Καμιά φορά - με περισσότερη ακρίβεια: πολύ συχνά, και με ακόμη περισσότερη: πάντα- κάνω να γράψω κατιτίς, και με τόσα πράγματα που διαγκωνίζονται στο μυαλό μου και ζητάνε διέξοδο, πάει να γίνει ο πρόλογος εκτενέστερος απ’ το κυρίως θέμα. Τι να πρωτογράψω εδώ, πάνω πάνω; Να ζητήσω συγγνώμη απ’ τους φίλους του ιστότοπου για τον προσωπικό χαρακτήρα της ανάρτησης, της οποίας το περιεχόμενο δεν αφορά ίσως κανέναν άλλον πλην του γράφοντος; Να πάρω συμπάθιο για τα όσα κάπως μελοδραματικά ή και πένθιμα σκοπεύω να αραδιάσω καλοκαιριάτικα; Να απολογηθώ που μαζί με τα ωραία του παρελθόντος με επισκέπτονται κάποτε και τα άσχημα; Τέλος πάντων, ας πούμε πως η σειρά των «Ιστοριών Για Αγρίους» είχε κολλήσει στον αριθμό 19 κι έπρεπε με κάποιον τρόπο να στρογγυλοποιηθεί.
 

            Ο Γιώργος ήταν ένας από μας ως προς την αγάπη του για τον Ολυμπιακό, αλλά απ’ όλους μας διαφορετικός ως προς όλα τα υπόλοιπα. Εξωτερικώς, ούτε μακρύ μαλλί, ούτε παντελόνια «σωλήνες», ούτε μπουφάν με ραφτά, ούτε τατού, ούτε τίποτε. Εσωτερικώς, πάλι τα ίδια. Ούτε έφεση στις εντάσεις, ούτε δίψα για περιπέτειες, ούτε λαχτάρα για μανούρες, ούτε καμιά έλξη προς οτιδήποτε σχετικό με τη βία. Αν δεν ήταν απ’ το νησί, ίσως να μην έμπαινε ποτέ στην παρέα μας, αφού αντικειμενικά δεν πληρούσε τις «προδιαγραφές». Αλλά ο Γιώργος ήταν απ’ το νησί. Απ’ τον τόπο των γονιών μας. Το χωριό του ήταν κοντά στο χωριό των παππούδων και των γιαγιάδων μας. Είχε μεγαλώσει στην περιοχή όπου εμείς είχαμε περάσει όλα μας τα καλοκαίρια. Και όλα τούτα, μαζί με τη συνεχή του παρουσία στα πεζούλια της 7, ήταν λόγοι αρκετοί για να τον μπάσουμε στο σινάφι μας.

            Ψηλός, όμορφος, ευγενής. Κυρίως ευγενής. Μιλούσε με ευγένεια, φερόταν με ευγένεια, ανέπνεε με ευγένεια. Υπήρχε με ευγένεια. Και ζωγράφιζε. Βιοποριζόταν ως οδηγός ταξί, και «ψυχοποριζόταν» ως ζωγράφος. Δεν τον κατηγορώ για κάτι, δεν του προσάπτω καμιά οπισθοβουλία, δεν του αποδίδω καμια χρησιμοθηρική σκοπιμότητα, αλλά είναι αλήθεια πως καμιά φορά το σκέφτομαι: Λέω, αυτός ο άγγελος ανακατεύτηκε μ’ εμάς τους διαόλους, μόνο και μόνο για να πάρει θέματα για τη ζωγραφική του. Αλλιώς δεν εξηγείται. Όπως ο ηθοποιός πάει και μένει σ’ έναν καταυλισμό ιθαγενών, για να αντιγράψει τους τρόπους τους και να τους αποδώσει έπειτα στο σανίδι ή μπροστά στην κάμερα, υποδυόμενος έναν ρόλο˙ όπως ο συγγραφέας πλευρίζει έναν παράνομο, για να τον κάνει ήρωα κάποιου μυθιστορήματος˙ όπως ο ποιητής συναγελάζεται με ανθρώπους του πεζοδρομίου, για να μάθει την αργκό τους και να τους κλέψει λέξεις και τέτοια ˙ έτσι, λέω, κι ο Γιώργος ήρθε στο σκυλολόι μας, μπας και του δώσουμε καμιά ιδέα και ζωγραφίσει. Αλλά πάλι... όχι. Ελόγου του δεν ήξερε από υπολογισμούς και ιδιοτέλειες. Άλλωστε, δεν ήταν αυτός που ζήτησε τη φιλία μας. Εμείς του την προσφέραμε στο πιάτο. Κι εκείνος ήταν τόσο ευγενής, που ακόμη κι αν δεν την ήθελε, αρνήθηκε να την αρνηθεί.

            Απ’ το σπίτι μας παρήλαυνε κάποτε η αφρόκρεμα του κατακαθιού. Κι ο ένας είχε έρθει, κι ο άλλος είχε κοπιάσει, και με τον παράλλο τα κάναμε τα ξενύχτια μας στο μέσα δωμάτιο, με τους Black Sabbath στη διαπασών και τα τασάκια να αδειάζουν και να ξαναγεμίζουν κατ’ επανάληψη. Όλους αυτούς οι δικοί μας τους έβλεπαν με καχυποψία. Δεν ένιωθαν βολικά με τις συναναστροφές των παιδιών τους. Φοβόντουσαν. Έβλεπαν μαλλούρηδες κι έτρεμε η ψυχή τους. Ελάχιστους μόνο συμπαθούσαν, κι αν πεις και για αγάπη αληθινή, αυτήν την κρατούσαν μόνο για έναν ˙ για το πατριωτάκι τους, τον Γιώργο. Όταν κοιτούσαμε αλλού, του σιγοψιθύριζαν να μας προσέχει, να μη μας αφήσει να μπλέξουμε πουθενά, να μας έχει απόκοντα. Και καμιά φορά -όταν είχαν κι εκείνοι- προλάβαιναν την ώρα που φεύγαμε και του περνούσαν κι αυτουνού κανα πεντακοσάρικο στην κωλότσεπη. Αλλά ποιους να πρόσεχε, ο κακομοίρης, και ποιους να είχε απόκοντα; Εμάς που, αν δεν βρίσκαμε αντίπαλο, χωριζόμασταν σε ομάδες και τις παίζαμε μεταξύ μας, μόνο και μόνο για να μην περάσει η μέρα χωρίς ξυλίκι;

            Ο Γιώργος δούλευε σε ξένο ταξί. Νοίκιαζε μια γκαρσονιέρα κάπου στην Αθήνα και πηγαινοερχόταν στο νησί τακτικά. Το όνειρό του ήταν να πάρει ένα ταξί ολόδικό του και να εγκατασταθεί μόνιμα στην τσιμεντούπολη. Τα πολλά τα είχε μαζέψει. Κάτι λίγα του έλειπαν ακόμη, και θα πετύχαινε ό,τι ήθελε να πετύχει. Μια μέρα ήταν στο σπίτι μας και, κουβέντα στην κουβέντα, μάς εξήγησε πώς είχε το πράγμα, πόσα είχε, πόσα χρειαζόταν. Τον άκουσε ο πατέρας μας κι έφυγε, χωρίς να μας πει πού πάει. Όταν γύρισε με τα λεφτά στα χέρια, για να τα δώσει στο πατριωτάκι του, ο Γιώργος είχε φύγει για κάτι επείγον. Δεν τον ξαναείδαμε. Ούτε εμείς, ούτε κανείς άλλος.
              Ήταν φρέσκος χρήστης, άπειρος. Ίσως και στων ναρκωτικών τους πλαστούς παραδείσους έμπνευση για τη ζωγραφική του να ζητούσε, ο έρμος. Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι πως γλυτώσαμε τότε τα λεφτά μας, αλλά χάσαμε κάτι απείρως πολυτιμότερο ˙ έναν συγγενή απ’ αυτούς που τους διαλέγεις.
 

            Κάποτε χαζολογούσα στο διαδίκτυο, σε μια ερυθρόλευκη σελίδα του fb όπου αναρτώνται φωτογραφίες οπαδών απ’ τα παλιά. Σε όλες εικονίζονταν βαζελοφάγοι, χανουμοφάγοι, μπουγατσοφάγοι και λοιποί ...-φάγοι. Μιλιούνια τα like, αμέτρητες οι κοινοποιήσεις. Εδώ ο φοβερός και τρομερός Ένας, εκεί ο Δύος ο μοβόρος, πιο κει ο Τρίας ο μπρατσαράς. «Ο Ένας έμενε στους Αμπελοκήπους και καμιά χαμούρα δεν του κουνιόταν, γιατί ήξεραν ότι είχε βαρύ χέρι». «Ο Δύος γαμούσε κι έδερνε». «Ο Τρίας δεν παιζότανε, λέμε». Δεκάδες τέτοια σχόλια, άλλα με αλήθειες, άλλα με μεγεθυμένες αλήθειες, άλλα τρέχα γύρευε... Η φωτογραφία του Γιώργου πέρασε ασχολίαστη. Ήταν απ’ την Πάτρα, το 1983. Παντού μαλλιάδες μπαρουτοκαπνισμένοι, και σε μιαν άκρη η φινέτσα ενός καλλιτέχνη, σαν την τρίχα μες στο γάλα. Ανεπαίσθητα χαμογελαστός, με το κασκόλ του Θρύλου στον λαιμό. Περήφανος σαν όλα τα εύθραυστα.