυματισμό του Κάρολ και τελείωσε εκεί το πρωτάθλημα (14 συμμετοχές). Με την φετινή του εικόνα ασταθέστατη σε πολλά παιχνίδια, αλλά και με την αδυναμία του να βελτιώσει σημαντικά μειονεκτήματα στο παιχνίδι του, μάλλον ψάχνουμε και για τέρμα στην μεταγραφική περίοδο.
Ο Φέισα είναι μια περίεργη περίπτωση ποδοσφαιριστή. Μπαλίτσα ξέρει, είναι όμως αργός τόσο κινητικά, όσο και στην ποδοσφαιρική σκέψη μέσα στο παιχνίδι. Πήρε τις ευκαιρίες του και παίζει ακατάπαυστα από την ώρα που ήρθε ο Μίτσελ στην ομάδα. Το θετικό είναι ότι δεν είχε τραυματισμούς στο διάστημα που έπαιξε σερί παιχνίδια. Έδειξε προσπάθεια, αλλά μόνο αυτή δεν φτάνει. Η στατιστική του στο φετινό πρωτάθλημα έδειξε 1107΄ συμμετοχής σε 15 παιχνίδια (11 παιχνίδια στην αρχική ενδεκάδα). Ο προπονητής δείχνει να τον εμπιστεύεται και αυτός δείχνει να βρίσκει τα πατήματα του. Το τρελό με τον παίκτη είναι ότι όποιος τον δει πριν τον σοβαρό τραυματισμό του, πολύ πριν την μεταγραφή του στον Πειραιά τότε που τον ζήταγαν τεράστιες ομάδες πριν τραυματιστεί, θα νομίσει ότι εδώ βλέπουμε άλλον παίκτη. Ευελπιστώ μόνο η πρόοδος που σαφώς δείχνει παιχνίδι με παιχνίδι, με μια σωστή καλοκαιρινή προετοιμασία να δούμε ένα ακόμα καλύτερο παίκτη του χρόνου.
Είναι ξεκάθαρο ποιους παίκτες δεν υπολογίζει καθόλου ο Μίτσελ για την συνέχεια στην ομάδα. Αυτοί είναι κυρίως οι ποδοσφαιριστές που λήγει το συμβόλαιό τους το καλοκαίρι και αγωνίστηκαν λίγο ή καθόλου στην εποχή Μίτσελ όπως ο Μοδεστό και ο Πάντελιτς. Αντίθετα παίκτες που δόθηκαν δανεικοί φέτος και ταιριάζουν στην αγωνιστική του φιλοσοφία τους έχει ζητήσει ήδη πίσω στην ομάδα όπως ο Τάτος. Το πλάνο φαντάζομαι για το καλοκαίρι περιλαμβάνει και ανέβασμα παιδιών από το εφηβικό τμήμα, την ακαδημία γενικότερα. Φέτος είδαμε τον Λυκογιάννη να παίζει σε τέσσερα παιχνίδια, του χρόνου ο στόχος είναι να τα διπλασιάσει τουλάχιστον. Μόνο έτσι μπορείς να πορευτείς στο μέλλον. Η αξιοποίηση της ακαδημίας σου, δηλαδή να βγάζεις ταλέντα και να σε ΄΄χρησιμοποιούν΄΄ σαν σκαλοπάτι για μια καλή μεταγραφή, είναι η συνταγή της επιτυχίας πολλά χρόνια τώρα για συλλόγους που το έχουν κάνει μέρος της κουλτούρας και ιδιοσυγκρασίας τους, όπως η Πόρτο, η Λυών, η Μπιλμπάο, Σπόρτινγκ Λισσαβόνας, συλλόγων που καθόλου συμπτωματικά δεν αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα.
Εν αναμονή του part 3
 
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς.
 
ΥΣΤ 1. Έρχεται πόλεμος το Σάββατο. Όλοι πρέπει να είμαστε όπως πρέπει για να γιορτάσουμε άλλο ένα τίτλο. Η ομάδα του Αστέρα είναι η δεύτερη καλύτερη του πρωταθλήματος, με άγνοια κινδύνου αφού είναι πρωτάρα σε τελικό και το μάτι τους γυαλίζει γιατί είναι ένα σκαλοπάτι πριν την μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία τους.
ΥΣΤ 2. Αν έχω ξεχάσει να μνημονεύσω κάποιον που πιστεύετε ότι είτε αδικήθηκε από την κριτική, είτε αδίκησε τον εαυτό του με την παρουσία του, εδώ είμαστε γράψτε ότι θέλετε.
ΥΣΤ 3. Επειδή όλοι υμνούσαν τον μεγάλο Γκάλη εχθές μπορεί να θυμηθεί κανείς ποια ομάδα, ποιος παράγοντας του έκοψε το μπάσκετ?
ΥΣΤ 4. Συνειδητά δεν σχολιάζω την εικόνα του κόσμου της ομάδας στο γήπεδο φέτος, αλλά και των ιντερνετικών οπαδών μας… Θα γίνει ιδιαίτερη αναφορά σε όλους τους οπαδούς μας πριν την έναρξη της νέας περιόδου.