Ξημερώνει, βραδιάζει αλλά μέσα μου ανατέλλει διαρκώς ένας ήλιος. Ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς. Ζωοδότης ήλιος στη ζωή μου από τα χρόνια στον Πύργο, τα παιδικά. Τις Κυριακές τ' απογεύματα, ο πιτσιρικάς ο Αδάμ, πού τον έχανες πού τον εύρισκες, εκεί, με το αυτί καρφωμένο δίπλα στο Phillips, το λαμπάτο ραδιόφωνο της οικογένειας, να περιμένει ν' ακούσει τον Πυλιαρό να μεταδίδει ποδόσφαιρο. Το παιδάκι μέσα μου, μάζευε τις εικόνες του Μποτίνου και του "γεροΣιδέρη", τις ζωγράφιζε πυρετώδικα στη φαντασία του και ύστερα...

(χαρωπός περίπατος στα καταπράσινα λειβάδια του ελληνικού ποδοσφαίρου)

Πατέρα τάμαθες; Ο Γιαννάκης απασφάλισε την περόνη! Τί ποιά περόνη; Της χειροβομβίδας, ντε, που θα καθαρίσει –κυριολεξία- μιας δια παντός τη διαφθορά και τη σήψη στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά τη γέννηση του Θρύλου μας, ο Βαγγέλης Περπινιάδης, συνέθεσε ένα λαϊκό τραγούδι-ύμνο, για τον Ολυμπιακό. Για να δούμε πώς εκτυλίχτηκε η μικρή αυτή ιστορία...