Ο Ολυμπιακός κατέκτησε το νταμπλ, τελειώνοντας ιδανικά μία όμορφα εν γένει χρονιά. Θα ακολουθήσει παρακάτω μία ενδελεχής ανάλυση της σεζόν που μας πέρασε. Για να γίνει πιο εύκολο, θα χωριστεί σε πολλές ενότητες.

Φάκελος πρωτάθλημα. Ο στόχος επετεύχθη και αυτό είναι το πρωτεύον. Όσο κι αν κάποιοι, μεταξύ των οποίων κι εγώ, θεωρούν ότι λίγο-πολύ αυτό ήταν αυτονόητο, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Ποτέ στον αθλητισμό δεν είναι κάτι αυτονόητο. Και μονόδρομος για την παγίδα είναι αυτό ακριβώς, το να πιστέψεις άκριτα το προφανές αυτονόητο. Άρα, η κατάκτηση του πρωταθλήματος είναι κάτι που μας χαροποιεί αφάνταστα. Τόσο όσο κάθε πρωτάθλημα ξεχωριστά. Συνεπώς, κατ’ αρχήν, η χρονιά είναι εξ ορισμού πετυχημένη στο πρωτάθλημα.

Βρεθήκαμε, μεσούσης της σεζόν, σε μία δυσμενή θέση, κάτι που είναι σπάνιο για τον Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια. Μία πρωτόγνωρη κατάσταση, στην οποία έπρεπε να ανταπεξέλθουμε. Ήταν κάτι που πολλοί σύγγαυροι θέλανε. Πολλοί λέγανε ότι χρειάζεται ο ανταγωνισμός. Υπήρξε ως ένα σημείο, ακόμα κι αν γι΄αυτό οφείλεται ο «κακός» Ολυμπιακός και όχι το ότι ανέβηκε επίπεδο ο Π.Α.Ο.Κ ή ο Παναθηναϊκός, τόσο που να θέσει εν αμφιβόλω τον πρωταθλητή.

Η χρονιά ξεκίνησε με τον Μίτσελ στον πάγκο. Καλλιεργήθηκαν υψηλές προσδοκίες, ήδη από τα πρώτα φιλικά της Αμερικής. Η ομάδα έδειχνε να πατάει καλά στα πόδια της και υπήρχε στον πάγκο ένας προπονητής που είχε την ασπίδα του κόσμου. Η κλασική γκρίνια του κόσμου για τις μεταγραφές επηρέασε σίγουρα την ατμόσφαιρα, αλλά η πρώτη αγωνιστική ηρέμησε λίγο τα πράγματα, αφού εξ αρχής πήραμε κατ’ ευθείαν το «κεφάλι». Όμως, σταδιακά, χάναμε βαθμούς. Στις 6 πρώτες αγωνιστικές είχαμε δύο απώλειες εκτός έδρας με Παναιτωλικό και Ατρόμητο, ενώ και μέσα στον Εργοτέλη κερδίσαμε με την ψυχή στο στόμα. Την 8^η αγ. ήρθε το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό στο «Καραϊσκάκη» και ο κόσμος απαιτούσε νίκη με διαφορά. Ο βάζελος ήρθε με προοπτική να γλιτώσει πολλά γκολ, με αποτέλεσμα να δούμε έναν Παναθηναϊκό πιο παθητικό και χεσμένο από ποτέ. Ε, όταν μία ομάδα κατεβαίνει με τέτοια νοοτροπία, λογικό είναι να χαλάσει το παιχνίδι. Παρ’ όλα αυτά, νικήσαμε με κεφαλιά του Κ-Αυλωνίτη, ενώ θα μπορούσαμε να νικήσουμε με μεγαλύτερο σκορ, αν ο Μήτρογλου έπαιζε αλτρουιστικά και αν ο διαιτητής είχε αποβάλλει, ως όφειλε, τον Στιλ με κόκκινη κάρτα στη φάση του πέναλτι, με αποτέλεσμα ο βάζελος να παίξει με 10 παίχτες και με τερματοφύλακα κάποιον παίχτη από μέσα (είχε κάνει και τις τρεις αλλαγές). Η νίκη που ήταν το ζητούμενο ήρθε και ο κόσμος ηρέμησε λίγο. Η κακή απόδοση της ομάδας, ωστόσο, στα εκτός έδρας παιχνίδια συνεχίστηκε με την κακή εμφάνιση στην Τρίπολη και τη νέα απώλεια βαθμών και τερματίστηκε στις 30 Νοεμβρίου στην Κέρκυρα, όταν νικήσαμε με το εμφατικό 0-4. Αλλά δε χαρήκαμε πολύ. Στο αμέσως επόμενο εντός έδρας παιχνίδι με τον Π.Α.Ο.Κ χάσαμε με 1-2. Ήταν ο πρώτος δυνατός κλυδωνισμός για τον Μίτσελ. Μείναμε 5 βαθμούς πίσω από τον Π.Α.Ο.Κ και πολλοί άρχισαν να ανησυχούν για το πρωτάθλημα... Βεβαίως, ποτέ δεν ασπάστηκα αυτή την ανησυχία. Η ομάδα, όντως, δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη, αλλά ήταν φανερό ότι οι παίχτες χρειάζονταν ένα κλικ για να το πιστέψουν. Χωρίς πολλά πολλά, την αμέσως επόμενη αγωνιστική φέραμε Χ με τα Γιάννενα στο «Καραϊσκάκη». Οι παοκτσήδες το πίστεψαν... Τότε ξεκίνησε ένα σερί 9 νικηφόρων αγώνων για τον Ολυμπιακό, την ώρα που ο Π.Α.Ο.Κ έχανε από τον κάθε πιθανό και απίθανο αντίπαλο. Η καρδιά του Θρύλου μίλησε. Μεσολάβησε η αλλαγή προπονητή πριν το ματς με την Ξάνθη στα «Πηγάδια». Ένα θέμα που θα αναλυθεί ξεχωριστά. Από ‘κει και πέρα, το πρωτάθλημα άρχισε να χάνει το ενδιαφέρον του. Η ισοπαλία στην Τούμπα ήρθε πιο άνετα απ’ όσο περιμέναμε, αν και όλοι μας θέλαμε να δούμε διπλό εκεί μέσα. Το διπλό θυσιάστηκε στο βωμό της ευρωπαϊκής πορείας. Το μόνο ενδιαφέρον για το υπόλοιπο του πρωταθλήματος εστιάστηκε στη Λεωφόρο. Σε ένα ΑΔΙΑΦΟΡΟ βαθμολογικά παιχνίδι.

Τα όσα έγιναν σ’ αυτό το κοτέτσι έχουν χιλιοαναλυθεί και δε χρήζει περαιτέρω ανάλυσης. Περιγραφικά θα πω πως ό,τι κι αν περιμέναμε, ό,τι κι αν απαιτούσαμε από τους παίχτες μας πήγε στράφι από τη στιγμή που έγιναν όσα έγιναν πριν την έναρξη του παιχνιδιού. Όταν ο παίχτης βλέπει τον προπονητή του να κυνηγιέται από εκατοντάδες ένοπλους οπαδούς, όταν βλέπει τον πρόεδρο της ομάδας να κινδυνεύει με θάνατο από τη ρίψη ευθείων φωτοβολίδων με πιστόλι, όταν στο ζέσταμα νιώθει να γίνεται στόχος δεκάδων φωτοβολίδων και αντικειμένων, τότε τελευταίο μέλημά του είναι να παίξει μπάλα. Οι ξένοι παίχτες του Ολυμπιακού δεν ήθελαν να βγουν για το δεύτερο ημίχρονο. Ποιος θα μπορούσε να τους κατηγορήσει αν το έπρατταν; Το παιχνίδι ΔΕΝ έπρεπε να ξεκινήσει με γεμάτες κερκίδες. Το παιχνίδι ΔΕ θα το κέρδιζε ο Παναθηναϊκός αν διεξαγόταν υπό φυσιολογικές συνθήκες. Το παιχνίδι ΔΕΝ είχε καμία βαθμολογική σημασία επί της ουσίας.
Συμπερασματικά. Δεδομένης της μεγάλης διαφοράς δυναμικότητας του Ολυμπιακού με τις άλλες ομάδες, δεδομένου δηλαδή ότι ο πρωτεύον στόχος ήταν πάνω-κάτω σχεδόν υλοποιημένος από την αρχή της χρονιάς, πολλοί σύγγαυροι θέσανε ορισμένους επιμέρους στόχους. Τα παθήματα της προηγούμενης σεζόν στην Τούμπα και στο Καραϊσκάκη με τον Παναθηναϊκό, δεν ήθελε κανείς να μείνουν αναπάντητα. Στην Τούμπα είδαμε μαζεμένα όλα τα βρώμικα κόλπα που ξέραμε μέχρι τότε. Εκεί έγιναν όλα από όλους. Κανείς, λοιπόν, δεν τα ξέχασε. Πάνω στα νεύρα μας, κι εγώ όπως και πολλοί από εσάς, ζητούσα καφρίλες. Εν τέλει επικράτησε η λογική κι ας χάσαμε με 1-2! Υπάρχει κάτι όμως που δε μου κάθεται καλά. Η ζήτηση των εισιτηρίων για το εν λόγω ματς, δεδομένων των συνθηκών, ήταν πολύ μικρή έως απογοητευτική. Είπαμε, θα τα πούμε όλα. Δεν μπορεί να συζητάμε μήνες ολόκληρους γι’ αυτό το παιχνίδι και όταν έρχεται η ώρα να σφυράμε αδιάφορα. Όποιος είχε τη δυνατότητα (οικονομική, χρονική και λειτουργική)  να πάει στον αγώνα και δεν πήγε, γαμιέται πατόκορφα. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Όποιος μπορούσε να πάει και προτίμησε να το δει από την τηλεόραση, γαμιέται. Και λέω ξανά ότι η μπάλα δεν παίρνει όσους δεν μπορούσαν για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω. Βέβαια, αυτό είναι δισυπόστατο. Διότι φανερώνει κάποια χρήσιμα και άσχημα συμπεράσματα για τη φύση του νέου οπαδού και από την άλλη δείχνει ότι, αν μη τι άλλο, δε γίναμε... παοκτσήδες. Δεν είναι αυτοσκοπός μας το ένα ή τα δύο παιχνίδια στη σεζόν. Αποκλειστικό μας μέλημα είναι το πρωτάθλημα. Όλα τ’ άλλα έρχονται μετά. Οι παοκτσήδες έχουν πρώτο μέλημα τους δύο αγώνες μ’ εμάς. Εμείς δεν είμαστε και ούτε θα γίνουμε έτσι.

Φάκελος κύπελλο. Εδώ τα πράγματα είναι πιο απλά. Ο Θρύλος έκανε αγγαρεία μέχρι τον τελικό, αγωνιζόμενος, ως επί το πλείστον, με ομάδες Β’ εθνικής. Μία ομάδα Β’ εθνικής μας δυσκόλεψε μόνο, η Α.Ε.Κ, στη φάση των προημιτελικών. Αναπάντεχη ισοπαλία στο πρώτο παιχνίδι στο «Καραϊσκάκη» και αγχωτική, αλλά και καυλώδης νίκη στο 88’ στον επαναλαπτικό. Πέρα από την καζούρα, η ομάδα στο κύπελλο δεν έπαιξε καλή μπάλα και γενικώς κινήθηκε όπως και στο πρωτάθλημα. Σε πολλά παιχνίδια γινόταν αγγαρεία, κάτι που μας εκνεύρισε. Το αποτέλεσμα μετράει, βεβαίως, ωστόσο δεν παραβλέπεται ότι σε τέσσερις εντός έδρας αγώνες νικήσαμε μόνο στον έναν. Και αυτός ήταν με τη συμπαθή ομάδα του Τυρνάβου... Φέραμε Χ με Πανιώνιο, Α.Ε.Κ. και Απόλλωνα Σμύρνης... Με δύο ομάδες Β’ εθνικής δηλαδή. Αυτά λίγοι θα τα θυμούνται μετά από χρόνια και αυτό φανερώνει την ελαφριά σημαντικότητα των παιχνιδιών αυτών. Αλλά είναι ασέβεια να κάνεις αγγαρεία, όταν ο κόσμος έχει πληρώσει εισιτήριο για να δει εσένα να παίζεις με μία πολύ κατώτερη ομάδα. Κάνε έστω το καθήκον σου ως παίχτης. Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, πήγαμε στον τελικό «σβηστά» και πήραμε το τρόπαιο με έναν πολύ όμορφο τρόπο. Ένα άνοστο πρώτο ημίχρονο, που δικαιολογείται από την αγωνιστική απραξία δύο εβδομάδων, έδωσε τη θέση του στο δεύτερο που αποτέλεσε το καλύτερο τελείωμα για μία πετυχημένη σεζόν. Το εύθραστο και ανέλπιστο όπως πήγαινε το ματς 1-0 μετατράπηκε σε θρίαμβο, με δύο γκολάρες. Το γκολ του Τσόρι έμεινε στην ιστορία. Τι καλύτερο γι’ αυτόν τον παιχταρά; Το γκολ του επισκίασε όλα τα υπόλοιπα. Είναι αυτό που θα μείνει στον νου κάθε γαύρου για το φετινό κύπελλο, μαζί με το γκολ του Χάρα στην Α.Ε.Κ.

Συμπερασματικά, μέτριο έως κακό ποδόσφαιρο μέχρι τη φάση των ημιτελικών, ιδανικό τελείωμα στον τελικό. Άλλη μία κούπα προστέθηκε στην κατοχή μας, ενώ οι άλλοι έβαζαν τα παιδιά τους να γράφουν επιστολές, με δακρύβρεχτα μάγουλα, για το πώς πανηγύρισε ο Κασάμι και ο Περέιρα. Και έψαχναν να βρουν πώς έβαλε το γκολ ο Χάρα. Αν ήταν χέρι ή πούτσα. Μέχρι τα λαιμά...

Φάκελος champions league. Όλα ξεκίνησαν ιδανικά. Νίκη στο «Καραϊσκάκη» με 3-2 επί της φιναλίστ του champions league και πρωταθλήτριας Ισπανίας. Αυτός ο θρίαμβος γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία του συλλόγου μας, ασχέτως της κατάληξης του ομίλου. Και όποιος πει «δεν είναι και τίποτα σπουδαίο» ας αλλάξει πλευρό. Μιλάμε για μία νίκη απέναντι σε μία ομαδάρα που έκανε γιο-γιο τα τελευταία χρόνια τη Ρεάλ Μαδρίτης και την Μπαρτσελόνα. Που μόλις είχε νικήσει δύο φορές τη Ρεάλ, λίγες μέρες πριν από το δικό μας παιχνίδι. Και τη νικήσαμε στην πρεμιέρα των ομίλων, σε ένα παιχνίδι μέγιστης βαθμολογικής σημασίας. Η συνέχεια έφερε σε όλους μας εικόνες του κακού παρελθόντος. Κάποιες παθογένειες, που μας ταλαιπωρούσαν αρκετές χρονιές στο παρελθόν, ζωντάνεψαν στο Μάλμε. Απέναντι σε μία καλή ομάδα, πήγαμε με τον αέρα του φαβορί και το πληρώσαμε. Έχοντας να αντιμετωπίσουμε παράλληλα την ατυχία και έναν διαιτητή-καρμανιόλα. Πώς να πάρεις αποτέλεσμα; Αν συνέβαιναν 2 από τα 3, τουτέστιν αν παίζαμε καλά και δεν ήταν καλή η διαιτησία και ήμασταν άτυχοι, τότε θα παίρναμε το Χ τουλάχιστον πιστεύω. Αν δεν παίζαμε καλά, ήμασταν άτυχοι, αλλά ο διαιτητής ήταν ακριβοδίκαιος, πάλι θα παίρναμε έστω ένα Χ. Αυτή τη βραδιά την πληρώσαμε εν τέλει, αφού από τη Σουηδία πέρασε η Γιουβέντους, βασική μας ανταγωνίστρια για την πρόκριση. Στο επόμενο παιχνίδι η νίκη ήταν μονόδρομος. Και ήρθε. Άλλη μία τεράστια νίκη απέναντι στην πρωταθλήτρια -για πλάκα- Ιταλίας και όπως εξελίχθηκε η σεζόν, στη φετινή φιναλίστ και διεκδικήτρια του champions league. Επόμενος στόχος ήταν το αποτέλεσμα στο Τορίνο. Η ομάδα το πάλεψε και λύγισε στο τέλος. Σε ένα παιχνίδι παθητικότητας από πλευράς μας, πήγαμε να «κλέψουμε» το αποτέλεσμα. Πήγαμε να πάρουμε παο-τέλεσμα εν ολίγοις. Η ήττα με 3-2 μας κράτησε ζωντανούς σε περίπτωση ισοβαθμίας. Μια ισοβαθμία που δεν ήρθε ποτέ, αφού το θαύμα που ελπίζαμε δεν ήρθε ούτε στο δικό μας παιχνίδι στη Μαδρίτη ούτε στο Μάλμε που η Γιουβέντους νίκησε ούτε στο Τορίνο. Εκεί που συντελέστηκε ένας μεγάλος ξεφτιλισμός δύο μεγάλων ομάδων. Το βράδυ στη Μαδρίτη ήταν αναπόφευκτο μάλλον. Και ο όμιλος έκλεισε με έναν αγώνα που διακυβεύονταν τα πάντα. Από την πρόκριση στην επόμενη φάση της διοργάνωσης, μέχρι τον αποκλεισμό. Το άγχος είχε καταβάλλει τους παίχτες και αυτό ήταν έκδηλο. Προερχόμασταν από την εντός έδρας ήττα από τον Π.Α.Ο.Κ στο πρωτάθλημα και το κλίμα ήταν κάπως περίεργο και βαρύ. Όμως ο κόσμος ανταποκρίθηκε, στήριξε τους παίχτες και τον προπονητή, σε μία βραδιά που εύκολα θα μπορούσε να στραβώσει. Ένα κλικ ήθελε πιστεύω για να στραβώσει. Λίγο να παρασύρονταν ο κόσμος και αυτό ήταν. Αλλά οι οπαδοί απέδειξαν την αγάπη τους για τον Θρύλο. Η υποκειμενική μου άποψη είναι ότι αυτό το ματς αποτελεί μνημείο στήριξης και λατρείας εκ μέρους του κόσμου, για τη φετινή χρονιά τουλάχιστον.

Συμπερασματικά: Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε και για να συμβεί αυτό χρειάστηκε να δει όλη η υφήλιος τη Γιουβέντους και την Ατλέτικο να ξεφτιλίζονται. Αυτό είναι ένα αυτοτελές παράσημο, που δε χρειάζεται επιβεβαίωση από αλλού. Ούτε από εχθρούς ούτε από φίλους. Κληρωθήκαμε σε έναν όμιλο εξαιρετικά δύσκολο και καταφέραμε να βγούμε τρίτοι. Αποκλειστήκαμε, θα μπορούσε να πει κάποιος, λόγω διαιτησίας. Διότι, δεν είναι μόνο το δικό μας παιχνίδι στο Μάλμε, είναι και η διαιτησία της Μάλμε με τη Γιουβέντους... Αποκλειστήκαμε, λοιπόν, λόγω και της διαιτησίας. Θεωρώ άκρως πετυχημένη την παρουσία μας στους ομίλους, δεδομένων των δυσκολιών. Κάποιες φορές πρέπει να συνειδητοποιούμε κι εμείς καλύτερα τις δυνατότητες της ομάδας μας. Έτσι, θα μπορέσουμε να κρίνουμε ορθότερα τα αποτελέσματα. Φέτος είχαμε να αντιμετωπίσουμε θεόρατα μεγέθη και το παλέψαμε μέχρι τέλους. Και αν κάποιος πει ότι αξίζαμε να περάσουμε, δε θα είναι ψέμα. Είναι τουλάχιστον συζητήσιμο. Έμεινε στενοχώρια για τον αποκλεισμό, αλλά και ατέλειωτη περηφάνια για τα επιτεύγματα, τα οποία επιστεγάζουν τη συνεχή γιγάντωσή μας στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Μία γιγάντωση που ξεκίνησε επί Κόκκαλη και συνεχίζεται τώρα σε μεγαλύτερο βαθμό με τον Βαγγέλη Μαρινάκη.

Φάκελος europa league. Δύο ματς όλα κι όλα. Στο πρώτο ήμασταν κακοί, έχοντας για άλλη μία φορά τα γνωστά θέματα... κάθε φορά που είμαστε κακοί. Διαιτησία και ατυχία. Η πλήρης συνωμοσία του σύμπαντος. Κάθε φορά που η ομάδα δεινοπαθεί αγωνιστικά, να ‘σου κι αυτά. Ήττα με 2-0 από μία ομάδα που φάνηκε τελικώς ότι δεν είναι και τόσο κακή... Φιναλίστ, αποκλείοντας Άγιαξ και Φιορεντίνα μεταξύ άλλων. Κι όμως, ο προπονητής τους και δήμιός μας, Μάρκεβιτς δήλωσε ότι κατάλαβε τη διαφαινόμενη επιτυχία όταν απέκλεισε τον ισχυρό Ολυμπιακό. Στον επαναληπτικό μόνο με θαύμα θα παιρνούσαμε. Θα μπορούσαμε να το καταφέρουμε, αλλά θεωρώ ότι δεν υπήρχε το καθαρό μυαλό και η υπομονή. Φάνηκε πολυπλεύρως. Και από την αντίδρασή μας όταν τα πράγματα έδειχναν ορατό το δύσκολο στόχο και από τα νεύρα και από την αποβολή του Μιλιβόγεβιτς.

Συμπερασματικά. Αν και οι φιλοδοξίες ήταν για ακόμα μία χρονιά τεράστιες, ήρθε ο άδοξος και πρόωρος αποκλεισμός. Πρόκειται για μία διοργάνωση που είναι φανερό ότι δε μας πάει. Αποκλειστήκαμε στη φάση των «32» από την ουκρανική Ντνιεπρ. Τι συνέβη; Όλα. Πάλι κακή εμφάνιση, πάλι ατυχία, πάλι κακή διαιτησία. Εδώ δεν υπάρχουν δικαιολογίες όμως. Η κακή εμφάνιση δε δικαιολογείται και δεν εξωραΐζεται από καμία διαιτησία. Και αυτό δεν το λέω βάσει υποτιθέμενης χαμηλής δυναμικότητας του αντιπάλου. Είναι επαναλαμβανόμενο φαινόμενο η υποτίμηση που δείχνουμε στην εν λόγω διοργάνωση. Πολύ αφ’ υψηλού, ρε παιδί μου... Έχουμε καλομάθει μάλλον στα ψηλά σαλόνια. Όμως, είναι μία διοργάνωση που δεν έχουμε φέρει επιτυχίες. Είναι μία διοργάνωση που μπορούμε να φέρουμε επιτυχίες, με τη στοιχειώδη σοβαρότητα. Με ταπεινότητα και δίχως πρωτοσέλιδα για τελικούς κ.λπ. Σοβαρότητα χρειάζεται. Αυτό δεν συνεπάγεται ότι το europa league μπαίνει ιεραρχικά στην κορυφή των στόχων. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που ξενικάναμε από τους ομίλους του champions league. Αλλά, διάολε, όταν τελειώνει το τσου λου, οι στόχοι αναπροσαρμόζονται και αυτή η διοργάνωση προσφέρει κάτι πραγματικά ρεαλιστικό και εφικτό. Την καταξίωση στην Ευρώπη μέσα από μία μεγάλη πορεία και γιατί όχι και ένα τρόπαιο. Για να έρθει το τρόπαιο και η καταξίωση όμως απαιτείται σοβαρότητα και ταπεινότητα. Θα γίνει κι αυτό, για Ολυμπιακό μιλάμε. Αλλά είναι κρίμα να σπαταλούνται έτσι χρονιές. Κλείνω λέγοντας ότι η έλλειψη σοβαρότητας φαίνεται ξεκάθαρα στην επιλογή απομάκρυνσης του Μίτσελ, ένα μήνα πριν τις αναμετρήσεις με τη Ντνιέπρ. Είναι ο βασικός λόγος της αποτυχίας μας πιστεύω. Αυτό που λέω δε βαραίνει σε καμία περίπτωση τον Περέιρα.

Εν κατακλείδι. Χρονιά με νταμπλ είναι πετυχημένη εξ ορισμού. Στην Ευρώπη είδαμε έναν Ολυμπιακό διπρόσωπο και αυτό έχει λόγο και αιτίες, με κύριο τον προπονητή. Αλλά το πρόσημο είναι θετικό.

Κεφάλαιο παίχτες και συστήματα. Για την οικονομία του λόγου, θα αναφέρω μόνο αυτά που θεωρώ σημαντικά. Όχι ότι είναι λίγα βέβαια. Στο τέρμα μία από τα ίδια με πέρυσι. Μακάρι να συνεχιστεί το «παραμύθι» και ο Ρομπέρτο να μείνει για πολλά χρόνια. Συνειδητοποιήσαμε όλοι μας τη σημαντικότητα του τερματοφύλακα. Τέτοια σταθερότητα ούτε ο Νικοπολίδης δεν εξέπεμπε. Αλλά δε χρειάζεται να μακρυγορήσω γι’ αυτόν τον παιχταρά. Μακάρι να μείνει.

Η άμυνα ήταν η «αχίλλειος πτέρνα» τη φετινή σεζόν. Πολυπρόσωπη και ασταθής. Αλληλένδετα και άρρηκτα συνδεδεμένα αυτά τα δύο. Το μόνο σταθερό δίδυμο ήταν ο Σιόβας με τον Μποτία και αυτό το είδαμε στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος όταν πλέον όλα είχαν κριθεί. Ο Σιόβας έλειψε από τα μεγάλα παιχνίδια. Η απουσία του ήταν η κύρια αιτία για τις εμφανίσεις της άμυνας. Όλες οι μεταγραφές της άμυνας σχεδόν απέτυχαν. Ο Μποτία είναι ένας μέτριος παίχτης. Δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός. Παίχτης με τρωτά σημεία και με κάποια καλά φυσικά. Αξιόπιστη εναλλακτική λύση στον Ολυμπιακό που ονειρευόμαστε, αλλά σίγουρα όχι βασική επιλογή. Ο Σαντάνα που ήρθε ως λύση απέτυχε παταγωδώς, ενώ θεωρώ ότι ο Περέιρα τον «έκαψε». Ασχέτως του τι θα προσέφερε ή όχι τελικά. Ο σχεδιασμός φέτος για το κέντρο της άμυνας θα πρέπει να χτιστεί γύρω από τον Σιόβα, με έναν αμυντικό γρήγορο που να αλληλοσυμπληρώνει ο ένας τον άλλο. Σίγουρα, είναι μία θέση που θα πρέπει να πέσει χρήμα το καλοκαίρι. Παρεμπιπτόντως, ο Αβραάμ αγωνίζεται τραγικά ακόμα και στην Κίνα. Αφού εκδιώχθηκε κακήν κακώς από την Τουρκία πρώτα. Και ήθελε να παίζει βασικός στο τσου λου. Ο Αυλωνίτης δε με έπεισε προσωπικά. Ίσως αν πάρει συστηματικά ευκαιρίες αποδείξει κάτι καλύτερο. Μακάρι το παιδί.

Στο αριστερό άκρο της άμυνας, ο Χολέμπας αντικαταστάθηκε από τον Μαζουακού. Ήμουν από τους πρώτους που εκφράστηκα θετικά γι’ αυτό το παιδί. Αλλά η στάση του με προβλημάτισε ιδιαίτερα. Ικανότατος και εξαιρετικά ταλαντούχος. Θα μπορούσε να σταθεί σε οποιαδήποτε ομάδα της Ευρώπης. Αλλά στα περισσότερα ματς στην Ελλάδα ήταν επιδεικτικά αδιάφορος. Δεν μπορώ να ξέρω πού οφείλεται. Σίγουρα θα πρέπει να δουλέψει ο προπονητής πάνω του για να «πάρουμε» πράγματα από τον παίχτη. Από την άλλη πλευρά, ο Ελαμπντελαουί μου άρεσε πολύ. Νέος, μπαλαδόρος και ταχύς. Παίχτης που παίζει συνέχεια στα «τέρματα». Έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης ακόμα και αυτό είναι ελπιδοφόρο. Από εμένα βαφτίζεται ως η καλύτερη μεταγραφή του περασμένου καλοκαιριού.

Στο κέντρο, η προσθήκη του Μιλιβόγεβιτς διαφοροποίησε την εικόνα με ό,τι βλέπαμε τα προηγούμενα χρόνια. Παίχτης που από χθες ανήκει στον Ολυμπιακό. Τον θεωρώ εξαιρετικά χρήσιμο και μην ξεχνάμε ότι είναι κι αυτός μόλις 23 ετών. Χρειάζεται το κέντρο του Ολυμπιακού έναν παίχτη στο κέντρο που να μπορεί να δημιουργεί. Ειδικά στην Ελλάδα. Και στην Ευρώπη χρειαζόμαστε το αλάνθαστο του Σέρβου. Εξαιρετικά χρήσιμος παίχτης. Είναι η απόδειξη ότι οι δανεικοί δεν είναι και τόσο... κακή επιλογή. Ίσα ίσα που με μία καλή ρήτρα ο δανεικός είναι καλύτερη επιλογή από την αγορά. Σ’ άρεσε ο Μιλιβόγεβιτς; Τον αγοράζεις. Δεν σ’ άρεσε ο Σαντάνα; Τον στέλνεις από ‘κει που ‘ρθε. Αντίθετα, δε βρίσκω λόγο να μείνει ο Εντινγκά. Δεν τον εξιλεώνουν, στα μάτια μου, κάποια καλά παιχνίδια. Συν τοις άλλοις, δε γίνεται κάθε φορά να λείπει κάνα δίμηνο για το κόπα άφρικα. Όλα έχουν το τίμημά τους. Θέλω να σταθώ στον Μπουχαλάκη όμως. Όταν πήρε ευκαιρίες, έδειξε ότι το ξέρει το τόπι και έχει σπάνια στοιχεία για τη θέση του. Ψηλό κορμί, καλή τεχνική, δυνατό και καλό σουτ, αντίληψη και καλή πάσα. Νομίζω ότι αξίζει να πάρει ευκαιρίες.

Στα εξτρέμ επικράτησε ένα αλαλούμ φέτος. Οι θέσεις καλύφθηκαν επαρκέστερα από κάθε άλλη σεζόν το καλοκαίρι. Τέσσερις καθαρόαιμοι εξτρέμ. Αφελάι, Ντουρμάζ, Ντοσεβί και Γκαζαριάν. Ο ανεκδιήγητος Αφελάι δεν έπιασε. Όταν το βασικό σου εξτρέμ, που έχεις ακριβοπληρώσει, δεν πιάνει, τότε αυτομάτως δημιουργείται θέμα. Ο Ντουρμάζ δεν πιάνει. Όταν ο δεύτερος (θεωρητικά πάντα) καλύτερος εξτρέμ της ομάδας δεν πιάνει, τότε το θέμα διογκώνεται. Ο Ντοσεβί σε άλλους αρέσει, σε άλλους όχι. Καλός, αλλά αναποτελεσματικός στο τελείωμα των φάσεων. Παλεύει και τρέχει όμως. Όταν ο τρίτος καλύτερος εξτρέμ παρουσιάζεται μέτριος, ενώ παράλληλα λείπει από την Ευρώπη, και δεδομένων της ανυπαρξίας Αφελάι και Ντουρμάζ, το θέμα γίνεται μείζων. Όταν η τελευταία λύση στα εξτρέμ δεν παίζει και το χειμώνα φεύγει, καταλαβαίνει κανείς το βασικό λόγο της κακής ανάπτυξης του Ολυμπιακού τη σεζόν που μας πέρασε. Καλές οι αναλύσεις καλές οι τακτικές, καλά τα συστήματα, αλλά μιλάμε για μία ομάδα που δεν μπορούσε να αναπτυχθεί από τα άκρα για όλη τη σεζόν. Ανάπτυξη μόνο από το κέντρο. Έτσι δε γίνεται δουλειά. Και θεωρώ ότι οι προπονητές ελάχιστες ευθύνες έχουν σ’ αυτό το κομμάτι.

Από ‘κει και πέρα, οι υπόλοιποι μεσοεπιθετικοί ήταν αυτοί που κράτησαν όρθια σε μεγάλο βαθμό την ομάδα. Ο Τσόρι είναι η ζωντανή απόδειξη του γιατί ο Ολυμπιακός κατακτά τους τίτλους την τελευταία 20ετία. Γιατί πάντα έχουμε τέτοιους παιχταράδες. Οι άλλες ομάδες που διεκδικούν τίτλο, έχουν βαφτίσει κατά καιρούς παιχταράδες τους Σανμαρτεάν, Νέμεθ, Σικαμπάλα, Έκι Γκονζάλες κ.ο.κ. Με πορδές αυγά δε βάφονται, αυτό ξέρω εγώ. Επίσης, και δυστυχώς, η παρουσία του Τσόρι δείχνει ότι τέτοιοι παίχτες, οι οποίοι κοσμούν τα ανώτερα πρωταθλήματα κατά δεκάδες, στην Ελλάδα έρχονται σε μεγάλη ηλικία μόνο και κάνουν και τη χαώδη διαφορά. Γιατί αυτό είναι το πρωτάθλημά μας. Και αυτό μεγαλώνει και τη δυσκολία του Ολυμπιακού να γιγαντωθεί στην Ευρώπη. Επίσης, προς το τέλος τη χρονιάς αναδείχθηκε και ο Φορτούνης. Παίχτης που πρέπει να προσεχθεί και οφείλει και ο ίδιος να δουλέψει με ταπεινότητα. Κι εδώ θέλω να επισημάνω κάτι. Βλέπω και χαίρομαι ότι ο Φορτούνης δεν έχει καμία σχέση με τους άλλους παίχτες της ηλικίας του. Με εμφάνιση ατιμέλητη σχεδόν, δίχως πολύ... ζελέ και στυλ, με ποδοσφαιρικά παπούτσια μαύρα, όχι τίποτα μωβ, ροζ και άλλα τέτοια. Μένοντας μακριά από τη γκλαμουριά. Δείχνει σε καλό δρόμο και η δουλειά του αποτυπώνεται στο γήπεδο. Δεδομένης και της καλής του τεχνικής κατάρτισης και της εν γένει εξαιρετικής του παρουσίας στο χορτάρι, μπορεί να κάνει πραγματικά ΜΕΓΑΛΗ καριέρα. Έχει τσαγανό, έχει τελείωμα φάσεων, έχει την ασίστ, έχει τη φαντασία, έχει την αποτελεσματικότητα στις κινήσεις του. Από ‘δω και πέρα μία λέξη πρέπει να τον χαρακτηρίζει: δουλειά.

Η επίθεση ήταν περίεργη. Ο Μήτρογλου δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτός που γνωρίζαμε. Παρ’ όλα αυτά, βοήθησε να πάρουμε το πρωτάθλημα και πέτυχε σημαντικά γκολ στην Ευρώπη. Ακόμα και σ’ αυτή την κατάσταση, ήταν μάλλον ο κορυφαίος φορ του πρωταθλήματος. Ο κύκλος του έκλεισε στην ομάδα και εγώ προσωπικά του εύχομαι να ευτυχήσει όπου πάει. Η κουβέντα γύρω από τον παίχτη μπορεί να τραβήξει πολύ, αν ανοιχτεί. Γι’ αυτό και δεν την ανοίγω. Θα μου μείνουν τα γκολ στη βάζελα, οι γκολάρες του σε Ελλάδα και Ευρώπη, το πρωτάθλημα του 2008 που σφράγισε με το γκολ του απέναντι στην Α.Ε.Λ, ο τσαμπουκάς του. Τον ευχαριστούμε και συνεχίζουμε. Κατά τ’ άλλα, είδαμε τον Διαμαντάκο, τον Μπενίτεζ και τον Χάρα. Ο Διαμαντάκος είναι μια χαρά παίχτης... για τέταρτη επιλογή. Ο Χάρα ήταν αποτελεσματικός, παραδόξως με βάση τις συστάσεις που είχε, αλλά για πρώτη επιλογή δεν είναι σε καμία περίπτωση. Ο Μπενίτεζ μου γεμίζει πολύ το μάτι. Είναι, αναμφίβολα, μία θετική φιγούρα μέσα στο γήπεδο. Συμπαθής προσωπικότητα. Αυτό θα μπορούσε να είναι και παγίδα, δίνοντάς του ασυλία. Αλλά έχει διάθεση, τρέχει, μαρκάρει, καλή κίνηση στο χώρο (δυσεύρετο για επιθετικό) και στο γκολ φαίνεται να μην έχει πρόβλημα, τουλάχιστον. Αξίζει να μείνει στην ομάδα.

Τέλος, πέρα από την αμυντική μας αδυναμία, το άλλο κομμάτι που πονούσε η ομάδα ήταν η αφλογιστία της επίθεσης. Με τον Μήτρογλου σε ρηχά νερά, τον Διαμαντάκο να μην σκοράρει με τίποτα, τον Μπενίτεζ να παίζει λίγο και τον Χάρα να σκοράρει μέτρια, είχαμε τεράστιο θέμα αποτελεσματικότητας των τελικών ευκαιριών. Μας έβγαινε η Παναγία... Η φυγή του Σαβιόλα επηρέασε την επίθεση του Ολυμπιακού περισσότερο απ’ όσο νομίζει ο καθένας. Ο τρόπος με τον οποίο συνεργάζονταν με τον Μήτρογλου και του έδινε χώρο ήταν μνημειώδης. Πλέον, με τη φυγή του Μήτρογλου να αφήνει ένα τεράστιο κενό, το βάρος στη μεταγραφική περίοδο θα πέσει κι εκεί. Για να δούμε.

Συμπερασματικά. Δεν είδαμε καλό ποδόσφαιρο στο σύνολο των αγώνων. Μετά την περσινή σεζόν που ο Θρύλος κόντεψε να μας τρελάνει -με την καλή έννοια- μέχρι το Φλεβάρη, οι προσδοκίες ήταν υψηλές. Μπάλα δε χορτάσαμε όμως, αν και υπήρξε αποτελεσματικότητα κατά πλειοψηφία. Οι κυριότεροι λόγοι είναι η έλλειψη ομοιογένειας στην άμυνα, συν τον τραυματισμό του Σιόβα και την απουσία γρήγορου αμυντικού δίπλα στον Σιόβα, η ατυχία στις μεταγραφές στη θέση των εξτρέμ και η αφλογιστία της επίθεσης, που ήταν προϊόν της κακής κατάστασης του Μήτρογλου και της ανικανότητα των υπολοίπων να ντυθούν «πρώτοι επιθετικοί». Εκεί θα πρέπει να πέσει και το βάρος για το φετινό μεταγραφικό σχεδιασμό.

Θέμα προπονητή. Ανέλυσα πολλούς λόγους για την κακή εικόνα της ομάδας, αλλά η γενεσιουργός αιτία για πολλά κακώς κείμενα είναι ο προπονητής και η αλλαγή του μεσούσης της σεζόν. Ο Μίτσελ πλήρωσε το μάρμαρο, αν και ο κόσμος ήταν αντίθετος. Σίγουρα έφταιγε εν πολλοίς για το ανύπαρκτο θέαμα που παρουσίαζε η ομάδα, αλλά αυτό που τον «έφαγε» ήταν τα άσχημα αποτελέσματα. Έφεραν αδικαιολόγητο, κατ’ εμέ, πανικό και σπασμωδικές κινήσεις στην Π.Α.Ε. Δεδομένου ότι στο champions league η ομάδα απέδωσε τα αναμενόμενα και παραπάνω, έπρεπε να υπάρχει περισσότερη υπομονή. Απέμενε το πρωτάθλημα και το κύπελλο Ελλάδας. Δηλαδή τι; Φοβηθήκαμε τον Π.Α.Ο.Κ.; Φτάσαμε σε μη αναστρέψιμο σημείο; Όχι και φάνηκε... Τεθήκαμε εκτός στόχων ή στόχου; Όχι. Σταμάτησε η προοπτική της Ευρώπης; Όχι. Ό,τι λάθος κι αν είχε κάνει το καλοκαίρι ο Μίτσελ στις επιλογές του, ό,τι μπάλα κι αν βλέπαμε, από τη στιγμή που ήμασταν μέσα σε όλους τους στόχους και από τη στιγμή ΚΥΡΙΩΣ που είχαμε την ευρωπαϊκή προοπτική ΔΕΝ έπρεπε να απομακρυνθεί. Οι συνέπειες φάνηκαν από τον αποκλεισμό μας. Έχω την πεποίθηση ότι με Μίτσελ στον πάγκο θα περνούσαμε την Ντνιεπρ. Αλλά αυτό είναι μία εικασία. Εν πάση περιπτώσει, ο Μίτσελ έφυγε και αναγκαζόμαστε να προχωρήσουμε. Και θα το κάνουμε.

Την ώρα που γράφω αυτές τις λέξεις, ο Περέιρα είναι με το 1,5 πόδι εκτός ομάδας. Καλώς ή κακώς; Ο καθένας κρίνει. Εγώ θα πω αυτό που πιστεύω κι ας φανώ αιρετικός. Η κίνηση του Περέιρα να πάει να διαπραγματευτεί στη Σκωτία είναι, αναντίρρητα, καταδικαστέα. Δεν μπορεί, όταν διακυβεύεται τίτλος, να διαπραγματεύεσαι με άλλους συλλόγους. Αλλά. Από τα ρεπορτάζ προκύπτει ότι η φυγή του Περέιρα ήταν λίγο-πολύ ειλημένη απόφαση και αυτό που έγινε ήταν η αφορμή. Και ρωτώ: ο προπονητής που κάθε μέρα περνάει χρόνο με ανθρώπους της ομάδας, δεν έχει την διαίσθηση της περιρρέουσας ατμόσφαιρας ή ακόμα και τις πληροφορίες περί απομάκρυνσής του; Ποια είναι η θέση του; Και τι να συμπεράνει για μία διοίκηση που έδιωξε τον Ζαρντίμ όντας αήττητος και τον Μίτσελ που ήταν μέσα σε όλους τους στόχους επειδή δεν έβλεπε την μπάλα που ήθελε ο Κίτσος κι ο Μήτσος; Τι να συμπεράνει για μία διοίκηση που τον προσέλαβε με βασικό στόχο να ανατρέψει την κατάσταση στο πρωτάθλημα και να πάρει το κύπελλο και την ώρα που τα καταφέρνει βλέπει την κρεμάλα να έρχεται; Θα μας κοροϊδεύουν σε λίγο μ’ αυτές τις πρακτικές.

Φάκελος διοίκηση. Κάνω αυτοπάσα και συνεχάω. Πού είναι η σοβαρότηταα της διοίκησης στο θέμα του προπονητή; Πώς θα προσελκύσει τώρα ένα μεγάλο προπονητή της Ευρώπης και θα τον πείσει να έρθει; Θα του πει ψέματα ή θα του πει την αλήθεια; Ότι δηλαδή θέλει και το πρωτάθλημα, θέλει και μπαλάρα σε κάθε ματς, θέλει και νίκες μέσα-έξω με τους βασικούς μας ανταγωνιστές, θέλει και κύπελλο, θέλει και να μη φάμε γκολ μέχρι τον τελικό κυπέλλου, θέλει να κερδίζουμε εντός έδρας την Ατλέτικο στο «Καραϊσκάκη», αλλά θέλει να την κερδίζουμε κι εκεί. Θεμιτό να είναι θεμιτά όλα αυτά από τη διοίκηση, όμως να μην απολύεται ο προπονητής όταν δεν συμβαίνει ένα από όλα αυτά... Πόσο μάλλον όταν το πρωτάθλημα δε χάνεται, που λέμε και η Ευρώπη κυλάει όμορφα. Κάποια στιγμή πρέπει να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Η κριτική είναι καλόπιστη εκ μέρους μου και τα γράφω αλογόκριτα γιατί η διοίκηση πρέπει να αφουγκράζεται τον κόσμο.

Η βασική δουλειά της διοίκησης είναι να χρηματοδοτεί την ομάδα και να φροντίζει να παρέχει την άνεση στους ποδοσφαιριστές να ασχολούνται μόνο με το ποδοσφαιρικό κομμάτι. Όσον αφορά τη χρηματοδότηση, η διοίκηση έκανε το καθήκον της. Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, προσπάθησε σε κάθε έδρα, παρουσία και του ίδιου του Μαρινάκη που ρίσκαρε τη ζωή του, να κάνει το παν. Οπότε, εγώ είμαι καλυμμένος από τη διοίκηση. Τα λάθη είναι για να γίνονται. Νέα είναι η διοίκηση ακόμα και μαθαίνει. Η διάθεση υπάρχει, θα έρθει και η πείρα. Και θα γίνει ο Μαρινάκης ο μεγαλύτερος εφιάλτης των βαζέλων.

Υ.Γ. Ό,τι γράφω επιδέχεται κριτικής, αμφισβήτησης, χλευασμού, ό,τι νομίζετε. Δεν κάνω υποδείξεις στη διοίκηση. Ένας απλός οπαδός είμαι που κάνει ποδοσφαιροκουβέντα.