Φέτος δεν κατακτήσαμε το κύπελλο, δεν καταφέραμε να κάνουμε άλλο ένα θρυλικό νταμπλ. Συνέβησαν πολλά, αλλά καλύτερα ας τα δούμε ένα ένα, κάνοντας μια αναδρομή στην πορεία μας.

Η διαδρομή μας στην φετινή διοργάνωση του Ελληνικού κυπέλλου, άρχισε στα τέλη Σεπτ με αντίπαλο τον Φωκικό. Το πρώτο παιχνίδι στον ναό έληξε με το ευρύ 5-1 και ουσιαστικά μας έδωσε σκορ πρόκρισης για την επόμενη φάση του Κυπέλλου Ελλάδας από το πρώτο παιχνίδι, κάτι που ήταν και το ζητούμενο από την συγκεκριμένη αναμέτρηση. Το παιχνίδι δεν αντέχει σε κριτική, είδαμε όμως παίκτες που δεν είχαν μεγάλο χρόνο συμμετοχής μέχρι τότε να παίρνουν φανέλα βασικού, παίκτες όπως ο Αβραάμ, ο Γιαταμπαρέ, ο Εντιγκά, ο Παπάζογλου, ο Ολαϊτάν, ο Σέποβιτς και ο νεαρός Βέργος.

Στον επαναληπτικό αγώνα της σειράς, απλά επιβεβαιώθηκε το φαβορί και με άλλη μια μεγάλη σε έκταση νίκη με 3-5 τσεκάραμε και τυπικά το εισιτήριο για την επόμενη φάση του θεσμού. Σε αυτό το παιχνίδι είδαμε να αγωνίζονται τους νεαρούς Βούρο, Παπασάββα και Σάλιακα.

Στην επόμενη φάση που έγινε στις αρχές του νέου έτους, βρεθήκαμε αντίπαλοι με τον Αστέρα Τρίπολης, με πρώτο παιχνίδι στο Καραϊσκάκη. Το αποτέλεσμα και η επιβλητική νίκη με 4-0, φαντάζει απολύτως αντιπροσωπευτική της δυναμικότητας των δύο ομάδων και σίγουρα έθεσε για τα καλά τις βάσεις για την πρόκριση στην επόμενη φάση της διοργάνωσης, μετατρέποντας τον επαναληπτικό σε παιχνίδι διαδικαστικό. Ο Αστέρας Τρίπολης ήθελε να αποδείξει πολλά, αλλά τελικά όλοι κατάλαβαν το μικρό μέγεθος και την ανύπαρκτη ποδοσφαιρική οντότητα της ομάδας του μεγαλοπαράγοντα Καϋμενάκη.

Ο επαναληπτικός για εμάς ήταν μια τυπική διαδικασία. Παρόλο ότι δεν είχαμε μεγάλο κίνητρο, η ομάδα πήρε την νίκη με σκορ 1-0, σε έναν παιχνίδι μάλλον μέτριο ποιοτικά. Το σημαντικότερο είναι ότι απέναντι σε έναν αντίπαλο που είχε να αποδείξει πράγματα και κατηγορίες, η ομάδα στάθηκε στο ύψος της και πήρε την πρόκριση διασύροντας τον αντίπαλο της με συνολικό σκορ 5-0.

Η επόμενη φάση του κυπέλλου μας έφερε αντίπαλο τον Ατρόμητο του Παράσχου. Μια ομάδα που μέχρι εκείνη την στιγμή θεωρείτο, κι όχι άδικα, σαν η δεύτερη καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα. Το πρώτο παιχνίδι στο Καραϊσκάκη μας επιφύλαξε αρκετές δυσκολίες. Το τελικό σκορ, η ισοπαλία χωρίς γκολ 0-0, κάθε άλλο παρά αντιπροσωπεύει την εικόνα του παιχνιδιού. Η ομάδα σε αυτό το παιχνίδι ήταν καταιγιστική, έχασε τα άχαστα, άσκησε τεράστια πίεση στον αντίπαλο, αλλά της έλειψε το γκολ. Το τελικό σκορ έδωσε ελπίδες πρόκρισης στην ομάδα που παίζει κλασσικό παρασχοποδόσφαιρο, έστησε 2-3 τριαξονικά φορτηγά μπροστά στην εστία της και κατάφερε να κρατήσει τον Ολυμπιακό στο μηδέν ενεργητικό στην επίθεση.

Ο επαναληπτικός ήταν δύσκολος χάρη στο σκορ του πρώτου αγώνα. Η ομάδα όμως δεν μάσησε πουθενά και πήρε μια παλικαρίσια πρόκριση, παίρνοντας την ισοπαλία 1-1 και ουσιαστικά τιμωρώντας την ομάδα του Περιστερίου, που πάλι είχε δημιουργήσει στο γήπεδο μια ατμόσφαιρα εντελώς εχθρική προς την ομάδα μας, εχθρική σε επίπεδο εξέδρας, αλλά και σε επίπεδο συμπεριφοράς παικτών.

Είχε έρθει η ώρα να αντιμετωπίσουμε τον μπάοκ στα ημιτελικά του θεσμού, μια ομάδα που ζούσε και ανέπνεε για τις συγκεκριμένες αναμετρήσεις, μιας και η ομάδα μας και φέτος είχε φροντίσει να πάρει το πρωτάθλημα από τον Δεκ, άρα να αφήσει μόνο το κύπελλο ως τίτλο προς διεκδίκηση ως το τέλος της χρονιάς. Το πρώτο παιχνίδι στον ναό, έληξε με νίκη της ομάδας μας 2-1, κάτι όμως που δεν δείχνει σε καμία περίπτωση την πραγματική εικόνα του παιχνιδιού. ΜΙΑ φορά μπήκε με αξιώσεις ο μπάοκ στην περιοχή μας, έβαλε ένα γκολ και μετά έπαιξε χειρότερα απ' ότι ο Παράσχος. Δεν υπάρχει ομάδα που να έπαιξε τόσο αμυντικά την φετινή χρονιά με αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Τέτοιο ταμπούρι και τέτοια αμπαλοσύνη, είχαμε πολύ καιρό να δούμε στα Ελληνικά γήπεδα, η δικαιολογία της αποβολής του Στοχ μόνο γέλια προκαλεί, γιατί και σε μισή ώρα παιχνιδιού πριν την αποβολή πάλι την ίδια εικόνα είχε η ομάδα της μπουγάτσας. Η ομάδα στάθηκε καλά, δημιούργησε πολλές ευκαιρίες για να σκοράρει ένα παραπάνω γκολ, δεν τα κατάφερε όμως.

Όλα έδειχναν ότι ο επαναληπτικός στην λαλαδούπολη θα ήταν δύσκολος για την ομάδα μας, που ναι μεν είχε την ποιότητα και την εικόνα να αποκλείσει τα μπαόκια μέσα στο κοτέτσι τους, αλλά από την άλλη οι γύφτοι της μπουγατσόπολης, άρχιζαν να δημιουργούν ένα σκηνικό τρομοκρατίας. Αυτό που περιέγραφαν άπαντες πριν το παιχνίδι, δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν πλήρως εντός γηπέδου. Το ποδοσφαιρικό παιχνίδι μετατράπηκε σε ζούγκλα, οι αλήτες της αντιπάλου ομάδας (παίκτες, παράγοντες, οπαδοί) έδρασαν ανενόχλητοι μέσα σε ένα γήπεδο που πραγματικά όσα έγιναν είναι ντροπή και όνειδος για τον οποιονδήποτε έχει λίγο τσίπα πάνω του. Για την ιστορία με την ήττα μας με 1-0 αποκλειστήκαμε από τον τελικό της διοργάνωσης και φυσικά όλοι οι απέναντι ήταν απόλυτα ευχαριστημένοι με την λήξη του παιχνιδιού, κέρδισε σίγουρα το ποδόσφαιρο, τουλάχιστον αυτό το ποδόσφαιρο που ευαγγελίζονται οι ίδιοι που το βιάζουν συστηματικά.

Η χρονιά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί πετυχημένη, μιλώντας φυσικά για την πορεία της ομάδας στην φετινή διοργάνωση του κυπέλλου Ελλάδας, γιατί κάθε εγχώρια διοργάνωση που ο Θρύλος δεν κατακτά το τρόπαιο, δεν μπορεί παρά να την θεωρούμε αποτυχημένη. Αυτοί είμαστε εμείς, αυτή είναι η φιλοσοφία μας, αυτό είναι το χαρακτηριστικό μας σαν σύλλογος, ένα χαρακτηριστικό που δεν το έχει κανένας άλλος κι αυτό στοιχειοθετεί και την ειδοποιό διαφορά μας με όλους τους απέναντι τους αντιολυμπιακούς.

Η φετινή απώλεια του κυπέλλου, σηματοδοτεί μια νέα εποχή στην οπτική κάποιων σύγαυρων, σηματοδοτεί μια αλλαγή στον τρόπο πλέον που θα πρέπει να αντιδράμε σε ότι γίνεται ενάντια στην ομάδα μας. Με βάση ακριβώς τα έκτροπα της τούμπας, πρέπει όλοι να καταλάβουν για ακόμα μια φορά ότι δεν γίνεται να πηγαίνουμε στο Καραϊσκάκη με νοοτροπία θεάτρου, πρέπει του χρόνου να είμαστε προετοιμασμένοι για πόλεμο. Μην πάει ο νους σας σε επεισόδια, εμείς σαν οπαδοί του Θρύλου ξέρουμε όσο κανείς άλλος να στηρίζουμε την ομάδα και να κατατροπώνουμε τον αντίπαλο με την φωνή και την πίεση που ασκούμε από την κερκίδα.

Είναι δυνατόν να βλέπουμε να δέρνουν τους παίκτες μας και εμείς να καθόμαστε του χρόνου και να βγάζουμε φωτογραφίες στο γήπεδο για να τις σηκώσουμε μετά στο φου μπου? Είναι δυνατόν ο παλαίμαχος αλήτης Κατσουράνης να ξαναέρθει στον ναό και να περάσει ήρεμα, όπως έχει συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια? Είναι δυνατόν ο τσάμπα μάγκας αλητήριος Τζαβέλας να σουλατσάρει στο γήπεδο και του χρόνου, βρίζοντας, προκαλώντας και χτυπώντας παίκτες με τον δαφνοστεφανωμένο στο στήθος κι εμείς να τον καλωσορίσουμε κιόλας? Ομοίως πολύ άλλοι αντίπαλοι και παίκτες άλλων ομάδων. Αυτό που έγινε στην τούμπα, ας γίνει η αφορμή για να ξυπνήσουμε και να δούμε την πραγματικότητα.

ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΚΙ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς.

ΥΣΤ 1. Πότε είναι το φιλικό της Εθνικής στο Καραϊσκάκη?