Χαίρομαι αδέρφια που η ανάρτηση του νήσσιου και τα επιδοκιμαστικά σχόλια, έχουν τόση αποδοχή. Γλυκός αιφνιδιασμός. Νόμιζα ότι μόνο εγώ έρχομαι σε δύσκολη θέση, όταν είμαι στο γήπεδο με τον εκ Σερρών γαύρο κολλητό μου και όλο το γήπεδο βρίζει τη μακεδονία. Ψάχνω τρύπα να κρυφτώ. Πρέπει κάτι να γίνει, γιατί η κατάσταση εκτραχύνεται. Η άσκηση φυσικής και απρόκλητης βίας, πριν ασκηθεί, έχει πρώτα καλλιεργηθεί μέσα από μια έντονη, συνεχή, υβριστική συμπεριφορά, που υποτιμά τον υποτιθέμενο εχθρό. Εκτός από τις μολότοφ και τις χειροβομβίδες πρόσφατα, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το περιστατικό με τη βράβευση της ολυμπιαονίκη της σκοποβολής στη θεσσαλονίκη, όπου οι παρευρισκόμενοι παοκτζήδες τραγουδούσαν να ρίξει την επόμενη σφαίρα της στον ΜΑΡΙΝΑΚΗ κι αυτή χαμογελούσε σα χαζή (ρίξε την επόμενή σου σφαίρα στο βαγγέλα στο βαγγέλα, κάτι τέτοιο). Εγώ θα έφευγα επιτόπου. Η ίδια ίσως λόγω ηλικίας (ελπίζω) δεν αντέδρασε έτσι. Χρειάζεται δουλειά από όλους, γιατί θα δούμε χειρότερα.

Ολα ειναι καθρεφτης της κοινωνιας φιλε μου.Δες για παραδειγμα τις ελληνικες ταινιες του 60 (κυριως) η του 70.Ωραιο χιουμορ,ντελικατο,φοβερες ατακες,ελαχιστος εως καθολου σεξισμος,ελαχιστα εως καθολου ''κακα λογακια'',μια γλυκια,''αθωα'' εποχη.Ετσι ηταν και στα γηπεδα.Σεβασμος στον αντιπαλο.Φιλαθλοι ΟΧΙ ΟΠΑΔΟΙ διαφορετικων ομαδων διπλα διπλα,καλως εννοουμενη καζουριτσα,ομορφα πειραγματα,φανατισμος αλλα οχι μισος,ζηλεια αλλα οχι φθονος.Υπαρχει μια ταση γενικοτερα να εξιδανικευονται παλαιοτερες εποχες,αλλα οντως εκεινες οι εποχες ηταν πολυ διαφορετικες.

Ας δουμε τη σημερινη κατασταση.Μια κοινωνια οπου εχουν διαλυθει και ισοπεδωθει ΤΑ ΠΑΝΤΑ,που δεν υπαρχουν ουτε για δειγμα ιδανικα,αξιες,που το μονο που επικρατει ειναι ''ο θανατος σου η ζωη μου''.Μισος,μισος παντου και φθονος.Μια νεολαια που απο τα 12-13 (νομιζει οτι) γνωριζει τα παντα για το σεξ,που αντιμετωπιζει τον ερωτα με χυδαιοτητα,που βριζεται και αλληλοτραμπουκιζεται στα μεσα κοινωνικης δικτυωσης.Η αυτοκρατορια του μετριου,η επιβραβευση του λαμογιου και του απατεωνα και η τιμωρια του νομοταγη και του αριστου...Ενα ποδοσφαιρο με οπαδους-στρατιωτακια,ετοιμους να...ξεκοιλιασουν το...μισητο αντιπαλο γιατι ''εχει αθηναικες πινακιδες'' που ελεγε και ο Τακης ο Πεταλουδας.Μαθαμε να μισουμε τον αντιπαλο (τις περισσοτερες φορες χωρις λογο-ρωτας εναν 20χρονο μπαοκι γιατι μισεις τον Ολυμπιακο και σου απανταει ''γιατι μας εκλεψαν τον Κουδα...''),δηλητηριασαμε τα μυαλα μας με διαιτησιες,εξωαγωνιστικα,ταυτιστηκαμε με τα συμφεροντα μεγαλοκαρχαριων,με το μονο που δεν ασχολειται ο Ελληνας οπαδος,ειναι το ιδιο το ποδοσφαιρο...
Μια τετοια κοινωνια,τετοια πρωτοσελιδα θα βγαλει.''Στα τεσσερα'',''τσοντα'',''σκιστε τους'',''πατηστε τους'',''ισοπεδωστε τους'',''εξαφανιστε τους''...''Δημοσιογραφοι'' του κατοσταρικου,τσιρακια του ενος η του αλλου επιχειρηματια...Ξερουν ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ σε τι κοινο απευθυνονται και τι γραφουν.Γνωριζουν τη δυναμη που εχει ο γραπτος λογος στις πλατιες μαζες,ξερουν πως να κατευθυνουν ολο αυτο το μισος,την οργη,τα κομπλεξ.Ο οπαδικος τυπος στην Ελλαδα ευθυνεται σε ποσοστο ανω του 50% για την καταντια του ποδοσφαιρου μας.Ακριβως γιατι δεν γραφεται απο δημοσιογραφους,αλλα οπαδους,συχνα κατω απο το μανδυα του ''αντικειμενικου'''.Ποιος θα ξεχασει τα...μνημειωδη πρωτοσελιδα της ''αντικειμενικης'' Sportime με τις μαιμουδες??

Αυτοι ειμαστε και εχουμε τα μμε που μας αξιζουν.

Ξαναδιάβασα την ανάρτηση νήσσιε και σκέφτηκα, φαντάσου ν αρχίζαμε από την ομάδα μας στο γήπεδο, να σταματήσουν τα κακόηχα υβριστικά συνθήματα, τα γαμ... η μάνα του τάδε, γαμ... η τάδε περιοχή, το μ....ί της μάνας των τάδε κλπ, ιστορίες που θίγουν τις γυναίκες, ολόκληρες περιοχές της χώρας όπου υπάρχουν και γαύροι ή φέρνουν σε δύσκολη θέση όσους δεν γουστάρουν βρίσιμο. Στις κερκίδες να υπάρχουν άνθρωποι ως περιφρούρηση και όταν κανένας πιτσιρικάς αρχίζει να βρίζει, να του μιλάνε και να τον επαναφέρουν. Να γίνει το γήπεδό μας καμίνι από τα τραγούδια, αλλά σαλόνι στη συμπεριφορά προς τους αντιπάλους. Σεβασμός σε αξίες και θεσμούς, που οι μικροί δυστυχώς δεν μαθαίνουν στο σπίτι και στο σχολειό. Κάπου διάβασα ότι στο ολν τράφορντ κατά τη διάρκεια αγώνα, οι οπαδοί της φιλοξενούμενης τραγουδούσαν "go rexam go" (ή κάτι τέτοιο)και οι οπαδοί της γιουνάιτεντ απάντησαν αυθόρμητα και ταυτόχρονα "what I fuck is this?". Τί πιο μεγάλος χαβαλές, μέσα σε ανθρώπινα πλαίσια. Μόνο από το θρύλο μπορεί ν αρχίσει ο εξανθρωπισμός των γηπέδων, το πιστεύω.

Δεν σας γνωρίζω προσωπικά, δεν γνωρίζω αν είστε δημοσιογράφος ή τελοσπάντων με τι ασχολείστε ωστόσο το κείμενο σας πραγματικά θεωρώ οτι είναι από αυτά που καθορίζουν-ορίζουν τη γαύρικη ψυχή . Θα το κρατήσω , μαζί με άλλα δικά σας και του κ. Απόστολου για την κατήχηση των γιών μου όταν με το κάλο μάθουν να διαβάζουν. Πραγματικά σας ευχαριστώ και συγγνώμη για τον πληθυντικό αλλά μόνο έτσι μπορώ να μεταβιβάσω τα σέβη μου.

Δεν χρειάζεται να προσθέσω ΤΙΠΟΤΑ σε τέτοιο άρθρο και τέτοια σχόλια. Απλά υπομειδιώ ικανοποιημένος, συγκινημένος, περήφανος και αναλογίζομαι το " άμμες δε γ΄εσόμεθα πολλώ κάρρονες"...

Τα σέβη μου σ' ένα άρθρο έμπλεο περιεχομένου και ποιότητας. Πέραν της επαγγελματικής ευσυνειδησίας, ορισμός άγνωστος στα λαγούμια των ΑΡΔακων, ο βόθρος και η συκοφαντία που χαρακτηρίζει την επιστήμη τους, πηγάζει και από τούτο: το διαχρονικό, λυσσαλέο και άσβεστο μίσος τους που εκδηλώνεται διαχρονικά και ακατάπαυστα. Γιατί ο κάθε γαύρος, γεννήθηκε γαύρος απ την κοιλιά της μάνας του, ένα χρώμα αγάπησε, χωρίς μα μου σου του, χωρίς πολλή σκέψη, γιατί αυτό τραβάει το DNA του: γαύρος. Το κάθε αντιολυμπιακό παρτάλι, έχει φορτώσει μίσος και κόμπλεξ κατωτερότητας από πιτσιρίκι, έχει δει τον μπαμπά του να αφρίζει και να μην μπορεί να χωνέψει φάπες και φάπες και έχει ακούσει ένα σκασμό παραμυθάκια για τον μπαμπούλα γαύρο. Δεν έχει ομάδα, αντιολυμπιακός είναι και πανηγυρίζει με Μπάγερν, Άντερλεχτ, Μπερ Σεβά και ό, τι διάολο υπάρχει, έχει πανηγυρίσει στριψίματα δεκάρας, απέλαση Μπουκόβι και ποδοσφαιριστών, καρκινογιάννισμο, ΟΦΗδες, διοικητικά προβλήματα, αποχώρηση Νταϊφά, μέχρι που εμφανίστηκε ο Σωκράταρος να κόψει τον βήχα. Κι επειδή άλλος τρόπος πλέον δεν υπάρχει, ο πόλεμος πλέον μαίνεται στα γραφεία των πολιτικάντηδων (Λιάνηδων, Φλωρίδηδων, Ορφανών, Κοντονήδων, Σκουρλέτηδων) και σ αυτά των ΑΡΔακων. Σε sites και φυλλάδες δημιουργημένες όχι από δημοσιογράφους, αλλά από υπαλλήλους που πληρώνονται απλά για να σπιλώνουν και να υποσκάπτουν τον Θρύλο και τον κόσμο του. Εξ ού και τα πρωτοσέλιδα (π.χ. είμαι σίγουρος ότι αυτό της ΠΡΑΣΙΝΗΣ, το στέλνει με sms κάθε βράδυ ο ζάκιας). Σε επίπεδο οπαδών λοιπόν, εγώ προσωπικά αδερφέ, είμαι σίγουρος ότι συζήτηση με ποδοσφαιρικά επιχειρήματα, δεν μπορεί να γίνει με αντιολυμπιακό. Κι όσο εκφράζεται σε τέτοιο επίπεδο, θα λαμβάνει τις ανάλογες απαντήσεις. Γιατί δεν είναι απλά ότι λέει την χαζομάρα του, είναι ότι συστρατεύεται με το έναν ή τον άλλο τρόπο, στον πόλεμο που δέχεται η ομάδα μας, τον εξωαγωνιστικό, σε όλα τα επίπεδα και γραφεία.
Τα σέβη μου, ελπίζω να σε διαβάζουμε συχνότερα.
Υ.Γ.:γαυριάζω = 1(α) εξαγριώνομαι (β) υπερηφανεύομαι

2.έχω σφοδρή επιθυμία για ερωτική συνεύρεση

Ετυμολογία < αρχ. γαυριώ < γαύρος «υπερήφανος, ασυγκράτητος»

Πηγή: Μπαμπινιώτης (2002) Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα

ΑΥΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!!!

Με χαρά ξαναδιαβάζω ανάρτησή σου νήσιο, με την ξεχωριστή ποιότητα. Όλα ξεκίνησαν από τα μεγάλα λιμάνια. Η ανταλλαγή ιδεών και πολιτισμών, ο νεωτερισμός, τα καινούργια προϊόντα, οι αστικές τάξεις αλλά και τα προλεταριάτα, τα μουσικά κινήματα, όλα! Είναι φυσικό, η θάλασσα ανοίγει ορίζοντες και μυαλά, φρεσκάρει τον αέρα, δίνει προοπτική κι ελπίδα, ωθεί σε μεγάλες εξόδους και μακρινά ταξίδια. Η ενδοχώρα ρέπει στο συντηρητισμό, την επιφυλακτικότητα, την περιχαράκωση. Όπου υπάρχει θάλασσα υπάρχουν αυλές, βεγγέρες, ποίηση, έρωτας παθιασμένος, που τον λούζει η βαριά αλμυρή υγρασία το ξημέρωμα. Γι αυτό είματε περήφανοι. Γιατί στο μεγάλο λιμάνι γεννήθηκαν τα δύο θαύματα της εργατικής και παραγωγικής ελλάδας, ο ΘΡΥΛΟΣ και το ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ. Και τα δυο περήφανα κι ανυπότακτα. Δεν φιλούν χέρι αφέντη, δε γλείφουν, κι αν ζοριστούν, βγαίνουν στο κλαρί ή παιρνουν των ομματιών τους για χώρες μακρινές. Η συναλλαγή με της εξουσία είναι άγνωστη λέξη για τους μηχανικούς, τους καπεταναίους, τα λοστρόμια, τους μαουνιέρηδες, τους χαμάληδες και τους λιμενεργάτες. Γι αυτό και οι λιμανήσιοι δεν έγιναν γραφιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, ούτε εξαρτήθηκαν από εύνοια πολιτικών. Γι αυτό τελικά και μεις δεν περιμέναμε τους πολιτικούς να καθαρίσουν τα χρέη, τις αμαρτίες και τις βρωμιές μας, να μας φτιάξουν γήπεδα, να ψηφίζουν συνεχώς ντροπολογίες για πάρτη μας. Γι αυτό τελικά όλοι τους και μόνοι μας.

Μεγαλομεγάλος σαν τον Θρύλο!

Πραγματικά έχουν κρεμαστεί κατά καιρούς στα περίπτερα πρωτοσέλιδα βγαλμένα από τα πιο καμένα οπαδικά μυαλά…

Ανάρτηση έπος, το μόνο που θα προσθέσω είναι ότι η ερυθρόλευκη οπαδική εφημερίδα ''το Ευαγγέλιο'' ακόμα και στους περιφανείς θριάμβους του Θρύλου χαρακτηρίζεται από ήθος και τιμά το όραμα του ιδρυτή της..