ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ, PART 18: "Αφ' υψηλού"
Γράφτηκε απο nissios στις 16:47 | 14-07-2015
Να πάρω, λέει, πινέλα και χρώματα και να ζωγραφίσω τον Κώστα Π. Εντελώς μάταιο το εγχείρημα˙ πιο μάταιο και απ’ το του Σισύφου. Ο Κώστας Π. δεν ζωγραφίζεται. Αν ήταν ποίημα, θα ήταν του Isidore Isou˙ αν ήταν πίνακας, θα ήταν του Jackson Pollock˙ αν ήταν τραγούδι, θα ήταν το Ζαβαρακατρανέμια˙ αν ήταν κτήριο, θα ήταν αυτό:
Όμως ο Κώστας Π. δεν ήταν ούτε ποίημα, ούτε πίνακας, ούτε τραγούδι, ούτε κτήριο. Ήταν απλώς ένας θαμώνας της θύρας 7. Και οποιαδήποτε απόπειρα περιγραφής τόσο του Κώστα όσο και οποιουδήποτε άλλου απ’ την αλησμόνητη εκείνη παρέα των σκαλοπατιών και των τσιμέντων προσκρούει σε χίλιες δυο δυσχέρειες, από τις οποίες μόνο λίγες θα αναφέρουμε εδώ:
α) δεν πρέπει να ακουστούν τα λεγόμενά μας σαν εκείνα που λένε οι πάσης οπαδικής απόχρωσης μυρωδιάδες του fb, οι οποίοι ψοφάνε για μύθους, μιλούν ακατάσχετα για ανθρώπους που ποτέ δεν γνώρισαν και καμώνονται ότι νοσταλγούν μια εποχή που δεν έζησαν˙
β) δεν πρέπει να γίνει οποιαδήποτε αναφορά σε οτιδήποτε θα μπορούσε να επηρεάσει αρνητικά έναν νεαρής ηλικίας, και γι’ αυτό εύπλαστου ακόμη χαρακτήρα, φίλο του ιστότοπου (π.χ. περιστατικά βίας, καταχρήσεις, αλητείες κ.α.)˙
γ) δεν πρέπει να θυμίσουμε τίποτε από εκείνα για τα οποία ο ίδιος ο περιγραφόμενος ενδέχεται να έχει μετανιώσει.
Δεδομένων των δυσχερειών αυτών και πολλών ακόμη, θα πάρουμε τον λίθο του Σισύφου και θα δούμε στην πορεία πόσο ψηλά θα τον τσουλήσουμε.
γ) δεν πρέπει να θυμίσουμε τίποτε από εκείνα για τα οποία ο ίδιος ο περιγραφόμενος ενδέχεται να έχει μετανιώσει.
Δεδομένων των δυσχερειών αυτών και πολλών ακόμη, θα πάρουμε τον λίθο του Σισύφου και θα δούμε στην πορεία πόσο ψηλά θα τον τσουλήσουμε.
Ο Κώστας ήταν απ’ τον Κορυδαλλό. Μικρός το δέμας αλλά με τρέλα μη δυνάμενη να μετρηθεί κατά κανέναν τρόπο. Υπήρχε μέσα του ένα περίσσευμα ενέργειας που τον τυραννούσε, τον έπνιγε. Η ενέργεια αυτή διοχετευόταν σε όλες τις εκδηλώσεις του ανδρός, απ’ το βάδισμά του μέχρι τον τρόπο που μιλούσε. Ο Κώστας σού έλεγε «καλημέρα» με την έμφαση που ο σπίκερ του τελικού στο μουντιάλ του Μεξικού το 1986 περιέγραψε την ασίστ του κοντού και το παρεπόμενο γκολ του Burruchaga, με το οποίο οι Αργεντίνοι πήραν το κύπελλο και οι Γερμανοί πήραν τα @@ του Καράμπελα. Όταν τώρα σού έλεγε «θα χαλάσει ο καιρός», το μόνο που προλάβαινες ν’ ακούσεις ήταν λίγο απ’ την αρχή της πρώτης λέξης και λίγο απ’ το τέλος της τελευταίας. Τα ενδιάμεσα τα υπέθετες. Ο δε στόμφος και η εκλυόμενη ένταση του εκφωνήματος ήταν τέτοια, που σε έκαναν να πιστεύεις ότι ήδη βρέχει, πέφτουν καρέκλες, χιόνια, χαλάζια, αστραπές, κεραυνοί, όλα μαζί, γίνεται νέος κατακλυσμός του Νώε, βιβλικές καταστροφές, τσουνάμια, παρασύρονται ορανοξύστες, της καραπουτανάρας, τρέχα καβαντζώσου όπου βρεις... Όμως, το κυριότερο χαρακτηριστικό του μικρόσωμου Κορυδαλλιώτη ήταν κάτι που ίσως δεν ακούγεται εντυπωσιακό αλλά, κατά τη γνώμη μου, μόνο σ' αυτό θα άξιζε να επιμείνουμε. Ο Κώστας ήταν καλόκαρδος. Ήταν το ακριβώς αντίθετο της πονηριάς, της υστεροβουλίας, του δόλου. Απ’ έξω φαινόταν ένα υπερκινητικό νέο παιδί με έφεση στις εντάσεις. Κι από μέσα δεν ήταν κάτι άλλο από ένα υπερκινητικό νέο παιδί με έφεση στις εντάσεις. Τίποτε κρυφό, τίποτε ύποπτο, τίποτε αινιγματικό ή δυσεξήγητο. «Είναι» και «φαίνεσθαι» σε πλήρη ταύτιση. Και είναι γι’ αυτό ακριβώς που ακόμη και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, κάθε φορά που οι παλιές καραβάνες της θύρας 7 φέρνουν την κουβέντα σ’ εκείνον, βλέπεις να σχηματίζεται στα πρόσωπά τους ένα χαμόγελο που λέει πολλά...
Τα περισσότερα απ’ τον οπαδικό βίο του Κώστα δεν είναι δημοσιεύσιμα. Περνώντας τα πράγματα από χίλια φίλτρα, θα κάνουμε μόνο δυο αναφορές, κι εκείνες όχι χωρίς ενδοιασμούς. Η πρώτη πάει πίσω στο 1988. Ο Κώστας τα είχε τότε με μια βαζελίνα, μέλος των cockneys, για την οποία έτρεφε έναν τρελό έρωτα, αφού ελόγου του τρελά ήταν και όλα τα συναισθήματα που έτρεφε. Πόσο μάλλον ο έρωτας που, για να ’ναι έρωτας, πρέπει κατ’ ανάγκην να είναι τρελός. Η λιχουδιά των αιγοπροβάτων ανέβαινε στο Αλκαζάρ όπου θα έπαιζε με τον τυπικά γηπεδούχο Ηρακλή, και ο Ολυμπιακός ανέβαινε στα Τρίκαλα όπου θα υποδεχόταν ως τυπικά γηπεδούχος τον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Κάποιο πούλμαν που μετέφερε τα βούρλα των cockneys υπέστη βραχυκύκλωμα στα ηλεκτρικά του και παραδόθηκε στις φλόγες ακριβώς στην περιοχή που έκτοτε ονομάστηκε «Καμένα Βούρλα» τιμής ένεκεν. Ο Κώστας όρμησε στο φλεγόμενο όχημα και έβγαλε έξω την καλή του με ηρωισμό και αυτοθυσία χιλίων ιπποτών. Αντιφατικό και οξύμωρο μεν, πέρα για πέρα αληθές δε. Η άλλη αναφορά δεν αλλάζει χρόνο, αφού μιλάμε πάλι για το δεύτερο μισό της θεόμουρλης δεκαετίας του 1980, αλλά αλλάζει τόπο και μεταφέρεται στο Ο.Α.Κ.Α., που λειτουργούσε τότε ως κοινή έδρα του Ολυμπιακού και της λιχουδιάς των αιγοπροβάτων. Ο Κώστας την έστηνε έξω απ’ το σταθμό του τρένου και, όταν έβλεπε βάζελους να βγαίνουν, έπεφτε στα γόνατα, σταύρωνε τα χέρια του και τους ικέτευε: «Κάντε μου ένα ντου, σας παρακαλώ. Μη μου χαλάσετε το χατίρι, κάντε μου ένα ντου...»
Οι βάζελοι δεν του έκαναν ποτέ κανένα ντου, αλλά όχι γιατί τον φοβόντουσαν. Απλώς ήξεραν την τρέλα που κουβαλούσε και τον αντιμετώπιζαν κι αυτοί ως μια από εκείνες τις ωραία γραφικές φιγούρες που καλώς ή κακώς δεν υπάρχουν πια σε κανένα γήπεδο. Συνήθως αρκούνταν στο να τον πειράξουν, για να κάνουν μετά χάζι τις πάντα απρόβλεπτες αντιδράσεις του. Αλλά, για να τα λέμε όλα, είχαν κι έναν φόβο: ήξεραν ότι όπου εντοπιζόταν ο μικρόσωμος Κορυδαλλιώτης, κάπου εκεί κοντά θα ήταν και ο κολλητός του ο Γιώργος, ο οποίος δεν διοχέτευε το δικό του περίσσευμα ενέργειας σε καμιά γρήγορη ομιλία και σε κανένα ατσούμπαλο βάδισμα, παρά μόνο σε ωμά παραδοσιακά πειραϊκά κλωτσομπούνιδα. Εδώ το εν λόγω δίδυμο (ο Γιώργος έχει στ’ αριστερά του τον Κώστα, ο οποίος Κώστας φοράει κάτι που κυμαίνεται μεταξύ περούκας και σφουγγαρίστρας. Διακρίνονται ακόμη ο Νίκος ο Παγκρατιώτης σε πολύ νεαρή ηλικία, ο Αργύρης ο «Κουρέας» και άλλοι):
Ωστόσο, οποιαδήποτε προσπάθεια περιγραφής του Κώστα θα έμενε απελπιστικά λειψή, αν δεν περιελάμβανε την ακαταμάχητη έλξη που του ασκούσαν τα ύψη. Ο τύπος αγαπούσε τα σκαρφαλώματα, ήθελε να βλέπει τον κόσμο από ψηλά. Το λεπτοκαμωμένο κορμί του και η ιδιότυπη κινησιολογική του μανιέρα τον βοηθούσαν να ανεβαίνει σε ό,τι ανεβαίνεται ˙ δέντρα, σκαλωσιές, κάγκελα, ό,τι να ’ναι... Φυσικά, το ταλέντο του στις αναρριχήσεις ήταν τόσο, ώστε θα ήταν μάλλον προσβολή προς το πρόσωπό του να κάνουμε οποιονδήποτε λόγο για κάτι εύκολα και για άλλους επιτεύγματα όπως τούτο εδώ:
Ο διακαής πόθος του Κώστα ήταν να σκαρφαλώσει στο ρολόι της 7! Αυτό μάλιστα. Θα ήταν πράγματι κατόρθωμα ανάλογο της φήμης του ως του μέγιστου σκαρφαλωτή των σκαλοπατιών και των τσιμέντων. Δεν τον είδα ποτέ να ανεβαίνει εκεί. Ξέρω πως το προσπάθησε επανειλημμένως αλλά δεν ξέρω αν τελικά τα κατάφερε. Πάντως στην τελευταία αγωνιστική του ποδοσφαιρικού έτους 1982-1983 είχε κάνει μια απ’ τις πολλές του σχετικές προσπάθειες και είχε φτάσει μέχρι λίγο χαμηλότερα απ’ τα μισά του δρόμου. Τα σώματα από κάτω ήταν πυκνά και συναποτελούσαν ένα ανθρώπινο σεντόνι ασφαλείας, σαν αυτά που χρησιμοποιεί η πυροσβεστική. Όμως ο αγώνας έληξε. Ο Ολυμπιακός νίκησε τη Δόξα Δράμας 3-1 και κατέκτησε το τέταρτο σερί πρωτάθλημα της περιόδου Νταϊφά. Η πόρτα της 7 πίσω απ’ την ανατολική εστία του παλιού «Καραϊσκάκη» άνοιξε, και τα πλήθη ξεχύθηκαν στον αγωνιστικό χώρο για τον γύρο του θριάμβου. Οι κερκίδες σχεδόν άδειασαν. Το σεντόνι ασφαλείας ήταν πια αραχνοΰφαντο και άρα όχι και τόσο ασφαλείας...
Όταν καταλάγιασε ο ενθουσιασμός, και τα πρώτα παλιόπαιδα ατίθασα άρχισαν να επιστρέφουν στη θύρα της καρδιάς τους, τότε θυμήθηκαν ότι λίγο πριν είχαν αφήσει κάποιον γαντζωμένο στους λαμπτήρες του ρολογιού. Τώρα, όμως, το ρολόι έχασκε μόνο του, δείχνοντας φαρδύ πλατύ εκείνο το "ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 1982-1983", χωρίς καμιά ανθρώπινη βδέλλα κολλημένη επάνω του. Ρε πού είναι το παιδί; Από εδώ ο Κώστας, από εκεί ο Κώστας, πουθενά ο Κώστας. Φίδια μαύρα άρχισαν να ζώνουν την ομήγυρη, ώσπου κάποιος τον είδε επιτέλους και γύρισε η καρδιά μας στη θέση της. Ο Κώστας ο «Ακροβάτης» είχε βρει άλλο δίχτυ ασφαλείας :
Υγ: Η αλήθεια είναι ότι κάποιες επικίνδυνες αναφορές δεν τις αποφύγαμε, αλλά ας πάρουμε ως άλλοθι και αυτοπαρηγοριά ότι δεν είναι ανάγκη να επικροτεί κανείς, λόγου χάρη, τη μοιχεία, ώστε να απολαύσει ένα διήγημα του Μπουκόφσκι, ούτε χρειάζεται να είναι κανείς υπέρ της αποποινικοποίησης των μαλακών ναρκωτικών, ώστε να ευχαριστηθεί ένα παλιό ρεμπέτικο τραγούδι.
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Δεν ειχα την τυχη να γνωρισω το συγκεκριμενο διδυμο και ηταν και ουσιαστικα ανεφικτο γιατι την εποχη της δοξας του εγω επαιζα με τα playmobil μου...
Αλλα μιας και αναφερθηκατε σε αχτυπητο διδυμο και οσοι ηταν μυημενοι στα συνδεσμιακα των βορειων προαστειων την δεκαετια του 90 καιστις αρχες των 00 , θα θυμουνται τον ΗΟUSE & τον Μανωλακη τον Καματεριωτη...Απλα απολαυστικοι,ο ενας εκοβε και ο αλλος εραβε, και κανανε παντα ενα πουλμαν και μια κερκιδα να δακρυζει απο τα γελια...
Γεια σου, Κώστα. Πολλά τέτοια διδυμάκια υπήρχαν και θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμη. Αν πας στο νησί, κάνε καμιά βουτιά και για μας, γιατί εμείς μάλλον δεν προβλέπεται φέτος...
Πηγα και θα ξαναπαω καλε μου φιλε αλλα προβλεπεται μονο οπτικη επαφη με την θαλασσα...εργασια και χαρα...θα χαρω πολυ στο πρωτο εντος εδρας φιλικο να ξαναπιουμε μια μπυρα και με τα υπολοιπα παιδια του σαιτ...
Γειά σου φίλε nissie. Η φωτογραφία που ο Κώστας είναι ανεβασμένος πάνω στο τέρμα είναι νομίζω απόλυτα χαρακτηριστική και η τρέλα που κουβαλούσε όλη αυτή η παρέα και ιδιαίτερα το γνωστό δίδυμο ήταν ανεπανάληπτη, δεν υπήρχε πουθενά αλλού και ούτε πρόκειται να ξαναυπάρξει. Κατά τα άλλα μου θύμισες και μένα αξέχαστα περιστατικά από την οπαδική μας ιστορία, όπως αυτό με το πούλμαν στο Λεβέντη και άμεσα μου ήρθαν στο μυαλό κι άλλα πολλά, που άμα τα ακούσει κάποιος σήμερα δεν θα πιστεύει ότι έχουνε γίνει. Χαιρετώ και θα τα ξαναπούμε.
Ε, αφού εμφανίστηκες κι εσύ, έχουμε απαρτία. Εντάξει είμαστε.
Αυτά περιμένω κάθε φορά γιά να γυρίσω με το μυαλό μου πίσω στο χρόνο και να μοιραστώ με σένα και τους υπόλοιπους εδώ μέσα τις αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια. Μου ήρθε στο μυαλό μάλιστα μιά που μιλάγαμε γιά τον Κώστα, το Γιώργο και όλη την παλιά θύρα 7, ένα παιχνίδι στη Δράμα το 84 αν θυμάμαι καλά, όπου είχαν γίνει περιστατικά απείρου κάλλους με αποτέλεσμα να φύγουν τα πούλμαν που μας είχαν πάει και να μας αφήσουν εκεί και συγκεκριμένα μέσα στο χόρτο το γηπέδου. Τέτοια μας κάνεις και θυμόμαστε φίλε και μετά άντε να προσγειωθείς στο παρόν. Αξέχαστες φάσεις φοβερά χρόνια.
Να είσαι καλά, φίλε jorge. Πάντα σε έχω στο μυαλό μου, όταν γράφω κάτι. Είναι πάρα πολλά αυτά που θυμόμαστε όλοι και, αν τα αθροίσουμε, δεν θα χωρέσουν σε κανένα site. Αλλά καταλαβαίνεις ότι δεν είναι όλα για παραέξω. Εξηγώ τους λόγους στη δεύτερη παράγραφο.
Φίλε nissie η συγκίνηση είναι απερίγραπτη
θα μπορούσα να γράφω ώρες για αυτό το δίδυμο (Κώστας -Γιώργος) και τα κατορθώματά του, αλλά μπορεί να χαρακτηριστούμε γραφικοί η και επικίνδυνοι 50 χρονών μαλάκες
Να θυμίσω οτι τα παρατσούκλια βγήκαν του πρώτου απο την ομώνυμη hard rock μπάντα και του δεύτερου από την εκδρομή στη Ρόδο όπου στο πλοίο "ζωγράφιζε"ισορροπώντας στην κουπαστή επάνω.
Υ.Γ.
Οποιος δεν έχει δει UFO να χορεύει παραγγελιά το PARANOID, έχει μείνει με την εντύπωση οτι ο Μ.JACKSON είναι ο κορυφαίος performer
Αν γνωρίζει κάποιος ας μου πει τι γίνεται ο Κώστας
Για το Γιώργο έμαθα οτι είναι οκ
Έλα, ρε ze, και είχα ανησυχήσει μήπως δεν έβλεπες την ανάρτηση. Σε είχα δει χθες που γυρόφερνες στο site και λέω κάτσε να γράψω τίπουτας να γουστάρει το φιλαράκι μου.
Δεν παριστάνω τον γνώστη και φυσικά υπάρχουν πάρα πολλοί που δεν τους γνωρίζω. Αλλά με όλον τον σεβασμό σε όλη εκείνη τη οπαδική γενιά, η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι σαν το δίδυμο αυτό δεν ξαναπέρασε όχι απ' την 7 αλλά κι από κανένα ελληνικό γήπεδο. Ο Γιώργος είναι μια χαρά. Ο Κώστας είχε κάτι προβλήματα στη μέση του που δεν τα πρόσεξε εγκαίρως και επιδεινώθηκαν. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι παλεύεται το πράγμα.
O ακροβατης ηταν ο συνδετικος κρικος της early παλαιας 7(σοκολατενιος,γκιραπας,γιωργος ουφο,μπαξεβανης,δαβουρλης,λιο κ.α) με τη 7 απο το 85-86(βουκελατοι,μπεκακος,υποβρυχιος,αχιλλεας κ.α) και μετα.Ηταν απολαυση στις εκτος εδρας εκδρομες.επισης πολυ καλος μπαλαδορος.
Έχω προσπαθήσει, φίλε, να τους βάλω σε μια τάξη αλλά δεν είναι εύκολο. Τα όρια ανάμεσα στην πρώτη φουρνιά (Δαβουρλής, Λιο, Άγγελος Manchester, Γκοτζίλα κ.α.) και στη δεύτερη (Ούφο, Ακροβάτης, Τόλης, Σοκολατένιος, Ξεβαμμένος, Ψηλοκρεμαστός, Χρούμπες, Γκιράπας, Μπουχτούρης, Κούρτης, Ποιητής, Κλώνοι, Παντελής και τόσοι άλλοι) δεν είναι σαφή. Οι άλλοι που σωστά λες ότι άρχισαν να φαίνονται απ'το 85-86 ξεχωρίζουν πιο εύκολα, αλλά κι αυτοί έρχονταν στην 7 από πιο πριν, απλώς δεν είχαν φανεί. Τέλος πάντων. Οι κορυφαίοι μπαλαδόροι για μένα ο Τόλης και ο Τάσος :
http://www.redsagainsthemachine.gr/articles/140704/istories-gia-agrioys-...
Τι χρονια αδελφε! Τον τασο τον κλ.δεν τον ειχα δει να παιζει μπαλλα,τον ειχα δει αλλιως ομως στο γηπεδο και σου κοβοταν το αιμα!!Οι καλυτερες αναμνησεις και οι ποιο επικυνδυνες συναμα.Πλησιαζω σε 5 χρονια τα πενηντα και λεω οτι οποιος δεν εχει παει εκδρομη με την παλια εφτα την δεκαετια του ογδοντα δεν εχει ζησει τιποτα.Αξεχαστη στο αλκαζαρ το 87 με τα τυρια.φυσικα προς αποφυγη παραξηγησης σαν απλος παρατηρητρης επειδη ημουν εκει οπως και σε καποιες αλλες εκδρομες και δεν υιοθετω τη βια η τις φημες για επεισοδια.ΩΡΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΤΡΕΞΙΜΟ(για το μεροκαματα φυσικα).
Μέσα είσαι.
Ώστε βραχυκύκλωμα στα ηλεκτρικά του πούλμαν Nissie; Μάλλον μπουζί θα ήταν...
Θα είδε στην συνέχεια ο οδηγός να γεμίζει η εθνική «κόκκινα» ανθρωπάκια και θα νόμιζε πως έφτασε η express service...
Ενώ ο spiderman πάνω στα λαμπάκια του ρολογιού δεν κινδύνευε από κανένα βραχυκύκλωμα και καμιά ηλεκτροπληξία. Άμα είσαι ηλεκτρισμένος εκ γενετής, δεν φοβάσαι τίπουτας. Πάω να σου γράψω απ' την άλλη.
Δεν ντρέπεσαι ρε, να με κάνεις να κλαίω, γέρο άνθρωπο;! Τί ψυχή θα παραδώσεις;!
Κάνε πως δεν βλέπεις τα ορθογραφικά φάλτσα και δη εκείνα της στίξης. Τη στίξη -και φυσικά όχι μόνο αυτήν- ακόμη την ανακαλύπτω. Εγώ, βεβαίως, διατηρώ το δικαίωμα να ελέγχω τα δικά σου λάθη, όπως, λόγου χάρη, την εσφαλμένη θέση του τόνου στη λέξη "γέρο". Γιώργο μας. Αγλάισμα της γαυροσύνης!
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΡΕ ΓΙΓΑΝΤΑ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΜΕΓΑΛΕΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΦΡΟΣΥΝΗΣ ΑΠΛΟΧΕΙΡΑ
Γεια σου κι εσένα, αλάνι pantzo. Εδώ μέσα όλοι μας, αναρτησάκηδες και σχολιαστές, καταθέτουμε ό,τι έχει ο καθένας και μαθαίνουμε ο ένας απ' τον άλλον.
Να σαι καλα ρε φιλε να μας γραφεις παλιες ιστοριες για την 7 και τους θαμωνες της! Μεγαλο σχολειο κι οποιος περασε απο κει καταλαβε τι σημαινει μπεσα και μεγαλη καρδια!
Γεια σου, Νικόλα. Όντως, μεγάλο σχολείο.
Από΄δω και πέρα, όποιον γαύρο βλέπω να κάνει ακροβασίες θα τον λέω ΄΄Κώστα΄΄... Οι ΄΄Κώστηδες΄΄ είναι κι αυτοί μικροί ΄΄Μπέμπηδες΄΄ και ΄΄Μουράτηδες΄΄ για μένα... Αξίζουν την αναγνώριση και τον οπαδικό σεβασμό μας...
ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΠΑΛΙΟ...
Υ.Γ. Η συμβουλή σου ΄΄δούλεψε΄΄...
Είναι αλήθεια, σεβαστέ μας Απόστολε, ότι πολλά απ' τα πεπραγμένα εκείνων των παιδιών δεν εξωραΐζονται, και κανένα χιούμορ, καμιά νοσταλγία, κι ούτε κανένας άλλος ηθμός δεν μπορεί να τα ξορκίσει. Οι ίδιοι οι περί ων ο λόγος είναι βέβαιο ότι, εάν είχαν τη δυνατότητα να γυρίσουν τον χρόνο πίσω, θα άλλαζαν πολλά. Έρχεται, όμως, κι ένας αληθώς πνευματικός άνθρωπος σαν την Κική Δημουλά και ομολογεί ευθαρσώς: "Μετανιώνω για όλα τα σωστά που έχω κάνει". Οπότε η τράπουλα ανακατεύεται... Τέλος πάντων.
Έχε υπ' όψη σου ότι υπάρχει και η δυνατότητα επεξεργασίας σχολίων, αλλά όχι όλων. Πατώντας στο γνωστό πια μενού την επιλογή "διαχείριση σχολίων" θα δεις τα πενήντα πιο πρόσφατα σχόλια του ιστότοπου. Όσα είναι δικά σου θα έχουν δίπλα την επιλογή "επεξεργασία". Αλλά, άγνωστο σε μένα το γιατί, κάποια μπορώ να τα πειράξω και κάποια άλλα όχι. Και μια και πήγε ο λόγος στα τεχνικά, θα σου πω και κατιτίς ακόμη. Στην αρχική σελίδα του r.a.t.m. εμφανίζονται σε μεγέθυνση οι τέσσερις πιο φρέσκες αναρτήσεις. Η θέση τέρμα αριστερά είναι πάντα κατειλημμένη απ' το εκάστοτε "ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ" του Διός του Παμμεγίστου. Οι άλλες τρεις "παίζουν". Υπάρχει και μια θέση ανάρτησης που εγώ τη λέω "σκοτεινή". Εκεί πηγαίνουν για λίγο οι αναρτήσεις που έχουν φύγει μεν απ' την πρώτη τετράδα αλλά δεν έχουν πάει ακόμη κάτω, στην μεγάλη γραμμή με τις μικρές φωτογραφίες. Ώσπου γίνεται μια νέα ανάρτηση, σπρώχνονται όλες μια θέση δεξιά, και εμφανίζεται κάτω και η πρώην άφαντη. Το λέω γιατί είδα που εξέφρασες μια σχετική απορία. (Τα διαβάζω όλα τα κείμενά σου, κι ας μην σχολιάζω πάντα).
Δε βαριέσαι... Κι ο Απόστολος Παύλος πριν θεμελιώσει κυριολεκτικά την Ορθοδοξία, απηνής διώκτης του Χριστιανισμού ήταν... Και ποιός είναι άσπιλος; Έτσι είν΄ο άνθρωπος... Εξαρτάται βέβαια απ΄το τί και πόσα έχεις κάνει, για ποιούς λόγους, απ΄ την παραδοχή τους ή όχι κι ένα σωρό άλλα... Για να τους βάζεις όμως εσύ στις αναρτήσεις σου, τους έχεις σίγουρα περάσει απ΄τον ηθμό σου, το΄χεις ζυγίσει το πράμα, έχεις ΄΄δει΄΄ το ΚΑΛΟ που ενυπάρχει στην περίπτωσή τους, γιαυτό και το δημοσιοποιείς. Σε κάθε σου ανάρτηση, υπάρχει το ΚΑΛΟ. Το βλέπω, το ξέρω.
Υ.Γ. Σε λίγο, θα κάνω και τον έξυπνο στα παιδιά μου με τον υπολογιστή...
Η Κική Δημουλά είναι μία γεροξεκούτα αγάμητη. Αυτό μου έλεγε συνέχεια ο φίλος μου ο Κώστας (άλλος Κώστας αυτός) όταν βαριόταν στο μάθημα της νεοελληνικής λογοτεχνίας στο λύκειο. Αυτό μου έρχεται πάντα στο μυαλό όταν ακούω ή διαβάζω κάτι γι' αυτήν.
Εμένα, Θωμά, η Δημουλά μ' αρέσει, γιατί δεν έχει εκείνο το ψυχρό διανοουμενίστικο ύφος του σιναφιού της. Γράφει απλά και αντλεί την έμπνευσή της από θέματα της καθημερινής ζωής, έτσι που να σε κάνει να λες: "Τέτοια ποιήματα μπορώ κι εγώ να γράψω". Πάλι ξεφύγαμαν, και θα μας περάσουν για τίποτε φλούφληδες που διαβάζουν ποίηση. Εμείς είμαστε χουλιγκάνια, λέμε...
Φλούφλη!...
"Τέτοια ποιήματα μπορώ κι εγώ να γράψω".
Να το συμπληρώσω; "Αυτό θέλουμε κι εμείς. Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε, αδερφέ μου, για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο". Το άκουγα σήμερα, κρίμας να μην το γράψω.
Όντως, πολύ ξεφύγαμε. Φερτε κάνα βάζελο να του ξηγήσω τ' όνειρο.
Και τι φωνή είναι αυτή που το τραγουδάει! Πάντως αυτόν τον λόγο του Ρίτσου τον κάνει πράξη η Δημουλά. Άντε, κατέβα προς τα κάτω ρε, να πιούμε κανα γκαϊφέ.
Πού να ξανακατέβω τώρα, ρε συ. Μετά από πολύ καιρό προβλέπεται.
Ξυλούρης, Μπιθικώτσης, Καζαντζίδης, Ρούκουνας, Τσαουσάκης. Οι 5 μεγαλύτερες φωνές της Ελλάδας.
Είσαι ωραίος. Τον Στράτο Παγιουμτζή βάλε κάπου και γίνεσαι ωραιότατος!
Ανέφερα την καλύτερη πεντάδα. Ο Παγιουμτζής είναι ο καλύτερος έκτος παίχτης. Έρχεται από τον πάγκο και κάνει τη διαφορά.