ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΚΕΡΑΚΙ ΣΤΑ "90"
Ξημερώνει, βραδιάζει αλλά μέσα μου ανατέλλει διαρκώς ένας ήλιος. Ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς. Ζωοδότης ήλιος στη ζωή μου από τα χρόνια στον Πύργο, τα παιδικά. Τις Κυριακές τ' απογεύματα, ο πιτσιρικάς ο Αδάμ, πού τον έχανες πού τον εύρισκες, εκεί, με το αυτί καρφωμένο δίπλα στο Phillips, το λαμπάτο ραδιόφωνο της οικογένειας, να περιμένει ν' ακούσει τον Πυλιαρό να μεταδίδει ποδόσφαιρο. Το παιδάκι μέσα μου, μάζευε τις εικόνες του Μποτίνου και του "γεροΣιδέρη", τις ζωγράφιζε πυρετώδικα στη φαντασία του και ύστερα... Σωστός γίγας της μπάλας, να τρέχω έξω στο δρόμο, οδός Ζακύνθου και Πατρόκλου γωνία, να...διδάξω στα πυργιωτόπουλα, τα κουρεμένα με την ψιλή, την τέχνη του ντριπλάρειν, του μπουκάρειν και ξεπατώνειν τα δίκτυα τα χιλιοταλαίπωρα, στην Λεωφόρο, στην Φιλαδέλφεια.
Κι ύστερα διάβηκα το χρόνο. Βρέθηκα, άξαφνα στην πρωτεύουσα αμήχανο μαθητούδι, άμαθο σε άγνωστες γειτονιές. Στην Γκράβα, με τις δυό μεγάλες χωμάτινες αλάνες της να παίζω μετά το σχολείο με τους συμμαθητές έως ότου έπεφτε πηχτό το σκοτάδι και με τις φωνές της μάνας μου να σκίζουν, απειλητικά, το F.I.R της γειτονιάς. "ΈΛΑ ΤΩΡΑ ΣΠΙΤΙ, ΒΡΩΜΟΠΑΙΔΟ"!
Πέρασαν κι άλλα χρόνια, σα να ψήλωσα κάπως. Οι μνήμες άρχισαν, ξανά, να στιβάζονται - μια λέξη εδώ, μια εικόνα εκεί- μέσα μου. Ο Σατράπης πατέρας μου έπαιρνε πού και πού, τον αδελφό μου και μένα, τον Αδάμ ντε, στο γήπεδο. Στης Φιλαδέλφειας τα κάγκελα, με τον Παπαϊωάννου και τον Πομώνη. Ο Θανάσης έγινε ΑΕΚ. Ένα πρωϊνό Κυριακής, απ' εκείνες που άμα δεν πηγαίναμε στον Άγιο Λουκά, μπάλα δεν είχε στην αλάνα αποτόλμησα την "εξέγερση των Ιώνων" και αντιτάχτηκα στο Σατράπη: "Μπαμπά, μήπως να μας πήγαινες σήμερα, στον Ολυμπιακό;"
Ο...Τισσαφέρνης είχε, κατά τα φαινόμενα, λάβει ρητή εντολή από τον Δαρείο να κάνει και κανά χατήρι στους Ίωνες. Μόλις σηκωθήκαμε από το μεσημεριανό τραπέζι μας πήρε από το χέρι και... μια και δυό στον Ηλεκτρικό και κατόπιν στα δημοσιογραφικά, στο Καραϊσκάκης. Παίζαμε με τον Απόλλωνα. Τον καϋμένο!
Ήταν η πρώτη φορά που αντίκρυζα το Καραϊσκάκης, τη φανέλα που μου στοίχειωνε την πυργιώτικη, παιδική φαντασία. Ήμουν τόσο συνεπαρμένος που δεν τόλμησα καν να σηκωθώ από τη θέση μου, να φωνάξω, ΓΚΟΛ!
Κι ύστερα ξαναπέρασαν, όπως συμβαίνει συχνά, τα χρόνια και οι καιροί. Έφηβος στις πρώτες τάξεις στο Όγδοο, θρυλικός φορ στην αλάνα του "Καντώρου", άρχισα να "ταξιδεύω" μονάχος στα κοντινά γήπεδα. Όπου ερχόταν να παίξει ο Ολυμπιακός, απο κοντά και ο Αδάμ.
Ιανουάριος 1974. Με τα πόδια, από την Γκράβα μέχρι την Ριζούπολη. Με τα πόδια στο στόμα και το στόμα στο στομάχι από την αγωνία. Θα 'βρω εισιτήριο, ή θα τρυπώσω , ξανά, κάτω από τα θεμέλια για νά ' βγω στις κερκίδες; Ένα θολό τοπίο κάπνας, μυρουδιών και χαρταδούρας, η Ριζούπολη. Η γη τρεμούλιαζε από τα ποδοβολητά των οπαδών και το μουγκρητό του ηλεκτρικού.
Πιστέψτε με. Δεν υπήρχε, στ' αλήθεια, γήπεδο. Μόνο ένα πλήθος ανθρώπων, ντυμένο στα κόκκινα και στα λευκά. Έμοιαζε σα να έχει σκαρφαλώσει ο ένας στην πλάτη του άλλου και να χτίσανε έτσι, μια ανέξοδη γιγάντια εξέδρα. Τόσοι πολλοί είμασταν εκείνο το απόγευμα.
Και ύστερα βγήκαν οι Θεοί. Ακούστηκε ο παιάνας... ΥΒ ΥΒ ΥΒ ΥΒ ΥΒ ΥΒ....
Δεν βρήκα εικόνα απο κείνο το ματς. Το 0-4! Βρήκα, όμως, λίγα στιγμιότυπα από τη ρεβάνς, στο Φάληρο. Όλα είναι όμως μέσα μου καθαρά και ξάστερα, παρ' όλη την ομίχλη με την οποία έντυσε ο χρόνος τις μνήμες.
Με αυτές τις λίγες αράδες λέω ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στο Θρύλο μας. Να τον χαιρόμαστε αδέλφια!
Red Apple
Ιούνιος 1974
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Συγχαρητήρια για αυτό το αγνό άρθρο. Όλοι μπορούμε να βρούμε μέσα κάτι δικό μας.
Εκπληκτικό.Τόσο διαφορετικές οι ιστορίες ολων μας απο την πρώτη επαφη μας με τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ μας αλλά παράλληλα τόσο όμοιες και οικείες.
Συγκίνηση και χαρά αύτη την άγια μέρα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου επαφη με τον ΘΡΎΛΟ στις αρχές της δεκαετίας του 80 τη σεζόν 82-83 στο Θρυλικό Στάδιο Γέωργιος Καραϊσκάκης Κυριακή μεσημβρινή στις τρείς.
Με πήγε ο πατέρας μου νωρίς γύρω στις έντεκα και αμέσως απο την στιγμή που πέρασα τον σταθμό και έφτασα εξω απο το στάδιο μαγεύτηκα!
Χιλιαδες ανθρώποι ολων των ηλικιών και χαρούμενοι σχημάτιζαν πηγαδάκια και όλοι συζητούσαν για τον Θρύλο πόσα γκολ θα ρίξει στον άτυχο αντίπαλο (σπάω το κεφάλι μου να τον θυμηθω αλλά είναι ο κομπάρσος της ιστοριας).
Ένας κύριος με μια μικρή γυαλινη βιτρίνα περασμένη με λουριά στον ωμό γεμάτη σουβλάκια να πουλάει την πραμάτεια του,ενα κιόσκι με κυλικείο εκεί που τελείωνε η ράμπα της γέφυρας μπροστά στην παλιά ΘΥΡΑ 7 προς τον ηλεκτρικό και εκδοτήρια κελιά στην πρόσοψη του σταθμού.
Απο εκεί αγόρασε ο πατέρας μου το πρώτο μαγικό χαρτάκι για την θύρα δέκα απέναντι απο τα επίσημα(ευτυχώς τότε τα παιδιά μπαινανε τσαμπα).
Μολίς μπήκαμε στο γήπεδο και είδα το μέγεθος του και τις χιλιαδες οπαδών να φωνάζουν με όλη τους την ψυχή για τον Ολυμπιακό ολά είχαν τελειώσει.
Μέλος της Θύρας 7 για 20+ χρόνια κρατητήρια εκδρομές παντού χαμένες δουλειές για τον Θρύλο σχέσεις που τελείωσαν επειδή τόλμησαν να τραυλισουν κουβέντες για τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΜΟΥ χαρές, λύπες,συγκινήσεις,αναμνήσεις.
Ο μόνος που δεν τόλμησε ποτε να με μαλώσει ποτε είναι ο πατέρας μου φανατικός Ολυμπιακός παλιάς κοπής που πάντα λέει οτι έπρεπε να το περιμένει απο την στιγμή που με πήγε στο ΣΠΙΤΙ.
Θρυλε μου σε ευχαριστώ για όλα αλλά πιο πολύ απο ολά σε ευχαριστώ γιατί μετα απο την οικογένεια μου ΕΣΥ επαιξες τεράστια ρολο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μου και αυτό για εμένα δεν μετριέται με καμμιά μονάδα μέτρησης.
Μόνο για την οικογένεια μου και για εσένα έχω χαρεί αληθινά και έχω πονέσει μέχρι την ψυχή μου κάτι που ο συνηθης άνθρωπος το βιώνει μόνο για την οικογένεια του.
Τώρα έχω τον παλικαρο 4 χρονών και προσπαθώ να του μεταλαμπάδευσω τις αρχές που ΕΣΥ πρεσβευεις.
Όλη μέρα για εσένα μιλάει και έχω τρελαθεί απο την χαρά μου.
Χρόνια Πολλά Ολυμπιακε μου.
Χρόνια Πολλά ΑΔΕΡΦΙΑ!!!
Κόκκινη Κόλαση για τους "άλλους, Κόκκινος Παράδεισος για μας!
Ευχαριστούμε σύγγαυρε που μοιράστηκες μαζί μας, τη δική σου ιστορία
Ακόμα ενα φοβερό κείμενο. Μπράβο.
Μου θυμίζει στο περίπου το πως έγινα εγώ Ολυμπιακός.
Πιτσιρικάς, σε αγώνα με τον Εθνικό στο παλιό Καραϊσκάκης πρώτη φορά. Με είχε πάρει μαζί του κρυφά, φίλος του πατέρα μου και μου είχε πει πριν πάμε "Ένα πράγμα σου λέω Χρήστο και να το θυμάσαι. Μόλις θα ζήσεις παιχνίδι του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη, θα ερωτευτείς για πάντα. Η καρδιά σου θα είναι γεμάτη."
Εγώ σκεφτόμουν, οτι ήταν υπερβολικός και τι αλλό θα έβρισκε να μου πει για να με κάνει Ολυμπιακό.
Μέχρι που πάτησα το πόδι μου στο Ναό. Αυτό ήταν. Μετά το τέλος του αγώνα, τα λόγια του, είχαν γίνει απο "γραφικότητα" και "υπερβολή", σε πραγματικότητα.
Απο τότε, όλος μου ο κόσμος στηριζόταν στο δαφνοστεφανωμένο.
Σ' ευχαριστώ ρε Γιώργαρε, εκεί που είσαι. Μου έκανες το μεγαλύτερο καλό που θα μπορούσε να μου κάνει άνθρωπος.
Μια ζωή μέσα στην υπερηφάνια. Και στις χαρές και στις λύπες. Χρόνια πολλά ΘΡΥΛΑΡΑ μου.
Αυτό μας ξεχωρίζει αδελφέ!
αδαμ ριξε μια ματια εδω ρε φιλε. Δωρο Γενεθλίων απο το σάββα και μένα
http://www.redsagainsthemachine.gr/articles/140520/san-simera-195
Με φτιάξατε, ω ρε Νώντα! Με φτιάξατε! Βλέπεις το χαμό στις κερκίδες; Μαγικές στιγμές με τον Υβ και τους παιχταράδες μας
Είναι μεγάλη ευλογία για όσους δεν προλάβαμε αυτές τις ένδοξες στιγμές να τις ζούμε μέσα από ιστορίες σαν και αυτή!
Μέσω αυτών των βιωμάτων ο Ολυμπιακός έχτισε και κτίζει καθημερινά τον χαρακτήρα του...
Αδάμ σε ευχαριστούμε που μας άφησες να φυσήξουμε λίγο προς το κερί σου...
Σιγά παιδάκι μου. Φύσηξες πάνω μου... Πνίγηκα! (νάσαι καλά Αρχηγέ)
Όταν αγαπάς και πονάς είναι επόμενο να γίνεσαι ρομαντικός ποιητής, ενίοτε χουλιγκάνος ρήτωρ!
Εξαιρετικό κείμενο. Είχες γεννηθεί, βλέπεις, γαύρος... Τί να σου κάνουνε ο βλάχος και το Πομωνάκι... Εσένα παιδί μου ο γονότυπός σου σε οδηγούσε εκείιιι...στο Phillips και στον Πυλιαρό, μετά στην πρόταση για...θάλασσα, στου ήρωα του ΄21 το στέκι, στον ασπροκόκκινο Θεό, παρέα με τον Υβ, τον Ρομέν, το Συνέτο, τον Λοσάντα, τον Γκαϊτατζή, τον Σιώκο... ΕΚΕΙ ΗΤΑΝ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΣΟΥ... Είσαι, όπως και να΄χει, απ΄τους τυχερούς... Την έχεις ΄΄φάει΄΄ τη δόξα, το πάθος, τη χαρά και τη συγκίνηση με το κουτάλι...Οι στενοχώριες λίγες. Εύχομαι αύριο να μην είναι από΄κείνες, τις λιγοστές, μέρες της οπαδικής ζωής σου...ΜΑΣ.
Ο δρόμος με τα κόκκινα, μέσ' στα κόκκινα και στα λευκά, Απόστολε. Δακρύζω κάθε που αναβλύζει αυτή η ολυμπιακίλα από μέσα μου
Διαβαζοντας το κειμενο αυτο αλλα και του μαουνιερη ενα πραγμα ερχεται επιμονα στο μυαλο μου.Σε ευχαριστω πατερα που με εκανες Ολυμπιακο.
ΘΡΥΛΕ ΘΕΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΕ.