Την Πέμπτη παίζουμε με την Άντρελε το φετινό μας μέλλον στην Ευρώπη. Ο αγώνας κρύβει ιδιαιτερότητες. Καλούμαστε, κατ’ αρχάς, να ανατρέψουμε το εις βάρος μας 1-0 από το πρώτο παιχνίδι. Δυο φορές, όλες κι όλες, κατάφερε ο Ολυμπιακός να ανατρέψει το σκορ στον επαναληπτικό, στα ευρωπαϊκά του παιχνίδια. Καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολο είναι το εγχείρημα εξ ορισμού. Αυτό συνεπάγεται πολλά πράγματα στην οπαδική συμπεριφορά και στο αγωνιστικό εγχείρημα.

Από τα τελευταία ρεπορτάζ προκύπτει ότι ο Σίλβα δεν σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τους Τσόρι-Καμπιάσο-Πουλίδο, όντας σε αντίθεση με την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, η οποία απαιτεί τουλάχιστον το αργεντίνικο δίδυμο, θεωρώντας ότι θα δώσει το κάτι παραπάνω στον ηθικοπνευματικό τομέα κυρίως. Υπεύθυνος για την ενδεκάδα είναι ο προπονητής, όμως. Γι’ αυτό και κρίνεται βάσει των αποτελεσμάτων. Ακούσατε καμιά φορά να απολύεται ο κόσμος επειδή έκανε λάθος αλλαγή; Ο προπονητής έχει τη δικαιοδοσία, αυτός κρίνεται. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Σίλβα. Αυτός αποφασίζει κι εμείς σχολιάζουμε στον ελεύθερό μας χρόνο.

Πηγαίνοντας, λοιπόν, ο Σίλβα απέναντι στο κοινό αίσθημα που υφίσταται, παίρνει ένα ρίσκο. Να «χάσει» τον κόσμο κατά τη διάρκεια του αγώνα. Καλώς ή κακώς, το ματς είναι ειδικών συνθηκών, κάτι που σημαίνει ότι μπορεί και να στραβώσει ή να τείνει να στραβώσει προϊόντος του αγώνα. Εκεί θα χρειαστεί η βοήθεια και η στήριξη του κόσμου. Δυστυχώς, η μη ικανοποίηση των επιθυμιών του κόσμου θα λειτουργήσει αρνητικά στην κερκίδα και στην ομάδα. Θα υπάρχει αρνητική προδιάθεση στο διάβασμα της ενδεκάδας κιόλας, αν δε δει ο κόσμος Τσόρι-Καμπιάσο. Παρένθεση, εδώ, για να μην παρεξηγηθώ. Δεν το επικροτώ, ούτε το επιδιώκω. Απλώς, καταγράφω αυτό που πιστεύω ότι συμβαίνει στο μυαλό του μέσου Ολυμπιακού οπαδού. Η πίεση, σε μία τέτοια περίπτωση, θα βγει σε νεύρο και άγχος. Σε μουρμούρα, γκρίνια και ενδεχομένως γιούχα.

Θα μου πείτε, και τι να γίνει, ρε μάγκα μου; Να κάνει ο Σίλβα ό,τι θέλει ο άμπαλος κοσμάκης για να είναι ικανοποιημένος ο κώλος του; Όχι, βέβαια. Κι εγώ, αν ήμουν προπονητής, θα έκανε αυτό που θα θεωρούσα λογικό. Αλλά η σκληρή αλήθεια είναι ότι τη δεδομένη χρονική στιγμή, που η ομάδα έχει ανάγκη τον κόσμο της, δεν είναι και η πιο έξυπνη επιλογή να πάει «κόντρα στο ρεύμα» ο προπονητής. Διότι, χάνει ένα επιπλέον όπλο. Ξαναλέω ότι την Πέμπτη, για να προκριθούμε, χρειάζομαστε μία σειρά παραγόντων. Αγωνιστική ετοιμότητα, αποτελεσματικότητα, σύνεση, θάρρος, τύχη, διαιτησία σωστή και τον κόσμο. Βοήθεια από τον πάγκο, τα πάντα. Γιατί, λοιπόν, ο Σίλβα να αγνοήσει τον παράγοντα κόσμου, πηγαίνοντας «κόντρα»; Η απάντηση είναι επειδή ξέρει καλύτερα από τον καθένα μας. Γι’ αυτό είναι προπονητής, γι’ αυτό πληρώνεται. Και κρίνεται. Μόνο που εμείς κρίνουμε εκ των υστέρων.

Κι επειδή οι ισορροπίες σε τέτοια ζητήματα είναι πολύ λεπτές, ο κόσμος οφείλει να βοηθήσει όσο και όπως μπορεί τους παίχτες ΟΠΟΙΑ κι αν είναι η ενδεκάδα. Σ’ αυτό το ματς, δεν παίζουν οι παίχτες, παίζει η ερυθρόλευκη. Είναι κρίμα να πέσει ο οπαδός στην παγίδα του ποιος θα παίξει και ανάλογα να ρυθμιστούν τα συναισθήματά του πριν τον αγώνα. Εμείς, από την πλευρά μας, πάμε για μάχη. Και ό,τι βγει.

Στο αγωνιστικό σκέλος, υπάρχουν κάποια πράγματα που με κάνουν αισιόδοξο. Βασικά, με κάνουν να μην απαισιοδοξώ. Υπάρχει γενικότερα μία αναπόφευκτη σύγκριση του αγώνα της Πέμπτης με πρόσφατες αποτυχίες στην Ευρώπη. Δείχνει έναν ενδόμυχο φόβο ότι κάτι θα στραβώσει πάλι, κάτι θα γίνει και θα αποτύχουμε πάλι. Ωστόσο, οφείλω να πω ότι το αυριανό ματς δεν έχει καμία σχέση με κάποιο άλλο παιχνίδι του παρελθόντος. Η Άντερλεχτ δεν έχει ούτε την ποιότητα της Μέταλιστ, ούτε της Μαντσεστερ Γ. Το αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα μας αφήνει το δικαίωμα ελπίδας. Δεν είναι ούτε το 0-2 από την Ντνιεπρ, ούτε το 0-3 από τη Λεβάντε. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΤΟ ΜΑΤΣ. Χωρίς τρέλα και άκρατο ενθουσιαμό. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και αλαζονεία. Με σύνεση και θάρρος. Ξέρει ο Σίλβα...