28 Φλεβάρη σήμερα και είμαστε εκτός όλων των πρωτευόντων στόχων. Πάμε κατευθείαν στο σημερινό ματς με τη Λαμία, με όση λογική και ψυχραιμία έχει απομείνει.

Η παραπάνω εικόνα αποτυπώνει όλη την τρέλα που βιώσαμε και σήμερα. Όλοι θυμούνται το 0-1 του Άρη επί του Ολυμπιακού το 2001, με τις αποκρούσεις του Κατεργιαννάκη. Το θυμόμαστε επειδή τέτοιος ποδοσφαιρικός παραλογισμός συμβαίνει μία φορά στα 5 χρόνια (ίσως γράφω και λίγα). Ε, φέτος το είδαμε πολλές φορές. Είναι ανεξήγητο με μία πρώτη προσέγγιση. Μήπως, όμως, σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση; Πάμε να τα δούμε ένα-ένα.

Κατ’ αρχάς, αν ο Φορτούνης σκόραρε στο πέναλτι ή ο Κομίνης υπεδείκνυε τα άλλα δύο πέναλτι που έγιναν, σήμερα θα μιλούσαμε σε άλλη βάση. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τώρα και αφού δεν είναι στο χέρι μας να αλλάξει η διαιτησία, ας ασχοληθούμε με τον λόγο που βιώνουμε όλα αυτά τα «τρελά» φέτος. Ο φετινός Ολυμπιακός, λοιπόν, είναι ομάδα που δημιουργεί πολλές φάσεις αδιαμφισβήτητα. Φτάνει στην περιοχή του αντιπάλου εύκολα και κάνει τελικές προσπάθειες. Γιατί δεν σκοράρουμε; Πρώτον, συμβαίνει το προφανές, αυτό που βλέπουν όλοι, οι επιθετικοί μας και οι εξτρέμ δεν είναι συνεπείς -το γράφω επιεικώς- στο σκοράρισμα. Ούτε ο Γκερέρο ούτε ο Ποντένσε είναι συνεπείς. Όσον αφορά στους παίχτες που έπαιξαν σήμερα, πέρα από τους προαναφερθέντες, ο Νάτχο παρουσιάζεται αγνώριστος τον τελευταίο μήνα, ενώ ο Χασάν έκανε κακό παιχνίδι και επιβεβαιώνει ότι έχει σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του. Ο δε Μασούρας είχε κακές επιλογές, παρόλο που φαίνεται γενικώς συνεπής στο σκοράρισμα.  Αλλά η τελική προσπάθεια είναι πιο περίπλοκη από την παραπάνω υπεραπλουστευμένη εξήγηση. Οι τελικές προσπάθειες είναι υπό καλές συνθήκες; Πόσα εύκολα γκολ έχουμε βάλει μέσα στη σεζόν; Όταν λέω εύκολα γκολ, εννοώ σε κενό τέρμα ή με τον τερματοφύλακα εξουδετερωμένο ή έστω με προβολή από κοντά. Η απάντηση είναι εξαιρετικά ελάχιστα με βάση τη δημιουργία μας. Αυτό γίνεται επειδή οι τελικές πάσες είναι σπάνια οι ενδεδειγμένες. Ο Ποντένσε τα κάνει όλα τέλεια, αλλά στη φάση της τελικής προσπάθειας αδυνατεί να πάρει τη σωστή απόφαση ή έχει κακές πάσες. Το πόσο σημαντικό είναι να κάνει σωστές τελικές πάσες φάνηκε στο προ ημερών παιχνίδι με τον ΟΦΗ, όπου ήταν το καλύτερό του και πιο ουσιαστικό παιχνίδι που έκανε μέσα στη σεζόν. Πολλές φορές είτε δεν πασάρει και κάνει κατάχρηση ντρίμπλας είτε σουτάρει αδύναμα και άστοχα είτε αργεί χαρακτηριστικά είτε κάνει πάσα που δυσκολεύει τον επιθετικό. Του λείπει, εν ολίγοις, η ουσία. Κάνω παρένθεση εδώ για να εξηγήσω ότι μιλάω κατά κανόνα. Σαφώς και υπάρχουν φάσεις όπου ο Ποντένσε και πάσαρε σωστά και γκολ έβαλε και και και. Μιλάω κατά κανόνα. Το ίδιο ισχύει για όλους που θα αναφέρω. Από την άλλη πλευρά, από τη δεξιά, ο Λάζαρος που λογιζόταν ως βασικός είχε τα πολύ πάνω του και τα πολύ κάτω του. Καλά, για Φετφατζίδη και Ναουέλ ας μη μιλήσω. Οι πλάγιοι μπακ μας, τώρα, είναι η επιτομή της σπατάλης καλών φάσεων. Η συνεργασία εξτρέμ-μπακ είναι βάση για την επιθετική μας ανάπτυξη. Πόσες φορές έχουμε δει τον Κούτρη, τον Τσιμίκα, τον Ομάρ και τον Τοροσίδη να βγαίνουν στην πλάτη της άμυνας; Πείτε μου εσείς πόσες φορές μέσα σε όλη τη χρονιά, αυτή η ενέργεια κατέληξε σε γκολ. 1-2 φορές; Εγώ δεν θυμάμαι. Να το πω κι αλλιώς, ακόμα και 10 γκολ να βάζαμε από τέτοιες φάσεις, θα ήταν ελάχιστα, με βάση τον αριθμό που οι πλάγιοι μπακ βρέθηκαν ξεμαρκάριστοι στην πλάτη της άμυνας. Η σέντρα τους είναι σπάνια καλή και πολλές φορές φεύγει είτε άουτ είτε στο απέναντι πλάγιο, κάτι ανεπίτρεπτο για το επίπεδό τους. Πώς να μπει το εύκολο γκολ μετά; Από τους τέσσερις, ο πιο ουσιαστικός είναι ο Τοροσίδης, αλλά δεν του επιτρέπει η ηλικία να παίζει συνέχεια ούτε να κάνει συνεχώς αυτά τα ανεβάσματα. Ο αμέσως πιο συνεπής είναι ο Ομάρ. Η αριστερή μας πλευρά έχει φανερή αδυναμία να φτιάξει ένα έτοιμο γκολ στον επιθετικό ή στους κεντρικούς χαφ που ανεβαίνουν στην αντίπαλη περιοχή. Οπότε, μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει μία περιορισμένη ικανότητα στο τελείωμα των ενεργειών και από τα πλάγια μπακ και από τους εξτρέμ.

Από εκεί και πέρα, αυτό που παρατηρώ συνεχώς είναι τους παίχτες μας να προσπαθούν να κάνουν το εξεζητημένο, την ώρα που δίπλα τους υπάρχει ελεύθερος παίχτης έτοιμος να σκοράρει σε κενή εστία. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Σε κάθε ματς υπάρχουν δύο-τρεις τέτοιες φάσεις σίγουρα. Όλα αυτά είναι επιπολαιότητες και πρέπει να κοπούν. Το εξεζητημένο γίνεται στο 2-0, στο 3-0 κ.ο.κ.

Πάμε στην άμυνα. Προσπαθούμε να στηρίξουμε όλη τη χρονιά, γι’ αυτό και σιωπούμε. Τώρα που αποκλειστήκαμε από την Ευρώπη, που αποκλειστήκαμε από το κύπελλο, που χάσαμε το πρωτάθλημα και εξασφαλίσαμε τη δεύτερη θέση, μπορούμε να μιλήσουμε πιο ελεύθερα. Ο Σισέ είναι για τα πανηγύρια και έχει καταντήσει ανέκδοτο. Υπάρχουν τουλάχιστον δέκα φάσεις μέσα στη χρονιά, όπου έχουμε δεχτεί γκολ μέσα από τη μικρή περιοχή, ενώ ο Σισέ «μαρκάρει» τον προσωπικό του αντίπαλο από τα 2-3 μέτρα μακριά, καλύπτοντάς τον μάλιστα για το offside, όπως συνέβη σήμερα. Μιλάμε για παίχτη που βγαίνει μακριά από τη μεγάλη περιοχή σαν καμικάζι να κόψει τις βαθιές μπαλιές και τα καταφέρνει, αλλά μέσα στην περιοχή αφήνει τον αντίπαλο να κάνει πικ νικ… Ή δεν μπορεί να προσαρμοστεί στις ανάγκες της θέσης του ή δρα υπό τον φόβο του πέναλτι. Και οι δύο περιπτώσεις εναπόκεινται στην ανυπαρξία καθαρού μυαλού. Αυτό δεν διορθώνεται όσους κοιλιακούς κι αν έχει, όση ταχύτητα κι αν διαθέτει. Οι δε πάσες του συχνά-πυκνά σε κάνουν να τρέμεις. Πέρα από τον Σισέ, υπάρχει ο Βούκοβιτς ο οποίος δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά. Δεν είναι του πεταματού, αλλά δεν κάνει τη διαφορά. Αυτοί οι δύο είναι οι βασικοί μας στόπερ. Το ότι καλούνται, μάλιστα, να χτίσουν παιχνίδι από πίσω, είναι ένα λάθος που χρεώνεται στον Μαρτίνς και όχι σ’ αυτούς.

Τι κρατάμε από τα παραπάνω; Ότι από τους 20+ τελικές που κάνουμε σε κάθε αγώνα, πολλές από αυτές είναι υπό κακές προϋποθέσεις, με την ευθύνη να βαραίνει τους εξτρέμ και τους πλάγιους μπακ και, παράλληλα, σπάνια κάποια από αυτές τις τελικές είναι «εύκολο» γκολ για τους επιθετικούς. Επίσης, κρατάμε ότι στην πρώτη φάση που δεχόμαστε, τρώμε γκολ, λόγω του ανύπαρκτου Σισέ και της μετριότητας των υπολοίπων αμυντικών.

Πάμε και στον Μαρτίνς. Διάβασα γρήγορα στα social media και στα σχόλια στα sites ότι «φτάνει πια με τον άσχετο Μαρτίνς» κτλ. Και ρωτάω: για ποιο από τα παραπάνω ευθύνεται ο Μαρτίνς; Ευθύνεται που ο Κούτρης και ο Τσιμίκας σεντράρουν στα πουλιά; Ευθύνεται που ο Ποντένσε κωλυσιεργεί; Ευθύνεται που ο Σισέ δεν μαρκάρει; Η ευθύνη του Μαρτίνς είναι να φτιάξει τις προϋποθέσεις να βγει στην πλάτη της άμυνας ο Κούτρης και ο Ομάρ. Η ευθύνη του Μαρτίνς είναι να φτιάξει τις προϋποθέσεις να δεχόμαστε μία, το πολύ δύο φάσεις, σε κάθε αγώνα. Σε αυτά που είναι υπεύθυνος, έχει πετύχει στον απόλυτο βαθμό. Από εκεί και πέρα, ούτε σέντρα μπορεί να βγάλει ο ίδιος αντί του Τσιμίκα, ούτε γκολ μπορεί να βάλει αντί του Γκερέρο, ούτε άμυνα μπορεί να παίξει αντί του Σισέ. Θα μου πεις, αυτός τους διάλεξε. Αυτή είναι η μισή αλήθεια, διότι οι περισσότεροι από αυτούς τους παίχτες ήταν και πέρυσι στην ομάδα. Ο Σισέ ήταν εδώ, ο Κούτρης το ίδιο, ο Τσιμίκας ήταν περιουσιακό στοιχείο της ΠΑΕ και πήρε την ευκαιρία του, ο Βούκοβιτς το ίδιο. Τι να έκανε δηλαδή; Να άλλαζε όλους τους περσινούς παίχτες; Να θυμίσω ότι ο Κούτρης και ο Σισέ θεωρούνταν οι μόνοι, ίσως, διασωθέντες από την περσινή χρονιά; Καλώς έπραξε, σε σύμπνοια με τη διοίκηση, και τους κράτησε. Αλλά να ξέρουμε κι εμείς τι έχουμε, έτσι; Μην έχουμε απαιτήσεις από τον Σισέ να γίνει Μέλμπεργκ. Αυτό είναι το υλικό και με βάση αυτό το υλικό, ο Μαρτίνς παρουσιάζει ό,τι καλύτερο μπορεί.

Ας πάμε και στο σήμερα. Πού ευθύνεται σήμερα ο Μαρτίνς; Ευθύνεται που ο Χασάν σούταρε στα πουλιά, μετά το πολύ καλό γύρισμα του Φορτούνη; Ευθύνεται που ο Φορτούνης έχασε πέναλτι πρόκρισης στο 87’; Ευθύνεται που ο Κομίνης δεν έδωσε άλλα δύο πέναλτι; Ευθύνεται που ο Σαράνοφ έπιασε τα άπιαστα; Ευθύνεται που χαραμίσαμε 28 τελικές χωρίς να βάλουμε γκολ; Ευθύνεται που ο Σισέ άφησε αμαρκάριστο τον παίχτη της Λαμίας και παράλληλα τον κάλυπτε από το offside; Σε τι ευθύνεται; Πείτε μου για να ξέρω. Χαίρομαι που από τη διοίκηση πηγάζει ότι δεν υπάρχει θέμα Μαρτίνς, ελπίζω να το δούμε και στην πράξη. Η χρονιά στο πρωτάθλημα κυμάνθηκε όπως περιμέναμε, με πρώτο τον Σάββα, με τον ΠΑΟΚ να παίρνει το πρωτάθλημα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Στην Ευρώπη καταφέραμε μία τεράστια υπέρβαση, αποκλείοντας την τεράστια Μίλαν, και αποκλειστήκαμε στη φάση των «32» από την Ντινάμο Κιέβου των δύο προημιτελικών και του ενός ημιτελικού στο γιουρόπα λιγκ την τελευταία δεκαετία, δείχνοντας ότι την είχαμε και ατυχώς μείναμε έξω. Στο κύπελλο αποτύχαμε, ναι. Πληρώσαμε αφλογιστία, ατυχία, διαιτησία, ανικανότητα, κούραση. Όλα μαζί.

Να πούμε και για την κούραση; Πριν από λίγο είδα αυτήν εδώ την είδηση https://www.sport24.gr/football/ellada/GreekCup/kupello-elladas-suskepsh-gia-thn-hmeromhnia-klhrwshs-twn-hmitelikwn.5452154.html?fbclid=IwAR3sO3gzcl6zk9OWCvEJRqVZ9nJ43I8CxH4UrjoZ0R0qUZuKcvKsqJ2i3Zg Κανένας ημιτελικός κυπέλλου δεν θα γίνει τον Μάρτιο, όλοι θα γίνουν τον Απρίλιο. Τόση πίεση χρόνου υπήρχε… Και έβαλε η ΕΠΟ τους προημιτελικούς κυπέλλου αμέσως πριν και αμέσως μετά τους σερί αγώνες του Ολυμπιακού σε πρωτάθλημα και Ευρώπη. Αυτή είναι η εξυγίανση. Το αποτέλεσμα ήταν να έχουμε παίχτες που να πέφτουν σαν κοτόπουλα από τις θλάσεις και να παίζουμε με απουσίες σε όλα τα ματς. Αυτό είναι, δυστυχώς, το ελληνικό ποδόσφαιρο εν έτει 2019.

ΥΓ: Ξαναγράφω, θα είναι έγκλημα να φύγει ο Μαρτίνς. Ο άνθρωπος φέρει τη μικρότερη δυνατή ευθύνη για όλες τις αποτυχίες. Ας επιστρατευτεί η λογική. Δεν μπορεί να ευθύνεται ούτε για την ατυχία ούτε για τις κακές διαιτησίες ούτε για την αφλογιστία ούτε για την έλλειψη αμυντικού ογκόλιθου. Η ποδοσφαιρική λογική επιτάσσει να μείνει τουλάχιστον και του χρόνου και να δείξει τι ψάρια πιάνει. Το να παίρναμε το πρωτάθλημα φέτος θα συνιστούσε δημοκρατική εκτροπή για την… κυβέρνηση. Το να παιρνούσαμε στους «16» του γιουρόπα λιγκ θα ήταν ένα τεράστιο θαύμα, δεδομένου ότι μιλάμε για ομάδα που άλλαξε 20 παίχτες και προπονητή. Το να παίρναμε το κύπελλο θα ήταν ελληνικός ποδοσφαιρικός παραλογισμός, αν βάλουμε δίπλα-δίπλα το χθεσινό «χέρι» του Μανθάτη και το σημερινό του Πλιάτσικα… Δυστυχώς, δεν ήταν όλα στο χέρι μας. Ας μη χρεωθεί, λοιπόν, άδικα ο Μαρτίνς αυτές τις αποτυχίες για τις οποίες δεν φέρει ευθύνη. Αν έκανε λάθη; Σίγουρα έκανε, όλοι θα έκαναν. Αλλά δεν ευθύνεται αυτός για τις αποτυχίες. Του χρόνου, με απόλυτα δικούς του παίχτες, με την ομάδα να ρολάρει καλύτερα, με τον ίδιο πιο έμπειρο από την ελληνική πραγματικότητα, θα υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για νταμπλ και καλή πορεία στην Ευρώπη. Καλώς ή κακώς, η ζωή είναι κυνική και οφείλουμε να προχωρήσουμε παρακάτω όση πίκρα κι αν γευτήκαμε σήμερα, όση απογοήτευση κι αν δεχτήκαμε. Πρέπει να δούμε την επόμενη μέρα και αυτή μόνο με τον Μαρτίνς στον πάγκο πρέπει να είναι.