Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι το θέμα δεν αφορά τον Ολυμπιακό, οπότε διαβάζετε με δική σας ευθύνη από ‘δω και πέρα. Για πρώτη και για τελευταία φορά θα γράψω δύο πραγματάκια προσωπικά. Και δε θα το κάνω προς «ιδίον όφελος», που λέμε. Το κάνω μόνο και μόνο για να ευχαριστήσω κάποια πρόσωπα που με «σημάδεψαν» όσον αφορά τον Ολυμπιακό. Όλοι έχουμε τέτοιους ανθρώπους είτε πατεράδες είτε αδέρφια είτε θείους είτε φίλους είτε ο,τιδήποτε.

Ολυμπιακός ήμουν από τότε που έχω αναμνήσεις. Δεν υπήρχε μέρα που να θυμάμαι τον εαυτό μου και να μην υποστηρίζω το Θρύλο. Υπεύθυνος γι’ αυτό δεν ήμουν εγώ και ως εκ τούτου δε δικαιούμαι κανένα έπαινο. Τι συναισθήματα και ποια λογική να έχει, άλλωστε, ένα μωρό παιδί για να αποφασίσει και τι ομάδα θα είναι; Υπεύθυνος είναι ο Γιάννης. Ο πρώτος μου ξάδερφος που με έκανε Ολυμπιακό. Μάλιστα, σε ηλικία 6 ετών, μου γνώρισε και τον Γιουσκόβιακ. Όχι τον πραγματικό. Απλώς, ο φίλος του Γιάννη από το σχολείο, ο Γιαννακός, έμοιαζε καταπληκτικά στον Γιουσκόβιακ και μου τον σύστηνε έτσι. Κι εγώ έτρεχα περήφανος στη μάνα μου να της πω με στόμφο ότι γνώρισα τον Γιουθκόβιακ! Κι εκείνη με κοιτούσε γεμάτη απορία γι’ αυτόν τον άγνωστο ήρωα μου.

Ο Γιάννης είναι μεγαλύτερος από ‘μένα, φυσικά. Η περίπτωσή του ανίατη. Η αγάπη του για τον Ολυμπιακό είναι μεγαλύτερη από όλους μας. Παροιμιώδης. Τόσο μεγάλη που δεν έχει πει ποτέ κακή κουβέντα για παίχτη, προπονητή, πρόεδρο, οπαδό ή ο,τιδήποτε άλλο που έχει σχέση με τον Ολυμπιακό. Ούτε για γυναίκα ποδοσφαιριστή μας, που λέει ο λόγος. Έτσι, ο Λέμενς ήταν καλός τέρμας και ο Αφελάι δεν έδειξε ποτέ τι αξίζει. Κι αν καμιά φορά πει κάτι κακό ασυναίσθητα, το ίδιο ασυναίσθητα σκύβει το κεφάλι γεμάτος ενοχές. Ίσως να μην το συνειδητοποίησε αυτό που λέω, αλλά είναι αλήθεια. Ο Γιάννης είναι παράδειγμα για όλους μας. Και το ότι βλέπει τον Ολυμπιακό είναι προϊόν αγάπης. Δεν είναι προϊόν μίσους, αντιπαναθηναϊκισμού ή κάτι τέτοιο. Από καθαρή αγάπη για τον Ολυμπιακό. Γι’ αυτό και είναι πιστός. Αυτή είναι και η διαφορά του οπαδού του Ολυμπιακού με έναν οπαδό άλλης ομάδας. Και ο Γιάννης είναι η προσωποποίηση του Ολυμπιακού οπαδού.

Ο Βασίλης σχολιάζει και στο site. Συγχωριανός, αλλά όχι συγγενής. Πολύ καλός φίλος, όμως. Ο Βασίλης είναι διαφορετική περίπτωση από τον Γιάννη. Είναι τέρμα τα γκάζια που λέμε. Θα φωνάξει, θα βρίσει, θα σπάσει, θα καταραστεί. Θα κλάψει από χαρά, θα ξαναδεί το ματς εφτά φορές, θα με πάρει τηλέφωνο να αναλύσουμε την πούτσα που έφαγε ο βάζελος από την Εστορίλ. Και όσο μπορεί, θα πάει γήπεδο. Σε αντίθεση με τον Γιάννη, ο Βασίλης θα βρίσει τον Μήτρογλου στην πρώτη στραβοκλωτσιά, αλλά θα τον αγαπήσει στο γκολ. Και για να προλογίσω και τον Στέλιο, χαίρομαι να ακούω ιστορίες Ολυμπιακής τρέλας (που λέει και το βιβλίο του Μαυρωνά) μέσα από τις συζητήσεις του Βασίλη, του Στέλιου και του Γιάννη. Ο Βασίλης δεν στέκεται μόνο στην ομιλία, περνάει και στην πράξη. Έτσι, σε κάθε μονό στο μπάσκετ σουτάρει fade away όπως ο Τάρλατς, αποφεύγει στον αέρα το αόρατο χέρι του Βράνκοβιτς, δείχνοντάς μου πώς το έκανε ο Μπέρι και σε κάνα καλό τρίποντο θυμάται τον 56^ο πόντο του Ολυμπιακού στον ημιτελικό της Σαραγόσα, με αντίπαλο τον βάζελο, διά χειρός Τόμιτς. Επίσης, θα γυαλίσουν τα μάτια του, όταν ακούσει για 109^η φορά από τον Στέλιο το ακριβές χρονικό μιας φάσης που έγινε στον αγώνα Ηράκλειο-Ολυμπιακός. Και όταν λέω ακριβές χρονικό εννοώ κάτι τέτοιο: «θυμάσαι, Βασίλη, στο ματς με το Ηράκλειο, που στο δεύτερο ημίχρονο, στο 35’, ο Τόμιτς έχασε την πρώτη βολή επειδή οι Κρητικοί κουνούσαν τη μπασκέτα;». «Πώς δε θυμάμαι; Κατακόκκινος είχε γίνει ο Μίλαν από το κακό του και ο ‘’ξανθός’’ είχε μπουκάρει μέσα σχεδόν. Αξέχαστα πράγματα!». Και είναι πολλές αυτές οι ιστορίες που έχουν ειπωθεί…

Η πάσα έγινε ήδη, οπότε πάμε και στον Στέλιο. Ξάδερφος κι ο Στέλιος, όπως ο Γιάννης. Αριθμομνήμων και λάτρης της ιστορίας. Συγκρατημένος όταν μιλάμε σοβαρά, ακόμα και όταν υπάρχει αντίλογος, αρκεί να είναι σοβαρός και ο αντίλογος… Αλλιώς θα πάρει ανάποδες και θα πεταχτούν οι φλέβες από το λαιμό. Θα τον χαρακτήριζα πιο λογικό από όλους. Είναι αυτός στον οποίο θα καταφύγουμε όλοι για να μάθουμε τις διασταυρώσεις στην επόμενη φάση της ευρωλίγκας, αυτός που θα μας εξηγήσει λεπτομερέστατα την κλήρωση του champions league για τη σεζόν 2016-17 και αυτός που θα μας πει πόσες πιθανότητες έχουμε να μπούμε στο δεύτερο ή στο τρίτο γκρουπ δυναμικότητας μετά από τρία χρόνια. Μιλάει πάντα με επιχειρήματα και παλεύει καθημερινά απέναντι σε μία παρέα αλλόθρησκων σε μία από τις πιο αντιολυμπιακές πόλεις της Ελλάδας, όντας ο μόνος γαύρος της παρέας. Είπαμε επιχειρήματα, αλλά αν το πράμα στραβώσει, τον ξέρει τον δρόμο… Τέλος, έχει πάντα τη σωστή διαίσθηση. Πιάνει τον σφυγμό του Ολυμπιακού, με αποτέλεσμα να είναι σχεδόν πάντα μέσα στις προβλέψεις του.

Εν κατακλείδι, σας ευχαριστώ, μάγκες μου, που με κάνετε Ολυμπιακό και μου δώσατε όλα τα εφόδια για να είμαι σωστός Ολυμπιακός. Δεν ξέρω αν είμαι σωστός Ολυμπιακός (δεν ξέρω καν αν είναι δόκιμος ο όρος «σωστός Ολυμπιακός»), ξέρω όμως ότι εσείς προσπαθήσατε να γίνω σωστός Ολυμπιακός. Γιάννη, Βασίλη, Στέλιο, σας ευχαριστώ.