Ο μικρός Γιώργος Σαββίδης, ο κατά κόσμον Ιβανάκος τζούνιορ μαθαίνει τη στράτα-στρατούλα της ατιμωρησίας πάνω στην οποία έχει κάνει τη διατριβή και έχει πάρει το διδακτορικό του ο Ιβάν ο πρεσβύτερος. Μαθαίνει, δηλαδή, το πώς να λέει ό,τι το επιλήψιμο του κατεβαίνει στο ταραγμένο του μυαλό και να έχει το ακαταδίωκτο.

Η νύχτα ήταν υγρή, άδεια και σιωπηλή. Στο κοντονέικο ο Κοντονής κάθεται στο σκαμπό δίπλα από το τραπεζάκι με το τηλέφωνο και τρώει τα νύχια του. Στο μουσάτο πρόσωπό του καθρεφτίζεται η αγωνία που τον κατατρώει σαν πόντικας στη θέα μιας αγριοψιψίνας. Το βλέμμα του πλανιέται στο μισάνοιχτο παραθύρι του καθιστικού.

"Ακόμη δεν ήρθε το κωλόπουλο;", αναρωτιέται φωναχτά.
"Τί είπες αγάπη μου;", ακούγεται η φωνή της γυναίκας του από την κουζίνα.

Άκουσα προ ολίγου τον Κωστή Ραπτόπουλο να αποκαλύπτει, στην εκπομπή του Γιάννη Καρατζαφέρη στο ΑΡΤ, πως τον Κυριάκο Θωμαίδη τον προστατεύουν κάτι γομάρια της αντιτρομοκρατικής μόλις τελειώνει τις εκπομπές του.

Δεν το υιοθετώ επειδή δεν έχω κάνει...διασταύρωση της πληροφορίας - α ρε Τσαούση, με τη δεοντολογία σου...- αλλά το κάνω ασίστ στην αρένα με τους κωλόγαυρους που περιμένουν πώς και πώς για να κατασπαράξουν τα μοβόρικα μαντρόσκυλα της κάθαρσης που...νιαουρίζουν!

Η Ελλάδα έχει γεμίσει τα τελευταία χρόνια από τρομαγμένα ή εντεταλμένα δημοσιογραφάκια -σημεία των καιρών. Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό. Πρόκειται για επικίνδυνους ανθρώπους με συνείδηση- λάστιχο που έχουν κάνει πατσαβούρι τη δεοντολογία που όφειλε να διέπει το πρώην "λειτούργημα".