Το μότο «ο Ολυμπιακός είναι η πιο πετυχημένη ομάδα στην Ευρώπη τα τελευταία 8 χρόνια» δεν μου αρέσει καθόλου. Διότι, με την ίδια λογική, μπορεί ο φίλαθλος της Φενέρ να πει ότι η Φενέρ είναι η πιο πετυχημένη ομάδα στην Ευρώπη τα τελευταία 3 χρόνια (ένα κύπελλο, τρεις συμμετοχές σε final-4 και δύο παρουσίες σε τελικό), ο φίλαθλος της Ρεάλ να πει ότι η Ρεάλ είναι η πιο πετυχημένη ομάδα στην Ευρώπη τα τελευταία 5 χρόνια (ένα κύπελλο, τέσσερις παρουσίες σε final-4, τρεις τελικοί), ο φίλαθλος του Παναθηναϊκού να πει ότι ο βάζελος είναι η πιο πετυχημένη ομάδα στην Ευρώπη τα τελευταία 11 χρόνια (τρία κύπελλα, τέσσερις συμμετοχές σε final-4), και, τέλος, ο φίλαθλος της ΤΣΣΚΑ να πει ότι η ΤΣΣΚΑ είναι η πιο πετυχημένη ομάδα στην Ευρώπη τα τελευταία 12 χρόνια (τρία κύπελλα, 11 συμμετοχές σε final-4, έξι συμμετοχές σε τελικό). Καταλαβαίνει κανείς ότι η έννοια του πετυχημένου είναι σχετική και μεταφράζεται κατά το δοκούν. Επίσης, δεν μου αρέσει να κάθομαι να κάνω υπολογισμούς, να προσθέτω μέρες, να αφαιρώ μέρες, ώστε να βλέπω μέχρι πότε είναι πιο πετυχημένη η ομάδα μου…

Αυτό που αναμφίβολα έχει σημασία όμως είναι ότι ο Ολυμπιακός επιδεικνύει μία σταθερότητα στην Ευρώπη. Ακόμα και το 2014, αποκλείστηκε με μειονέκτημα έδρας από τη Ρεάλ Μαδρίτης, παίζοντας αποδεκατισμένος στη δεύτερη φάση των ομίλων, καθώς είχε χάσει με τραυματισμούς τους Σπανούλη, Περπέρογλου, Λοτζέσκι για πολλά παιχνίδια, αλλά και άλλους παίχτες σε κάποια ματς. Και παρ’ όλα αυτά πάλεψε έως το πέμπτο παιχνίδι. Η μόνη πραγματικά κακή χρονιά ήταν η περσινή. Βέβαια, υπήρχαν τραυματισμοί, αλλά υπήρξε κι ένας κακός σχεδιασμός της ομάδας από τον προπονητή. Τρόπαια το ’12 και το ’13, τελικοί το ’15 και το ’17.

Ας ασχοληθούμε με το «φέτος». Για άλλη μία φορά πήγαμε στο final-4 ως αουτσάιντερ. Με αντίπαλο στον ημιτελικό την περσινή νικήτρια, ΤΣΣΚΑ. Το ματς ήταν καρμπόν με τον ημιτελικό του 2015 ανάμεσα στις ίδιες ομάδες. Η ΤΣΣΚΑ ήταν συνέχεια μπροστά στο σκορ έως το τέταρτο δεκάλεπτο, αποκτώντας ακόμα και διψήφια διαφορά. Ο Ολυμπιακός μείωνε συστηματικά έως ότου αναλάβει ο Σπανούλης στο τέλος, ο οποίος πάλι δεν είχε σημειώσει καλάθι εντός παιδιάς μέχρι τότε. Έτσι φτάσαμε στην πρόκριση.

Εκεί μας περίμενε η Φενέρ, η οποία νίκησε στον άλλο ημιτελικό τη Ρεάλ εύκολα. Πριν το ματς πίστευα στη Ρεάλ, αλλά αποδείχθηκε λιγόψυχη. Η Φενέρ αποδείχθηκε ότι έχει μακράν την καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη, αν θέλετε τη γνώμη μου. Και φέτος, συγκεκριμένα, δεν της έλειπε ούτε ένα κομμάτι από το παζλ, για να το εκμεταλλευτεί ο Ολυμπιακός και να σηκώσει το τρόπαιο. Κατ’ αρχάς, η Φενέρ έχει πολύ καλές μονάδες σε όλες τις θέσεις. Δεύτερον, έχει τον πιο πετυχημένο προπονητή της Ευρώπης –ασχέτως του τι νιώθει ο καθένας μας γι’ αυτόν- και αναμφίβολα πολύπειρο. Έπειτα, έπαιξε εντός έδρας και είχε περισσότερους οπαδούς στο γήπεδο. Τέλος, χωρίς να λέω ότι έφταιξε η διαιτησία για την ήττα μας, πάντως η Φενέρ ήξερε ότι δεν επρόκειτο να αδικηθεί.

Η Φενέρ έχει μονάδες που δεν συναντάς στην Ευρώπη εύκολα. Ο Μπογκντάνοβιτς είναι δεινός σουτέρ και, αν και είναι σε νεαρή ηλικία (24), έχει υψηλές παραστάσεις, κάτι που φάνηκε και από την ετοιμότητά του. Δίπλα στον Μπογκντάνοβιτς είναι ο Σλούκας και ο Ντίξον. Ντατόμε, Κάλινιτς, Άντιτς στις θέσεις των φόργουορντ. Όλοι όσους ανέφερα έχουν τρομερό μακρινό σουτ. Με τους Ούντο και Βέσελι να συνυπάρχουν συχνά στην πεντάδα, το ζωγραφιστό έγινε εφιάλτης για τους παίχτες μας. Όχι μόνο για τον Σπανούλη, αλλά και για τους Πρίντεζη και Παπανικολάου. Γνώμη μου είναι ότι όλοι «παλεύονταν» πλην ενός: του Ούντο. Ο Μπογκντάνοβιτς έβαλε 17 πόντους. Οκ. Ο Κάλινιτς άλλους τόσους. Ο Ούντο, όμως, ήταν αυτός που μας στέρησε την ελπίδα. Τάπα στον Σπανούλη στο τρίποντο, τάπες σε όσους επιχείρησαν να βάλουν καλάθι από τη ρακέτα. Σύνολο πέντε τάπες. Αποτέλεσμα ήταν να επιχειρούμε να βάλουμε καλάθι από μακρινή απόσταση ή με απομόνωση του ψηλού μας. Το μόνο που είχε αποτέλεσμα ήταν το τάισμα των ψηλών μας. Ανέλπιστα, ο Μιλουτίνοφ και ο Μπιρτς έκαναν πολύ καλό παιχνίδι. Ειδικά ο Μιλουτίνοφ ήταν απροσδόκητα καλός. Ο Μπιρτς έβαλε πόντους, αλλά έχασε όλα τα ριμπάουντ, κάτι που μας στοίχισε. Για να μην παρεξηγήσει κάποιος το «απροσδόκητα καλοί» που είπα, δεν εννοώ ότι είναι για τα μπάζα οι ψηλοί μας. Αλλά σίγουρα έκαναν προσωπική υπέρβαση. Όταν όλη τη χρονιά οι ψηλοί μας στο σύνολο έβαζαν κατά μέσο όρο περίπου 10 πόντους, ενώ τώρα βάλανε 24 πόντους απέναντι σε Ούντο-Βέσελι, ε, είναι υπέρβαση.

Εδώ πάτησαν κάποιοι και κατέκριναν τον Σφαιρόπουλο, που στο τρίτο δεκάλεπτο άλλαξε τα, πετυχημένα μέχρι εκείνη τη στιγμή, πλάνα. Από εκεί που οι ψηλοί μας ταΐζονταν και πετύχαιναν πόντους, ξαφνικά η ομάδα άρχισε να ρίχνει τρίποντα. Τότε ήταν που απέκτησε διαφορά η Φενέρ. Δεν μπορώ να συμφωνήσω μ’ αυτούς, ωστόσο, γιατί, πολύ απλά, θεωρώ ότι δεν μπορούσαμε να κερδίσουμε τη Φενέρ μόνο με τους ψηλούς μας. Άιντε και σου έβαζαν άλλους 10 πόντους οι Μπιρτς-Μιλουτίνοφ, τι θα γινόταν; Θα παίρναμε το ματς; Στην τελική, ήδη είχανε κάνει μία τεράστια υπέρβαση. Πόσο να άντεχαν ακόμα; Εφόσον δεν έμπαιναν στην εξίσωση οι υπόλοιποι παίχτες μας, ειδικά οι Σπανούλης, Παπανικολάου, Πρίντεζης, δεν υπήρχε περίπτωση να κερδίσουμε. Τα ελεύθερα σουτ ήρθαν, αλλά δεν μπήκαν. Αυτά έχει η ζωή.

Τι φταίει και δεν μπόρεσε ο Ολυμπιακός να ανακάμψει; Αυτό που είδα εγώ ήταν μία ολοκληρωτική κατάρρευση από το 49-44 κι έπειτα. Μπορεί να οφείλεται σε ψυχολογικό άδειασμα, μπορεί σε σωματική κούραση. Δεν μπορώ να το ξέρω. Σίγουρα, όμως, φάνηκε ότι δεν μπορούσαμε να ακολουθήσουμε άλλο την ανώτερη Φενέρ. Σ’ αυτό μπορεί να συνετέλεσαν πολλά. Η έδρα έπαιξε ρόλο, η ευστοχία των αντιπάλων έπαιξε ρόλο, η κούραση από την υπερπροσπάθεια με την ΤΣΣΚΑ έπαιξε ρόλο. Πολλές φορές το ψάχνουμε κι εμείς παραπάνω απ’ όσο πρέπει. Ήταν καλύτεροι, έπαιζαν στην έδρα τους, και κέρδισαν.

Θα μου πεις «πριν το ματς δεν μας έδινες καμιά πιθανότητα να κερδίσουμε;». Αυτό που είχα επισημάνει σε συζήτηση που είχα ήταν ότι έπρεπε να μείνουμε κοντά στο σκορ μέχρι το τέλος της τρίτης περιόδου ή τις αρχές της επόμενης. Αν η Φενέρ ξέφευγε πολύ σε κάποιο σημείο του αγώνα, θα κέρδιζε εύκολα. Κι έτσι έγινε. Με το που πήρε διψήφια διαφορά η Φενέρ, το ματς ξέφυγε παραπάνω και τελείωσε. Αν μπορούσαμε να κρατηθούμε κοντά μέχρι τις αρχές της τέταρτης περιόδου, θα ήταν το ιδανικό. Τότε θα εξαπολύαμε την τελική μας αντεπίθεση, ώστε να «παγώσουμε» και την εξέδρα. Αφού χάσαμε την επαφή στο σκορ, πάπαλα το ματς.

Ο Μάντζαρης έκανε τρομερό τουρνουά. Αυτό που με εντυπωσίασε, πέραν των τριπόντων, ήταν η αντοχή του στον τελικό. Σε όλο το ματς ακολουθούσε τον Μπογκντάνοβιτς και κατάφερε να τον περιορίσει αρκούντως ικανοποιητικά, ενώ παράλληλα αντεπεξήλθε και στην επίθεση. Ήταν συνεπέστατος σε άμυνα και επίθεση, κυνηγώντας τον πιο επικίνδυνο επιθετικά παίχτη των αντιπάλων. Ο Μιλουτίνοφ, επίσης, έπαιξε φοβερά. Πλαστικές κινήσεις, προσποιήσεις, άψογα τελειώματα, μεγάλη προσήλωση. Μακάρι να μείνει του χρόνου και να αποτελέσει τον πρώτο ψηλό.

Κατά τ’ άλλα, μου άρεσε η αμυντική προσαρμογή του πρώτου ημιχρόνου, κι ας δεχθήκαμε πολλά τρίποντα και πολλούς πόντους. Η επιλογή της ομαδικής  άμυνας ήταν ιδανική και δουλεμένη πολύ όμορφα από τον Σφαιρόπουλο. Υπήρχαν αλλαγές μαρκαρισμάτων μετά το pick ‘n’ roll, αλλά δεν αφήσαμε να δημιουργηθούν μις ματς, καθώς ο κοντός μας παίχτης, ο οποίος θεωρητικά θα έμενε με τον ψηλό, άλλαζε γρήγορα μαρκαρίσματα με το τεσσάρι μας και «μείωνε» τα μις ματς. Για να το εξηγήσω με ένα παράδειγμα, όταν ο Ούντο έκανε pick ‘n’ roll με τον Μπογκντάνοβιτς, ο Μάντζαρης, που αρχικά μάρκαρε τον Μπογκντάνοβιτς, δεν έμενε με τον Ούντο. Πολύ γρήγορα, ερχόταν ο Πρίντεζης από την αδύνατη πλευρά και πήγαινε αυτός πάνω στον Ούντο, ενώ ο Μάντζαρης πήγαινε στον Κάλινιτς. Και ο Μπιρτς, φυσικά, έμενε με τον Μπογκντάνοβιτς. Αυτό συνέβαινε όταν η αλλαγή μαρκαρισμάτων ήταν επιβεβλημένη. Πολλές φορές, ωστόσο, και μπράβο του γι’ αυτό, ο Μάντζαρης κατάφερνε να ακολουθεί τον Μπογκντάνοβιτς είτε πίσω από το σκριν είτε σαν «σκιά» του Μπογκντάνοβιτς. Τα ελεύθερα τρίποντα του Κάλινιτς ήταν αποτέλεσμα της βοήθειας που στέλναμε στον Βέσελι κυρίως. Όταν παίζεις με τη Φενέρ, κάτι θα ρισκάρεις. Το κακό για τον Ολυμπιακό ήταν ότι η Φενέρ ξεκίνησε να σκοράρει με το καλημέρα. Δεν αγχώθηκε καθόλου. Δεν μπήκε στη διαδικασία να σκεφτεί ότι «σήμερα είμαστε άστοχοι», έστω και για λίγο. Επιπλέον, μπήκαν και κάποια καλάθια εξαιρετικά δύσκολα, όπως του Μπογκντάνοβιτς από μέση απόσταση, του Ούντο με πρόσωπο στο καλάθι και με τον Μπιρτς κρεμασμένο πάνω του, του Βέσελι στην εκπνοή του χρόνου επίθεσης και χωρίς πρόσωπο στο καλάθι, του Κάλινιτς από το τρίποντο, όταν η μπάλα γκέλαρε πάνω στη στεφάνη πολλές φορές κ.α.

Στο δεύτερο ημίχρονο το λάθος του Σφαιρόπουλου ήταν η αλλαγή της άμυνας, έστω και για λίγο, σε ζώνη. Θα έλεγα ότι ήταν το αποκούμπι του, η τελευταία του ζαριά, ποντάροντας σε ενδεχόμενη αστοχία της Φενέρ, που θα της έφερνε εκνευρισμό και άγχος. Δεν συνέβη κάτι τέτοιο, αντιθέτως η Φενέρ βρήκε τα σουτ και τα έβαλε, δείγμα και της κλάσης των παιχτών της. Τώρα θα μου πείτε, και η ΤΣΣΚΑ έχει παίχτες με τεράστια κλάση… Εδώ θα πιστώσω στον Ομπράντοβιτς την ετοιμότητα της Φενέρ. Μπορεί τα συναισθήματά μου να είναι ίδια με τα δικά σας, αλλά δεν θα κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Ήταν άριστα προετοιμασμένοι όλοι οι παίχτες της και φάνηκε σε όλη τη διάρκεια του τουρνουά. Θα έλεγα ότι φάνηκε από τη φάση των «8» με τον Παναθηναϊκό. Πήρε σβάρνα τον Παναθηναϊκό, τη Ρεάλ και τον Ολυμπιακό. Αυτή είναι η αλήθεια.

Ένα άλλο λάθος του Σφαιρόπουλου ήταν η μη χρησιμοποίηση του Γκριν στο τρίτο δεκάλεπτο. Ο Σπανούλης είχε κολλήσει στην επίθεση και ο Γκριν θα μπορούσε να βοηθήσει. Είτε στη θέση του είτε δίπλα στον Σπανούλη, σε σχήμα με τρεις κοντούς (αντί του Παπανικολάου δηλαδή, που ήταν ούτως ή άλλως κακός) με Σπανούλη, Μάντζαρη, Γκριν. Αν έβγαζε τον Σπανούλη, θα τον ξεκούραζε και για το τέλος. Εν πάση περιπτώσει, είναι επιμέρους στοιχεία όλα αυτά και σίγουρα δεν συνιστούν εγκλήματα. Ο Σφαιρόπουλος μια χαρά το πήγε το final-4. Ειδικά τον Ιτούδη τον έκανε να ονειρεύεται πλέι οφ πάλι…

Η ευρωπαϊκή χρονιά έκλεισε με ήττα, αλλά μόνο πετυχημένη μπορεί να χαρακτηρισθεί. Άλλη μία υπέρβαση και φέτος. Θα μπορούσε να γίνει πλήρης υπέρβαση, αλλά τα μπάτζετ έπαιξαν ρόλο. Η δουλειά που κάνει ο Ούντο είναι γνωστή. Για να την έχεις πρέπει να πληρώσεις 2,5 εκατομμύρια ετησίως. Αν δεν μπορείς να πληρώσεις 2,5 εκατομμύρια ευρώ ετησίως για έναν σέντερ που θα αποτελέσει φόβητρο για τους αντιπάλους, αλλά θα έχεις και 10+ πόντους ανά ματς, θα πληρώσεις 1 εκατομμύριο ευρώ για να έχεις τον Γιανγκ, ξέροντας ότι παίρνεις ρίσκο εκ των προτέρων.

Υπάρχει ένα στοιχειώδες ερώτημα στο μυαλό κάθε Ολυμπιακού: γιατί να πηγαίνουμε ως αουτσάιντερ και να μην πάρουμε άλλους δύο παιχταράδες, ώστε να το πάρουμε; Προφανώς, αυτό μπορούν να δώσουν οι αφοί, αυτό δίνουν. Δεν μπορούμε να τους κακολογίσουμε γι’ αυτό. Αλλά εδώ θέλω να πω κάτι για το μπάτζετ του Ολυμπιακού, γιατί θέλω να είμαι ακριβοδίκαιος. Το μπάτζετ είναι πιο χαμηλό για πολλούς λόγους. Αν οι ίδιοι παίχτες αγωνίζονταν σε ξένη ομάδα, το μπάτζετ θα ήταν πολύ μεγαλύτερο. Με τους ίδιους ακριβώς παίχτες. Ο Σπανούλης, αν έπαιζε στην ΤΣΣΚΑ, θα είχε συμβόλαιο τριών εκατομμυρίων. Άλλωστε, τέτοια ήταν η πρόταση των Ρώσων όταν την είχε απορρίψει πριν από τέσσερα χρόνια. Ο Πρίντεζης θα έπαιρνε πάνω από 2 εκατομμύρια ευρώ, αν δεχόταν την πρόταση της Φενέρ πριν από δύο χρόνια. Θέλω να πω ότι οι ηγέτες μας έβαλαν πλάτη στην ομάδα. Θες επειδή δέθηκαν με τον Ολυμπιακό, θες επειδή ξέρουν ότι η φορολογία γονατίζει τους προέδρους, θες επειδή θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα; Μπορεί για κάποιον από αυτούς τους λόγους, μπορεί για όλους αυτούς μαζί. Η ουσία είναι ότι οι παίχτες βάζουν πλάτη. Το μπάτζετ θα ανέβαινε λίγο, αν συμπεριφερόντουσαν διαφορετικά οι αρχηγοί μας, αλλά πάλι δεν θα έφτανε σε άλλα επίπεδα. Η διαφορά του δικού μας μπάτζετ με τα άλλα μπάτζετ είναι τα πολλά μεγάλα συμβόλαια που έχουν αυτές οι ομάδες. Σ’ εμάς, μετά τον αρχηγό και τον υπαρχηγό, το ποσό πέφτει. Επειδή έχουμε πολλούς Έλληνες παίχτες και μένουν με λιγότερα λεφτά απ’ όσα θα έπαιρναν στο εξωτερικό, επειδή έχουμε νεαρούς παίχτες που τώρα φτιάχνουν τα κασέ τους, επειδή έχουμε ξένους παίχτες ρολίστες ή παίχτες που έρχονται στον Ολυμπιακό για να πάρουν μετά μεγαλύτερα συμβόλαια σε άλλες ομάδες. Έτσι θα πορευτούμε και πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Και να ευχαριστούμε τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη, που έβαλαν πλάτη για να μείνουν με λιγότερα λεφτά, κι εμείς να τους καμαρώνουμε. Αν δεν ήταν αυτοί, το επίπεδο θα έπεφτε δραματικά.

Τώρα πρέπει να επικεντρωθούμε στο πρωτάθλημα 100%. Πρέπει να τα δώσουμε όλα για να κλείσει η σεζόν πετυχημένα. Αν χάσουμε το πρωτάθλημα, θα είναι παταγώδης η αποτυχία φέτος. Καταλαβαίνει, λοιπόν, κανείς πόσο μικρή είναι η απόσταση φέτος της επιτυχίας από την αποτυχία… Το καλό είναι ότι την Πέμπτη θα παίξουμε με τον Άρη και θα έχουν οι παίχτες μας την ευκαιρία να προσαρμοστούν πιο ομαλά. Φαντάζεστε να παίζαμε την Πέμπτη με τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ;

ΥΓ: Είναι φοβερός ο Έλληνας… Τα τελευταία εφτά χρόνια και βάλε αφήνουμε υπόνοιες για τις τούρκικες ομάδες και τους χορηγούς, λέγοντας κάθε φορά ότι «φέτος θα το πάρει τούρκικη ομάδα λόγω των χορηγών», και φέτος που το πήρε τούρκικη ομάδα, σε τούρκικο έδαφος, απέναντι σε ελληνική ομάδα… το άξιζε 100%.

ΥΓ2: Η ελπίδα για τον Ολυμπιακό φάνηκε στο final-4 της Πόλης. Το τρίποντο του Τολιόπουλου φανέρωσε τους μελλοντικούς εφιάλτες των αντιπάλων μας. Αυτό το τρίποντο σήμανε μία καινούρια απαρχή.