Η κατάληξη της φάσης των 16 της Ευρωλίγκα, δεν μπορεί παρά να μας αφήνει απόλυτα ικανοποιημένους ως προς την κατάληξή της, εφόσον κατακτήσαμε τη δεύτερη θέση και με το πλεονέκτημα έδρας απέναντι στην Εφές, κάτι που μας επιτρέπει να ελπίζουμε σε πρόκριση στο Λονδίνο. Άποψή μου είναι πώς πέσαμε από την Ακρόπολη και βρήκαμε και πορτσοφόλι, αφού κάθε άλλο παρά πείσαμε με τις εμφανίσεις μας πως δικαιούμαστε αυτή την κατάταξη. Το αποτέλεσμα είναι περσσότερο προϊόν μιας πολλαπλής καραμπόλας, αφού είχαμε φροντίσει να δώσουμε το πλεονέκτημα στους αντιπάλους μας (Σιένα και Μακάμπι), αλλά η Μπαρτσελόνα καθάρισε δυο εντελως αδιάφορα γι'αυτήν παιχνίδια. Γι'αυτό λοιπόν η κατάταξή μας δεν πρέπει να είναι το χαλάκι που θα σκεπάσει τη μετριότητά μας, αλλιώς κινδυνεύουμε να μείνουμε εκτός φάιναλ φορ πριν καν το καταλάβουμε.

Η Εφές είναι μια ομάδα με διπλάσιο μπάτζετ από μας, που κονταροχτυπήθηκε με δυο πολύ δυνατές ομάδες (Ρεάλ και ΤΣΣΚΑ) κι έμεινε τρίτη στο νήμα. Η εικόνα που έχει βγάλει μέχρι τώρα είναι καλύτερη από τη δική μας, αλλά έχουμε κάποιους λόγους να αισιοδοξούμε. Οι Τούρκοι έχουν δείξει ασταθείς εκτός έδρας, συνήθως όταν το παιχνίδι δεν τους βγαίνει τα χάνουν πολύ εύκολα, σε αντίθεση μ'αυτό που συμβαίνει στην Κωνσταντινούπολη που είναι έδρα σχεδόν απόρθητη. Επίσης, έχοντας το διπλάσιο μπάτζετ, αλλά και η προοπτική να μείνουν εκτός φάιναλ φορ μετά από άλλη μια χρονιά που έχουν ρίξει ένα καράβι λεφτά, σίγουρα θα τους γεμίζει άγχος: πιθανός αποκλεισμός τους, συνιστά μέγιστη αποτυχία και τείνει να παγιώσει την ταμπέλα των λούζερ που όχι αδίκως τους έχουμε κολλήσει. Έχουν όμως και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία ν'αποτινάξουν αυτή την ταμπέλα και φυσικά δε θα την αφήσουν ελαφρά την καρδία να περάσει. Γι'αυτό ετοιμαστείτε για μια σειρά που θα κριθεί στις λεπτομέρειες κι αφήστε το πρωτοσέλιδα περί Λονδίνου στην άκρη: έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.

Για να επανέλθουμε στα του προχτεσινού παιχνιδιού, θα επισημάνουμε κάποια θετικά στοιχεία που εμφανίσαμε μετά από αρκετό καιρό, πέραν του ότι κερδίσαμε άλλο ένα win or die παιχνίδι. Το πρώτο είναι η αρκετά καλή εικόνα μας στο πρώτο ημίχρονο. Πιέσαμε στην περιφέρεια βραχυκυκλώνοντας τον Πλάνινιτς που είναι ο εγκέφαλος της ρωσικής ομάδας και κατά συνέπεια τους οδηγήσαμε σε αρκετά μακρινά σουτ. Η απλή ανάγνωση των τραγικών στατιστικών των Ρώσων από την περιφέρεια είναι η μισή αλήθεια, αφού η άμυνά είναι αυτή που τους χάλασε την αναλογία διπόντων-τριπόντων. Η καλή μας άμυνα είναι κι αυτή που δημιούργησε τις προϋποθέσεις να τρέξουμε, αν και λόγω παιδαριώδων λαθών δεν καταφέραμε να το εκμεταλευτούμε. Αν είχαμε καταφέρει να βγάλουμε τους αιφνιδιασμούς που μας προέκυψαν, δε θα κυνηγούσαμε στο πρώτο δεκάλεπτο. Επίσης, στο σετ παιχνίδι υπήρχε υπομονή και σωστές επιλογές, κάτι στο οποίο βοήθησε αφάνταστα ο Λο, που ήταν εκπληκτικός σ'αυτό το διάστημα, βοηθώντας και το Σπανούλη να βρει τον ελάχιστο χώρο που χρειάζεται για να κάνει κι αυτός τη δουλειά του. Στο διάστημα αυτό, ο αρχηγός μπόρεσε να βγάλει το καλό του πρόσωπο. Δυστυχώς όταν όλα πρέπει να περνούν απ'τα χέρια του, είναι λογικό να γινόμαστε εύκολη λεία, αφού και κούραση θα προκύψει και το παιχνίδι μας γίνεται μονοδιάστατο.

Στο δεύτερο ημίχρονο η εικόνα μας δεν ήταν καλή, αλλά εκεί που η ομάδα έδειχνε να βραχυκυκλώνει, ένας εξωπραγματικός Παπανικολάου την πήρε από το χέρι και την οδήγησε στη νίκη. Όποτε πήγαιναν οι Ρώσοι να μπουν στο παιχνίδι, ο Κώστας ήταν ο κυματοθραύστης μας, με συμπαραστάτη το Χάινς. Επί ένα ημίχρονο ήταν ασταμάτητος στην επίθεση, ενώ έκανε εκπληκτική δουλειά τόσο στα ριμπάουντ όσο και στην άμυνα. Αλλά η ομαδική μας εικόνα θα πρέπει να μας προβληματίσει, γιατί όλα τα παιχνίδια από δω και πέρα θα είναι δύσκολα και δεν μπορούμε να στηριζόμαστε στο ότι κάποιος παίκτης μας θα σεληνιαστεί. Ακόμα κι όταν αυτό συμβαίνει, η εικόνα που βγάζει η ομάδα δεν είναι πειστική, ο αντίπαλος εξακολουθεί να καραδοκεί, αφού περιμένει ότι η ρέντα κάποια στιγμή θα σταματήσει. Ε, χτες είχαμε την ευτυχία ο Παπανικολάου να είναι ασταμάτητος. Βέβαια κάποιος πρέπει να του πει ότι ακόμα κι όταν δεν του βγαίνουν τα σουτ είναι καθοριστικότατος για την ομάδα, λόγω της ενέργειας που βγάζει σε άμυνα και ριμπάουντ. Το καλό του περιφερειακό σουτ είναι το κερασάκι στην τούρτα κι όταν δε έρχεται, δε χρειάζεται να χαλάει τη συνολική παρουσία του.

Η εμφάνιση του Κατσίβελη δημιουργεί αφενώς αισιοδοξία ότι ίσως προστεθεί έστω και τώρα ένας παίκτης στο ροτέισον στην περιφέρεια, αφετέρου δημιουργεί ερωτηματικά όσον αφορά το μέχρι τώρα παραγκωνισμό του, αλλά και το εάν ο Πέρκινς που είδε το ματς από την εξέδρα ήταν ο παίκτης που χρειαζόμασταν. Το ίδιο κι η συνύπαρξη Πάουελ-Χάινς στο τελευταίο δεκάλεπτο, που μας βοήθησε να σταματήσουμε τους ψηλούς της Χίμκι που μας έκαναν τη ζωή δύσκολη, αλλά και να ελέγξουμε τα ριμπάουντ. Ο Πάουελ έβγαλε περισσότερη ενέργεια έχοντας κάποιον ν'ακουμπήσει μέσα στη ρακέτα, μπόρεσε να βοηθήσει στα ριμπάουντ ερχόμενος σα δεύτερος παίκτης στη διεκδίκηση. Προφανώς δεν μπορεί δίνει και να τρώει ξύλο κάτω απ'τη ρακέτα, ούτε να κάνει χετζ-άουτ (πάντα το τεσσάρι μας πρέπει να καλύπτει την κακή του έξοδο αφήνοντας το περιφερειακό σουτ), ούτε να ποστάρει. Το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί έπρεπε να φτάσουμε πραγματικά στο παρά 5 για να δούμε ένα τέτοιο σχήμα. Από εδώ μέσα είχαμε επισημάνει ότι κάτι τέτοιο έπρεπε να δοκιμαστεί από τα πρώτα παιχνίδια του Πάουελ, όταν κι είχε γίνει προφανές πως δεν είναι το κλασικό πεντάρι.

Όπως και να'χει, αυτή είναι τώρα η ομάδα και το γεγονός ότι είδαμε κάποια πράγματα έστω και καθυστερημένα πρέπει να μας χαροποιεί τη δεδομένη χρονική στιγμή, παρόλη τη μελαγχολία για το χαμένο έδαφος. Ακόμα δε χάθηκε τίποτα. Θα πρέπει να δούμε αυτά τα στοιχεία σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό αν θέλουμε να εξαντλήσουμε τις πιθανότητές μας για πρόκριση στο φάιναλ φορ και μακάρι να δούμε κι άλλους παίκτες να βρίσκουν ρόλο στην ομάδα. Καιρός για πισωγυρίσματα δεν υπάρχει, όλα τώρα παίζονται και πρέπει κόσμος, παίκτες και τεχνικό επιτελείο να ξεπεράσουν τα μέχρι τώρα στάνταρ τους για να μπορέσουμε να πετύχουμε το στόχο του φάιναλ φορ.