Χθες, Πέμπτη, τελείωσε ο αγωνιστικός σκόπελος των τεσσάρων συνεχόμενων αγώνων μέσα σε διάστημα 12 ημερών, όπου κρίθηκαν οι δύο από τους τρεις στόχους της χρονιάς. Δυστυχώς, μετά τη διαφαινόμενη απώλεια του πρωταθλήματος, χάθηκε και η πρόκριση στην επόμενη φάση του Europa league, καθώς δεν καταφέραμε να πάρουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα μέσα στην Ουκρανία. Αφού κατακάθισε η σκόνη και η ένταση των αγώνων, μπορούμε να προσεγγίσουμε με καθαρότερο μυαλό τα όσα έγιναν και να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα για την επόμενη μέρα. Ας τα πάμε με χρονολογική σειρά.

Πάμε και στον Μαρτίνς. Όπως είπα, το ότι καταφέραμε να διεκδικούμε το πρωτάθλημα πιστώνεται προσωπικά στον κόουτς. Σε μία χρονιά εξυγίανσης, όπου ο ΠΑΟΚ περνά με… ευκολία από κάθε έδρα, όπου ο Ολυμπιακός έχοντας καινούργιο προπονητή και καινούργιους παίχτες, όπου η ατυχία μας έχει χτυπήσει περισσότερο από ποτέ, σε μία τέτοια χρονιά, είναι επιτυχία που βλέπουμε καλή μπάλα και ότι χτίζεται κάτι καλό για το μέλλον. Απογοητευτήκαμε από τα τελευταία αποτελέσματα, αλλά κι αυτό πιστώνεται στις ελπίδες που μας δημιούργησε η καλή δουλειά του προπονητή. Οπότε, ας αφήσουμε στην άκρη την απογοήτευση και ας δούμε την επόμενη μέρα, η οποία δεν νοείται να είναι χωρίς τον Μαρτίνς. Προχωρώντας στις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις το καλοκαίρι (δύο σέντερ μπακ και ένας επιθετικός, αν δεν βγει στο μεταξύ ο Σολδάνο), η ομάδα του χρόνου θα είναι πολύ ανώτερη, πιο δεμένη, πιο συμπαγής και πιο έμπειρη να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις όπως αυτές με την Ντινάμο, ας πούμε. Του χρόνου είναι η ευκαιρία μας.

Πάμε και στα λάθη του κόουτς, τα οποία πρώτος ο ίδιος παραδέχθηκε. Πώς τα παραδέχθηκε; Μα φυσικά με τις αλλαγές. Στα τρία από τα τέσσερα σημαντικά αυτά ματς, έκανε αλλαγή στο ημίχρονο. Στο ματς με τον ΠΑΟΚ, η παρουσία του Νάτχο αποδείχθηκε καταστροφική, αφού το κέντρο μας έμπαζε. Δίνω άλλοθι στον Μαρτίνς επειδή ο Καμαρά ήταν φανερά ανέτοιμος (όποιος είδε το ματς με τη Λαμία, το κατάλαβε). Πήγαμε, στην ουσία, με μία πολύ σημαντική απουσία. Ο Καμαρά μπήκε στο ημίχρονο, αλλά δεν βοήθησε καθόλου. Μετά Χριστόν προφήτης γίνομαι, αλλά είναι μία αλήθεια. Ίσως ο Μπουχαλάκης ήταν πιο ενδεδειγμένη επιλογή. Έγινε αυτό, πάει. Με την Ντινάμο στο Καραϊσκάκη, ο Μεριά έπαιξε δεξί μπακ, επειδή ο Ομάρ είναι τραυματίας και ο Τοροσίδης είχε παίξει και την Τούμπα τέσσερις μέρες πριν. Θα περίμενε κανείς ότι επιλέχθηκε ο Μεριά ώστε να προφυλαχθεί ο Τοροσίδης για την ΑΕΚ. Ε, με την ΑΕΚ έπαιξε πάλι ο Μεριά δεξί μπακ. Όπως, επίσης ο Τσιμίκας έπαιξε με την ΑΕΚ, δίνοντας πάλι την εντύπωση ότι κρατάει τον Κούτρη για το παιχνίδι του Κιέβου. Αμ δε. Ο Τσιμίκας έπαιξε τρία σερί ματς και, όπως φάνηκε, στο Κίεβο ήταν αλλού για αλλού. Ο Κούτρης ήταν κι αυτός πολύ κακός στην Τούμπα, αλλά αυτό μπορεί να ήταν και μία κακή παρένθεση. Άλλωστε, το πρόγραμμα ήταν τέτοιο που το ροτέισον ήταν επιβεβλημένο. Η ενδεκάδα με την ΑΕΚ δομήθηκε, θεωρώ, για να έχει την καλύτερη δυνατή ενδεκάδα στο Κίεβο. Έβαλε τον Μεριά δεξιά επειδή είδε ότι ο Ομάρ δύσκολα θα προλάβαινε για το Κίεβο. Εκεί κάπου τον δικαιολογώ τον Μαρτίνς. Έβαλε τον Ντίας επειδή προόριζε τον Λάζαρο βασικό για το Κίεβο. Έκατσε ο τραυματισμός, πάπαλα ο προγραμματισμός. Όμως εδώ έχω μία ένσταση. Ο Ντίας στο ματς με την Ντινάμο στο Καραϊσκάκη έδειξε εξουθενωμένος στο δεύτερο ημίχρονο. Ήταν ολοφάνερο ότι είναι δεν βρίσκεται στην επιθυμητή φυσική κατάσταση. Άρα, μπορούσε να παίξει ο Μασούρας με την ΑΕΚ για τις ανάγκες του ροτέισον. Δεν έγινε… Και αφού έκανε το λάθος να βάλει τον Ντίας αντί του Μασούρα στο ματς με την ΑΕΚ, επανέλαβε το ίδιο λάθος και στο Κίεβο. Ο Ντίας ήταν εκτός κλίματος και χωρίς αντοχές από την αρχή του αγώνα. Ο Τσιμίκας έδινε την εντύπωση ότι παραπατούσε ώρες-ώρες. Λανθασμένη διαχείριση του ροτέισον, λοιπόν, στα τρία από τα τέσσερα παιχνίδια. Επαναλαμβάνω, είναι κάτι που το κατάλαβε και ο ίδιος ο Μαρτίνς και έκανε αλλαγές στα ημίχρονα αυτών των αγώνων και μπράβο του. Αλλά το είχαμε ήδη πληρώσει, πλην του ματς με την ΑΕΚ. Ένα άλλο λάθος του Μαρτίνς στον χθεσινό αγώνα ήταν η εντολή για αλλαγή θέσης στους Ποντένσε και Ντίας, την ώρα που ο Ποντένσε μαζί με τον Τσιμίκα και τον Φορτούνη κυρίως είχαν βάλει στη μέση τον δεξιό μπακ της Ντινάμο και τον βαρούσαν αλύπητα. Από εκείνη την ώρα και μετά, χάσαμε τον έλεγχο. Δεν υπήρχε λόγος να αλλάξει κάτι στο πλάνο, αφού κυλούσε καλά. Τέλος, ο Μαρτίνς βιάστηκε να κάνει τις αλλαγές. Μέχρι το 60’ δεν πιέζαμε την Ντινάμο, αλλά κάπου εκεί αρχίσαμε να γινόμαστε πολύ απειλητικοί και δείχναμε ότι θα πιέζαμε όσο δεν πάει. Ο Φορτούνης ανέβηκε, ενώ ο Μπουχαλάκης ήταν ο καλύτερος παίχτης μέχρι εκείνη τη στιγμή μαζί με τον Χασάν, ο οποίος γύριζε πολύ ωραία πίσω για να παίρνει και να κατεβάζει όλες τις πρώτες μπαλιές δίνοντας την ευκαιρία να εκδηλώσουμε επιθέσεις. Βιάστηκε, έτσι, ο Μαρτίνς, θα μπορούσε να περιμένει άλλα 5-7 λεπτά να δει την έκβαση του αγώνα. Μάλιστα, μετά τις αλλαγές, ο ρυθμός μας έπεσε και κάναμε να συνέλθουμε περίπου δέκα λεπτά, πολύτιμα για το χρονικό σημείο. Νομίζω ότι περισσότερο ήθελε να αλλάξει το σύστημα σε 4-4-2, παρά να αλλάξει τους παίχτες. Όπως και να’ χει, δεν έπιασε και αυτό μετράει. Έχει κάνει, λοιπόν, και τα λάθη του ο Μαρτίνς. Είναι άπειρος και ίσως πιέστηκε παραπάνω από όσο έπρεπε και άντεχε για φέτος. Δεν πειράζει, όλοι κάνουν λάθη. Πάμε δυνατά για του χρόνου με τον Μαρτίνς στον πάγκο, να τα σαρώσουμε όλα.

ΥΓ: Έχω συγκεκριμένη άποψη για τον Σισέ και τους δύο επιθετικούς. Ο Σισέ δεν πρόκειται ποτέ να αποτελέσει αυτό που αποκαλούμε «αξιόπιστο σέντερ μπακ». Έχει όλα τα σωματικά προσόντα, αλλά του λείπει η ευστροφία και η αντιληπτική ικανότητα και αυτό δεν αναπληρώνεται. Ο Γκερέρο είναι ο επιθετικός που θα πιέσει, θα κάνει πολλά μικρά πράγματα στο γήπεδο, αλλά δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να στηριχτείς πάνω του ότι θα σε ξελασπώσει στο κρίσιμο σημείο. Αν το κάνεις, θα εκτεθείς. Ο Χασάν είναι παίχτης που μου αρέσει. Δεν του φαίνεται, αλλά πιέζει τους αντίπαλους αμυντικούς επαρκώς και τρέχει πολύ. Μου αρέσει ο τρόπος που υποδέχεται την μπάλα, δίνοντας τη δυνατότητα να κάνουμε κτήμα μας την μπάλα και ανοίγοντας χώρους σε συμπαίκτες του. Τα τελειώματά του είναι όλα σωστά. Όλα όμως. Σπάνια θα κάνει κακό τελείωμα, που δικαιολογείται δηλαδή κι αυτό αν συμβεί μία στις τόσες. Είναι, όμως,  και λίγο άτυχος. Χθες, ο Μπόικο έκανε μία απίστευτη επέμβαση στην πολύ καλή προβολή του Χασάν, σε ένα χρονικό σημείο που, αν έμπαινε γκολ, κανείς δεν ξέρει τι θα γινόταν μετά. Το αν κάνει ο Χασάν για έναν Ολυμπιακό που στοχεύει στους «8» του Europa league δεν το έχω ψυχολογήσει ακόμα καλά, αλλά θαρρώ πως ναι.

ΥΓ2: Καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς. Όταν αδυνατούμε να προκριθούμε έστω και στους «8» οποιασδήποτε ευρωπαϊκής διοργάνωσης, τα τελευταία 20 χρόνια, τότε καλύτερα να αφήσουμε στην άκρη τις μεγαλοστομίες περί τελικών. Καλό είναι να μπαίνει ο πήχης ψηλά, αλλά αυτό πρέπει να εφαρμόζεται στην πράξη με τις αντίστοιχες αγορές παιχτών, με έναν καλό προπονητή κτλ., και όχι στα λόγια. Στην πράξη, γίνεται πολύ καλή δουλειά, αλλά είναι στα σπάργανα ακόμα. Τώρα χτίζεται ένα καλό σύνολο με έναν καλό προπονητή. Δεν γίνονται θαύματα από τη μία μέρα στην άλλη. Την Ευρώπη, πρακτικά, πρέπει να τη βλέπουμε βήμα-βήμα όσον αφορά το επικοινωνιακό σκέλος, διότι, πάλι, επιφορτίζεται η ομάδα με ένα βάρος που κακώς κουβαλά. Για παράδειγμα, φέτος η ευρωπαϊκή πορεία κρίνεται πετυχημένη κατ’ εμέ, δεδομένου ότι αποκλείσαμε την 7^η ομάδα του καλύτερου πρωταθλήματος του κόσμου στα προκριματικά, και περάσαμε από όμιλο με ισπανική και ιταλική ομάδα, αποκλείοντας με ηχηρό τρόπο την τεράστια Μίλαν. Και αποκλειστήκαμε από την Ντινάμο Κιέβου, η οποία την τελευταία δεκαετία έχει παρουσία σε έναν ημιτελικό και σε δύο προημιτελικούς Europa league. Αν μας τα έλεγε κανείς αυτά τον περασμένο Ιούνιο, θα γελούσαμε. Το καταφέραμε όμως. Το να θέτουμε ως στόχο την παρουσία μας σε ευρωπαϊκό τελικό για φέτος είναι ακατόρθωτο και κάνει έναν φυσιολογικό αποκλεισμό να φαίνεται αποτυχία. Για να μην παρεξηγηθώ, όταν αναφέρομαι σε φυσιολογικό αποκλεισμό δεν εννοώ ότι η Ντινάμο είναι σώνει και ντε καλύτερη ομάδα, αλλά, όπως και να ‘χει, δεν είναι ποδοσφαιρικός παραλογισμός ή αποτυχία ολκής ο αποκλεισμός από μία έμπειρη και ιστορική ομάδα όπως η Ντινάμο Κιέβου.