ΠΡΩΤΟΣ ΜΕ ΤΑ ...ΨΕΜΑΤΑ!!
Γράφτηκε απο DRAZA στις 15:43 | 23-11-2015
Όπως είπα και σε άλλη φάση, ντέρμπυ μεσολαβήσαντος, κανονικά θα το έχεζα το παιχνίδι της Κροατίας. Αλλά λίγο οι απουσίες βασικών μας παικτών, λίγο το θετικό σερί της Τσεντεβίτα και οι κηδείες που έκανε σε έκτος έδρας ματς στον όμιλο, λίγο που σκάει ως ένας άτυπος απολογισμός πρώτου γύρου ...είπα να αναφερθώ στα σημεία εκείνα που η ομάδα -κι όχι μόνο - φαίνεται να μας βγάζει ψεύτες το τελευταίο διάστημα.
ΨΕΜΑ ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ: Η ΠΛΗΓΗ ΣΤΗΝ ΡΑΚΕΤΑ ΠΟΥ ΠΟΝΑΕΙ ΚΑΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ
Σε αντίθεση με το ματς του Ηρακλείου - που φαινομενικά ήμασταν πληρέστεροι - αυτή την φορά φάνηκε να μην αφήνουμε καμιά πικ-εν-ρολλ συνεργασία των Κροατών να μας πλήξει, καταφέρνοντας να κλείσουμε πολύ καλά τον χώρο προς το ζωγραφιστό. Η ομάδα εμπόδισε όχι μόνο το τάισμα του Μπίλαν, εφαρμόζοντας επιθετική άμυνα στους "τροφοδότες" του, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις τράβηξε έξω τον ψηλό περιορίζοντάς του τις επιλογές με άμυνα συνεργασιών. Σκούρα τα βρήκανε και οι κοντοί της Τσεντεβίτα όποτε επεχείρησαν να μας διεμβολίσουν, βρίσκοντας μπροστά τους τις δυναμικές εξόδους του Χάντερ, που συνοδεύονταν με σωστό μάζεμά του ύστερα απ'το hedge out, εμποδίζοντας τόσο τα τελειώματα του αντίπαλου ψηλού όσο και τις κοντινές πάσες στον κεντρικό άξονα. Αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό, αν σκεφτεί κανείς ότι παρότι ήμασταν πληγωμένοι στην ρακέτα ...ο χώρος των πιο επιτυχημένων ανασχέσεών μας ήταν το ζωγραφιστό.
Αν ο Ολυμπιακός πρέπει να προσέξει κάτι αυτό είναι οι αμυντικές του περιστροφές, μιας και απέναντι σε μια ομάδα όχι ιδιαίτερα υψηλής δυναμικότητος βρεθήκαμε να δίνουμε αρκετά μις-ματς ύστερα απ΄τις αλλαγές που έφερναν στα μαρκαρίσματα τα σκριν της Τσεντεβίτα. Μια δεύτερη ατέλεια στην οποία θα μπορούσε να εστιάσει κανείς, είναι το γεγονός πως την ώρα που κοιτούσαμε να περιορίσουμε την επιλογή του Μπίλαν μετά το κόψιμό του στην ρακέτα απ΄τον κεντρικό άξονα ...επιτρέψαμε να μας γίνεται ζημιά είτε πρωτογενώς με σκορ του κοντού που επέλεγε να σουτάρει αντί να δώσει πάσα, ύστερα απ'το σκριν του ψηλού ...είτε ύστερα από πάσα που έβγαζε ο ψηλός στην αδύνατη πλευρά μετά το πικ. Κάλλιστα βέβαια θα μπορούσε να μου πει κάποιος ότι αυτό ήταν σχεδιασμένο. Ότι είχαμε αποφασίσει να μην σχιστούμε να κόψουμε αυτά τα σουτ και πως αυτό που είχε δει ο προπονητής είναι πως αν κλέιναμε μέσα θα το παίρναμε το ματς όσα σουτ κι αν έβαζαν οι Κροάτες. Πως αυτό που θέλαμε να περιορίσουμε ήταν την "κάθετη" κίνηση της Τσεντεβίτα αφήνοντάς τους να κόψουν τον λαιμό τους όποτε κινούνταν "παράλληλα". Αν είναι έτσι τότε ο προπονητής δικαιώνεται παρότι δεν φρόντισε να τους "χαλάσει" τις αποστάσεις ώστε να μην μπορούν να αναπτυχθούν ούτε παράλληλα.
Κι αφού πιάσαμε τους παίκτες ρακέτας στην μια πλευρά του γηπέδου, να σημειώσουμε ότι η ομάδα απέδειξε πως μπορεί και σκορ να πάρει στον συγκεκριμένο χώρο παρά τις απώλειες των Γιανγκ - Πρίντεζη, παρά το γεγονός ότι δεν έχει καιρό που γύρισε ο Χάντερ. Δεν γίνεται να μην αναφέρουμε ότι οι Χάντερ, Παπαπέτρου, Αγραβάνης, Στρόμπερι και Μάντζαρης κατέβασαν τριάντα ριμπάουντ στο Ζάγκρεμπ. Δεν γίνεται να μην αναφέρουμε ότι ο κουτσός Ολυμπιακός κατέβασε στην Κροατία 17 επιθετικά ριμπάουντ παρακαλώ ...κάτι που σε μεγάλο βαθμό εξηγεί το υψηλό σκορ στο οποίο πήγαμε το ματς παρότι μας έλειπαν ορισμένοι απ'τους βασικούς επιθετικούς εκφραστές μας. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και πάλι στον - άρτι επιστρέψαντα- Χάντερ ο οποίος όχι μόνο μας προσέφερε έξτρα κατοχές με τα ριμπάουντ που κατέβασε αλλά φάνηκε αρκετές φορές να τελειώνει ο ίδιος με την μια ύστερα από δικά του επιθετικά ριμπάουντ πληγώνοντας την Τσεντεβίτα σε έναν χώρο που θεωρητικά θα'πρεπε να υστερούμε. Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός επεδίωξε να βρει λύσεις απ'το ποστ-απ παιχνίδι, άλλοτε επιτυχημένα άλλοτε όχι, με περισσότερους παίκτες από ότι συνήθως, με χαρακτηριστικά τα παραδείγματα του Παπαπέτρου, του Στρόμπερι ...ακόμα και του άοσμου και άποντου Χάκετ. Δείχνοντας όχι μόνο πως διαθέτει εναλλακτικές αλλά και ότι οι νέοι - είτε ως προς τις αρμοδιότητες είτε ως προς την ημερομηνία έλευσης - παίκτες μπαίνουν σιγά σιγά στους ρόλους τους αντιλαμβανόμενοι τις απαιτήσεις του προπονητή.
Συνέπεια όλων των παραπάνω δεν θα μπορούσε να είναι η - ΓΙΑ ΑΚΟΜΑ ΕΝΑΝ ΑΓΩΝΑ - σωστή κατανομή διπόντων-τριπόντων. Συνεχίζουμε με άλλα λόγια να βλέπουμε ότι όσο ο Ολυμπιακός αξιοποιεί τις κατοχές και σιγουρεύει τις επιθέσεις που παίρνει ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΦΑΣΗ δεν πρέπει να τον φοβάσαι ακόμα κι αν είναι πληγωμένος.
ΨΕΜΑ ΝΟΥΜΕΡΟ ΔΥΟ: ΛΙΓΟΙ ΚΟΝΤΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΕ ΣΠΡΩΞΟΥΝ ΣΤΟ ΣΚΟΡΑΣΙΜΑ ΚΙ ΑΝ ΛΕΙΠΟΥΝ, ΤΗΝ ΓΑΜΗΣΕΣ
Περνώντας από το ένα ψέμα στο άλλο θα ήθελα να σημειώσω ότι ο Ολυμπιακός φάνηκε να παίρνει αρκετές λύσεις και απ΄τους κοντούς παρά τις απώλειες των Σπανούλη και Λοτζέσκι. Η ομάδα επεδίωξε το γρήγορο επιθετικό τρανζίσιον, επεδίωξε να τρέξει στο ανοικτό γήπεδο με πολλές απ'τις επιθέσεις που πήραμε να προέρχονται από κακές επιλογές των Κροατών κι από λάθη στα οποία τους αναγκάσαμε με την άμυνά μας. Επιβεβαιώνεται με άλλα λόγια και για τους κοντούς το αρχικό συμπέρασμα: ΑΝ Η ΟΜΑΔΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΘΑ ΚΑΤΕΦΕΡΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑΝ Η ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΒΡΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΡΥΘΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΛΥΣΕΙΣ, ΟΣΟ ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ. Προσωπικά χάρηκα που είδα τον Μάντζαρη να παίρνει πρωτοβουλίες απόντος Σπανούλη και να δείχνει διατεθειμένος να μας βοηθήσει, στον βαθμό που του αναλογεί να ξεχάσουμε την απώλεια του περυσινού δεύτερου βιολιού μας. Παρότι απέναντί μας δεν είχαμε κάνενα μεγαθήριο χάρηκα που τον είδα να τολμάει να πάρει σουτ, να τολμάει ανά διαστήματα να φανεί και να μην κρύβεται.
Προτού κλείσω το κεφάλαιο των κοντών θα ήθελα να αναφερθώ και σε έναν παίκτη για τον οποίο αφενός γνωρίζετε την άποψή μου, αφετέρου καταλαβαίνετε πως τα χειρότερά μου μπινελίκια σε βάρος του είναι αυτά που ακόμη δεν έχετε διαβάσει. Στο προκείμενο όμως ...πέρα από τα σουτ που σπατάλησε ο Στρόμπερι στην Κροατία δεν γίνεται να μην σταθούμε και στο γεγονός ότι ο τύπος ήταν πρώτος στις ασσίστ κάτι στο οποίο δεν μας είχε συνηθίσει. Κάτι που τον καθιστά τον βασικότερο υπεύθυνο για το θετικό πρόσημο που εμφανίσαμε στον συσχετισμό ασσίστ-λαθών. Δεν γίνεται να μην παρατηρήσουμε πως στο παιχνίδι της Πέμπτης, ο κωλομπαράς της Καρσιγιάκα έδειξε να σημειώνει πρόοδο και στο τακτικό κομμάτι όταν η ομάδα αμυνόταν, προσφέροντας περισσότερες σωστές βοήθειες κοντά στο καλάθι απ'ότι συνήθως. Ο κωλομπαράς της Καρσιγιάκα έχει ενάμισο ακόμα μήνα να μας δείξει τι μπορεί να κάνει κι εμείς έχουμε κάθε λόγο να ελπίζουμε σε ένα ακόμα καλύτερό του πρόσωπο. Παρά την ρήση του θυμόσοφου λαού μας "περυσινός κωλομπαράς ...φετινός πούστης" που ως τώρα έδειχνε να επιβεβαιώνει ο Φράουλας.
ΨΕΜΑ ΝΟΥΜΕΡΟ ΤΡΙΑ: Η ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΑ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΠΑΚΕΤΟ ΜΕ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ ΤΟΥ ΜΡΣΙΤΣ
Σύμφωνα με δηλώσεις του παλαιμάχου γκαρντ και νυν προπονητή της Τσεντεβίτα ο Βασίλης Σπανούλης αποτελεί τον καλύτερο Έλληνα μπασκετμπολίστα όλων των εποχών μετά τον Νίκο Γκάλη. Τιμητικό μεν ...ανακριβές δε. Ο Βασίλης Σπανούλης είναι ένας -όχι ο μόνος - από τους Έλληνες αθλητές της γενιάς του που κατάφερε με όσα πέτυχε να κατεβάσει από το κάδρο τον Γκάλη. Κάτι το οποίο επιβεβαιώνεται τόσο από την στατιστική όσο κι από τους τίτλους ...αλλά κι από τις συνθήκες κάτω από τις οποίες κέρδισε όσα κέρδισε. Ο Σπανούλης διακρίθηκε στο τοπ επίπεδο με δυο ομάδες και η παρουσία του στην μια έφερε ως συνέπεια το κατέβασμα της άλλης από τον θρόνο. Έχει κερδίσει Ευρωπαϊκό το 2012 με βαθμό δυσκολίας μεγαλύτερο από αυτόν που'χαν οι Ευρωκούπες που καλούνταν να κερδίσει ο Γκάλης στα χρόνια του Άρη ...αλλά και του βάζελου. Ο Σπανούλης έχει καταφέρει να διακριθεί ατομικά στις πιο πλήρεις ομάδες του βάζελου προσπερνώντας και μεγάλης αξίας συμπαίκτες του πέρα από αντιπάλους. Κατάφερε δηλαδή να βγει στον αφρό στελεχώνοντας τόσο ομάδες -φαβορί όσο και ομάδες-αουτσάιντερ. Τέλος ο Σπανούλης από το καλοκαίρι του 2011 έως και σήμερα είναι ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας που πατάει παρκέ στην Ευρώπη κάτι που ουδέποτε συνέβη με τον Γκάλη στα χρόνια που αγωνιζόταν στο τοπ επίπεδο στην Ευρώπη. Υπήρχε μάλιστα σεβαστό χρονικό διάστημα που ο Γκάλης δεν ήταν πρώτος ούτε στην Ελλάδα. Μια σωστή ματιά στο ρόστερ του κραταιού Άρη αλλά και στο ρόστερ των υπολοίπων Ελληνικών ομάδων, ειδικά απ'την στιγμή που ο Ξανθός κατέβηκε στην Αθήνα θα σας πείσει. Ξεκαθαρίζω, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΥΠΟΤΙΜΑ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΓΚΑΛΗ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΑΘΛΗΜΑ. Επειδή υπήρξε Γκάλης μαζεύτηκε ο κόσμος στα γήπεδα κι επέλεξε άλλος τόσος κόσμος να παίξει μπάσκετ. Εξαιτίας και του Γκάλη κατάφερε το προϊόν να αποκτήσει αξία και να δούμε στις ομάδες μας τους παίκτες που τον προσπέρασαν στην πορεία. Εξαιτίας και του Γκάλη κατακτήσαμε την κορυφή σε εθνικό επίπεδο και διατηρηθήκαμε στον αφρό. Όλα τα παραπάνω τα σεβόμαστε χωρίς να ξεχνούμε...
ΨΕΜΑ ΝΟΥΜΕΡΟ ΤΕΣΣΕΡΑ: Η ΑΚΑΤΑΣΧΕΤΗ ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΠΟΥΡΟΥΧΕΣ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ "ΑΝΤΙ-ΓΙΑΝΓΚ".
Ότι θα είχαν παρελάσει άπειρα ονόματα απ'την στιγμή του τραυματισμού του Πατ το περιμέναμε. Έχουμε φτάσει όμως σε σημείο να βλέπουμε τον Τάιους να τσακώνεται με τον Ντούντα και στα καπάκια να τον θεωρούμε υποψήφιο αντικαταστάτη μες στα Χριστούγεννα. Παίκτες στην αγορά και τώρα που μιλάμε υπάρχουν ...και μάλιστα δεν είναι λίγοι. Αν ο Ολυμπιακός λοιπόν βιαζόταν να αλλάξει τον Γιανγκ άμεσα, πριν την διακοπή θα το'χε κάνει ήδη. ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΚΟΨΤΕ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΕΙΔΙΚΑ ΟΣΟ Η ΟΜΑΔΑ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΒΟΗΘΑΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ. Μια ακόμα σημείωση το γεγονός ότι στα άρθρα για τους υποψήφιους "αντι-Γιανγκ" αναφέρουν τόσο ετερόκλητων χαρακτηριστικών λύσεις με κάνει ΑΒΛΕΠΙ να πιστεύω ότι κανείς από αυτούς δεν βρίσκεται στ'αλήθεια στο στόχαστρό μας. Όσο δε περνάει ο καιρός αρχίζω να σιγουρεύομαι και για κάτι ακόμα. Ο Ολυμπιακός και ο Σφαιρόπουλος θέλουν παίκτη αρκετά κοντά στον παίκτη που χάσαμε και πολύ δύσκολα θα πειραματισθούν. Παίκτη αθλητικό, εκρηκτικό, με γρήγορα πόδια ικανό να ανταποκριθεί στις αμυντικές περιστροφές και να μην μειονεκτεί στις αλλαγές των σκριν. Παίκτη με καλό hedge out ώστε να χαλάνε οι πικ-εν-ρολλ συνεργασίες του αντιπάλου, παίκτη σκληρό, agressive. Αν ο παίκτης έχει συνέπεια στα ανωτέρω αμυντικά του καθήκοντα πολύ πιθανόν να προτιμηθεί από κάποιον άλλον μεγαλύτερης επιθετικής έφεσης. Οί ρόλοι στο "πέντε" ύστερα απ'τον αντι-Γιανγκ φαίνεται πως θα μοιραστούν σχεδόν όπως μοιράζονταν και πριν τον τραυματισμό του. Έτσι έχω καταλάβει και μένει να δούμε το αν θα επιβεβαιωθώ. Αν στο μεταξύ διάστημα αλλάξει κάτι, εδώ θα'μαστε να τα πούμε.
ΨΕΜΑ ΝΟΥΜΕΡΟ ΠΕΝΤΕ: ΟΙ ΚΡΟΑΤΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ...ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ
Γράφανε ορισμένοι ...μάγκες κάτω από μαϊμού βίντεο(πενταετίας) με δήθεν πορείες Κροατών μέσα στον Πειραιά, ότι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να ανέβουμε στο Ζάγκρεμπ με αφορμή τον αγώνα με την Τσεντεβίτα. Αλλίως θα΄χαμε άλλα ...δήθεν. Τελικά είχαμε δεύτερη κολλητή ψωλάρα σε κροατικό έδαφος, έτσι για να μην προλάβει να παλιώσει το προηγούμενο τσούξιμο. Δεν μάθαμε όμως ρε πούστρες, ποια θα'ταν τα ..."άλλα" για τα οποία απειλούσατε;; Θα ξανακρυβόσασταν τρεις μέρες σε τέσσερις τοίχους, τριακόσια μέτρα απ'την ΓΑΔΑ;; Θα σας ξανακυνηγάγανε οι Έλληνες ταξιτζήδες να τους πληρώσετε τις ζημιές ρε ρεντίκολα των Βαλκανίων;; Εκτός απ'το αεροδρόμιο και τον Ερυθρό Σταυρό ...μπορείτε να μας πείτε ποιο άλλο Αττικό αξιοθέατο είδατε ρε τρομοκράτες της κακιάς ώρας; Είναι δυστυχώς ηλίου φαεινότερο πως τέτοιες συμπεριφορές και κουβέντες, φέρνουν "απαντήσεις" σαν αυτή που βλέπετε παρακάτω στα τονισμένα κόκκινα γράμματα ...τις οποίες εμείς κατακρίνουμε και καταδικάζουμε Α - ΠΕ - ΡΙ - ΦΡΑ - ΣΤΑ ...
Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια ...OΠΩΣ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙΡΟ. Za ona dobra, dobra, dobra stara vremena ...
DRAZA
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Αυτά διαφοροποιούν τον παίχτη που γουστάρεις απ'αυτόν που δε γουστάρεις. Γι'αυτό βγάζεις νούλα τον Γκάλη σε ματς που βάραγε 30ρες και 40ρες, χωρίς κανένα πρόβλημα στο τέλος, και κάνεις σύγκριση χωρίς να αναφέρεις το αντίστοιχο που είναι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός που γελάει ο κάθε πικραμένος. Τί παθαίνει εκεί ο ηγέταρος; Τί παθαίνει με την εθνική; Τί έπαθε στον τελικό με Ρεάλ πέρσι; Τί έπαθε στον τελικό με ΤΣΣΚΑ; Ο Ολυμπιακός τον έκανε αυτό που είναι. Να το θυμάται αυτό καλά. Όχι το αντίστροφο. Μόνο εδώ.
Υπήρξαν παιχνίδια στα οποία ο Σπανούλης ήταν κακός κόντρα στον βάζελο, άλλα στα οποία ήταν καλός ...άλλα στα οποία ήταν πολύ καλός. Και αυτό δεν καθορίζεται από τους πόντους. Συμπαίκτες του Σπανούλη γίνονταν μάγκες κόντρα στον βάζελο ακριβώς επειδή τον περιόριζαν ώστε να μην βάζει πόντους. Ο Σπανούλης ήταν και στον βάζελο πρώτη μούρη ...απλά το απέδειξε και σε μια μερίδα του κοινού μεταπηδώντας σε εμάς.
Τον Γκάλη νούλα τον είπα για το Τελ Αβίβ που θυμάμαι, να είμαστε ακριβείς ...δεν είπα ότι στο σύνολο της καριέρας του ο Γκάλης ήταν νούλα. Αν είδες ρώτησα προκειμένου να καταλάβω ποια ήταν η εικόνα του Άρη του Γκάλη(μόνο). Τότε ήταν που μου επιβεβαιώθηκε ότι και προ Γιαννάκη ήταν νούλα και πως στον "αυτοκράτορα" βγάζανε άλλοι τα κάστανα απ'την φωτιά ...όταν όλα ήταν πυρακτωμένα(Πατέρας Νικόλας).
Αυτός τα βγαζε και με τον Άρη. Του'δινε την μπάλα ο Γιαννάκης κι έκανε στο πλάι. Εκεί είναι τα βίντεα.
Εμένα η αίσθησή μου από τον Γκάλη που πρόλαβα και αυτόν που είδα στα βίντεο δεν είναι αυτή.
Και ρωτώντας ανθρώπους που τα έζησαν και εμπιστεύομαι την άποψή τους μπασκετικά παίρνω ανάλογη εικόνα με αυτήν που είχα έστω από τις περιορισμένες παραστάσεις μου.
Εγώ - όπως έχεις καταλάβει - θεωρώ ότι τέσσερις Έλληνες τον έχουν βάλει από κάτω τον Γκάλη και τους τρεις τους πρόλαβα καλά σε όλη την καριέρα τους ...ως τώρα.
Επίσης την περίοδο που άρχισα να αποκτώ ζωντανές μπασκετικές παραστάσεις τον Γκάλη δεν τον θυμάμαι πρώτο σε τίποτα. Αυτό καταθέτω και σε αυτό το σημείο θεωρώ πως ο Μρσιτς ήταν ανακριβής.
Αν είχαν βάλει 3 Έλληνες από κάτω τον Γκάλη θα είχαμε μια ομάδα επιπέδου Ισπανίας στη χειρότερη. Αλλά δεν την είχαμε. Και για το ένα ευρωπαϊκό περάσαμε από χίλια κύματα. Για την ακρίβεια τρέφω σοβαρές αμφιβολίες κατά πόσο οι Σπανούλης-Διαμαντίδης ήταν καλύτεροι του Γιαννάκη. Δεν είναι βέβαια σπάνιο φαινόμενο γηγενείς παίχτες να απολαμβάνουν φήμης δυσανάλογης της αξίας τους επειδή τυχαίνει οι σύλλογοί τους να διακρίνονται. Αν το πάρουμε ας πούμε με ποδοσφαιρικούς όρους έχουμε κάτι αντίστοιχο με τον Ινιέστα και τον Τσάβι. Σημαντικοί παίχτες ασφαλώς αλλά παραπλήσιας κλάσης με εκατοντάδες άλλους που δεν έτυχε να βρίσκονται σε παρόμοιο πλαίσιο.
Ο σύλλογος δεν διακρίνεται με τον αέρα. Κάποιοι παίκτες τον σπρώχνουν και διακρίνεται.
Το πλαίσιο του Ολυμπιακού προ Σπανούλη λοιπόν ήταν "άτιτλο" από το 97 έως το 12. Μόνο κύπελλα παίρναμε.
Ήρθε και αναβαθμίστηκε το "πλαίσιο". Οι υπόλοιποι που συνετέλεσαν στην αναβάθμιση και κάποιοι λένε ότι συνέβαλλαν και παραπάνω έχουν πάει αλλού ...και τους ψάχνουμε. Ο άλλος είναι σήμερα πρωταθλητής στην χώρα του και φιναλιστ Ευρωλίγκας. Και δεν γίνεται να λέμε "ο Ολυμπιακός" ...ο Ολυμπιακός είναι αυτοί που μένουν. Γιατί και αυτοί που έφυγαν πέρυσι, πάλι σκατά θα φάνε εκεί που πήγαν. Αν αποδειχθεί το ενάντιο θα το παραδεχθούμε από αυτό το βήμα.
Ο Ολυμπιακός αγόρασε αδρά το Σπανούλη το καλοκαίρι του 2010 και όχι μόνο δεν αναβαθμίστηκε το πλαίσιο αλλά κόντεψε να διαλυθεί πλήρως μετά από την απόλυτη χρονιά καταστροφής. Ο δε βαζέλας ενώ είδε το πλαίσιό του να υποβαθμίζεται πήρε το πιο δύσκολο ευρωπαϊκό της ιστορίας του αποκλείοντας την Μπαρτσελόνα απάνω στην απόλυτη ακμή της και με μειονέκτημα έδρας. Την ίδια ώρα ο Σπανούλης έκανε κουντεπιέ στον αιφνιδιασμό.
Σειρά παραγόντων, οιοσδήποτε εκ των οποίων δεν ΤΥΧΑΙΝΕ να συντρέξει θα είχαμε δραματικά διαφορετικό αποτέλεσμα, έφεραν την επιτυχία του 2012. Πετυχημένες μεταγραφές αθλητών και χαρακτήρων, χημεία συνόλου, φόρμα προπονητή, η απίστευτη μεταμόρφωση του Πρίντεζη από βοηθητικός (παρλιακό για την ακρίβεια) σε παιχτάρα ολκής, το φορμάρισμα του Σπανούλη το πρώτο μισό της χρονιάς, η ανεπανάληπτη ευστοχία στις χειμερινές μεταγραφές Ντόρσεϋ-Λω, το λοκ άουτ στο ΝΒΑ εξαιτίας του οποίου ο Λω βρέθηκε εξαρχής στην Ευρώπη, το σταύρωμα με τη Σιένα στους 8 (δεν είχε ακόμα η ομάδα την ποιότητα και τη σταθερότητα να αποκλείσει πιο δυνατό αντίπαλο σε σειρά αγώνων) κοκ μέχρι και όλες τις συγκυρίες του τελευταίου δεκαλέπτου του τελικού. Κάπως έτσι αποκτήσανε όλοι πίστη στις δυνατότητές τους, ξεπεταχτήκανε οι μικροί Έλληνες, διαμορφώθηκε κλίμα και νοοτροπία αγωνιστικών υπερβάσεων κτλ κτλ κτλ. Όποιος διανοήθηκε ότι είχε λίγο μεγαλύτερη συμμετοχή σ'αυτό, πόσο μάλλον την καθοριστική, και βάλθηκε να το αποδείξει ήρθε η πραγματικότητα και τον πλάκωσε στις σφαλιάρες. Αυτό εννοώ μόνο εδώ, δηλαδή μόνο σε ότι φτιάχτηκε όπως φτιάχτηκε, όχι ότι είχε ο Ολυμπιακός γονιδιακή προδιάθεση για ευρωπαϊκά. Τώρα να μου λεγες ότι είχε ο Σπανούλης 35 και 40 πόντους μέσο όρο σε συνεχόμενα ματς, όπως είχε ο Γκάλαρος το 1987, να πω πάσο. Κανένας απ'τους παίχτες του Ολυμπιακού δεν ήταν τέτοιας ατομικής αξίας και κανένας γενικά στην Ευρώπη τέτοιος παίχτης δεν υπάρχει. Υπάρχουνε 25-30 που βράζουνε στο ίδιο ζουμί. Το απέδειξε εναργέστατα και η Μακάμπι το 2014. Το αποδεικνύουν και οι παταγώδεις αποτυχίες κάθε καλοκαίρι όταν οι αντίπαλοι ενισχύονται με παιχταράδες ανώτερης κλάσης.
O Γκάλης έβαζε 35 και 40 πόντους σε ένα μπάσκετ διαφορετικής λογικής και διαφορετικών απαιτήσεων. Υπάρχουν Ευρωπαίοι - όπως υπήρξαν Έλληνες- και σήμερα που χωρίς τους μ.ο πόντων του Γκάλη είναι καλύτεροι από αυτόν.
"Σειρά παραγόντων, οιοσδήποτε εκ των οποίων δεν ΤΥΧΑΙΝΕ να συντρέξει θα είχαμε δραματικά διαφορετικό αποτέλεσμα, έφεραν την επιτυχία του 2012. Πετυχημένες μεταγραφές αθλητών και χαρακτήρων, χημεία συνόλου, φόρμα προπονητή, η απίστευτη μεταμόρφωση του Πρίντεζη από βοηθητικός (παρλιακό για την ακρίβεια) σε παιχτάρα ολκής, το φορμάρισμα του Σπανούλη το πρώτο μισό της χρονιάς, η ανεπανάληπτη ευστοχία στις χειμερινές μεταγραφές Ντόρσεϋ-Λω, το λοκ άουτ στο ΝΒΑ εξαιτίας του οποίου ο Λω βρέθηκε εξαρχής στην Ευρώπη, το σταύρωμα με τη Σιένα στους 8 (δεν είχε ακόμα η ομάδα την ποιότητα και τη σταθερότητα να αποκλείσει πιο δυνατό αντίπαλο σε σειρά αγώνων) κοκ μέχρι και όλες τις συγκυρίες του τελευταίου δεκαλέπτου του τελικού. Κάπως έτσι αποκτήσανε όλοι πίστη στις δυνατότητές τους, ξεπεταχτήκανε οι μικροί Έλληνες, διαμορφώθηκε κλίμα και νοοτροπία αγωνιστικών υπερβάσεων κτλ κτλ κτλ."
ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ, ΞΑΝΑΚΕΡΔΙΖΕΙΣ, ΞΑΝΑΚΕΡΔΙΖΕΙΣ. Αυτό δεν μειώνει την επιτυχία ούτε την συμβολή του ανθρώπου που σε έσπρωξε στην επιτυχία. O Σπανούλης εκείνη την χρονιά είχε βγει ΜVP του φάιναλ φορ, ήταν μέσα στην καλύτερη πεντάδα της Ευρώπης και ανακηρύχθηκε κορυφαίος μπασκετμπολίστας στην Ευρώπη. Η διακρίσεις του Γκάλη στην Ευρωλίγκα/Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ...εξαντλούνται στα σκορ που έχει δώσει.
Δεν γίνεται να λέμε "ναι αλλά τότε που ο Σπανούλης είχε πάρει το Ευρωπαϊκό είχε δίπλα του τον τάδε. Όταν το ξαναπήρε ήταν ο "ψ" που έπαιξε τον πιο καθοριστικό ρόλο. Όταν το ξαναπήρε συνέντρεξε μια σειρά συγκυριών και έστω ένα από όλα αυτά αν δεν συνέβαινε δεν θα το έπαιρνε. Όταν το πήρε και την επόμενη χρονιά κολλητά εκεί πάλι καθάριζαν για αυτόν άλλοι που αν δεν υπήρχαν πάλι δεν θα το έπαιρνε. Και να προσπερνούμε ότι κάθε τίτλος που κέρδισε ο Σπανούλης συνοδεύτηκε με ατομικές διακρίσεις για τον ίδιο που αρκετοί από αυτούς που συνετέλεσαν για να βγει ο Σπανούλης πρώτος(ειδικά στον Ολυμπιακό) δεν είδαν ...ούτε ως συμπαίκτες του ούτε όταν χώρισαν οι δρόμοι μας.
Την ίδια στιγμή ο Γκάλης ΕΥΡΩΛΙΓΚΑ ΝΑΚΑ. Αλλά ...έβαζε 50άρες και αυτό ήταν επίτευγμα. Ε πλάκα κάνουμε τώρα;; Και η δικαιολογία είναι ότι πήγε σε φάιναλ φορ Ευρωλίγκας ο άλλος ως αουτσάιντερ. Ε κι ο Σπανούλης σίγουρα πήγε το 2012 ως αουτσάιντερ ...και την πήρε. Για τον έναν είναι επίτευγμα να πηγαίνει στο φάιναλ φορ ως αουτσάιντερ ...για τον άλλον που πηγαίνει και το παίρνει κιόλας είναι φάρδος.
Ναι, αλλά ξεχνάς κάτι. Την πρώτη του σεζόν σε εμάς, ο Σπανούλης έπαιζε τραυματίας και μάλιστα εγχειρίστηκε κιόλας, για να ξεπεράσει οριστικά το πρόβλημά του.
Κοιλιακούς είχε, όχι σπασμένο χέρι. Ξεχνάς όμως ότι από το μόνο σημαντικό ματς που απουσίασε ήρθε και ο μοναδικός τίτλος της χρονιάς.
Στα ματς με το βαζελο εχει διψηφιο μεσο ορο ποντων και ηταν πρωταγωνιστης στα κρισιμα ματς των 2 πρωταθληματων που εχουμε παρει στα τελευταια 18 χρονια. Με δικα του καθοριστικα καλαθια εχουμε κερδισει παιχνιδιΑ (όχι ενα) με το βαζελο. Με αυτον MVP πηραμε 2 σερι ευρωπαικα. Βαζεις επιλεκτικα πραγματα που σε συμφερουν, για να καταληξεις εκει που θες. Αν ο ημιτελικος με την Μπαρτσελονα το 2012, ο τελικος με τη Ρεαλ το 2013 και ο ημιτελικος με την ΤΣΣΚΑ το 2015 δεν ειναι καθοριστικα ματς, ποια ειναι καθοριστικα ματς; Πες μου ΕΝΑ τετοιο ματς που εκανε ο Γκαλης με τον Άρη ή τον ΠΑΟ. ΕΝΑ, οχι δυο. Νουλα. Μηδεν. Ο κυριος τιποτα.
Ποιά επιλεκτικά ρε Σάββα. Έχει παίξει το εξής ένα ματς, στον 5ο του 2012. Πέρσι εμφανίστηκε με τη διαφορά διψήφια στο δεύτερο ημίχρονο στον 3ο τελικό. Ακόμα και πέρσι με τέτοια πτώματα απέναντι ήταν ανύπαρκτος. Θα τονε βγάλουμε τώρα διακριθέντα στα ματς με Ρεάλ και ΤΣΣΚΑ που μπήκε όλη η ομάδα έτοιμη και γκαβλωμένη και μας έβαλε μόνος του στο γκρεμό. Σε φάηναλ φορ έχει ένα ματς με Μπαρτσελόνα. Είπαμε να κρίνουμε με τα ματάκια μας κι όχι ως Γαλάνηδες. Πιο Τζιοβάνι δε γίνεται.
Δεν μπορεί να συγκρίνεται ο Σπανούλης κι ο κάθε Σπανούλης με τον Γκάλη. Ο Γκάλης είναι επιπέδου Νοβίτσκι και Γκαζόλ. Γι'αυτό και τονε λες νούλα επειδή έβαλε 25 αντί για 30 ή 40. Μόνος σου το κάνεις δηλαδή. Ο Σπανούλης θα συγκριθεί με κανένα Ζντοβτς, κανέναν Καρνισόβας. Σ'αυτό το επίπεδο είναι.
5 τριποντα στο δευτερο ημιχρονο του τελικου με Ρεαλ και το νικητηριο τριποντο με την ΤΣΣΚΑ περυσι, ειναι φαση Τζιοβανι; Ξαναλεω ομως, πες μου ΕΝΑ κρισιμο ματς που ο Γκαλης το καθαρισε στο τελος. Να κρινοταν τιτλος, φαιναλ φορ ας πουμε ευρωπαικού κτλπ. ΕΝΑ. Δεν υπαρχει ούτε ένα. Καλα για Νοβιτσκι-Γκασολ τωρα τι να πω, οι αλλοι πρωταγωνιστουν στο ΝΒΑ και ο Γκαλης μαζευε σφαλιαρες στην Ελλαδα μεχρι να ανεβει ο Γιαννακης επανω.
Σου είπα, όχι ένα πολλά ματς. Σε πιο δύσκολη διοργάνωση και με πιο δύσκολους αντιπάλους. Πες μου ένα ματς Ευρωπαϊκού που έχει βάλει ο Σπανούλης 45 πόντους. Πες μου ένα που έχει βάλει 35. Πες μου ένα που έχει βάλει 30. 25 έχει βάλει σε κανένα, ας μην είναι και νοκ άουτ; Βασικά πες μου έναν Ευρωπαίο που να'χει βάλει σε ημιτελικό Ευρωμπάσκετ 45 πόντους. Πες μου έναν που να κατέκτησε το τρόπαιο με μέσο όρο 30+ πόντους.
Κι ο Γκάλαρος θα πρωταγωνιστούσε στο ΝΒΑ όπως πρωταγωνιστούσε και στο κολλέγιο. Σαν τον Κάηρια Ίρβινγκ, 25 πόντους με ντράηβ μόνο.
Σε κανένα ματς φάιναλ φορ ή τελικό πρωταθλήματος με Άρη-ΠΑΟ δεν έκρινε τη νίκη ο Γκάλης. Αμφιβάλλω αν έχει πάρει 4-5 φορές νικητήριο σουτ. Και πολλές πρέπει να λέω. Τώρα για το ΝΒΑ, τι να πω. Από αυτήν τη χώρα ήρθε στην Ελλάδα. Αν όντως άξιζε να παίξει ΝΒΑ, θα τον κρατάγανε.
Και βέβαια την έκρινε τη νίκη αν έβαλε 30-40 πόντους. Έχει βάλει πολλά νικητήρια σατς ο Λεμπρόν σε τελικούς; Ο Κόμπε; Ο Σακίλ; ο Χακίμ; Βάλανε όμως ο Κερ κι ο Πάξον. Έχει βάλει ο Πέτροβιτς στην Ευρώπη; Ο Κούκοτς; Έβαλε ο Κορνίλιος Τόμσον. Έβαλε οφ μπάλανς ο Τζόρτζεβιτς (παιχτάρα αλλά όχι Πέτροβιτς βέβαια).
Αντικειμενικά (όσο γίνεται) μιλώντας,ένα ματς που πλησίαζε στο τέλος και πηγαίνει πόντο πόντο είναι θεωρώ πολύ πιο δύσκολη πίστα για τον παίκτη με τη μπάλα στα χέρια και το κουμάντο γενικά,ποσο μάλλον όταν αυτός δεν έχει κάνει και καλό παιχνίδι από την αρχή. Σε αυτό ο σπανουλης είναι μάστορας σε ποσοστό 75% περίπου. Τα ματς με την πάναθα ναι,μου είναι και εμένα απορία βέβαια.
Είναι 75%; Ή τυχαίνει πάντα να θυμόμαστε 75% τα πετυχημένα; Άμα σε ρωτήσω ας πούμε πόσα κρίσιμα το καλοκαίρι με την Ισπανία θα θυμάσαι; Πόσα και ποιά χαμένα σουτ έχει στον Ολυμπιακό; Ούτε ένα δεν θα θυμάσαι. Παίχτης κλατσαριστός, σκόρερ στον Ολυμπιακό ήτανε ο Τζόνσον. Κι από σημερινούς αν τα βάλεις κάτω αναλυτικά με ποσοστά δε στέκεται κανείς δίπλα στον Πρίντεζη. Και γενικά οι πιο δύσκολες καταστάσεις είναι εκεί που πάει αντίθετα το μομέντουμ και είσαι στο -4, -5, -6 και πάει να χαθεί το ματς αν το χάσεις και το βάλει ο άλλος.
κοίτα, στατιστικά δεν κρατάω, αλλά ναι, αυτή είναι η αίσθησή μου, για τα μας του Θρύλου, 3 στα 4 (αυτό είναι το 75%) κρίσιμα τα καθαρίζει. Φέτος ναι, έχει ξεκινήσει χάλια αλλά μετά τις γιορτές θα τον δούμε, όταν σφίγγουν οι κώλοι.
Η εθνική είναι άλλο κεφάλαιο, διότι για εμένα τρία καλοκαίρια τώρα είναι ομάδα καφενείο, χωρίς καμία δουλειά και προετοιμασία, μόνο με την "αθάνατη ελληνική ψυχή", τα παιδιά δεν βρίσκουν ούτε θέσεις και γεωμετρία στο γήπεδο, πλην των βασικών (ποστ πρίντεζη), οπότε τι να κάνει ο σπανούλης, ούτε καλό/δυνατό σκριν δεν παίρνει, πόσο μάλλον κόψιμο ψηλού μέσα για επιλογές και χώρο.....
Εγώ έχω τελείως άλλη αίσθηση. Αλλά πρέπει να ορίσουμε πρώτα για τί μιλάμε, ξέρω 'γω τελευταίο σουτ, τελευταίο πεντάλεπτο κτλ.
Προτείνω να ορίσουμε ως τελευταία σουτ αυτά που ο Σπανούλης δεν σκοράρει ή δεν παίρνει μέσα στον αγώνα, ασχέτως σημείου του αγώνα.
Είσαι εμπαθής.
8/10 δηλαδή. Συμφωνώ.
Ποσοστό καριέρας δηλαδή ο Σπανούλης έχει 20% στα δίποντα και 10% στα τρίποντα. Καλά που βάζει βολές.
Ποιές βολές; 1/4 είχε με Ρεάλ στον τελικό
Αυτά τα θυμάσαι σίγουρα εσύ καλύτερα από εμένα.
Αυτό που περιγράφεις πάντως είναι το ανάποδο από αυτό που γίνεται σήμερα με τον Σπανούλη. Έχουν υπάρξει παιχνίδια στα οποία ο Σπανούλης μας ξελάσπωσε ενώ η μπάλα έκαιγε και ο κόσμος(έστω μια μερίδα του) στέκεται στο τι μπορεί να έχασε πριν ή στο τι προσπάθειες μπορεί να μην πήρε μέχρι εκείνη την ώρα.
ΕΧΩ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΣΗ επειδή εκτιμώ την άποψή σου και τα θυμάσαι πολύ καλύτερα.
Βλέπω ότι ο Άρης αυτοκράτωρ προτού ανέβει ο Γιαννάκης δεν ήταν. Ένα πρωτάθλημα είχε πάρει. Οι αριθμοί επιβεβαιώνουν την εικόνα των ομάδων τότε στον "Μαραθώνιο";; Αυτή είναι η απορία μου. Έχει υπάρξει περίοδος που ήταν στην σφαλιάρα ο Άρης του Γκάλη(μόνο) κόντρα στον ΠΑΟΚ ή στον βάζελο τότε;;
Σημειωτέον, μακριά από τον Γκάλη ο Γιαννάκης τα πήρε όλα και πάλι ...κάτι που δεν ίσχυσε με τον Γκάλη. Από εκεί και μετά ξεκινά το σημείο που έχω παραστάσεις και μπορώ να κρίνω μόνος μου, έστω ετεροχρονισμένα, τα όσα είχα δει τότε.
Δεν ειναι δυσκολο να βρεις τα αποτελεσματα του Αρη απο το 1979 μεχρι το 1984. Ο Ιωαννιδης πηρε πρωταθλημα με τον Αρη τη σεζον 1978-79 (όπως το πήρε τελος παντων, με σφαξιμο του Ολυμπιακου...) ΠΡΙΝ παει ο Γκαλης. Μετα πηγε ο Γκαλης και διχως Ιωαννιδη ετρωγε τα μουτρα του. Πηγε ο Ιωαννιδης και πηραν μαζι ενα πρωταθλημα, αλλα χασανε αυτο του 1984 απο τον ΠΑΟ. Τοτε ανεβηκε πανω ο Γιαννακης και στησανε αυτοκρατορια. Ιωαννιδης διχως Γκαλη-Γιαννακη παλι πρωταθληματα επαιρνε. Γιαννακης διχως Ιωαννιδη-Γκαλη παλι τιτλους επαιρνε. Γκαλης μονος του, ξεχνα το, καλα κρασια. Καταλαβαινω οτι η συντριπτικη πλειοψηφια των Ελληνων μπασκετοφιλων μεγαλωσαν με τον Γκαλη. Το σεβομαι. Εγω ΔΕΝ μεγαλωσα με τον Γκαλη, ούτε ήμουν ''Άρης στο μπασκετ''. Μπασκετ υπηρχε και πριν τον Γκαλη στην Ελλαδα και μαλιστα σε καλο επιπεδο, μπασεκτ υπαρχει και μετα την εποχη Γκαλη σε πολυ υψηλοτερο επιπεδο στη χωρα μας. Απο εκει και περα, γουστα ειναι αυτα.
Έχω περίπου ίδια εικόνα.
Εγώ τον θυμάμαι τον Γιαννάκη να διακρίνεται χωρίς τον Γκάλη πάντως και σε προχωρημένη ηλικία. Τον Γκάλη δεν τον θυμάμαι να πετυχαίνει κάτι αξιόλογο χωρίς τον Γιαννάκη. Επίσης έχω δει με τα μάτια μου παίκτη να κοντράρει τον Γκάλη ως αντίπαλος, ως ηγέτης αντίπαλης ομάδος και να τον βάζει από κάτω ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΟΠΟΤΕ τον βρήκε. Τα "πριν" είναι που δεν είχα προλάβει και ήθελα να ακούσω γνώμη από κάποιον που τα είδε.
Μετά τα 34 ο Γιαννάκης ήταν βοηθητικός. Σε βαθμό που την πλήρωνε ο Θύμιος ο Μπακατσιάς γιατί λέγανε ότι καλούσανε αυτόνα στην εθνική αντί του Κορωνιού για να μην εκτίθεται ο Γιαννάκης. Αναπληρωματικός του Κόρφα κατάντησε. Ο Γκάλης στα 37 οδήγησε τη βαζέλα εκεί που δεν είχε ξαναπάει ως πρώτος σκόρερ και πρώτος ασσίστερμαν της Ευρωλίγκας. Πόσους είχε βάλει στη Λιμόζ; 30; 40; Ποιός Γιαννάκης. Τί αξιόλογο πέτυχε χωρίς τον Γκάλη; Τα ημιτελικά κόρατς με τον Πανιώνιο ως τρίτος πίσω από Τέρνερ-Στόουκς; Φόρος τιμής στην αξία του Γκάλη ότι στα 37 του τονε συγκρίνανε απευθείας με τον Πάσπαλι στα 25 του. Αν και βέβαια στο νοκ άουτ του Σπόρτινγκ ο 38 χρονος μας την έκανε, όχι ο πιτσιρικάς.
Ο Γιαννάκης χωρίς τον Γκάλη πήρε πρωτάθλημα Ευρώπης και κύπελλο Ελλάδος, ακόμα και σε ομάδα που δεν ήταν πρώτη μούρη. Ο Γιαννάκης Ευρωλίγκα πήρε, ο Γκάλης δεν πήρε. Επιπλέον η αυτοκρατορία του Άρη ήρθε μόλις ανέβηκε ο Γιαννάκης πάνω. Πιο πριν υπήρξε μόνο ένα πρωτάθλημα, το οποίο όπως διαβάζω είναι αντιπροσωπευτικό και αυτού που βλέπαμε αγωνιστικά μέχρι ο Ιωαννίδης ο Γκάλης και ο Γιαννάκης να βρεθούν. Ισχύει απολύτως αυτό που λες όσον αφορά το "προχωρημένο" της ηλικίας του Γκάλη και τον Ζάρκο που ήταν νεώτερος. Δεν αμφισβητείται. Ωστόσο αυτή ήταν μια περίοδος ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΖΗΣΑ στην οποία έπαιζε ο Γκάλης ...και ηγέτης ομάδας που ήταν απέναντι τον έβαζε από κάτω. Το είδα να συμβαίνει, ούτε αυτό αμφισβητείται. Είδα τον Γκάλη εν ενεργεία να μην είναι ο κορυφαίος στην Ελλάδα και να τον βάζουν από κάτω. Αυτό είναι που σημείωσα ως ένσταση στις δηλώσεις του Μρσιτς.
Το ότι ο Γκάλης στα 37 του ήταν ο σταρ πρωτοκλασάτης ομάδας στο καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης και της δεύτερης καλύτερης ομάδας στην Ευρώπη μετά τον Ολυμπιακό τον τοποθετεί αυτομάτως σε άλλο επίπεδο. Είναι τρομερό επίτευγμα από μόνο του. Τέτοιο που μονάχα τεράστια μπασκετικά ταλέντα μπορούν να κατορθώσουν. Για την ακρίβεια δεν ξέρω άλλον κοντό που να έπαιξε σε τέτοιο επίπεδο μέχρι που σταμάτησε. Πάντως κι ο Τζόρνταν στα 39 ενίοτε πάθαινε πλάκες απ'τον Πιρς και τον Αρτέστ.
Δεν νομιζω οτι οι ιδιοι ανθρωποι του ΠΑΟ θεωρουσαν τον Γκαλη το καλοκαιρι του 1993 ή το καλοκαιρι του 1994 ηγετη της ομαδος τους. Οι προσθηκες των Βολκοφ-Ζαρκο, ασχετα το τι εκαναν στο παρκε, δεν ηταν ''παιρνω ενα ρολιστα να κλεισω το ροστερ''.
Όχι. Ήταν προσθήκες πρωτοκλασάτων παιχτών όπως αυτές που έκανε η βαζέλα για όσα χρόνια είχε λεφτά. Βασικά ήταν προσθήκες που έκαναν όλες οι ομάδες, αφού ομάδα χωρίς σούπερ ξένο δεν υπήρχε. Εκτός κι αν ο Ολυμπιακός πήρε τον Τάρπλεη επειδή δε θεωρούσαν οι άνθρωποι του Ολυμπιακού τον Πάσπαλι ως ηγέτης της ομάδας μας.
Μέχρι την σεζόν που πήραν τον ΤάρπλεΪ, ήταν.
Βεβαίως και τον τοποθετεί σε άλλο επίπεδο. Καλύτερο Έλληνα όλων των εποχών δεν τον κάνει. Για εμένα τουλάχιστον.
Για να το πουμε χοντρικα, ο Γκαλης ήταν ο Τζιοβανι του μπασκετ.
Το έπιασα το υπονοούμενο...
Το πρώτο που αναφέρεις αφορά περισσότερο το πως άλλαξε το άθλημα και οι απαιτήσεις του μέσα στην πορεία των χρόνων και όχι το ποιος είναι καλύτερος.
Δεν είναι το σκορ μόνο κριτήριο για το ποιος είναι καλύτερος ή χειρότερος. Την εποχή εκείνη τα αντίπαλα καλάθια τα φόρτωναν και κατώτερης αξίας παίκτες σε σχέση με τον Γκάλη. Μπορεί όχι με 40 45 50 55 και όσους χρειάζονταν για να κερδιθεί ένα ματς ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΕΚΑΝΕ Ο ΓΚΑΛΗΣ. Μπορεί όχι κόντρα σε ομάδες μικρότερης δυναμικότητος σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο σε σχέση με τον Γκάλη. Το βλέπαμε όμως. Αυτό δεν το σημειώνω για να μειώσω τον Γκάλη ...αλλά για δείξω ότι το μπάσκετ ήταν διαφορετικό τότε και πως η άνιση κατανομή πόντων με έναν παίκτη να ξεχωρίζει πολύ παραγωγικά σε σχέση με τους άλλους, ήταν κάτι σύνηθες την εποχή που ο Γκάλης μεσουρανούσε.
Όσον αφορά το ρόστερ των ομάδων της Α1, αν το δεις προσεκτικά θα παρατηρήσεις ότι αναφέρομαι σε παίκτες που βρίσκονταν σε αντίπαλες ομάδες στην Ελλάδα την περίοδο που ο Γκάλης έπαιζε. ΤΟΤΕ ΟΧΙ ΤΩΡΑ.
Σύνηθες ήταν το 25 και το 30 καμμια φορά. 40 πόντοι σε τελικο Ευρωμπάσκετ ήταν το ρεκόρ όλων των εποχών τότε. Και για να το σπάσει ο Τζόρτζεβιτς χρειάστηκε 9 τρίποντα και 6-7 παιχταράδες δίπλα του για να σουτάρει μόνος του. 45 πόντοι (από τους 81...) σε ημιτελικό ευρωμπάσκετ απέναντι στη χρυσή Ολυμπιονίκη του 1988 του Σαμπόνις (που είναι τοπ 3 ευρωπαίος όλων των εποχών σε οποιαδήποτε λίστα) και με προσωπικό αντίπαλο έναν Μαρτσουλιόνις είναι μάλλον ανεπανάληπτα πράγματα. Και για την εποχή του και για τώρα. 40 έβαλε ο Γκαζόλ στη Γαλλία χωρίς προσωπικό αντίπαλο υψηλού επιπέδου. Μπορεί να διανοηθεί κάποιος περιφερειακό και μάλιστα του 1,83 να βάζει μίνιμουμ 30 σε ομάδες μικτές ευρώπης (με σπουδαίες καριέρες στο ΝΒΑ) όπως η Ενωμένη Γιουγκοσλαβία και η Σοβιετική Ένωση και με την πλειοψηφία των καλαθιών μέσα απ'τη ρακέτα με ποσοστά 65% και άνω; Δεν ξαναγίνονται αυτά. Δεν τίθεται ζήτημα μυθοποίησης λόγω παρελθόντος. Υπάρχει μυθοποίηση λόγω αντικειμενικών, ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ κατορθωμάτων.
Τί ρόστερ είχαν οι αντίπαλοι της βαζέλας δηλαδή όταν τα πήρε ο Σπανούλης; Είχε πάνω από 1 σοβαρό αντίπαλο, όπως ο Άρης τον Πάοκ; Και από ποιόν αντίπαλο έχουμε χάσει 3/5 πρωταθλήματα και 4/4 κύπελλα; Από τον έναν και μοναδικό σοβαρό αντίπαλο και με ρόστερ όχι ιδιαίτερα λαμπερό. Μακριά απ'τον Ολυμπιακό όλοι οι ατομικοί συντελεστές των μεγάλων επιτυχιών θα ήτανε αποστερημένοι απ'την υπεραξία. Βλέπουμε και τον μάιστορ δάσκαλο Ίβκοβιτς πώς βολοδέρνει παρά το μπάτζετ δεκάδων εκατομμυρίων, βλέπουμε και το Χάηνς κοκ.
Αυτό είπα ...ότι σύνηθες ήταν το 25 και το 30. Και μάλιστα προσέθεσα "όχι το σκορ του Γκάλη που πολλές φορές έβαζε όσους χρειαζόταν κόντρα σε όποιον αντίπαλο χρειαζόταν". Εγώ το έγραψα αυτό πρώτος. Δεν υπάρχει λόγος κάτι που αναφέρω και αναγνωρίζω πρώτος εγώ να μου το γράφετε για να μου απαντήσετε. Ούτε είπα ότι δεν ήταν κορυφαίος (όχι ο κορυφαίος σκόρερ αλλά σίγουρα κορυφαίος) ΣΚΟΡΕΡ ο Γκάλης. Άλλο είπα ...είπα ότι κατά την ταπεινή μου άποψη για εμένα περάσανε Έλληνες παίκτες σήμερα που τον προσπέρασαν συνολικά ...αλλά και ξένοι την εποχή που έπαιζε ο Γκάλης που πάλι τον έβαλαν από κάτω.
Ο Σπανούλης δεν κέρδισε τίτλους μόνο στην Ελλάδα την περίοδο που αναφέρεις. Κέρδισε και στην Ευρώπη που εκεί δεν γίνεται να μην υπήρχαν σοβαροί αντίπαλοι. Ο Παναθηναϊκός του 2012 ήταν ομάδα η οποία πήγε φάιναλ φορ και είχα κατακτήσει το αμέσως προηγούμενο ...δεν ήταν μονίμως ασόβαρος ο Παναθηναϊκός από τον οποίο πήραμε ένα κύπελλο, δυο πρωταθλήματα. Επίσης ο Σπανούλης δεν έχει κερδίσει πρωτάθλημα Ελλάδος μόνο ως παίκτης του Ολυμπιακού.
Θέμα μυθοποίησης δεν τίθεται. Θέμα διαφορετικής προσέγγισης του αθλήματος τίθεται μες στα χρόνια. Επίσης καλώς ή κακώς ο Γκάλης με εξαίρεση τα πρωταθλήματα με τον Άρη(ένα μόνο το πήρε μόνος του, πριν ανέβει ο Γιαννάκης δηλαδή)σε συλλογικό επίπεδο δεν έχει κερδίσει τίποτε άλλο. Υπήρξαν στην πορεία Έλληνες παίκτες που τόσο σε Εθνικό όσο σε συλλογικό επίπεδο τα'χαν κερδίσει όλα. Δεν γίνεται να μην το πούμε αυτό.
Το γεγονός πως σημειώνεις όσα σημειώνεις για τον προπονητή και τους συμπαίκτες του Σπανούλη(δεν είναι μόνο ο Χάινς είναι και άλλοι που βολοδέρνουν)λειτουργούν υπέρ του Σπανούλη στην σούμα.
Ξεκινάω απ'το τέλος. Όχι δε λειτουργεί υπέρ του. Τον βλέπουμε κι αυτόν μακριά απ'τον Ολυμπιακό με την εθνική. Αποτυχία στην αποτυχία κι ατομικές εμφανίσεις για κλάματα, στο βαθμό που να τρώει φάπες κι απ'τη Νιγηρία.
Αυτό με τις συλλογικές επιτυχίες ως σύγκριση δεν το κατάλαβα ποτέ, ειδικά από λογικούς ανθρώπους σαν κι εσένα. Ασφαλώς και κατέκτησε με τον Άρη ο Γκάλης στην Ευρώπη. Για τον Άρη και το ελληνικό μπάσκετ τα φάηναλ φορ ήταν άπιαστο όνειρο. Απάτητο επίπεδο. Όπως απάτητο επίπεδο ήταν το να διαλύσεις μια ευρωπαϊκή ομάδα μεγαθήριο. Και διέλυσαν την Τρέησερ με 31 πόντους το 1986. Όπως απάτητο επίπεδο ήταν να κερδίσεις μέσα στην Μπαρτσελόνα ή μέσα στη Γιουγκοπλάστικα. Θα φτάναμε ποτέ στα 9 ελληνικά ευρωπαϊκά χωρίς αυτά τα τεράστια βήματα; Και χρειαστήκανε κι άλλα, όπως να πάμε σε 2 τελικούς πρώτα. Όπως το να κερδίσουμε τη Ρεάλ εκτός έδρας. Θυμάσαι τί πανηγύρια γίνανε για το διπλό στη Ρεάλ; Σε ματς κανονικής περιόδου... Συγκρίνουμε τώρα το 2009 όταν είχαν κατακτήσει οι ελληνικές ομάδες 5 πρωταθλητριών κι είχανε πάει σε 10 τελικούς με το 1987 που η μεγαλύτερη επιτυχία ήταν το κυπελλούχων της ΑΕΚ 20 χρόνια πριν με τους χωροφύλακες κάτω απ'το καλάθι. Και ξαναλέω ότι στα 80ς όλοι οι Ευρωπαίοι παιχταράδες παίζανε στην Ευρώπη. Τώρα είναι στο ΝΒΑ.
Και τότε αρκετοί παικταράδες πήγανε στο ΝΒΑ. Στα τέλη των 80ς;; Στις αρχές των 90ς;; Πήγανε. Ο Γκάλης πάντως δεν πήγε αλλά αυτό δεν εμποδίζει κόσμο να ισχυρίζεται πως ήταν καλύτερος από αυτούς που πήγανε. Μην μου πεις ότι δεν τα'χεις ακούσει αυτά.
Μα ότι ο Άρης τότε στην Ευρώπη ήταν επιτυχημένος και πως όλα αυτά - τηρουμένων των αναλογιών - ήταν τεράστιες επιτυχίες πάλι δεν το αμφισβητεί κανείς. Άχρηστο τον Γκάλη δεν τον είπε κανείς. Πουθενά δεν τον είπα άχρηστο.
Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα όμως δεν πήρε πως να το κάνουμε. Υπάρχουν όμως άλλοι που πήρανε και ένα και δυο και τρια. Ε τα πρώτα βιολιά αυτών των ομάδων δεν γίνεται να'ναι χειρότεροι. Ούτε σήμερα, ούτε εχθές ούτε σε τριάντα χρόνια ...όσες κι αν γίνουν οι επιτυχίες της Ελλάδος σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο.
Μακριά απ'τον Ολυμπιακό με την Εθνική ο Σπανούλης έχει κερδίσει ό,τι έχει κερδίσει και ο Γκάλης συν έναν τελικό Μουντομπάσκετ συν ένα Χάλκινο χωρίς τον Διαμαντίδη. Το χάλκινο δεν το αναφέρω ως ιδιαίτερη διάκριση ...το αναφέρω για να σημειώσω ότι τότε ο Διαμαντίδης έλειπε.
Ε βέβαια και θα πεις ότι ήτανε καλύτερος απ'τον παιχταρά Μαρτσουλιόνις. Αφού τέτοια βοϊδόπουτσα δεν είχε φάει ούτε στο ΝΒΑ ο Μαρτσουλένις. Υπόψιν ότι ο Γκάλης είχε και μια σεβαστή κολλεγιακή καριέρα πριν ε.
Τίποτα δεν έχει πάρει με την εθνική ως νούμερο ένα, πόσο μάλλον νούμερο ένα στο στυλ Γκάλη. 1/11 σουτ και 9 λάθη είχε στο μικρό τελικό με Σλοβενία στο χάλκινο. Ο Διαμαντίδης στην εθνική έχει την εξής ορατή συνεισφορά, ένα τρίποντο με τη Γαλλία. Είναι πίσω από Λάζο, Ζήση, Σπανούλη, Κακιούζη ως συνολική απόδοση. Παπαλουκά δεν αναφέρω. Δε χρειάζεται. Σταμάτησε ο υπερπαίχτης αυτός και επανήλθαμε στην κατηγορία 5-8 που ανήκουμε διαχρονικά μετά τον Γκάλη.
Στο τέλος θα πούμε ότι ο Σπανούλης ήταν πίσω κι από Μπουρούση και από Βασιλόπουλο. Μεταγραφή έκανε ο Σπανούλης χάρη στην εικόνα του με την Εθνική. Λέμε "πού ειναι ο Σπανούλης χωρίς τον Διαμαντίδη". Δυο Ευρωλίγκες, ένας τελικός, ένα κύπελλο δυο πρωταθλήματα Ελλάδος και ένα χάλκινο. Αυτή είναι η απάντηση.
Αμα είναι να βγάλουμε τον Γκάλη καλύτερο από τον Μαρτσουλιόνις τι να πούμε τώρα...
ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ
Σε ποιά εικόνα του με την εθνική; Το 2006 είχε ήδη κανονιστεί ότι θα πάει Χιούστον πριν το Μουντομπάσκετ. Το 2005 έπαιξε κάτι δίλεπτα να παίρνει ανάσες ο Ζήσης. Ποιός λέει πού είναι ο Σπανούλης χωρίς το Διαμαντίδη και τί είναι ο Διαμαντίδης για να ψάχνουμε τί κάνει ο Σπανούλης χωρίς αυτόνα; Ένας κάργα υπερτιμημένος παίχτης είναι. Πόσες φάπες πρέπει να φάμε δηλαδή σε εθνικό επίπεδο για να καταλάβουμε ότι είμαστε για 5-8 Ευρωπαϊκά ως ατομικά ταλέντα; Για 3 χρόνια βγήκαμε στον αφρό, όσο διήρκεσε ο σεληνιασμός του Παπαλουκά. Και μετά πάλι στα λαγούμια μας.
Το 2009 λοιπόν όμως το μετράς είχε παρέλθει ο σεληνιασμός.
Το 2009 σου'κατσε η Τουρκία στους 8. Στον πρώτο σοβαρό αντίπαλο πάλι φάπα. Στα Ευρωμπάσκετ 1. γυρνάνε όλοι οι παιχταράδες απ'το ΝΒΑ, αντίστοιχα μεγέθη των οποίων δεν υπάρχουν στην Ευρωλίγκα 2. δε βοηθάνε ξένοι την Εθνική, που γίνεται στην Ευρωλίγκα. Η κουβερτούλα μας φθάνει ομαδικά και ατομικά μέχρι τα σοβαρά νοκ άουτ. Πάνω από χώρες πίκολα, κάτω από σοβαρές δυνάμεις.
Και έτσι να'ναι όλες τις φορές που έσπασε αυτό ο Σπανούλης ήταν μέλος αυτής της εθνικής.
Οι δε ξένοι που πράγματι βοηθούν στην Ευρωλίγκα της ομάδες τους, στην περίπτωση του Ολυμπιακού, δεν έχουν κάνει τίποτε από την φυγή τους κι έπειτα. Αξιόλογη καριέρα θα μου πεις πως έκανε ο Μίλος. Μάλιστα ...ο άλλος όμως τον έχει βάλει από κάτω πως να το κάνουμε;;
Ο Ολυμπιακός έχει βάλει από κάτω την ΤΣΣΚΑ.
Ο Σπανούλης έπαιζε στον Ολυμπιακό και ο Τεόντοσιτς στην ΤΣΣΚΑ.
Συνυπήρξανε και ύστερα χώρισαν οι δρόμοι τους. Εγώ στην αρχή δεν σου κρύβω ότι ήμουν διχασμένος, έως και αρνητικά διακείμενος με την τότε εξέλιξη.
Ο ένας τα πήρε όλα και έκανε υπέρβαση με μια ομάδα που δεν είχε πάρει πρωτάθλημα και ευρωπαϊκό από το 1997 και κύπελλο από το 2002. Ο άλλος περιορίστηκε στους ίδιους τίτλους που έπαιρνε η ΤΣΣΚΑ και πριν.
Ο Ολυμπιακός του Σπανούλη λοιπόν. Είχαμε κι άλλους Ολυμπιακούς παλαιότερα χωρίς να αποδίδουν το ίδιο.
Εγώ δεν ήμουνα διχασμένος. Το Σπανούλη ήθελα. Μπορείς να βασιστείς πάνω του. Συνεπές εργαλείο και σοβαρός επαγγελματίας στις προπονήσεις που μετράει. Αλλά δεν θα τον αναγάγω σε επίπεδο που δεν έπαιξε ποτέ στη ζωή του, επίπεδο Γκαζόλ ή Τόνυ Πάρκερ ή Νοβίτσκι. Τέτοιος Έλληνας σύγχρονος ήτανε μόνο ο Φαπαλουκάμπ για 3 χρόνια.