ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ, PART 24: "Στην 7 με παπιγιόν!"
Όταν κάποιος δημοσιογράφος ή ερευνητής πλευρίζει τους παλιούς ζελέδες, που τους έχει πρόχειρους εκεί στην Αθήνα, και τους κάνει ερωτήσεις για τα οπαδικά της δεκαετίας του 1980, προκειμένου να γράψει κάποιο σχετικό ρεπορτάζ ή βιβλίο, ή όταν τα νεότερα ζελεδάκια ανακρίνουν τους κατηχητές τους διψώντας για ομόθεμες πληροφορίες, τότε οι πιο αρσενικοί απ' τους ερωτωμένους είτε μιλούν με σεβασμό για τον Ανώνυμο είτε αποφεύγουν να τον αναφέρουν. Εκείνοι τώρα που στις ίδιες περιπτώσεις επινοούν ευφάνταστες ιστοριούλες, για να τον κάνουν να ακούγεται φαιδρός και αμελητέος, είναι ακριβώς αυτοί που, πριν «καταξιωθούν» στην οπαδική πιάτσα και γίνουν αναγνωρίσιμες περσόνες της πράσινης κερκίδας, εισέπρατταν τις κατραπακιές του και κατόπιν δικαιολογούνταν στους συνοπαδούς τους λέγοντας ότι ήταν φίλοι του και ότι οι κατραπακιές ήταν εκδηλώσεις κοινωνικής αβρότητας. Είναι ακριβώς αυτοί που έγραφαν καταμεσήμερο στα παγκάκια των υποτιθέμενων περιοχών τους κάτι «ΑΝΩΝΥΜΕ ΣΕ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΘΥΡΑ 13» και κάτι τέτοια, για να τα δει ο Ανώνυμος το βράδυ που θα έβγαινε στο σεργιάνι, για να τους ψάξει. Είναι ακριβώς αυτοί που, κάθε φορά που αλλάζει ο καιρός κι από λιακάδα το πάει για βροχή, αισθάνονται πλήθος σωματικών οχλήσεων, οι οποίες έχουν τα αίτιά τους στις παλιές συνήθειες του Ανωνύμου και οι οποίες, μολονότι ξεκίνησαν ως σωματικές, γρήγορα εξελίχθηκαν σε ψυχικές και από ψυχικές έγιναν υπαρξιακές και οντολογικές και να ζει κανείς ή να μη ζει και άσ' τα να παν στο διάλο. Και τι δεν σκαρφίζονται τα παιδιά για να απομυθοποιήσουν τον Ανώνυμο. Ωστόσο, το καταπληκτικό της υπόθεσης είναι ότι και ο ίδιος θέλει να απομυθοποιηθεί και να ξεχαστεί. Πόσα και πόσα δεν του θυμίζουν οι παλιοί του φίλοι για την εποχή πριν φύγει στα βαπόρια... Εκείνος, όμως, κάνει τότε κάτι περίεργα σχόλια του τύπου «Ε, ναι, τόσο μαλάκας ήμουνα...» ή «Ε, όχι, δεν ήταν και όλοι φλώροι. Είχαν κι αυτοί κάποιους καλούς...» ή «Μαλακίες ήταν αυτά. Δεν είχαν νόημα...» Αφού, λοιπόν, ο ίδιος επιλέγει να αυτοαπομυθοποιείται, γι' αυτό κι εγώ τον αφήνω ανώνυμο.
Το πλοίο λεγόταν «Αναγέννηση», λες και ήθελε κι εκείνο να συμβολίσει με το όνομά του το νέο ξεκίνημα. Ήταν ένα τεράστιο κρουαζιερόπλοιο ελληνικών συμφερόντων, που κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ή στις αρχές της αμέσως επόμενης έφυγε για την Καραϊβική. Ο Ανώνυμος ήταν κυτωρός, δηλαδή υπεύθυνος για την τακτοποίηση των φορτίων στις αποθήκες του καραβιού. Στην αποθήκη τροφίμων ήταν που πρωτογνωρίστηκε με τον Τζέικομπ, το γελαστό παιδί.
Ο Τζέικομπ ήταν ένας έγχρωμος Μαροκινός, ο οποίος πάντα χαμογελούσε, είτε υπήρχε λόγος είτε όχι. Βοηθούσε καμιά φορά στα αμπάρια ή και στην κουζίνα, αλλά η κύρια δουλειά του ήταν αυτή του σερβιτόρου στο εστιατόριο του πλοίου. Οι σωματικές του διαστάσεις υπερέβαιναν κατά πολύ τα συνήθη ανθρώπινα μέτρα. Ο τύπος ήταν ο κινούμενος και αναπνέων Κολοσσός της Ρόδου, πλην στο πολύ πιο σκούρο του. Εάν τον έβλεπες πλάτη, σκιαζόσουν για το τι θα αντίκριζες μόλις έστριβε. Μόλις όμως έστριβε, ηρεμούσες, καθώς έβλεπες ένα πρόσωπο φτιαγμένο για να χαμογελά, είτε υπήρχε λόγος είτε όχι. Με τον Ανώνυμο τακιμιάσανε από πολύ νωρίς και έγιναν φίλοι αχώριστοι. Μόνο μια φορά έτυχε να συγκρουστούν, και να πώς έγινε: Ο Τζέικομπ είχε μια δυσκολία να ελέγξει τον όγκο και τη δύναμή του, με αποτέλεσμα να κάνει έναν σωρό ζημιές. Άλλοτε, μεταφέροντας διάφορα σκεύη, έβαζε περισσότερη δύναμη απ’ τη χρειαζούμενη, κι έτσι τα έριχνε κάτω και τα έκανε σμπαράλια. Άλλοτε άνοιγε υπερβολικά το βήμα του και με τα πελώρια πόδια του κλωτσούσε τραπέζια και πάγκους, αναποδογυρίζοντας οτιδήποτε υπήρχε επάνω. Άλλοτε ξεχνούσε να σκύψει και έδινε κάτι κουτουλιές ξεγυρισμένες σε πόρτες και φωτιστικά. Όλα αυτά επέσυραν συχνά τις κατσάδες των ανωτέρων, αλλά ο Τζέικομπ ακόμη και τότε χαμογελούσε. Μια μέρα, λοιπόν, που είχε παρασύρει κατά λάθος κάτι πιατέλες με ορεκτικά και τα άκουσε χοντρά απ’ τον αρχιμάγειρα, τα άκουσε κατόπιν και απ’ τον Ανώνυμο: «Καλά, ρε μαλάκα άντρα», του είπε, «ολόκληρος γίγαντας είσαι. Πώς αφήνεις τον κάθε πούστη να σου μιλάει έτσι; Δεν σου λέω να τους κοπανήσεις, ανώτεροι είναι. Αλλά ρίχνε που και που κανένα άγριο βλέμμα, να την ακούνε λίγο. Που μου κάθεσαι μια ζωή και μου χαμογελάς σα χαζοχαρούμενος είτε υπάρχει λόγος είτε όχι...»
Οι δυο ναυτικοί τα έλεγαν συνήθως έξω, στην κουβέρτα, ή στην καμπίνα του Ανωνύμου, που ήταν πιο ευρύχωρη και είχε και φινιστρίνι στην πλανεύτρα. Όταν έτυχε κάποτε να μπει ο ρεσπεντζέρος στην καμπίνα του σερβιτόρου, υπέστη ένα σοκ πολύ μεγάλο και πολύ ευχάριστο. Πάνω απ’ το κρεβάτι κρεμόταν ένα κασκόλ του Ολυμπιακού, καρφιτσωμένο απ’ τις δυο άκρες στον τοίχο με τρόπο τέτοιο, ώστε η ενδιάμεση καμπύλη σχεδόν να ακουμπά στο μαξιλάρι.
-«Ρε συ, Ολυμπιακός είσαι;» ρώτησε ο Ανώνυμος. «Πώς έγινες Ολυμπιακός; Ποιος σε έκανε Ολυμπιακό; Από πού κι ως πού Ολυμπιακός;»
- «Δεν ξέρω...» απάντησε ο Τζέικομπ. «Μ’ αρέσει το κόκκινο και το άσπρο...»
-«Ρε, άμα πιάσουμε Πειραιά, θες να σε πάρω στο γήπεδο;»
Ο αγαθός γίγαντας δεν απάντησε με λόγια. Απλώς το σύνηθες χαμόγελό του έγινε τώρα πλατύτερο του συνήθους. Αν ήθελε, λέει...
Υγ: Η ιστοριούλα αφιερώνεται με πολλή αγάπη στα γαυρόνια που θαλασσοδέρνονται. Κι όχι μόνο στα γαυρόνια. Σε όλους τους Έλληνες ναυτικούς. Κι όχι μόνο στους Έλληνες. Σε όλους τους ναυτικούς του κόσμου. Να 'στε καλά, γίγαντες! Καλές θάλασσες να 'χετε κι ο Άι Νικόλας στο πλευρό σας, ρε!
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
καλημερα φιλε nissios, και φιλοι RATMιστές.
Nissie, νομιζω στο εχω ξαναγραψει (γραψω σπάνια ειναι αληθεια) αλλα η γραφή σου ειναι πολύ ιδιαιτερη και ξεχωριστή.
τα πράγματα δεν ειναι ευκολα για κανέναν μας. Μεγαλωνουμε, αυξάνονται οι υποχρεώσεις, οι ευθυνες, οι δυσκολίες... Ερχονται παιδια και επιπλέον αγχη και ανησυχίες, αλλα και υπέροοχες στιγμές. Με λίγα λόγια προχωράμε σαν άνθρωποι. Δυσκολα μεν λογω και της καταστασης στην χωρα, αλλα προχωράμε. Τα πρωινά μου λοιπόν οτιαν βρισκω λιγο χρόνο η "επισκεψη" στο RATM ειναι μια απο τις χαλαρες στιγμές μου. Bonus* ειναι οι "Ιστορίες για αγρίους"... Πως να σε ευχαριστήσω ρε Nissiε... για λιγο με γυριζεις στο προάυλιο του σχολείου μου με τους συμμαθητές μου να κανονίζουμε που θα συναντηθουμε για να παμε να δουμε τον αγωνα του Ολυμπιακου. μου θυμιζεις τον τσακωμο για την χ, ψ φαση, και εμένα να ειμαι παιδί και να φωνάζω... Να τσακωνομαι με τον φιλο μου τον βάζελο τον Στέλιο (καλη σου ωρα ρε Στελλακη) και να πέφτει κατω και μετα να πηγαινω να του λεω... "εισαι καλα ρε φιλε;;"
ωραιες εποχες και αυτες... Αλλά, όλες ειναι ωραιες εποχές, όπως και αυτη που ζουμε τωρα. Για αυτο λέω στους νεότερους ή σε αυτους που εχουν το χρόνο και την αντοχή να τρεχουν. Αγαπήστε την εποχή σας, την ομάδα σας, τους φιλους σας, και φτιαξτε τις δικές σας "ιστοριες για αγρίους". (μαθετε τα επικινδυνα όμως και αποφύγετέ τα έτσι...;;)
* θα σου ζητουσα και εγω να γραφεις πιο συχνά, αλλα "οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ, ἀλλ᾿ ἐν τῷ εὖ τὸ πολύ"
Φίλε LaM, τα πράγματα είναι ακριβώς όπως τα λες. Δεν θα άλλαζα ούτε τελεία. Όσο για τα καλά σου λόγια, σου το λέω ειλικρινά ότι σχόλια σαν το δικό σου τα φυλάω και, όποτε με παίρνει από κάτω, γυρίζω και τα ξαναδιαβάζω και έρχομαι στα ίσια μου. Σε ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ.
Καλημερα σε ολους τους φιλους και ιδιαιτερα σε εσενα φιλε Nissie...
Η ιστορια σου μου θυμιζει παρα πολυ μια δικη μου παρομοια και θα μου επιτρεψεις να την μοιραστω μαζι σας.
13η αγωνιστικη του πρωταθληματος 1997-1998 και την πρωτη δεκεμβρη αντιμετωπιζουμε στο οακα σαν γηπεδουχοι τις βαζελες.Χωρις να θυμαμαι τον λογο το παιχνιδι ηταν ορισμενο καθημερινη και οχι ΣΚ οπως συμβαινει σχεδον παντα.Τοτε ημουν σπουδαστης σε μια σχολη στην Αναβυσσο και τελειωναμε τα μαθηματα απογευμα αργα...
Η επιστροφη γινοταν με πουλμανακι της σχολης που μας αφηνε στην πανεπιστημιου και απο εκει ο καθενας επαιρνε τον δρομο για το σπιτι του..Μαυρα φιδια αρχισαν να με ζωνουν εμενα οτι δεν θα προλαβω μιας και η αποσταση ηταν πανω απο 45 χιλιομετρα και με την κινηση επαιζε σοβαρο ενδεχομενο να χασω το παιχνιδι..
Μην με ρωτατε πως εφυγα απο την Αναβυσσο,πως εφτασα Αθηνα τι δικαιολογια σκαρφιστηκα για να την κανω απο την σχολη και ποσα μεταφορικα μεσα αλλαξα για να ειμαι παρων στο γηπεδο,πραγματικα δεν θυμαμαι...Αυτο ομως που δεν ειχα υπολογισει ειναι η ενδυμασια μου...Να προσθεσω εδω οτι ο ενδυματολογικος κανονας της σχολης που υπηρξα σπουδαστης επεβαλε μαυρο κοστουμι με ασπρο πουκαμισο,μπορντω γραβατα και προαιρετικα γκρι πουλοβερ για την χειμερινη περιοδο...Φευγοντας κοπανιστος λοιπον απο την σχολη και ανεβαινοντας αθηνα ειχα υπολογισει οτι θα προλαβαινα να πεταχτω και ως το σπιτι μου που ειναι στα 500 μετρα απο το οακα,αλλα οπως λεει ο ποιητης οταν εμεις κανουμε σχεδια ο θεος γελαει απο ψηλα...Φτανοντας στο σταθμο ειρηνη καθυστερημενος και ενω ειχε αρχισει το παιχνιδι ειχα 2 επιλογες¨να παω σπιτι να αλλαξω με τιμημα να χασω και αλλο μερος του αγωνα η να μπω ετσι και ο θεος βοηθος...επελεξα το δευτερο και φανταστειτε την εκπληξη των μπατσων στην πορτα βλεποντας εναν 20χρονο ντυμενο στην πενα να μπαινει στο πεταλο...φυσικα και τα φιλαρακια μου που ηταν ηδη μεσα με ''γλεντησαν''αρκετη ωρα οπως ''γλεντουσε'' και η ομαδα μας στον αγωνιστικο χωρο την βαζελα...
Νικη με 3-1 και χαλαλι η καζουρα και η μαχη με τον χρονο για να προλαβω...
Για την ιστορια επεστρεψα σπιτι χωρις σακακι...μαλλον θα μου βγηκε καταλαθος κατω χαμηλα στην ταφρο του οακα..
για οσους θυμονται εκεινη την μερα ειχε υπαρξει πολυκοσμια στο συγκεκριμενο μερος του ολυμπιακου σταδιου...
Παρεμφερή ιστορία έχω κι εγώ... Ολύμπια Λάρισας-Ολυμπιακός στο μπάσκετ, την περίοδο που ήταν ο Μπαρτζώκας στην Ολύμπια, πιθανόν κι ο Πρίντεζης (αν θυμάμαι καλά). Εκείνη την ημέρα ήμουνα σε ένα γάμο και έφυγα σκαστός για να πάω να δω το ματσάκι. Κατευθυνόμενος, από τη βιασύνη μου κιόλας, τράκαρα στο δρόμο ελαφριά. Δίχως να φταίω κι αφού δεν έγινε καμιά ιδιαίτερη ζημιά στο αυτοκίνητο ούτε στον πισινό που με τράκαρε (και έφταιγε φυσικά), ξεμπέρδεψα γρήγορα. Φτάνοντας λίγο καθυστερημένα στο γήπεδο, μπήκα από όποια θύρα βρήκα. Οι σύγγαυροι ήταν απέναντι και έπρεπε αναγκαστικά να περάσω από τους μπάτσους για να φτάσω. Ένας μπάτσος "σπίρτο" δε με άφηνε γιατί έλεγε ότι μπορεί να μην είμαι γαύρος και να κάνω καμιά φασαρία... Μόνος μου τώρα, έτσι; Πέρασα, με τα πολλά, και όλη η γαυροκερκίδα γύρισε και με κοίταζε, τι δουλειά έχει ένας πιτσιρικάς με πουκαμισιά στο γήπεδο. Ε, την έβγαλα κατευθείαν, έμεινα γυμνός και ησύχασα... Την ίδια μέρα παίζαμε μπάλα στον Άρη και χάσαμε.
''Για την ιστορια επεστρεψα σπιτι χωρις σακακι...μαλλον θα μου βγηκε καταλαθος κατω χαμηλα στην ταφρο του οακα..
για οσους θυμονται εκεινη την μερα ειχε υπαρξει πολυκοσμια στο συγκεκριμενο μερος του ολυμπιακου σταδιου...''
Αφού διευκρινίσουμε ότι δεν υιοθετούμε τέτοια περιστατικά, να προσθέσουμε την ιστορική ανακοίνωση των βάζελων πριν το ματς του δευτέρου γύρου εκείνης της σεζόν, με την οποία έψαχναν εκδίκηση ''για όσα έγιναν εντός κι εκτός γηπέδου στο ματς του πρώτου γύρου''. Η δυναμική της γηπεδικής υποκουλτούρας, που αλλοιώνει την ταξική συνείδηση των νέων...
Γεια σου ρε Σαββα τρισμεγιστε...
Φυσικα και δεν υιοθετουμε τετοια περιστατικα,ασε που ηταν και ακριβο το σακακι και αντε μετα να αγοραζεις αλλο..
Φυσικα οι αιωνιοι αντιπαλοι μας δεν πηραν ποτε εκδικηση μιας και στον δευερο γυρο ξαναεχασαν 0-2 και πανηγυρισαμε και το δευτερο σερι πρωταθλημα μας...
Ωραία ιστορία, Κώστα. Μέσα ήμουν. Ήτανε για πολλά γκολ εκείνη τη μέρα οι ζελοιβα αλλά προτιμούσαν τις αποβολές απ' τα γκολ, κι έτσι τη γλύτωσαν μόνο με 3 και παίζανε, νομίζω, με 9 παίκτες.
Σωστα θυμασαι...
Με 9 τελειωσαν το παιχνιδι και ηταν για 9 γκολ αλλα ας οψεται η φιλεσπλαχνια των ποδοσφαιριστων μας..
Δεν υπάρχει αμφιβολία οτι ξερεις να γράφεις και το επίπεδο σου ειναι ποιοτικό .Λιγοι εδώ μεσα γράφουν με αυτόν τον τροπο( καλα ποιος ειμαι εγω να σου κάνω τωρα φιλοφρονήσεις Τελοςπαντων). Θα ήθελα να διαβάσω αρθογραφία σου που να περιέχει άποψη για τα τρέχοντα αγωνιστικά θέματα του Ολυμπιακού. Πιστεύω πως εχεις πολλά να πεις...
Να 'σαι καλά, Γιάννη, για τα καλά σου λόγια. Τα αγωνιστικά και άλλα πολλά θέματα του Ολυμπιακού τα γνωρίζουν άλλα παιδιά εδώ μέσα πολύ καλύτερα από μένα. Εγώ απ' αυτούς τα μαθαίνω.
Αφιερωμένο στον Ανώνυμο αλλά και σε εσένα φίλε ...
https://www.youtube.com/watch?v=9ATkEL7a2ZI
Σ' αυτή τη δισκάρα, Τσίφη μου, οι στίχοι ήταν του Νίκου Καββαδία, ο οποίος μοίρασε τα νιάτα του μεταξύ Αργοστολίου και Πειραιά (στην Αθήνα εγκαταστάθηκε μεγάλος πια). Η μουσική ήταν του Θάνου Μικρούτσικου, έπαιζαν σπουδαίοι μουσικοί και τραγουδούσαν αξιόλογες φωνές (Σαρρή, Κούτρας, Παπακωνσταντίνου) με αξιολογότερη, νομίζω, αυτήν του τελευταίου. Την εικόνα του εξώφυλλου είχε φιλοτεχνήσει ο Αλέκος Φασιανός. Κοντολογίς, αγόραζες ένα βινύλιο κι έβαζες στο σπίτι σου καμιά ντουζίνα καλλιτέχναρους. Να μιλήσω τώρα για τα ισχύοντα σήμερα; Άσε. Ας δεχθούμε ότι υπάρχουν και τώρα αξιόλογα πράγματα, για να μην ακουστούμε σαν τίποτα παρελθοντολάγνα γερόντια...
Η καλύτερη σου ιστορία Νίκο. Σεβασμός στον ανώνυμο και σε όλα τα παιδιά της θύρας 7.
Γεια σου, Γιωργάρα μου! Πάρε και μια κομματάρα που μου ήρθε στο ξαφνικό:
https://www.youtube.com/watch?v=JbF1HCxgnfU
Κομματάρα από τα παλιά.
πως ντύνεις ρε φίλε με λέξεις έτσι απαλές χίλια ζόρια που ούτε να φανταστώ δεν μπορώ διαβάζοντας λίγα από τα σημάδια της ζωής κάποιου....
πόσο ταπεινός είσαι....
όσο πιο μεγάλη η δυσκολία, τόσο πιο ωραία η ιστορία θα μου πεις
Φίλε μου thita, σ'ευχαριστώ για τα ζεστά λόγια. Τι να απαντήσω; Σου λέω απλώς ότι, άσχετα με τούτα που γράφω, η ομορφιά είναι σ' εκείνον που τη βλέπει. Για να αναγνωρίσει κανείς κάτι ως ωραίο, πρέπει να έχει το ωραίο μέσα του. Αλλιώς, και να το δει κάπου, δεν θα το γνωρίσει. Ακόμη και το σπουδαιότερο αριστούργημα της τέχνης είναι μια σαχλαμάρα και μισή, όταν το κοιτάζουν απειρόκαλα μάτια...
το λίαν κουραστικό ελάττωμά μου ήταν πάντα να κοιτάω αυτά που δεν ήταν εκεί, σε ένα κείμενο ή σε μια αφήγηση, τα μη προφανή, τα κρυφά, τι έγινε (π.χ.) πριν ή μετά στην ιστορία? έζησαν τελικά αυτοί καλύτερα??
οι ιστορίες σου με βάζουν να φαντάζομαι πολλά πίσω από τη διήγηση και ανάμεσα στις γραμμές, γι' αυτό θαυμάζω το ταλέντο σου, εγώ δεν μπορώ βλέπεις με λίγα να πω πολλά, να είσαι καλά, θα τα πούμε κάποια στιγμή και από κοντά
Θα τα πούμε, ναι. Έμαθα κι από μια ψυχή ότι μένουμε σχετικά κοντά, οπότε το πράγμα γίνεται ευκολότερο. Όσο για αυτό που, χαριτολογώντας ασφαλώς, το χαρακτήρισες ως "ελάττωμα", το ξέρεις βέβαια κι εσύ ότι είναι αρετή. ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ διαβάζεται ένα κείμενο. Και δεν μπορώ εδώ να μη θυμηθώ τον μεγάλο Αλεξανδρινό, που διάβασε κάποτε ένα επίγραμμα σκαλισμένο σε κάποιο μνήμα και, καταγράφοντας εκείνα που φανταζόταν, εκείνα που συμπλήρωνε, εκείνα που συμπέραινε ή που προσπαθούσε να εικάσει, έδωσε το κορυφαίο, κατά τη γνώμη μου, ποίημά του, το "Εν τω μηνί Αθύρ".
Νησιε Νησιε,ελάττωμα είναι. Θα χαρώ να τα πούμε από κοντά. Σε θέματα παιδείας με ξεπερνάτε τόσο μα τόσο πολύ,κι εσύ κι ο Απόστολος,αυτό το ποίημα του Καναδή,αγνοούσα την ύπαρξη του
Καβάφη, γαμώ το τάμπλετ
Φίλε nissie μας γοητεύεις κάθε φορά με τις ιστοριούλες σου.
Αν και σέβομαι την ανωνυμία του Ανώνυμου η γαμοπεριέργειά μου και η παρελθοντολαγνεία μου με τσιγκλάνε.
Πες μου μόνο αν έχει ξανααναφερθεί το όνομά του σε προηγούμενες ιστορίες σου.
Εκτός βέβαια αν το πρόσωπο είναι η αφεντιά σου.
και όπως έχω ξαναπεί
ΜΗ ΜΕΤΑΝΙΩΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΕΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΚΟΤΙΕΣ ΤΟΥ
ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ
ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΚΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΕΧΟΝΤΑΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ
Υ.Γ.
το δικό μου τραγουδάκι για τους θαλασσόλυκους
https://www.youtube.com/watch?v=gASCDoDGnW8
Συμπάθα με, Λιάκο μου, αλλά καλύτερα να τις πούμε κάποια στιγμή από κοντά τις λεπτομέρειες. Κάτσε να οργανωθούμε πρώτα λίγο, γιατί ακόμη είμαστε στα χαμένα με τις δουλειές και τα τρεχάματα. Δεν είμαι εγώ πάντως ο Ανώνυμος.
Τι τραγουδάρα είναι αυτή και δεν την ήξερα, ρε; Ντροπή μου. Γαύρος ο στιχουργός και γαύρος κι ο συνθέτης-τραγουδιστής!
"Φίλε, βλέπεις ή εμποδίζω;". Τί έγραψες πάλι...
Θάλασσα. Χωρίς αυτήν, δεν έχεις ΖΗΣΕΙ...
Στιγμή δεν ησυχάζει...