Το να έχει ένας απλός οπαδός μιας ομάδας την οιανδήποτε γνώμη για την ομάδα του, τους αντιπάλους της και το πρωτάθλημα, μιλάω για την μπάλα, είναι ένα ζήτημα που και το κατανοώ και το δικαιολογώ πλήρως.

Τη διαφορά μεταξύ κριτικής και γκρίνιας, την έχουμε τονίσει πολλές φορές. ΣΚΑΛΙ-ΣΚΑΛΙ λοιπόν η άνοδος σε απόδοση της ομάδας και ΕΞΩ Η ΓΚΡΙΝΙΑ, που λέει κι΄ο τίτλος. Γνωστή η νόσος, την πήρε το μάτι μου από τη λήξη και μετά, να πάει στο διάολο...

Ήταν πράγματι ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι, σ΄έναν πολύ δύσκολο όμιλο. Μην πω ότι την τελική έκβαση ενδεχομένως να την καθορίσει η Ντουντελάνζ. Εύκολοι αγώνες δεν υπάρχουν σ΄αυτό το επίπεδο. Μπαίνω έτσι κατ΄ευθείαν στο ψητό του χθεσινού 0 - 0 με την Μπέτις. Στην έδρα μας:

Στη φωτογραφία το αντιΟλυμπιακό μέτωπο, μετά το χθεσινό 2 - 1... Περίμενε ορεξάτο και αδημονώντας στο έπακρο να σκάσει η γκέλα, κι΄εγώ τη φοβήθηκα πολύ εδώ που τα λέμε, αλλά φαίνεται πως ο φετινός Ολυμπιακός δεν έχει σχέση με τον επάρατο περσινό, διαθέτει ορισμένους παίχτες κλάσης κι΄έτσι ξεπέρασε αλώβητος την επερχόμενη νωρίς νωρίς αναποδιά.

Ελπίζω να μην κατηγορηθώ για...ανθέλληνας, αλλά να, κάθε φορά σχεδόν τα τελευταία ιδίως χρόνια που παίζει η εθνική μας και διακόπτεται το πρωτάθλημα, παθαίνω κάτι ανάμεσα σε αφόρητη πλήξη και σύνδρομο στέρησης. Δυο βδομάδες χωρίς Θρύλο...