-
Παρ, 11/09/2015 - 10:41
Την ιστορία που ακολουθεί δεν την έγραψα εγώ. Ο συγγραφέας της μού ζήτησε να τη χτενίσω, λέει, να τη διορθώσω, να τη λουστράρω και να την κάνω να μοιάζει με δική μου. Με τα χίλια ζόρια τον έπεισα ότι δεν έπρεπε να γίνει έτσι. Έκανα βέβαια, το ομολογώ, κάποιες μικροεπεμβάσεις, αλλά με πολλή φειδώ. Κυρίως φρόντισα τη στίξη και γενικώς έβαλα το χεράκι μου μόνο εκεί όπου αυτό κρίθηκε σκόπιμο, ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή σαφήνεια των γραφομένων, και με σταθερή μέριμνα να μην αλλοιωθεί, παρά μόνο κατά το ελάχιστο δυνατό, η γνησιότητα του πράγματος...
-
Παρ, 28/08/2015 - 23:04
Γεια σας μόρται...
Γαμεσέτα...
Κάτσαμαν προπσές να ιδούμε το Ζελεδάκο με τη Φραμπάλα πώς τηνε λαλούνε δάφτηνα με κάτιτις φιλαράκια από τα παλιά...
Οι πγιο πολλοί από δάφτους είναι παιδγιά που κάποτες θωράγαμαν ματσάκια παρεούλα και χώναμε μπινελίκια και καζούρες ο ένας στον άλλονε...
Ζελέδες παλαιοί ,κρυμμένοι από το κόζμο να μεν τους θωράνε...
''Πάμε ρε μαλάκα Μητσάκο όπως παλαιά να ιδούμε κανα ματσάκι...''
Οκ ρε μαλακες...Πάμε...Τι θα ιδούμε ;
Ε...σήμερις λαλούμε να ιδούμε το ζελέ...
Γαμώ το κσεστάβρι σας !Το ζελέ με φέρατε να ιδώ ;Κι εγώ νόμιζα ότι θα θωράγαμαν καμνιά Βαρκελώνα ή καμνιά...
-
Δευ, 10/08/2015 - 21:17
Η ιστορία που θα ξεδιπλωθεί παρακάτω δεν έχει οπαδούς ως πρωταγωνιστές. Δεν εκτυλίχθηκε στο Καραϊσκάκη, ούτε στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, ούτε στην Τούμπα, ούτε στη Φιλαδέλφεια, ούτε σε κάποιο άλλο γήπεδο. Δεν συμμετείχαν σ’ αυτήν τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα, παρά μόνο έμμεσα. Το πράγμα έλαβε χώρα κάπου στα μισά της θεόμουρλης δεκαετίας του 1980, στην πιάτσα κάποιου χωριού της Θρήλου. Να ενημερώσουμε όσους δεν το γνωρίζουν ήδη ότι η Θρήλος είναι ένα πανέμορφο νησί του Αιγαίου –κατά τη γνώμη του γράφοντος, το ομορφότερο όχι μόνο των ελληνικών θαλασσών αλλά...
-
Πέμ, 06/08/2015 - 12:45
Όταν περί τα τέλη του 1983 ή τις αρχές του αμέσως επόμενου έτους το ερυθρόλευκο γκέτο στην Πλάκα διαλύθηκε, τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα έμειναν «άστεγα». Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν το σχέδιο για την ανάπλαση και ανάδειξη της Πλάκας ήταν ιδέα της Μελίνας Μερκούρη ή του Αντώνη Τρίτση. Όποιος, όμως, κι αν συνέλαβε το εν λόγω σχέδιο, κατά τη γνώμη μου, πολύ καλά έκανε, γιατί ήταν μάλλον κρίμα στην πιο γραφική περιοχή των Αθηνών να επικρατεί μια γκετοποιημένη κατάσταση. Ήδη απ’ το 1984 στα ίδια εκείνα κτήρια όπου τα προηγούμενα χρόνια...
-
Κυρ, 02/08/2015 - 18:12
Καμιά φορά - με περισσότερη ακρίβεια: πολύ συχνά, και με ακόμη περισσότερη: πάντα- κάνω να γράψω κατιτίς, και με τόσα πράγματα που διαγκωνίζονται στο μυαλό μου και ζητάνε διέξοδο, πάει να γίνει ο πρόλογος εκτενέστερος απ’ το κυρίως θέμα. Τι να πρωτογράψω εδώ, πάνω πάνω; Να ζητήσω συγγνώμη απ’ τους φίλους του ιστότοπου για τον προσωπικό χαρακτήρα της ανάρτησης, της οποίας το περιεχόμενο δεν αφορά ίσως κανέναν άλλον πλην του γράφοντος; Να πάρω συμπάθιο για τα όσα κάπως μελοδραματικά ή και πένθιμα σκοπεύω να αραδιάσω καλοκαιριάτικα; Να απολογηθώ που...
-
Πέμ, 23/07/2015 - 10:09
Γαμιούνται οι πρόλογοι, και πάμε στην ουσία. Τις παραφιλολογίες για τα υποτιθέμενα υπαλληλίκια στην ερυθρόλευκη κερκίδα τις έχουμε ακούσει όλοι. Και δεν τρέφω καμιά αυταπάτη ότι μετά απ’ αυτήν την ανάρτηση θα σταματήσουν να λέγονται, γιατί, ως γνωστόν, η μαλακία είναι ανίκητη. Αλλά επειδή είμαι τόσο μάγκας, τόσο γνώστης και τόσο ενήμερος για όλα, ώστε να μπορώ να πω ονόματα, διευθύνσεις, αριθμούς δελτίων ταυτότητας, Α.Φ.Μ., Α.Μ.Κ.Α. και μάρκα καλσόν όλων εκείνων που λένε αυτές τις παπάρες, είπα να ξεκαθαρίσουμε κάποια πραγματάκια.
...
-
Παρ, 17/07/2015 - 15:35
Αντί άλλου προλόγου, ας αναφωνήσουμε όλοι μαζί ως άλλοι Στέντορες: «ΓΑΜΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΡΟΛΟΓΟΙ!» Άι σιχτίρ πια, δεν παλεύεται η κατάσταση, απελπίστηκα. Μου πέρασαν απ’ τον νου εκατό διαφορετικοί πρόλογοι και τους απέρριψα και τους εκατό! Ο ένας ήταν πολύ λόγιος, ο άλλος ήταν πολύ ιδεαλιστικός, ο άλλος παραήταν ρεαλιστικός, ο άλλος πήγε να γίνει φιλοσοφικός αλλά κάπου σκόνταψε, και οι άλλοι ενενήντα έξι δεν θυμάμαι τώρα για ποιο λόγο δεν με κάλυψαν, πάντως δεν με κάλυψαν. Ωστόσο, και οι εκατό απέληγαν σε μια παράκληση που είχε κάπως έτσι: «Φίλοι...
-
Τρί, 14/07/2015 - 16:47
Να πάρω, λέει, πινέλα και χρώματα και να ζωγραφίσω τον Κώστα Π. Εντελώς μάταιο το εγχείρημα˙ πιο μάταιο και απ’ το του Σισύφου. Ο Κώστας Π. δεν ζωγραφίζεται. Αν ήταν ποίημα, θα ήταν του Isidore Isou˙ αν ήταν πίνακας, θα ήταν του Jackson Pollock˙ αν ήταν τραγούδι, θα ήταν το Ζαβαρακατρανέμια˙ αν ήταν κτήριο, θα ήταν αυτό:
Όμως ο Κώστας Π. δεν ήταν ούτε ποίημα, ούτε πίνακας, ούτε τραγούδι, ούτε κτήριο. Ήταν απλώς ένας θαμώνας της θύρας 7. Και οποιαδήποτε απόπειρα περιγραφής τόσο του Κώστα όσο και οποιουδήποτε άλλου απ’ την αλησμόνητη εκείνη...
-
Τρί, 30/06/2015 - 14:21
Υπάρχουν τα διαβάσματα, οι ταινίες, οι μουσικές... Πολλοί άνθρωποι ανζητούν εκεί περιπέτειες, και ίσως όχι μάταια. Όμως, αυτός που εφεξής θα τον λέω "Φαντομά" δεν ήταν από αυτούς τους ανθρώπους. Ελόγου του ήταν από τους άλλους, δηλαδή εκείνους στους οποίους τα βιβλία και οι ταινίες και τα υπόλοιπα αναζητούν το υλικό τους. Τι να πω γι' αυτόν τον άνθρωπο; Και οι υπερβολές λίγες θα ήταν. Δεν λέω τίποτε.
Καλοκαίρι 1987. Ραντεβού στην κεντρική πλατεία της Μαδρίτης, τάδε του μήνα, το βραδάκι. Αρκετά...
-
Πέμ, 25/06/2015 - 15:16
Ο πρώτος που έθεσε το ερώτημα ήταν ο Ευριπίδης, στον στίχο 1137 της Ελένης του: «Ὅ τι θεὸς ἢ μὴ θεὸς ἢ τὸ μέσον, τίς φησ' ἐρευνήσας βροτῶν [...];» Εντωμεταξύ, δικός μας ο Ευριπίδης, Σαλαμινιώτης, παιδί του Σαρωνικού. Κι όμως δεν ήξερε αυτό το απλό πράγμα. Και σαν να μην έφτανε που δεν το ήξερε αυτός, που παρίστανε κιόλας τον «από σκηνής φιλόσοφο», ήρθε μετά από χρόνια και καιρούς κι ο Σεφέρης – ναι, ο ένας απ’ τους δύο νομπελίστες μας- και αναδιατύπωσε την ευριπίδεια απορία, στον στίχο 52 της δικής του Ελένης: «τ’ είναι θεός; τί μη θεός; και τί τ’...
