Ο Βασιλομπίλαρος Σπανούλης ανακοίνωσε την απόφασή του να σταματήσει από την εθνική ομάδα, μετά τον αγώνα με τη Λετονία. Ως παίχτης υπηρέτησε την εθνική από τα μικρότερα κλιμάκια, μέχρι και την εθνική ανδρών. Κατέκτησε πολλές κούπες, όντας απόλυτος πρωταγωνιστής. Εκπροσώπησε την Ελλάδα σε όσες διεθνείς διοργανώσεις μπορούσε. Ηγήθηκε όλων των Ελλήνων καλαθοσφαιριστών. Μπήκε μπροστά ως παγοθραυστικό και άλλες φορές λειτούργησε ως αερόσακος αυτής της ομάδας. Ήταν ο αρχηγός της εντός των τεσσάρων γραμμών. 

Με την εθνική ανδρών κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 2005. Τότε δεν ήταν ούτε σταρ ούτε πρωταγωνιστής. Ήταν ένας «νέος» και σε αντιμετώπιση και σε αριθμούς. Το μπαμ έγινε το 2006, όταν και ηγήθηκε της εθνικής. Στη μεγαλύτερη νίκη της ιστορίας μας, αυτή απέναντι στις Η.Π.Α, ήταν ο καλύτερος του αγώνα. Το ασημένιο μετάλλιο ήταν το επιστέγασμα αυτής της προσπάθειας. Αλλά η μεγάλη του επιτυχία, κατ’ εμέ, ήταν το 2009. Με τον Διαμαντίδη να απέχει από την εθνική, με τον Παπαλουκά να παραγκωνίζεται από τον Καζλάουσκας επειδή ήθελε να ξεκινήσει αργότερα προετοιμασία, σε μία άκρως μεταβατική χρονιά, ο Σπανούλης οδήγησε την εθνική στο χάλκινο μετάλλιο στο ευρωμπάσκετ. Από ‘κει κι ύστερα, ξεκίνησε μία οδύσσεια για την εθνική.

Η Ε.Ο.Κ, στα καλύτερα μπασκετικά χρόνια του Σπανούλη, αποφάσισε να πορευθεί με προπονητές όπως ο Ζούρος, ο εθνικός σταρ και ο Κατσικάρης. Αντί να θωρακίσει την ομάδα με έναν καλό προπονητή (είχε στα χέρια της τον Καζλάουσκας, αλλά τον αντιμετώπισε ως υπνάουσκας...), άφησε έρμαιο την εθνική απέναντι σε ομάδες όπως η Νιγηρία, τα Σκόπια, η Φινλανδία κ.α. Συν αυτώ, οι τακτικές της Ε.Ο.Κ οδήγησαν πολλούς παίχτες στην έξοδο από την εθνική ομάδα. Ο Κουφός, ο Σχορτσιανίτης κ.α. απείχαν από πολλές διοργανώσεις, με αποτέλεσμα να παίζουμε ελλιπείς. Θεωρώ, λοιπόν, ότι η Ε.Ο.Κ η ίδια δεν σεβάστηκε τον Σπανούλη και τους υπόλοιπους παίχτες, τους εξέθεσε και έφτασε τα 6 χρόνια, αισίως, μακριά από την επιτυχία. Και μιλάμε για μία ομάδα που διαχρονικά μας χαρίζει επιτυχίες. Όταν, μετά από χρόνια, θα αναπολούμε τον Σπανούλη και θα χαζεύουμε τα επιτεύγματά του, θα συνειδητοποιήσουμε πόσο πιο πλούσια θα ήταν, αν υπήρχαν κι άλλα μετάλλια σε επίπεδο εθνικής ομάδας, κάτι που η Ε.Ο.Κ δε φρόντισε να διασφαλίσει με τις επιλογές της.

Ο σεβασμός όλης της Ευρώπης προς τον Σπανούλη είναι πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα της τελευταίας εικοσαετίας. Δεκάδες καταξιωμένοι παίχτες δήλωσαν πως ο Σπανούλης είναι είδωλό τους. Δεκάδες καταξιωμένοι προπονητές τον θεοποίησαν και ευθαρσώς παραδέχθηκαν ότι ο Σπανούλης τους έχει «καταστρέψει». Μιλάμε για κατεβατούς ύμνους, έτσι; Κανείς μα κανείς άλλος Έλληνας μπασκετμπολίστας δε γνώρισε τέτοια αποθέωση, από φίλαθλο κόσμο και συναθλητές του. Και αθλητές της τάξης του Γκασόλ και του Πάρκερ, όχι κανενός τυχαίου. 

Με τον Σπανούλη, θεωρώ πως, έκλεισε ένας κύκλος στην εθνική ομάδα. Είχαν προηγηθεί οι αποχωρήσεις του Παπαλουκά (άδοξα) το 2008 και του Διαμαντίδη το 2010 (επίσης άδοξα). Μία τριάδα που μπορεί να χαρακτηριστεί και ως dream team όσο συνυπήρχε με τα γαλανόλευκα. Ο πήχυς ήταν ψηλότερα από ποτέ. Ο Σπανούλης αποχαιρετά τελευταίος την εθνική ομάδα άδοξα κι αυτός. Πολλά καλοκαίρια στερήθηκε την οικογένειά του και την υγεία του για να μπορεί ο κάθε Μήτσος κι ο Κίτσος να τον βρίζουν, μπροστά στην τηλεόρασή τους, πίνοντας μπύρες και κλάνοντας. Εκπροσώπησε άξια την Ελλάδα και τον ευχαριστώ βαθύτατα. Είναι ύψιστη τιμή για έναν αθλητή να εκπροσωπεί τη χώρα του, όποιος το έζησε μπορεί να το καταλάβει μόνο. 

Υ.Γ Η κριτική στην Ε.Ο.Κ και τον Βαζελακόπουλο δεν είναι αυτοσκοπός. Το ότι κατακρίνεται για τις επιλογές του από εμένα δεν έχει να κάνει με κανένα οπαδικό συναίσθημα. Γνωρίζω πως είναι δύσκολο να τον αντιμετωπίσω αντικειμενικά, αλλά η κριτική μου στέκεται μόνο σε όσα έπραξε απέναντι στην εθνική. Και δεν είναι λίγα. Θέλει κόπο και «ταλέντο» να προσλάβεις ομοσπονδιακούς προπονητές τον Ζούρο (κατάφερε να χάσουμε από τη Νιγηρία και να αποκλειστούμε στο προολυμπιακό τουρνουά, τον Τρινκιέρι που μας οδήγησε σε ευρωμπάσκετ με τρία γκαρντ, τρία «τριάρια» και τρία «τεσσάρια», και τον Κατσικάρη που έχει να επιδείξει μόνο μία πρόκριση στην επόμενη φάση της ευρωλίγκας με την Μπιλμπάο. Δε γίνονται αυτά. Και μία Ε.Ο.Κ που σκανδαλωδώς αποφάσισε να δώσει 800.000 ευρώ στη FIBA για να συμμετέχουμε στο μουντομπάσκετ, την ώρα που μοίραζε χαράτσια σε σωματεία. Την ώρα που, όπως καταγγέλει ο Ηλίας Καφφές, οι διαιτητές είναι απλήρωτοι για χρόνια. Την ώρα που η Γερμανία δεν μπαίνει καν σε διαδικασία να συζητήσει για το αν θα δώσει τα ίδια λεφτά στη FIBA για να παίξει ακόμα μία φορά ο Νοβίτσκι. Παλινωδίες της Ε.Ο.Κ που έχουν οδηγήσει το ελληνικό μπάσκετ πολλά χρόνια πίσω. Τα πεισματάκια και οι μεθοδεύσεις του Βασιλακόπουλου κατήντησαν την εθνική ομάδα μαγαζάκι. Αντιμετωπίζει την εθνική ομάδα ως τσιφλκίκι του, αγνοώντας ότι είναι η ομάδα όλων των φιλάθλων, ακόμα και των Ολυμπιακών. Η απομάκρυνσή σου, κε Βασιλακόπουλε, δε θα είναι υποχώρηση απέναντι στον Ολυμπιακό. Η απομάκρυνσή σου είναι μονόδρομος για το καλό του ελληνικού μπάσκετ. Το έχετε ρίξει στα τάρταρα, παίζοντας παιχνίδια προσωπικής μισσαλοδοξίας. Ως εδώ.