Η χρονιά που πέρασε ήταν ονειρική για την ομάδα μας, η χρονιά που θα ξεκινήσει από Σεπτέμβρη έχει πολύ ενδιαφέρον, αλλά προσωπικά δε θα μπορούσα να κάνω ποδαρικό με τίποτα άλλο από ένα αφιέρωμα στην ομάδα του μπάσκετ, που με έκανε να ζήσω τη μεγαλύτερη συγκίνηση της ζωής μου σε αθλητικό επίπεδο.

Για τη διοίκηση:

Εδώ και χρόνια, παίκτες και κυρίως διοίκηση, κάνουν τα πάντα για να φέρουν στην ομάδα εκεί που την ονειρεύονται. Βασικά, όχι ακριβώς τα πάντα... Ποτέ τους δεν ασχολήθηκαν με τίποτα παραπάνω από το να φτιάξουν μια καλή ομάδα, να φέρουν παίκτες νεαρούς, παίκτες αστέρες, να ψάξουν για τον καλύτερο προπονητή κι όλα τα αυτονόητα. Στην Ελλάδα όμως, αυτά δεν είναι αρκετά. Στην Ελλάδα, έχουμε ακούσει δεκάδες φορές όλα αυτά τα χρόνια ότι “άμα έχεις καλή ομάδα, νικάς και τους διαιτητές”, αυτό ακριβώς δηλαδή που έκανε η φετεινή ομάδα. Δε λέω όχι. Αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι στο μπάσκετ, από τους δύο πρέπει να νικάει ο καλύτερος, πώς βρεθήκαμε ξαφνικά να πρέπει να νικήσουμε και τους διαιτητές κι αυτό να θεωρείται τελείως αυτονόητο, ποτέ δεν το κατάλαβα. Οι Αγγελόπουλοι τα έβλεπαν, αλλά έκαναν σα να μη συμβαίνει τίποτα, πέρα από κάτι χλιαρές διαμαρτυρίες. Γι'αυτή τους τη στάση, χλευάστηκαν από τους περισσότερους Ολυμπιακούς ως άσχετοι, βλάκες, βουτυρομπεμπέδες κ.ο.κ. Όλοι αυτοί λοιπόν, οφείλουν να βγάλουν το καπέλο στους Αγγελόπουλος, γιατί έχοντας τα φύλλα πάνω στο τραπέζι, τα έβαλαν με τη μεγαλύτερη μαφία που έχει υπάρξει σε αθλητικό επίπεδο. Και κέρδισαν, εκεί που κανείς δεν τους περίμενε. Τί πιο γαύρικο από αυτό? Πάρτε και τους διαιτητές, και τους κάφρους στις κερκίδες, εμείς θα σας νικήσουμε. Και το κατάφεραν τα θηρία! Ελπίζω πλέον να έχουν πάρει τη θέση που τους αξίζει σε όλες τις γαύρικες καρδιές, να έχουν την εμπιστοσύνη και τη στήριξη που χρειάζονται, γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι, αλλά έχουν αποδείξει ότι θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για το καλύτερο της ομάδας. Πόσοι πρόεδροι σε σεζόν που προσπαθούν να κάνουν μείωση στο μπάτζετ, αλλάζουν δύο Αμερικανούς στη μέση της σεζόν?

Το παραμύθι:

Πάμε τώρα στο παραμύθι που ζήσαμε φέτος. Ένα ατελείωτο παραμύθι, με την έννοια ότι κάθε βήμα της πορείας μας φάνταζε σαν το τέλος του παραμυθιού, αλλά η ομάδα μας αρνούταν ν'αφήσει αυτό το παραμύθι να τελειώσει. Ήδη με την πρόκριση στους 16, όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Ο όμιλος με τις δύο νέοπλουτες, τουρκικές διοργνώτριες του φάιναλ φορ, συν το γκρίζλι από τη Ρωσία, φάνταζε ανυπέρβλητο εμπόδιο για μια νεόκοπη ομάδα, που στην πρώτη φάση είχε κάνει χαμηλές πτήσεις, δείχνοντας και μια λιποψυχία κατά κάποιους, όταν έχασε στο σουτ τα μεγάλα παιχνίδια σε Ισπανία και Ιταλία. Με την αρχή της δεύτερης φάσης, ήττα εντός από την ΤΣΣΚΑ, λιποψυχία βλέπουν πάλι κάποιοι στην ήττα στο σουτ (για την ακρίβεια δύο σουτ, στην τελευταία επίθεση) από τη Γαλατά στην Τουρκία, παρόλο που η ομάδα έχει επιστρέψει από τους -15 μέσα στην Τουρκία κι έχει πάει το ματς στην παράταση με σουτ από τη σέντρα. Ακολουθεί εύκολη νίκη με την Εφές εντός και τεράστιο διπλό με την ίδια ομάδα στην Τουρκία, εκεί που ενώ είχαμε τον έλεγχο σε όλο το παιχνίδι, παραλίγο να χύσουμε την καρδάρα στα τελευταία λεπτά, όταν το 52-62 δύο λεπτά πριν τη λήξη, έγινε 65-65. Ο Σλούκας με δυο βολές έκανε το 65-67 και πλέον κατά πάσα πιθανότητα με νίκη στο ΣΕΦ τελευταία αγωνιστική έναντι της Γαλατασαράι, πιθανότατα το θαύμα ολοκληρώνεται. Το ματς πέρα από βαθμολογικής σημασίας είναι κομβικό, γιατί είναι το πρώτο που καταφέρνουμε να πάρουμε στην κόψη του ξυραφιού. Ήττα με 95-64 στη Ρωσία, για να καταλαβαίνουμε μέχρι πού φτάνουν οι δυνατότητές μας λένε κάποιοι, αλλά η νίκη με τη όντως μας δίνει τη δεύτερη θέση και το θαύμα ολοκληρώνεται.

Στα ημιτελικά περιμένει η Σιένα, που μας είχε αποκλείσει την προηγούμενη χρονιά έχοντας μειονέκτημα έδρας. Καλύτεροι φέτος οι Ιταλοί, με πλεονέκτημα έδρας, σαφώς αποσυναμωμένοι εμείς. “Να πάρουν εμπειρίες τα παιδιά ακούμε”, η τετράδα του φάιναλ φορ έχει βγει και δε συμπεριλαμβανόμαστε, τα κόλυβα έχουν σερβιριστεί. Σ'όλο το ματς κυνηγάμε, η διαφορά γίνεται διψήφια στο 31', 68-58. Το παλεύουμε, αλλά χάνουμε το Σπανούλη με φάουλ 4:38 πριν το τέλος, με σκορ 70-67. “Καλή όρεξη” μας λένε όσοι μας περιμένουν στη γωνία, αλλά τα πιτσιρίκια που πλέον έχουν φτιάξει χαρακτήρα τους απαντάνε με μια φωνή “δε θα φάμε”. Ο Λο παίρνει την μπαγκέτα από τον αρχηγό στην επίθεση, Ντόρσι κυριαρχεί στις ρακέτες, ο Χάινς συνεχίζει το έργο όταν ο Αμερικανός βγαίνει έξω κι αυτός με φάουλ και το θαύμα (δις τώρα), ολοκληρώνεται.

Δευτερο παιχνίδι στην Ιταλία, σ'όλο το ματς κυνηγάμε διψήφια διαφορά που πέφτει στους δέκα μετά από πολύ ώρα στο 32'. Η αντεπίθεση έχει ξεκινήσει, η διαφορά ροκανίζεται, τους Ιταλούς τους ζώνουν τα φίδια στο 77-76, στο 81-80 στο 40'. Ο Ρακόσεβιτς πάει στις βολές, αστοχεί κι ο Πρίντεζης μαζέυει το ριμπάουντ για να κάνουμε την τελευταία μισή επίθεση, αποφασίζει να κατεβάσει μόνος του την μπάλα και το λάθος του μας στοιχίζει το δεύτερο διπλό στην Ιταλία!

Η σειρά έρχεται στο ΣΕΦ, οι Ιταλοί είναι πάντα το φαβορί ακούμε, ο Ντόρσι είναι τραυματίας τη στιγμή ακριβώς που έχει γίνει σημαντικός για την ομάδα, αλλά στο πρώτο παιχνίδι, με τον κόσμο στο πλευρό μας για πρώτη φορά, είμαστε σεληνιασμένοι κι οι Ιταλοί παλεύουν να κρατήσουν τη διαφορά κάτω από τους 30 πόντους, πριν καν κλείσει το ημίχρονο. Το υπόλοιπο ματς είναι διαδικαστικό. Το 2-1 έχει γίνει κι είμαστε μια νίκη μακρυά από το φάιναλ φορ. Χωρίς το Ντόρσι και πάλι. Στο κατάμεστο ΣΕΦ όμως, ο Χάινς μοιάζει 2.5 μέτρα, ασταμάτητος αφού βγάζει 35 λεπτά αγώνα κι η ομάδα παίζοντας με απίστευτη αυτοπεποίθηση κόντρα στη συνεχή πίεση των Ιταλών, ολοκληρώνει για άλλη μια φορά το θαύμα. Το παραμύθι αυτή τη φορά έχει σίγουρα τελειώσει, η Ευρωλίγκα το κάνει και ταινία μάλιστα:

Ο επίλογος λένε θα γραφτεί με την Μπαρτσελόνα. Αλλά όσοι έχουν παρακολουθήσει αυτή την ομάδα έχουν καταλάβει. Λίγες μέρες πριν το φάιναλ φορ είμαι στο εξωτερικό σ'ένα φίλο μου ΠΑΟΚτσή και του λέω, “κρίμα που δε θα δούμε μαζί το φάιναλ φορ”. “Τί να δεις” μου λέει, “η Μπαρτσελόνα είναι υπερομάδα, δεν την έχεις δει καθόλου μου φαίνεται, θες και να κερδίσεις την Μπαρτσελόνα”. “Όχι”, απαντάω, “δεν την έχω δει, αλλά έχω δει την ομάδα μου και ξέρω ότι αυτή η ομάδα δε χάνει από κανέναν εύκολα. Ακόμα και 20 πόντους πίσω να είναι, θα τους βγάλει τα σκώτια για να κερδίσουν κι έτσι, όπώς και να'χει δεν πρόκειται να στενοχωρηθώ όποιο και να'ναι το αποτέλεσμα. Αυτή η ομάδα ό,τι και να κάνει στο φάιναλ φορ, ξέρω ότι θα με γεμίσει”. Η Μπαρτσελόνα αποδεικνύεται χαμηλό εμπόδιο, σαν πρωταθλητές από καιρό δεν τους αφήνουμε στιγμή να περάσουν μπροστά. Το παραμύθι έχει σίγουρα τελειώσει, άλλωστε πολλοί λένε ότι ακόμα κι ο τελικός έχει ήδη παιχτεί (ΤΣΣΚΑ-Παναθηναϊκός 66-64) κι οι Ρώσοι είναι ήδη πρωταθλητές, ελλείψη δεύτερου μας έχουν καλέσει στη φιέστα τους. Η ομάδα παλεύει, ο Λο παίζει κουτσός (κυριολεκτικά, στο δρόμο για τα αποδυτήρια πριν το παιχνίδι δεν μπορεί να πατήσει το πόδι του), αλλά οι Ρώσοι δεν πολυσκοτίζονται, κάνουν το δικό τους πάρτι, ο Τεόντοσιτς πυροβολεί από παντού, η διαφορά είναι στο -19, 12' πριν το τέλος. Το τί ακολουθεί, δεν περιγράφεται ούτε με λόγια ούτε δυστυχώς με βίντεο. Έχουν προσπαθήσει πολλοί σύγγαυροι με εξαιρετικές δουλειές να το αποδώσουν, αλλά κάθε δευτερόλεπτο για μένα είναι μαγικό, δεν χωράει σε καμία φόρμα. Το μόνο που θυμάμαι (από την ώρα του αγώνα, γιατί από τότε το έχω δει πάμπολλες φορές το παιχνίδι), είναι εκεί στο 28' να αναρωτιέμαι τί έγινε αυτή η ομάδα που “βγάζει τα σκώτια σε όλους, όποιος και να'ναι”. Ξαφνικά, βλέπω ότι αυτή η ομάδα είναι στο παρκέ, αντεπιτίθεται, η διαφορά πάει στους 3 στο 36'!!! Περιμένω τους Ρώσους ν'αρχίσουν να τρεκλίζουν, αλλά οι Ρώσοι έχουν τεράστιους παίκτες. Ο Κρστιτς σαν σε προπόνηση βάζει δύο στις δύο, ο Κιριλένκο παίζει ένας με έναν τον Παπανικολάου σαν πρωταθλητής – παρότι ο μικρός τον έχει πνίξει σ'όλο το παιχνίδι – και κάνει το +7 για τους Ρώσους μέσα σ'ένα λεπτό. Η τελετή φαίνεται να τελειώνει μ'αυτό το 4-0, θέλω όμως να χειροκροτήσω αυτή την ομάδα για όλα όσα μου χάρισε σε μια χρονιά, αναθεματίζω που δεν είμαι στην Αθήνα για να πάω στο αεροδρόμιο να τους ευχαριστήσω από κοντά και πολύ φοβάμαι ότι δε θα πάει κανένας λόγω ήττας, θέλω να πάρω τους γνωστούς μου να πάνε. Γιατί για άλλη μια φορά νιώθω γεμάτος. Ο Παπανικολάου όμως όχι, δε δέχεται την ήττα του από τον Κιριλένκο (!), του απαντάει με τρίποντο in your face, ο Ρώσος που έδειχνε σίγουρος πριν λίγα δευτερόλεπτα όταν έκανε το +7, κοιτάει αποσβολωμένος το μικρό να πανηγυρίζει, αυτή τη φορά οι Ρώσοι τα έχουν επιτέλους χάσει, η επιμονή αυτής της ακατάβλητης ομάδας είναι εξωπραγματική και πλέον είναι προφανές ότι οι Ρώσοι δεν έχουν τον έλεγχο. Μέσα στο χαμό που ακολουθεί, ο Παπανικολάου για άλλη μια φορά μας κρατάει στο παιχνίδι όταν μαζεύει το ριμπάουντ στο άστοχο α λα Μπαρτσελόνα τρίποντο του Σπανούλη, με το σκορ στο 60-55 στο 1:36, κερδίζει και το φάουλ, βάζει και μια βολή. Οι Ρώσοι πλέον τρέμουν, Κρστιτς, Κιριλένκο και Τεόντοσιτς έχουν κι οι τρεις από 1/2, στο ενδιάμεσο ο Πρίντεζης με θράσσος κι ενώ βάζει ένα δίποντο. Ο Παπανικολάου από τη γραμμή δεν καταλαβαίνει τίποτα, φαίνεται σαν ψάρι στο νερό, βάζει 2/2 και δίνει το σύνθημα για την τελική επίθεση, τη στιγμή που ο Σπανούλης κάτι ψιθυρίζει στον Πρίντεζη. Οι Ρώσοι από την άλλη τρέμουν, ο Σισκάουσκας κάνει 0/2, ο Σπανούλης είναι πανέτοιμος, ψύχραιμος, με καθαρό μυαλό διασχίζει όλο το γήπεδο παρά την πίεση των Ρώσων, κάνει τη διείσδυση, όλοι οι Ρώσοι πέφτουν πάνω του, ο Πρίντεζης μένει μόνος, όπως ίσως είχε προβλέψει ο αρχηγός, κάνει το χουκ του, κι ευτυχώς που έχω μπαλκόνι, γιατί το σπίτι δε με χωράει... 61-62! Non e possibile. Non e possibileeeeeeee!!!

http://www.savetubevideo.com/?v=Sl3rAMg5obs

ΥΓ: Δε θα ξεχάσω ποτέ το ξέσπασμα του Παπανικολάου μετά το παιχνίδι. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, μετά από τέτοιο άθλο, οι παίκτες ξεσπάνε σε κλάματα, γέλια, πέφτουν στο παρκέ και τσιμπιούνται προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν αν αυτό που ζουν είναι πραγματικότητα. Ανταυτού, ο μικρός είναι λες κι ενώ έχει μόλις ανέβει το Εβερεστ, μόλις φτάνει στην κορυφή ξεκινάει κάμψεις σα να σου λέει, "γιατί τελείωσε, άλλο τόσο το ανέβαινα". Μιλάμε για απίστευτη ενέργεια και καύλα. Δείτε τον εδώ στο 0:56.26,

http://www.youtube.com/watch?v=AeQTm7txM2s&feature=related
 

ΥΓ1: Φυσικά και δεν ξεχνάω τους τελικούς του Ελληνικού πρωταθλήματος. Αλλά είπαμε για πρώτη φορά να πούμε ένα παραμύθι, δράκουλες, κόρακες κι όλα τα κατακάθια του Ελληνικού μπάσκετ δεν έχουν θέση στα παραμύθια.