Όπως κάθε σεζόν, έτσι και φέτος, θα αναλυθεί η χρονιά που πέρασε στο ποδοσφαιρικό τμήμα του Ολυμπιακού. Θα γίνει σε πολλές ξεχωριστές ενότητες, ώστε να γίνει πιο ευανάγνωστη. Το κείμενο είναι προϊόν υποκειμενικότητας, οπότε σηκώνει πολλές ενστάσεις...
 

Η κατάκτηση του 43^ου πρωταθλήματος επετεύχθη με συνοπτικές διαδικασίες. Ο πρωταθλητής ήταν ήδη γνωστός από την 6^η αγωνιστική κιόλας, όταν ο Θρύλος πέρασε σαν σίφουνας από την Τούμπα. Ποτέ δεν απειλήθηκε από κάποια ομάδα ως προς τον τίτλο, άρα δεν έχει νόημα να μιλήσουμε καν για ανταγωνισμό. Με τον πρώτο και κύριο στόχο της χρονιάς να έχει κατακτηθεί από τον Οκτώβριο, ο προπονητής της ομάδας μας είχε θέσει άλλους επιμέρους στόχους, θέλοντας να διατηρήσει υψηλά κίνητρα στους παίχτες. Ποια ήταν αυτά; Το σπάσιμο των ρεκόρ. Αρχικά, οι περισσότερες συνεχόμενες νίκες στο ξεκίνημα ενός πρωταθλήματος. Κατά δεύτερο λόγο, οι περισσότερες συνεχόμενες νίκες γενικά σε ένα πρωτάθλημα. Και τα δύο επετεύχθησαν. Μετά το αήττητο. Κάτι που δεν μπορέσαμε να πετύχουμε, εξαιτίας των σφαλτσοσφυριγμάτων του Καλογερόπουλου στον αγώνα με την Α.Ε.Κ. Επίσης, καταρρίφθηκε το ρεκόρ των περισσότερων εκτός έδρας νικών, αλλά και των περισσότερων βαθμών σε πρωτάθλημα 34 αγωνιστικών. Συνολικά, όλα τα ρεκόρ είναι μαζεμένα εδώ: http://www.redsagainsthemachine.gr/articles/160525/olympiakos-2015-2016-...

Είδαμε πράγματα φέτος που μας ικανοποίησαν. Πρώτον, είχαμε δύο νίκες επί του Π.Α.Ο.Κ, μία επί της Α.Ε.Κ και μία επί του Παναθηναϊκού. Θα είχαμε και δεύτερη επί του Παναθηναϊκού, αν μας άφηναν οι ούγκανοι. Είδαμε, επίσης, θεαματικό ποδοσφαίρο σε πολλά παιχνίδια. Είδαμε μία ομάδα με αρχή, μέση και τέλος. Ήξερε τι ήθελε στο χορτάρι, είχε την απαραίτητη συνοχή και ψυχραιμία, όταν οι αγώνες έδειχναν να στραβώνουν. Όπως με τον Λεβαδειακό στο Ο.Α.Κ.Α ή με τον Πανθρακικό στην Κομοτηνή ή και με τον Πλατανιά, όπου θα μπορούσαμε να χάσουμε. Είδαμε να παίζουμε μπάλα Γενάρη μήνα, κάτι που συμβαίνει σπάνια στον Ολυμπιακό. Είδαμε να «αδειάζουμε» σε κάποια σημεία, αλλά αυτό είναι απολύτως υγιές και φυσιολογικό, κάτι άλλωστε που συμβαίνει σε όλες τις μεγάλες ομάδες του κόσμου. Είναι υγιές για μία καλή ομάδα να έχει και τις κακές τις περιόδους.

Συμπέρασμα: άκρως επιτυχημένη χρονιά κι ας μην ήρθε το ρεκόρ του αήττητου. Ο Ολυμπιακός ήταν φόβος και τρόμος για μεγάλο χρονικό διάστημα, κάτι που παραδεχόντουσαν όλοι. Το ρεκόρ 32-1-1 σε νίκες-ισοπαλίες-ήττες είναι τρομερό.
 

Σβηστά πήγαμε μέχρι τη φάση των «4». Εκεί συναντήσαμε τον Π.Α.Ο.Κ. Ένα ματς που έδειχνε να στραβώνει στην αρχή, καταφέραμε να το γυρίσουμε με τσαμπουκά και αποφασιστικότητα, κόντρα σε μία διαιτησία εχθρική, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Οι παοκτσήδες δεν ανέχονται να χάνουν από τον Ολυμπιακό στην Τούμπα, οπότε βρήκαν την ευκαιρία να μπουκάρουν μετά από μία διαιτητική απόφαση που σηκώνει κουβεντα. Αν θέλουμε να την δούμε καθαρά διαιτητικά ήταν λάθος. Υπό την έννοια ότι ο Παππάς δεν είδε ούτε την ανατροπή του Μακ, ούτε το χέρι που προηγήθηκε της ανατροπής. Αν έβλεπε την ανατροπή, θα έδινε πέναλτι. Αν έβλεπε το χέρι, θα έδινε φάουλ. Αντιθέτως, άφησε το παιχνίδι να συνεχιστεί, δίνοντας τροφή για σχόλια. Η ουσία είναι ότι πρόκειται για έναν ανίκανο διαιτητή, ο οποίος δεν είχε καμία πρόθεση να τιμωρήσει κάποια από τις δύο ομάδες. Αν είχε, θα έδινε ή πέναλτι ή φάουλ. Είχε πάτημα και για τα δύο. Δεν έδωσε τίποτα, όμως, άρα παραπέμπεται για ανικανότητα. Τώρα, το ότι στήθηκε ξανά ολόκληρη ζούγκλα είναι κάτι που θα πρέπει να προβληματίσει τις αρχές. Αυτό που μένει είναι η γελοία απόφαση Κοντονή να παρέμβει στο αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου και να διακόψει το κύπελλο, τιμωρώντας πρωτίστως το θύμα των επεισοδίων, δηλαδή τον Ολυμπιακό. Τα όσα ακολούθησαν των επεισοδίων της Τούμπας, είναι αντίκειμενα σεναρίου για ταινία. Η παρεμβατικότητα του Κοντονή είναι πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα. Συμπεριφορές που απέφευγε μέχρι και ο χουντικός Ασλανίδης. Το μόνο που απομένει να δούμε από τον Κοντονή είναι να διακόψει αγώνα του Ολυμπιακού, ώστε να κάνει παρατηρήσεις στον Μιλιβόγεβιτς να παίζει πιο ήρεμα, ως άλλος Παττακός. Τραγελαφικές στιγμές ζήσαμε. Ο Π.Α.Ο.Κ φυγομάχησε και δεν κατέβηκε στο «Καραϊσκάκη» για τον επαναληπτικό ημιτελικό, η Α.Ε.Κ ταυτίστηκε απόλυτα με τον Κοντονή, σε μία πλήρη σύμπλευση που γέννησε υπόνοιες και υποψίες. Η φρασεολογία των ανακοινώσεων, αλλά και η χρονική ταύτιση αυτών, ήταν ενδεικτικά γεγονότα του ότι η πολιτεία έπαιξε το βρόμικο ρόλο του «μπάτσου» υπέρ των δυνάμεων της «εξυγίανσης» και κατά του Ολυμπιακού. Αφού, λοιπόν, τα νεύρα των οπαδών, αλλά κυρίως των παιχτών του Ολυμπιακού, δοκιμάστηκαν στα άκρα, έφθασε η ώρα του τελικού.

Δυστυχώς, τα όσα προηγήθηκαν μέσα στο μήνα διακοπής, φάνηκε να επηρεάζουν όλη την ομάδα. Ο Σίλβα παρουσίασε ένα σύνολο αγνώριστο. Διότι, όπως αποδίδουμε τα εύσημα στον προπονητή όταν βλέπουμε τους παίχτες να παίζουν με το μαχαίρι στα δόντια, έτσι χρεώνουμε στον Σίλβα το ότι οι παίχτες μπήκαν ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΟΙ. Σύμφωνοι, τα ελαφρυντικά είναι πολλά. Καμία ομάδα στον κόσμο δεν θα είχε ρυθμό, μετά από ένα μήνα απουσίας από τις επίσημες υποχρεώσεις. Κανείς προπονητής δεν θα μπορούσε να καταστρώσει πλάνα προπόνησης, όταν δεν ξέρει καν την ημερομηνία διεξαγωγής ενός αγώνα. Και κανένας παίχτης δεν θα έμενε ανεπηρέαστος, όταν βλέπει να ακυρώνονται οι διακοπές τους (μπορεί να αμείβονται παχυλά, αλλά δεν παύουν να είναι άνθρωποι), όταν βλέπει να μειώνεται ο χρόνος ξεκούρασης δραματικά (κάποιοι έχουν euro μπροστά τους, ενώ μην ξεχνάμε ότι φέτος παίζουμε δύο προκριματικούς γύρους) και πολύ περισσότερο, όταν διαπιστώνει ότι όλα αυτά γίνονται εξωθεσμικά και επιπόλαια, από έναν ανίδεο περί ποδοσφαίρου υπουργό. Όλα αυτά, λοιπόν, επηρέασαν ξεκάθαρα την ομάδα. Και μην πει κανείς ότι και η Α.Ε.Κ επηρεάστηκε εξίσου. Δεκτόν, ότι όντως επηρεάστηκε σε ένα βαθμό. Ωστόσο, είχε αγωνιστικές υποχρεώσεις, όπου καιγόταν για βαθμούς. Είχε τους δύο ημιτελικούς κυπέλλου και το ντέρμπι με τον Π.Α.Ο.Κ. Και μετά τον τελικό οι υποχρεώσεις της συνεχίζονται. Οπότε, μόνο η ημερομηνία διεξαγωγής του τελικού την ένοιαζε, ουσιαστικά.

Πέραν όλων όσων προαναφέραμε, υπάρχει και το ατομικό μερίδιο ευθύνης. Τα λάθη του Σίλβα θα γραφτούν παρακάτω. Από τους παίχτες ουδείς διακρίθηκε αισθητά. Η Α.Ε.Κ το ήθελε περισσότερο και το πήρε. Όχι ότι ήταν καλύτερη (ένα μάτσο χάλια ήταν κι αυτή), απλώς το ταμπούρι που έπαιξε ήταν αποδοτικό. Και πώς αλλιώς να παίξεις, αλήθεια, όταν υπάρχει χαώδης διαφορά ποιότητας; Φουλ άμυνα, 2 αντεπιθέσεις σε όλο τον αγώνα και αλλαγές αμυντικούς για να κρατήσεις το σκορ. Ο καθένας με τα όπλα του και τις δυνατότητές του. Έτσι πάνε αυτά. Η Α.Ε.Κ καλά έκανε κι έπαιξε όπως γούσταρε. Εμείς δεν είχαμε ούτε ψυχή, ούτε όρεξη. Όταν κρίνεται ένας τίτλος, περιμένεις να δεις πάθος, τουλάχιστον. Η έλλειψη αυτού δεν συγχωρείται. Θα μπορούσαμε, έστω κι έτσι, να πάρουμε το κύπελλο, αν ήμασταν λίγο πιο τυχεροί.

Αυτό που μένει είναι η απώλεια ενός τίτλου από την τροπαιοθήκη του μεγαλύτερου ελληνικού συλλόγου, εξαιτίας και ενός φασίστα Κοντονή, μεταξύ άλλων. Μένει, επίσης, το μάθημα ότι σε κάθε αγώνα πρέπει να παλεύεις για να νικήσεις. Μένει και η κατάντια των απέναντι. Και γιατί ξεφτιλίστηκαν, προσπαθώντας να αποφύγουν την τέλεση του τελικού, όντας σε απόλυτη σύμπνοια με τον Κοντονή και γιατί αντιμετώπισαν την κατάκτησή του σαν να πήραν το champions league και γιατί παρουσιάστηκαν στο Ο.Α.Κ.Α με ένα σύνολο κακοποιών, αλλά και με ένα ντου 40 ατόμων, τα οποία «περιέργως» κατάφεραν να «σπάσουν» τον κλοιό της αστυνομίας... Εν πάση περιπτώσει, είναι λογικό να.... χάνονται και τίτλοι, ακόμα κι αν λέγεσαι Ολυμπιακός. Η διάρκεια είναι αυτή που καθορίζει τις μεγάλες ομάδες.
 
 

 
Η κλήρωση ήταν από τις χειρότερες δυνατές που θα μπορούσαμε να έχουμε. Ήταν, για πολλούς, ο πιο δύσκολος όμιλος της διοργάνωσης που υπήρξε ποτέ. Τρεις πρωταθλήτριες ομάδες και η Άρσεναλ. Το πρόγραμμα δεν ευνοούσε για καλή αρχή. Το θαύμα δεν ήρθε στην πρώτη αγωνιστική κόντρα στην πανίσχυρη Μπάγερν. Ήρθε, όμως, στη δεύτερη αγωνιστική στην Αγγλία. Το διπλό επί αγγλικού εδάφους, αγνοούνταν στην εν λόγω διοργάνωση από όλες τις ελληνικές ομάδες. Και το κατάφερε ο Θρύλος. Με τρία γκολ, μάλιστα. Χωρίς κλεφτοπόλεμο και νίκη με μισό μηδέν. Γράφτηκε, έτσι, ιστορία. Εν συνεχεία, πήραμε ένα διπλό στο Ζάγκρεμπ, εκεί όπου ηττήθηκε η Άρσεναλ. Και ακολούθησε η επική ανατροπή στο Καραϊσκάκη για το 2-1 επί της Ντιναμό. Μ’ αυτό το αποτέλεσμα γράτηκε εκ νέου ιστορία, καθώς είναι η πρώτη φορά που ο Ολυμπιακός πήρε τρία διαδοχικά «τρίποντα» στο champions league. Είπαμε, ομάδα των ρεκόρ η φετινή. Ωστόσο, η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Κι αν το αποτέλεσμα στο Μόναχο ήταν αναμενόμενο, οι ελπίδες για διάκριση χάθηκαν από την απελπιστικά κακή εμφάνιση απέναντι στην Άρσεναλ στο Καραϊσκάκη και την αναπάντεχη ήττα με 0-3. Περαιτέρω θα αναλυθεί παρακάτω.

Η ευρωπαϊκή συνέχεια δόθηκε στην αρένα της δεύτερης τη τάξει ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Το Europa league προσφέρεται, λένε πολλοί, για ευρωπαϊκή διάκριση. Το... διαπιστώσαμε για άλλη μία φορά φέτος. Η Άντερλεχτ, αφού μας νίκησε στον πρώτο αγώνα με 1-0, ήρθε στον Πειραιά να υπερασπιστεί το σκορ πρόκρισης. Ισοφαρίσαμε γρήγορα το σκορ του πρώτου αγώνα, αλλά δεν μπορέσαμε να ανταποκριθούμε στις συνθήκες του αγώνα. Το πολυπόθητο γκολ που χρειαζόμασταν δεν ήρθε ποτέ. Η επιθετική αφλογιστία ήταν η κύρια αιτία του αποκλεισμού. Κι έτσι έληξε άλλη μία άδοξη σεζόν στην Ευρώπη.

Συμπεράσματα-επισημάνσεις: Όπως πήρε τα εύσημα στις νίκες και στα ρεκόρ, έτσι κρίνεται και στις αποτυχίες. Η ήττα από την Άρσεναλ και ο αποκλεισμός από την Άντερλεχτ είναι στοιχεία που χρεώνονται στον Μάρκο Σίλβα. Δεν θα το έλεγα αν ο αποκλεισμός έρχονταν με άλλους τρόπους, από αυτούς που ήρθαν. Οι ατομικές ευθύνες θα δοθούν στη συνέχεια. Προς το παρόν, αυτό που πρέπει να επισημανθεί είναι η αρρωστημένη νοοτροπία που επικρατεί στον κόσμο (συμπεριλαμβανομένου κι εμού, φυσικά) και τα ερυθρόλευκα Μ.Μ.Ε, γύρω από το ευρωπαϊκό όνειρο. Η επιτυχία δεν έρχεται με παραγγελίες, ούτε με φανφάρες. Κάθε χρόνο, ενώ στους ομίλους του champions league δείχνουμε δείγματα ωριμότητας και χαρακτήρα, πέφτουμε θύματα μιας ανεξήγητης έπαρσης. Πολλοί πανομοιότυποι, σχεδόν, αποκλεισμοί έχουν στοιχειώσει τα ευρωπαϊκά μας όνειρα. Κάποια στιγμή, λοιπόν, πρέπει να επιστεγάσουμε την συνεχή ανοδική ευρωπαϊκή μας πορεία, τα τελευταία χρόνια, με υγιή συμπεριφορά και νοοτροπία. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να κάνουμε και τα επόμενα βήματα. Το να διαβάζουμε, από παίχτες και στελέχη της ομάδας, για ευρωπαϊκούς τελικούς, στην κλήρωση των «32» ακόμα ακόμα, είναι κάτι το γελοίο. Και φυσικά, δεν πηγάζει από τον κόσμο όλο αυτό, αλλά μέσα από την ομάδα. Οι αυταπάτες που δημιουργούνται οδηγούν μαθηματικά σε άδοξους αποκλεισμούς. Διότι, όταν καλείσαι να παίξεις με την Άντερλεχτ, η οποία είναι μία υπολογίσιμη ευρωπαϊκή δύναμη και προέρχεται από ένα πρωτάθλημα καλύτερο από το ελληνικό, κι εσύ την αντιμετωπίζεις λες και είναι ο Παναργειακός, τότε μοιραία θα αποκλειστείς. Το ίδιο συνέβη και στο παρελθόν με τη Μέταλιστ, ειδικά με το 0-1 στην Ουκρανία, όταν το Βουκουρέστι (η πόλη που θα διοργάνωνε τον τελικό του Europa league) το έβλεπες συνέχεια στα πρωτοσέλιδα, με την Λεβάντε (βεβαίως, τότε είχε προηγηθεί το έγκλημα της διοίκησης να απολύσει τον Ζαρντίμ), τη Σεντ Ετιέν πιο παλιά ή ακόμα και πέρυσι με την Ντνιεπρ. Ο λόγος που φέτος πίστεψα στην ευρωπαϊκή διάκριση είναι ότι έβλεπα στον πάγκο έναν προπονητή σοβαρό και προσγειωμένο. Και να πω την αλήθεια, δεν νομίζω ότι φέτος στοίχισε τόσο η νοοτροπία, όσο άλλα πράγματα. Παρ’ όλα αυτά, τη μέρα της κλήρωσης με την Άντερλεχτ πάλι διαβάζαμε για πορείες και τελικούς. Είμαστε για γέλια και για κλάματα. Όλοι μας πρέπει να καταλάβουμε ότι μόνο βήμα βήμα επιτυγχάνονται οι νίκες και οι προκρίσεις. Με σύνεση.
 

Ρομπέρτο: Η αλήθεια είναι ότι φέτος δεν έκανε τις προπέρσινες εμφανίσεις. Μάλιστα, κάποια λάθη του στοίχισαν στην Ευρώπη. Ειδικά με την Άντερλεχτ έκανε μοιραίο λάθος και έφερε και τον αποκλεισμό. Θα ήταν λάθος να του χρεώσουμε στον απόλυτο βαθμό τον αποκλεισμό, ωστόσο του χρεώνουμε αβίαστα το λάθος... Σαφέστατα, η παρουσία του κάτω από τα δοκάρια, δίνει την απαραίτητη ασφάλεια που πρέπει να νιώθει κάθε αμυντικός. Είναι κέρβερος και πιθανότατα είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας στην ιστορία του Ολυμπιακού και του ελληνικού πρωταθλήματος. Αυτό από μόνο του είναι κατανοητό ως προς την αναγκαιότητα συνέχισής του στην ομάδα μας. Αν και βλέπω να κουνάει μαντήλι...

Καπίνο: Πρώτη του σεζόν στο λιμάνι. Πήρε τις ευκαιρίες του στο κύπελλο και στο πρωτάθλημα, τις τελευταίες αγωνιστικές, δείχνοντας ότι έχει μεγάλο ταλέντο. Η σωματοδομή του τον βοηθάει, όπως και τα καλά αντανακλαστικά του. Οι προπονητές της ομάδας είχαν κάποια παραπονάκια για κάποια λάθη του, ωστόσο είναι φυσιολογικά -κατά τη γνώμη μου- αυτά τα λάθη, όταν είσαι άπειρος. Ειδικά η θέση του τερματοφύλακα απαιτεί εμπειρία. Το ρεπορτάζ τον θέλει ως διάδοχο του Ρομπέρτο, όταν ο τελευταίος αποφασίσει να φύγει. Κάτι που σημαίνει ότι είναι πιθανόν του χρόνου να είναι βασικός. Εκεί θέλει στήριξη.

Μαζουακού: Μεγάλη συζήτηση μπορεί να γίνει γύρω του. Το ράθυμο στυλ που έχει, συν κάποια παιδιάστικα λάθη -ας μιλήσουμε ανοιχτά- έχουν καταστήσει τον παίχτη κόκκινο πανί για πολλούς οπαδούς του Ολυμπιακού. Το ταλέντο του είναι αναμφισβήτητο, όποτε δεν θα επιχειρηματολογήσω πάνω σ’ αυτό. Το κατά πόσο είναι χρήσιμος στην ομάδα μας απασχολεί. Όντας ο μοναδικός αριστερός μπακ στην ομάδα (υπάρχει και ο Τσιμίκας, αλλά είναι μικρός και δεν πήρε πολλές ευκαιρίες σε σημαντικούς αγώνες), έπαιξε πολλά λεπτά. Υπάρχει, σε τέτοιες περιπτώσεις, όπου ο ανταγωνισμός δεν υπάρχει, μία συνειδητή ή όχι επανάπαυση. Είναι λογικό. Έχοντας «κλειδωμένη» τη θέση του αριστερού μπακ, παρουσιαζόταν πολλές φορές αδιάφορος. Είναι και το στυλ του αυτό. Εκνευριστικό, αν μη τι άλλο. Τα στατιστικά του, βεβαίως, δεν είναι άσχημα. Έχει καλά ποσοστά σε ντρίπλες, σε πετυχημένες σέντρες και σε κοψίματα. Ποια είναι, λοιπόν, η αλήθεια; Η αλήθεια είναι ότι, αν έρθει πρόταση κοντά στα 10 εκ. ευρώ, που ακούγεται, τον στέλνεις μαζί με ένα μπουκέτο λουλούδια...

Τσιμίκας: Μόλις πριν από λίγες μέρες έκλεισε τα είκοσί του χρόνια. Πήρε ευκαιρίες φέτος στο κύπελλο και λίγες στο πρωτάθλημα, αποδεικνύοντας πολλά καλά στοιχεία. Διαθέτει ταχύτητα, ντρίπλα, φοβερό πόδι και απίστευτη -για την ηλικία του- ωριμότητα. Έχει όλα τα φόντα να γίνει μεγάλος ποδοσφαιριστής. Και το κυριότερο όλων όσων προανέφερα, βγάζει πάνω στο χορτάρι όλες του τις αρετές, καταφέρνοντας να είναι χρησιμότατο στέλεχος του συνόλου και αποδοτικός ως προς τα ουσιώδη στατιστικά. Προσωπικά, δεν βρίσκω λόγο να παρθεί βασικό αριστερό μπακ, εφ’ όσον πουληθεί ο Μαζουακού. Πόσω μάλλον, να δοθούν πολλά εκ. ευρώ. Κρατάω μόνο επιφυλάξεις, ως προς αυτό, για το γεγονός ότι παίζουμε προκριματικά. Αν ξεκινούσε τις υποχρεώσεις του από το πρωτάθλημα, θα τον ήθελα βασικό. Τώρα, φοβάμαι πως η απειρία του, ενδεχομένως, να κοστίσει. Αξίζει όμως να πάρει ευκαιρίες.

Ελαμπντελαουί: Στον περσινό αντίστοιχο απολογισμό τον είχα χρίσει ως τη μεταγραφή της χρονιάς. Φέτος, βάλθηκε να με διαψεύσει. Δεν κατάφερε να κάνει αισθητή την παρουσία στο επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού ούτε κατά διάννοια. Ακίνδυνος τις περισσότερες φορές, χωρίς ανταπόκριση στο ένας με έναν και με πολλά κακά τελειώματα σε σέντρες και σουτ. Παράλληλα, παρουσίασε μεγάλη αμυντική αστάθεια. Πολλές φορές εξέθετε τα σέντερ μπακ, καλύπτοντας το offside, πολλές φορές είχε πρόβλημα με τους προσωπικούς του αντιπάλους, δεν κάλυπτε σωστά το χώρο του, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται επιθετικές υπεραριθμίες για τον αντίπαλο. Όλα αυτά είναι και σημάδια έλλειψης συγκέντρωσης, πιθανόν και σοβαρής δουλειάς. Το σίγουρο είναι ότι προβλημάτισε με την εικόνα του.

Σαλίνο: Ξέρουμε ότι δεν είναι το υπερόπλο. Είναι από τους κλασικούς παίχτες, οι οποίοι δεν έχουν το τεράστιο ταλέντο, αλλά προσπαθούν όσο μπορούν και δίνουν ό,τι έχουν. Αυτός είναι ο Σαλίνο και είναι απαραίτητος στο ροτέισον της ομάδας. Αν ήταν κοινοτικός, όλα θα ήταν και πιο εύκολα... Καλή του συνέχεια.

Μποτία: Μία μεστή, όπως πάντα, χρονιά από τον Ισπανό. Ξέρει τα βασικά της θέσης, παίρνει σωστές θέσεις και προσπαθεί να κάνει απλές μεταβιβάσεις, χωρίς εξεζητημένες ενέργειες. Προδίδεται πολλές φορές από την ταχύτητα του (βασικά, από την έλλειψη αυτής...) και από τα κολλήματα του εγκεφάλου του. Μερικές στιγμές, δεν στρίβει, που λέμε. Αλλά προσπαθεί. Και έβαλε και κάμποσα γκολ φέτος.

Ντα Κόστα: Ήρθε το καλοκαίρι ως ο βασικός αμυντικός της ομάδας. Σε καμία, μα καμία, περίπτωση δεν το απέδειξε. Δεν είναι άχρηστος, αλλά δεν είναι και ο αμυντικός που πάνω του θα χτίσεις μία απροσπέλαστη άμυνα. Με πολλές επιπολαιότητες στο παιχνίδι του, αφήνει μία αίσθηση, σε όλους μας, ανασφάλειας. Αυτό είναι ό,τι χειρότερο για τους συμπαίκτες του. Κατά καιρούς, κάνει ορίσμενες δύσκολες επεμβάσεις, επεμβαίνοντας και με αυτοθυσία. Έχει πετύχει και το 2-1 απέναντι στον βάζελο στο «Καραϊσκάκη». Δεν θα τον πουλούσα, αλλά δεν θα στήριζα και την άμυνα πάνω του.

Σιόβας: Περίεργη χρονιά για τον Σιόβα, δεδομένου ότι ταλαιπωρήθηκε από πολλούς τραυματισμούς, αλλά όσο έπαιξε ενέπνεε μία σιγουριά. Δεν απέφυγε τα λάθη κι αυτός, αφού κι η δική του ταχύτητα τον προδίδει. Έχω ξαναπεί ότι θα είναι άλλος παίχτης με έναν γρήγορο αμυντικό δίπλα του. Είναι ζωτικής σημασίας για τον ίδιο να περιοριστεί στο κομμάτι παιχνιδιού που είναι καλός. Στο να βγάλει την μπάλα από τα καρέ του Ολυμπιακού με ασφάλεια, στο να είναι βασιλιάς στο ψηλό παιχνίδι και να κόβει επικίνδυνες μπαλιές αντιπάλων, πριν καν το καταλάβουμε εμείς. Το να προσπαθεί να ακολουθήσει επιθετικούς γρήγορους τον βγάζει εκτός παιχνιδιού.

Βούρος: Λίγα παιχνίδια για τον νεαρό αμυντικό. Δείχνει κι αυτός να αξίζει τις ευκαιρίες που παίρνει. Και όσο αποφεύγει τα λάθη (είναι κομβικό για τη θέση που παίζει) στο παιχνίδι του, τόσο θα παίρνει τα πάνω του. Περιμένω να τον δω να παίρνει περισσότερες ευκαιρίες, ώστε να φανεί τι αξίζει πραγματικά.

Μιλιβόγεβιτς: Περέιρα, Μίτσελ και Σίλβα ξεκινούν την ενδεκάδα με τον Μιλιβόγεβιτς. Ο Σέρβος έχει χαρακτηριστικά που δύσκολα βρίσκεις στην αγορά και αυτό το ξέρουν καλά οι προπονητές του. Τοποθετείται άριστα στο χώρο, έχει πολλά τρεξίματα κι ανάσες, κλέβει μπάλες συνεχώς και είναι καλός στο ψηλό παιχνίδι. Αντιθέτως, κάνει σε κάθε παιχνίδι 1-2 αβίαστα λάθη, τα οποία συχνά καταλήγουν σε γκολ αντιπάλων. Χάνει την συγκέντρωσή του, πράγμα στο οποίο πρέπει να βελτιωθεί. Πέραν των λαθών, δέχεται εύκολα κάρτες. Στο επιθετικό κομμάτι θα μπορούσε να βοηθήσει παραπάνω, πατώντας περισσότερο από το κέντρο και μπροστά, αν και τον έχουμε δει να βγάζει ωραίες μακρινές μπαλιές και κάθετες πάσες. Αναμφίβολα, ένα δυνατό χαρτί της ομάδας.

Καμπιάσο: Η μεταγραφή του καλοκαιριού και από άποψη ουσίας και από επικοινωνιακή και από οικονομική. Προερχόμενος από το καλύτερο, ίσως, πρωτάθλημα του κόσμου, με γεμάτη σεζόν, ήρθε για να προσδώσει ποιότητα στο κέντρο. Η αλήθεια είναι ότι δεν έκανε ονειρεμένη σεζόν. Κάποιοι τραυματισμοί τον επηρέασαν, όπως και το ότι ο Σίλβα έδειχνε να μην τον εμπιστεύεται, προτιμώντας τον Κασάμι. Ωστόσο, ο Αργεντίνος όσες φορές αγωνίστηκε έκανε τη διαφορά. Έδειξε πώς παίζεται η θέση από έναν σύγχρονο κεντρικό χαφ. Συνεχή παρουσία στα καρέ της αντίπαλης ομάδας, πολλά γκολ, άνεση στην κυκλοφορία της μπάλας, ηγετική παρουσία στα μεγάλα παιχνίδια (γκολ με Παναθηναϊκό, Π.Α.Ο.Κ) και απορίες για τους λόγους που ο Σίλβα προτιμούσε να τον έχει στον πάγκο. Επιπλέον, έδειξε με την συνολική του στάση ότι είναι ίσως η μεγαλύτερη αθλητική προσωπικότητα του ποδοσφαίρου που έπαιξε ποτέ στην Ελλάδα. Δεν ξίνισε από τα... καψώνια του Σίλβα, συμμετείχε σε όλους τους πανηγυρισμούς είτε έπαιζε είτε ήταν στον πάγκο, έδινε το 100% ακόμα και όταν έπαιζε με τον Παναιγιάλειο, είχε ηγετική συμπεριφορά σε όσους αγώνες συμμετείχε, δέθηκε με την ομάδα και τους συμπαίχτες του και δεν εμφάνισε κανένα ίχνος βεντετισμού. Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Ένας αθλητής με «Α» κεφαλαίο. Θα ήθελα πολύ να μείνει, αλλά δεν πληρώνω εγώ και κυρίως, δεν αποφασίζω εγώ για τη χρησιμότητά του...

Κασάμι: Τό ότι μπήκε πριν από λίγο στον παραλληλισμό με τον Καμπιάσο, δεν σημαίνει ότι ο Κασάμι δεν άξιζε τις ευκαιρίες που πήρε. Προσπάθησε πολύ και κατάφερε να είναι αναντικατάστατος στο ροτέισον. Ασχέτως αν συμφωνεί κανείς μ’ αυτό ή όχι, ασχέτως αν ο Καμπιάσο, για ‘μένα, άξιζε περισσότερες συμμετοχές αντί του Κασάμι, ο Κοσοβάρος μέσος προσπάθησε στις προπονήσεις και για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν εξαιρετικός στους αγώνες. Είχε πολλά τρεξίματα, συμμετοχή και στο ανασταλτικό και στο δημιουργικό κομμάτι και έδινε νεύρο στο κέντρο με την πληθωρική και γεμάτη παρουσία του. Ιδιαίτερη, δε, εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι παρουσιάστηκε με όρεξη σε παιχνίδια που κάποιος δε θα περίμενε. Έπαιζε με διάθεση αυτοθυσίας σε παιχνίδια που λέμε «άκυρα». Όταν είχαμε ήδη αποκλειστεί από την Ευρώπη και το ενδιαφέρον στο ελληνικό πρωτάθλημα είχε ατονήσει, ο Κασάμι έπαιζε φουριόζος. Έκανε κι αυτός, μετά, την κάμψη του, αλλά είναι κι αυτό φυσιολογικό. Πολύ καλή σεζόν.

Ζντιέλαρ: Μόλις το περασμένο καλοκαίρι αναδείχθηκε πρωταθλητής κόσμου με την Σερβία, όντας βασικό της στέλεχος. Στα φιλικά πήρε ευκαιρίες, ωστόσο, έχοντας μπροστά του Κασάμι-Καμπιάσο, είναι εξ ορισμού δύσκολο να πάρεις ευκαιρίες. Παρ’ όλα αυτά, προς το τέλος της χρονιάς, πήρε κάμποσες ευκαιρίες και τις αξιοποίησε στο έπακρο. Διαθέτει ωριμότητα, καλό πόδι, αντοχές. Είναι δύσκολη η θέση που παίζει και δείχνει να ανταποκρίνεται. Λογικά, με τον καιρό, θα παίρνει κι άλλα ματς και θα βελτιώνεται. Μόνο καλό θα του κάνει η συνύπαρξή του με τον Καμπιάσο στις προπονήσεις.

Φορτούνης: Το πρόσωπο της σεζόν για τον Ολυμπιακό και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Από πέρυσι είχε δείξει δείγματα του ταλέντου του, φέτος όμως έκανε το «μπαμ». Την περισσότερη διάρκεια της σεζόν βοήθησε την ομάδα στο έπακρο. Έβαλε γκολ κρίσιμα και όμορφα, όπως στο Λονδίνο, έδωσε ασίστ και αναδείχθηκε MVP ουκ ολίγες φορές. Ήταν ουσιαστικός και πολλές φορές θεαματικός. Ωστόσο, είχε κενά διαστήματα μεγάλα και περιστασιακά εμφάνιζε ένα πρόσωπο που εξέπεμπε απάθεια και αλαζονεία. Εικόνα που δεν συνάδει με το νεαρό της ηλικίας του και με τις επιτυχίες (λίγες ακόμα) που έχει σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Το τι φταίει γι’ αυτό που ο λαός ονομάζει «πήραν τα μυαλά του αέρα», δεν είναι ώρα να το συζητήσουμε. Βεβαίως, δεν είναι κλασική περίπτωση παίχτη που έχουν πάρει τα μυαλά του αέρα, αλλά δείχνει ανησυχητικά σημάδια και οφείλουν άπαντες στην ομάδα να το διακρίνουν και να το δουλέψουν. Μα πάνω απ’ όλα, ο ίδιος ο παίχτης. Το οφείλει απέναντι στον εαυτό του και απέναντι στον σύλλογο που τον πίστεψε και του τα παρέχει όλα. Μέσα στη λέξη «σύλλογος» περιλαμβάνω και τους οπαδούς, οι οποίοι τραγούδησαν τ’ όνομά του. Αστείρευτο ταλέντο έχει, τον πιστεύουμε, του παρέχονται όλα τα προνόμια, ας βάλει κάτω το κεφάλι να δουλέψει κι άλλο, διότι ακόμα δεν έχει πετύχει ΤΙΠΟΤΑ. ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ ΑΚΟΜΑ. Είναι γαύρος ο Φορτούνης και γουστάρει που είναι στην ομάδα. Ας το θέσει αυτό ως κίνητρο για τη συνέχεια. Έχει τα φόντα να μπει στο πάνθεον.

Ντομίνγκες: Η αξία του είναι γνωστή σε φίλους κι.... εχθρούς. Όλοι ξέρουν την ποδοσφαιρική του ιδιοφυΐα. Φέτος, δεν ήταν ακριβώς η χρονιά του. Κάτι το ότι ο Φορτούνης ξεπετάχτηκε, κάτι οι περιοδικοί τραυματισμοί του, κάτι οι εμμονές του Σίλβα, ο Αργεντίνος δεν κατάφερε να στιγματίσει θετικά μία καλή χρονιά. Στον τελικό κυπέλλου φάνηκε, όχι μόνο η ποιότητά του, αλλά η προσωπικότητα και η επίδραση αυτής μέσα στο γενικό σύνολο, από έναν και μόνο παίχτη. Ήταν ηλίου φαεινότερο ότι, ανάμεσα σε 11 ποδοσφαιριστές, υπήρχε ένας με αυταπάρνηση, ένας που ήθελε όσο τίποτε άλλο την μπάλα στα πόδια του. Ένας παίχτης που ήθελε να έχει, με κάθε τρόπο, επίδραση στην έκβαση του αγώνα. Σε κάθε φάση γύριζε πίσω να πάρει την μπάλα και να δημιουργήσει. Και το έκανε με τρόπο επιτακτικό. Και όσο μπόρεσε, βοήθησε, αλλά ήταν αργά. Αυτός είναι μεγάλος παίχτης. Παίχτης που στα μεγάλα παιχνίδια πρέπει να παίζει...

Φουστέρ: Ο Φουστεράκος μας άργησε να πείσει τον Σίλβα για την αξία του και την ψυχή που διαθέτει. Ο Σίλβα τον εμπιστεύτηκε μόνο όταν είχαν κριθεί τα πάντα στο πρωτάθλημα. Πήρε, ωστόσο, τις ευκαιρίες του στο κύπελλο. Στην Τούμπα, μάλιστα, σκόραρε ένα όμορφο και καθοριστικότατο τέρμα. Και, γενικώς, όσες φορές έπαιξε, ήταν καταπληκτικός, πλην του τελικού κυπέλλου, όπου χάθηκε μέσα στη γενική μετριότητα. Φυσικά και θα ήθελα να παραμείνει για ακόμα ένα χρόνο.

Κολοβός: Έλληνας παίχτης, ο οποίος ήρθε με περγαμηνές, ωστόσο καμία σεζόν δεν κατάφερε να πείσει κανέναν προπονητή ότι αξίζει να παραμείνει στο ρόστερ. Έχει κάποια καλά ξεπετάγματα, αλλά αυτά τα είχε και ο... Χάρης Παππάς. Δεν αρκούν αυτά για να είσαι παίχτης του Ολυμπιακού. Θεωρώ, όπως και ο προπονητής, ότι δεν έχει μέλλον στην ομάδα. Να είναι καλά το παληκάρι όπου κι αν πάει.

Ερνάνι: Ορθά και κοφτά, δεν μου αρέσει για παίχτης του Ολυμπιακού. Και άνευ αμφιβολίας, λέω ότι σίγουρα δεν αξίζει τα 3-4 εκ. ευρώ που απαιτούνται για να αποκτηθεί. Ίσως ο πιο τεχνίτης παίχτης της ομάδας, αλλά με στυλ που δεν συνάδει στη φιλοσοφία της ομάδας. Ειδικά το ύφος που είχε μετά από μία κακή μπαλιά που δέχθηκε στον τελικό κυπέλλου και οι βρισιές -που φάνηκε στην κάμερα να εκστομίζει- προς συμπαίκτη του με ξενέρωσαν απίστευτα. Το στυλ «χάρη σας κάνω που παίζω στην ομάδα σας» είναι για ξύλο. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ να αναγνωρίσω ότι, όσο έπαιξε, ήταν καλός, πλην του τελικού κυπέλλου. Έβαλε πολλά γκολ, αναλογικά με το χρόνο που πήρε, ενώ βοήθησε πολύ και στην ανάπτυξη του παιχνιδιού. Τα άψογα κοντρόλ που κάνει ενθουσιάζουν. Ωστόσο, οι επιστροφές του είναι σχεδόν ανύπαρκτες, με αποτέλεσμα να αφήνει έκθετο συνεχώς το αριστερό μας μπακ. Αν το έβλεπα καθαρά αγωνιστικά, θα ψήφιζα ΝΑΙ, αλλά ο χαρακτήρας του είναι τέτοιος, που καμία ομάδα και κανένας προπονητής δεν θα μπορούσαν να βασιστούν πάνω του για μία σεζόν. Και ποιος θα μπορούσε να τον συγχωρέσει αν, κάποια στιγμή, η ομάδα στερούνταν μία ευρωπαϊκή πρόκριση εξαιτίας των παλιμπαιδισμών του Ερνάνι; Διότι,  αυτά φοβάμαι από τέτοιου είδους παίχτες. Ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να σε κρεμάσουν, να σε αφήσουν έκθετο. Επιστροφή στην Πόρτο και καλή του πορεία. Παρ’ όλα αυτά, μου άρεσε η ανακοίνωσή αποχώρησής του. «Πήρε» κι αυτός κάτι από το μεγαλείο του θρύλου...

Ντουρμάζ: Ξεγραμμένος ήταν ο Σουηδός το καλοκαίρι. Και μάλλον από σπόντα έμεινε. Ο ευρωπαϊκός του αποκλεισμός του έκανε καλό, μάλλον, καθώς πείσμωσε και δούλεψε περισσότερο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δούμε έναν διαφορετικό παίχτη. Ορεξάτος, με τρεξίματα σε επίθεση και άμυνα, με στοιχεία που λείπουν από την ομάδα (όπως το ένας εναντίον ενός ή η ντρίπλα), με πολλές ασίστ. Έκανε και την προβλεπόμενη κοιλιά του, προς το τέλος της σεζόν. Καλή χρονιά από τον Ντουρμάζ.

Πάρντο: Χρονιά με σκαμπανευάσματα για τον Κολομβιανό παίχτη. Ξεκίνησε φουριόζος στα φιλικά, ενώ στις πρώτες επίσημες υποχρεώσεις φάνηκε τρακαρισμένος. Προϊόντος του χρόνου, άλλαξε πρόσωπο προς το καλύτερο και στάθηκε καθοριστικός στην Ευρώπη. Έχει θέμα όταν πρέπει να περάσει αντίπαλο, αφού, παρά την ταχύτητά του, δεν έχει την ντρίπλα όπως ο Ντουρμάζ, κάτι που δυσκολεύει πολύ τα πλάγια χαφ. Επίσης, υπάρχει μία συστηματική αδυναμία συνεργασίας με το δεξί μπακ και κυρίως με τον Ελαμπντελαουί. Το όβερλαπ έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει. Ακόμα και όταν ο Ελαμπντελαουί κάνει κίνηση στην πλάτη της άμυνας, ο Πάρντο δεν δίνει την πάσα, νομίζοντας, προφανώς, ότι αποφεύγει το «προβλέψιμο» εκείνη την ώρα. Δεν εξηγείται αλλιώς... Φυσικά έχει ευθύνη και ο προπονητής σ’ αυτό.

Σεμπά: Η σωματοδομή του είναι απίστευτη, το έχω πει κάμποσες φορές. Δύναμη, ταχύτητα, αντοχή. Δεν είναι, όμως, τεχνίτης, ούτε γκολτζής. Εξτρέμ που βγάζει ασίστ με το σταγονόμετρο και σπανίως πετυχαίνει τέρμα, τι να τον κάνω; Οκ, βοηθάει τον πλάγιο μπακ από την μεριά του, παίρνει τις κατάλληλες θέσεις, όντας στρατιώτης στο πλάνο του προπονητή, γυρίζει στην άμυνα γρήγορα. Άκρως απαραίτητα κι αυτά τα στοιχεία. Θέλω το κάτι παραπάνω επιθετικά όμως. Δεν είναι παίχτης του πεταματού, αλλά δεν κάνει και τη διαφορά. Προσωπικά, δεν θα είχα πρόβλημα να μείνει στην ομάδα ως αλλαγή, αλλά πιάνει θέση ξένου.

Πουλίδο: Ιδιάζουσα περίπτωση παίχτη. Δυσκολεύομαι, ειλικρινά, να γράψω για τον Πουλίδο. Προσπάθησε πολύ για να παίξει στον Ολυμπιακό και όταν, εν τέλει, τα κατάφερε ήταν ξεγραμμένος σχεδόν απ’ όλους. Ξεκίνησε ως τρίτη επιλογή πίσω από Ιντέγιε-Φινμπόγκανσον και πήρε λίγες ευκαιρίες από τον Σίλβα. Έπαιξε σε πολύ λίγα ματς, αλλά -διπλά- παραδόξως, αφ’ ενός έπαιξε καλά όσο αγωνίστηκε, αφ’ ετέρου έπαιξε στα σημαντικά ματς, αντί του βασικού Ιντέγιε. Ενώ, δηλαδή, ο Ιντέγιε είχε την προτίμηση του Σίλβα, όλη την χρονιά, σε βαρυσήμαντα ματς έπαιξε ο Πουλίδο. Όπως και να ‘χει, πρόκειται για φορ που έχει το γκολ και με το πόδι και με το κεφάλι. Σίγουρα, δεν πρέπει να αρκεστεί σε λίγα λεπτά και κάποια γκολ. Το γράφω αυτό, διότι με την Άντερλεχτ και την Α.Ε.Κ στο τελικό κυπέλλου πήρε φανέλα βασικού, αλλά δεν κατάφερε να κάνει τη διαφορά. Προσωπικά τον πιστεύω. 100% ως λύση από τον πάγκο και, αν δουλέψει κι άλλο, μακάρι και βασικός.

Ιντέγιε: Επιθετικός με τελείως ξεχωριστά στοιχεία απ’ όσα ξέραμε στην Ελλάδα. Δεν έχει το εύκολο γκολ, αλλά δεν τον λες και άμπαλο. Έβαλε ορισμένα γκολ σπάνιας ομορφιάς, όπως αυτό με τον Π.Α.Ο.Κ στην Τούμπα, με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ στην Κροατία και με την Καλλονή στο Καραϊσκάκη. Φυσικά και με τον βάζελο. Σε κανέναν αγώνα δεν ήταν αρνητικός, δεδομένου ότι και όταν δεν σκοράρει βοηθάει την ομάδα σε όλους τους άλλους τομείς. Πληρώσαμε την αστοκία του με την Άντερλεχτ, όμως. Σε τέτοια παιχνίδια τα λάθη δεν συγχωρούνται. Εν κατακλείδι, εξαιρετικός παίχτης, μαχητής και σε πολύ καλή ηλικία. Είναι κεφάλαιο για τον Ολυμπιακό.

Φινμπόγκανσον: Έβαλε το γκολ στην Άρσεναλ.

MVP: Κώστας Φορτούνης

Μάρκο Σίλβα: Πήρε πρωτάθλημα (εντάξει, τον Ολυμπιακό προπονούσε) και πέτυχε τον βασικό στόχο. Στην Ευρώπη έκανε μέχρι και ρεκόρ (δύο), αλλά δεν κατάφερε να μας οδηγήσει στο επόμενο βήμα. Έχασε το κύπελλο, στο οποίο φέρει ευθύνη. Ένα ένα, όμως. Κατ’ αρχήν, στο πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός ήταν εντυπωσιακός και η πορεία του, συμπεριλαμβανομένης και της εικόνας που έδειχνε η ομάδα, μας έφτασε κοντά στο αήττητο. Πιθανότατα θα είχε επιτευχθεί αν δεν ήταν ο Καλογερόπουλος στο ΟΑΚΑ. Έτσι, μείναμε στα έξι αήττητα πρωταθλήματα. Μπορώ να πω ότι ο θρύλος είχε εξαιρετική εικόνα στο σύνολο της σεζόν. Πέτυχε εύκολες νίκες, παρουσίασε ένα σοβαρό πρόσωπο καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς και πολλές φορές έπαιξε εντυπωσιακό ποδόσφαιρο. Συνδύασε το θέαμα με την ουσία, ακόμα και στα ντέρμπι. Ήταν αποτελεσματικός, σπάζοντας πολλά ρεκόρ και εμφανίζοντας πανσπερμία στους παίχτες που σκόραραν και που έδωσαν ασίστ. Ο Σίλβα κράτησε τους παίχτες σε εγρήγορση σε όλα τα «κενά» διαστήματα, κάτι πρωτοφανές για τον Ολυμπιακό. Κάτι που το πιστώνεται. Με την πάροδο του χρόνου, περιόρισε το ροτέισον και ξεσκαρτάρισε το ρόστερ βάσει των επιθυμιών του. Κρίνεται άκρως θετική η συμβολή του, λοιπόν, όσον αφορά το πρωτάθλημα.

Η ευρωπαϊκή παρουσία κρίνεται ανεπιτυχής. Μα, θα μου πεις, θα ήταν θαύμα να προκριθούμε αντί της Άρσεναλ. Όντως, θα ήταν. Και ήταν κάτι που το δημιούργησε ο ίδιος ο Σίλβα, στις πρώτες αγωνιστικές. Ο ίδιος το γκρέμισε κιόλας. Το ότι δημιούργησε τις προϋποθέσεις πρόκρισης τον κολακεύει. Και είναι μία πραγματικότητα, την οποία πιστώνεται. Παρ’ όλα αυτά, ό,τι έχτισε με τις 3 συνεχόμενες νίκες, το γκρέμισε μια και καλή την τελευταία αγωνιστική. Κρίνεται για τρεις βασικούς λόγους στο ματς με την Άρσεναλ. Ο πρώτος έχει να κάνει με την προσέγγιση του αγώνα τακτικά. Επέλεξε να πιέσει στην αρχή, πιστεύοντας ότι ένα γρήγορο γκολ θα τελείωνε τον αγώνα. Θεωρώ αφελή την σκέψη. Ακόμα και το γρήγορο γκολ να ερχόταν, τίποτα δεν θα είχε τελειώσει. Και αυτό φάνηκε και από το γεγονός ότι η Άρσεναλ είναι ικανή να σημειώσει 3 γκολ στο Καραϊσκάκη και σε οποιαδήποτε έδρα, παίρνοντας σκορ πρόκρισης. Άρα, το γρήγορο γκολ δεν θα έφερνε τίποτα. Ως εκ τούτου, το να επιδιώξεις πίεση, ρισκάροντας γρήγορη κόπωση ή να δεχθείς εσύ ένα γρήγορο γκολ, αποδείχθηκε καταστροφικό. Θεωρώ πως έπρεπε να πάμε συντηρητικά, προσέχοντας την άμυνα και κρατώντας δυνάμεις για το τέλος. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαμε να χτυπήσουμε και στην κόντρα, δεδομένου ότι η Άρσεναλ θα ανέβαινε για να βάλει το πολυπόθητο γι’ αυτήν γκολ. Παράλληλα, όσο θα περνούσε ο χρόνος και το σκορ θα ήταν υπό έλεγχο, η πίεση θα μεταφερόταν όλη απέναντι. Και ο Σίλβα τι έκανε; Έδωσε χώρο στην Άρσεναλ να παίξει στην κόντρα (το αγαπημένο της παιχνίδι) και να κάνει διαχείριση δυνάμεων, βλέποντας τους παίχτες μας να κουράζονται από το πρώτο εικοσάλεπτο κιόλας. Καταστροφική προσέγγιση. Έπειτα, η κατάρτιση της ενδεκάδας αποδείχθηκε λάθος. Ο Καμπιάσο αδικήθηκε -τουλάχιστον- στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Ένας παίχτης με τέτοια χαρακτηριστικά πρέπει να αποτελεί το Α και το Ω της ενδεκάδας σε τέτοιους αγώνες. Όχι με τον Παναιγιάλειο. Το να αναλύσω το πόσο θα βοηθούσε πνευματικά την ομάδα, το πόσο θα ξεμπλόκαρε την έξοδο της μπάλας από τα καρέ μας ή το πόσο θα ήλεγχε το ρυθμό της ομάδας, είναι ανώφελο. Έχει ειπωθεί ήδη από πολλούς και είναι ευκόλως κατανοητό. Όπως, επίσης και το πόσο θα μπορούσε να απειλήσει την αντίπαλη εστία. Εν πάση περιπτώσει, δεν το έκανε. Δεν το διόρθωσε ούτε στο ημίχρονο όμως. Όταν έβλεπε ότι ο γκρεμός ήταν μπροστά και ότι το πλάνο που είχε καταστρώσει πήγε στον βρόντο. Δεν διόρθωσε το λάθος που είχε κάνει και αυτό το θεωρώ χειρότερο. Τέλος, οι αλλαγές έγιναν με απίστευτη καθυστέρηση και όταν όλα πια είχαν κριθεί. Δεν έκανε αλλαγή στο 0-2 και την έκανε όταν το σκορ είχε πάει στο 0-3. Έβαλε τότε τον Τσόρι να κάνει τι; Απίστευτα πολλά και τραγικά τα λάθη για τον Σίλβα. Χρεώνεται πλήρως, κατά τη γνώμη μου, τον αποκλεισμό και την εικόνα του τελευταίου αγώνα.

Όσον αφορά την Άντερλεχτ, έπραξε ξανά τα ίδια λάθη. Ειδικά στη ρεβάνς. Έβαλε τον Πουλίδο βασικό, όταν τον είχε παροπλισμένο το προηγούμενο διάστημα, κακή τακτική προσέγγιση και έλλειψη ψυχραιμίας. Ελπίζω, νέος είναι, να διορθώσει τα λάθη του στο μέλλον.

Στο κύπελλο δεν κατάφερε να παρουσιάσει την ομάδα έτοιμη πνευματικά και σωματικά στον τελικό με την Α.Ε.Κ. Κι αν η σωματική προετοιμασία ήταν εξ ορισμού δύσκολη λόγω της άγνοιας του χρόνου τέλεσης του αγώνα και της μακροχρόνιας απουσίας από τις αγωνιστικές υποχρεώσεις, δεν ισχύει το ίδιο για την πνευματική ετοιμότητα. Είναι ο κύριος υπεύθυνος της εικόνας που έβγαλαν οι παίχτες μας και της μαλθακότητας που επέδειξαν. Πάλι επέλεξε να μην βάλει τους Τσόρι-Καμπιάσο στο αρχικό σχήμα, κάτι που με ξένισε. Το δις εξαμαρτείν ή το τρις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού. Και τιμωρείται. Αυτό το πλήρωσε πάλι η ομάδα, η οποία παρουσιάστηκε άνευρη και χωρίς αγωνιστικό προσανατολισμό. Έλειπε από το γήπεδο ο παίχτης ηγέτης. Ήταν στον πάγκο...

Συμπέρασμα: το να χρησιμοποιεί ολόκληρο Καμπιάσο ως μέσο ξεκούρασης του Κασάμι καταντάει αηδιαστικό. Το να παίζει ο Καμπιάσο με τον Παναιγιάλειο και όχι με την Άρσεναλ και την Α.Ε.Κ, είναι αηδιαστικό. Είναι, επίσης, αηδιαστικό το να καψονάρει τον Καμπιάσο στο ζέσταμα. Αχαρακτήριστη συμπεριφορά. Είχε δείξει ότι ειναι απόλυτα δίκαιος στην αρχή της σεζόν. Βάλθηκε να με διαψεύσει στην συνέχεια.

Γενικά, είναι άνθρωπος που δουλεύει και προσπαθεί. Μ’ αρέσει αυτό. Εμμονικός να πάψει να είναι και έχει όλα τα φόντα να διαπρέψει. Έδειξε πολύ καλά στοιχεία και ορισμένα πολύ άσχημα. Είναι νέος ακόμα και μπορεί όλα να τα διορθώσει. Αρκεί να το θέλει. Θέλω να μείνει και να δείξει το έργο του ακόμα καλύτερα. Και θα κριθεί κι αυτός στο τέλος.

Διοίκηση: Πολλοί την κατηγορούν για αδράνεια σε διάφορους τομείς, ιδίως τους επικοινωνιακούς. Δεν το ασπάζομαι, αντιλαμβανόμενος ότι έχει να αντιπαλέψει πρωτοφανή και πανταχόθεν πόλεμο, μέσα σε πολλές ιδιαιτερότητες. Το να τα κάνει όλα πουτάνα είναι κάτι που θα ευχαριστούσε πολύ κόσμο. Οι συνέπειες δεν ξέρω πόσο ευνοϊκές θα ήταν μετά. Ξέρω ότι ο οπαδός του Ολυμπιακού δεν αντέχει άλλη σπίλωση. Αλλά θέλει και τακτική στον πόλεμο. Βλέπω ότι γίνονται μηνύσεις και αυτό είναι το βασικότερο για τους συκοφάντες. Βλέπω, επίσης, μία ομάδα θωρακισμένη από πάσης φύσεως θέματα. Βλέπω μία διοίκηση να προσπαθεί να προστατέψει τους ποδοσφαιριστές της σε όλες τις εκφάνσεις. Τόσο που αναγκάζει τον Κοντονή να πάρει δικά του μέτρα ώστε να βλάψει τον Ολυμπιακό αγωνιστικά. Εκεί τους καταντήσαμε. Αυτό είναι κατάκτηση της διοίκησης.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, ο Μαρινάκης επέλεξε να μην πουλήσει κάποιο πρωτοκλασάτο παίχτη μας. Προσωπικά, ήμουν κάθετα αντίθετος μ’ αυτό και το είπα εξαρχής. Βεβαίως, αυτό έγινε κατόπιν συνεννόησης και με τον Σίλβα. Όπως και να ‘χει, χάσαμε μία καλή ευκαιρία να έχουμε κι άλλα έσοδα από πωλήσεις που τώρα παρακαλάμε να γίνουν... Χάσαμε και μία ευκαιρία να έχουμε αυξημένα έσοδα για να κλείσουμε κι άλλο τις όποιες τρύπες.

Κόσμος: Όταν, εν καιρώ κρίσης, γίνεται ρεκόρ στις πωλήσεις διαρκείας, τότε τι άλλο να πούμε; Υπήρξε μεγάλη δίψα του κόσμου να δει από κοντά τον Ολυμπιακό και να που συνοδεύτηκε αυτή η δίψα από τόσα ρεκόρ. Η συμπεριφορά ήταν άψογη, δείχνοντας σε όλους ότι τα μπουρδέλα των άλλων δεν μας αγγίζουν. Δύο παρασπονδίες μόνο είχαμε σε ένα ολόκληρο πρωτάθλημα. Παρασπονδίες, οι οποίες όταν γίνονται από τους απέναντι θεωρούνται ανεπαίσθητα γεγονότα. Ε, όταν έγιναν από τους οπαδούς του Ολυμπιακού δόθηκε απίστευτη δημοσιότητα, φανερώνοντας την έλλειψη σοβαρών επιχειρημάτων από τους προπαγανδιστές. Διότι, όταν ένα ολόκληρο σύστημα στέκεται σε ένα καπνογόνο και έναν αναπτήρα, τότε πρέπει να προβληματιστούν οι εξυγιαντές. Ο κόσμος, λοιπόν, έδωσε και φέτος απαντήσεις με την παρουσία του και με την στήριξη, ακόμα και σε δύσκολες στιγμές, όπως με την Άρσεναλ ή την Άντερλεχτ.

Υ.Γ Επιτρέψτε ξανά τις μετακινήσεις οπαδών.