Η φάση των ομίλων του φετινού ευρωπαϊκού πρωταθλήματος τελείωσε και μας άφησε με ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μια η βαρεμάρα για το ποδόσφαιρο που παίζουν οι ομάδες, με αποκορύφωμα την τρίτη αγωνιστική, από την άλλη οι προζδοκίες που γέννησε η εμφάνιση της εθνικής μας, ενόψει μάλιστα και του αγώνα με τους Γερμανούς.

Καταρχάς οι ομάδες γενικά είναι ψόφιες. Μιλάω κυρίως για τις θεωρητικά δυνατές ομάδες, την Ισπανία, την Αγγλία, τη Γερμανία, λιγότερο τη Γαλλία και την Ιταλία. Οι 3 πρώτες (νταξ’, δίνουν κι ένα κάρο παιχνίδια το χρόνο οι παίχτες τους- θυμίζω πχ για την Αγγλία πρωτάθλημα 22 ομάδων, δύο εγχώρια κύπελλα, χώρια το τσου λου και οι εθνικές υποχρεώσεις-) είναι σε πολύ χαμηλά στάνταρ για τα δικά τους δεδομένα.

Οι Άγγλοι έχουν κάμποσα χρόνια που εμφανίζονται για να κάνουν αγγαρεία σε μουντιάλ και ευρωπαϊκά. Φέτος δεν μπορούν να κλείσουν τους χώρους ούτε όταν είναι όλη η ομάδα μέσα στη μπεριοχή. Τους Ισπανούς τους έβλεπα και τους λυπόμουνα. Πού είναι αυτό το γρήγορο πρέσινγκ όταν χάνεται η μπάλα, πού είναι οι κοντινές γραμμές, πού είναι οι κινήσεις χωρίς το τόπι;  Ειδικά με την Κροατία οι τύποι το γάμησαν και ψόφησε. Έκοβαν την μπάλα στην άμυνα και όπως ανέβαινε η μπάλα (χωρίς να ανεβαίνει αντίστοιχα και η ομάδα) έβλεπες δυο παίχτες εδώ, άλλους δυο παραπέρα, κανα δυο ακόμα πιο κάτω και προσπάθαγαν οι φουκαράδες να ανεβάσουν την μπάλα απάνου, να την κρατήσουν λίγο, μη μπάθουν κανα χουνέρι από τους Κροάτες. Σαν αυτό που πάθαν οι Ρώσοι- παραδοσιακά κορόιδα του ποδοσφαίρου όπως και οι Γάλλοι- και μείναν απόξω ενώ όλοι έλεγαν ότι θα πάνε να το σηκώσουνε ύστερα από το ματς με τη Τζεχία.

Οι μόνοι απ’ τους παραπάνω που προσπαθούν έστω και λίγο για τα μάτια του κόσμου να παίξουν αθλητικό ποδόσφαιρο είναι οι Γερμανοί, αλλά κι αυτοί είναι τόσο καμένοι που καταφέρνουν να παίξουν κυρίως σκληρό ποδόσφαιρο. Οι Ιταλοί είναι πιο φρέσκοι, καθώς η Γιουβέντους που δίνει κόσμο στην εθνική δεν είχε φέτος ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, ενώ και στο κύπελλο έπαιξε με τη βου ομάς. Αλλά είναι Ιταλοί κι αυτό σημαίνει ότι οι τύποι θα τρέξουν όλοι μαζί, θα πηδήσουν πιο ψηλά, πιο μακριά, πιο γρήγορα, μόνο άμα φυτρώσει ένα ηφαίστειο στο κέντρο του γηπέδου και δοθεί το σύνθημα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Αλλιώς, δε χαλάνε το ζελέ στο μαλλί. Οι Γάλλοι τέλος αποπνέουν ερασιτεχνικό αθλητισμό. Είναι δηλαδή αθλητικοί, αρκετά τεχνίτες, αλλά από την άλλη χωρίς προσωπικότητα και λίγο κορόιδα στη διαχείριση του ματς. Πιστεύω ότι θα ήταν ο ιδανικός αντίπαλος για την εθνική μας.

Συνολικά από την παρουσία τους, μόνο οι Πορτογάλοι εμένα μου έδειξαν κάτι τις. Σφιχτή άμυνα (άμα είχαν λίγο καλύτερα- ψηλότερα- μπακ, έμπαιναν φαβορί για τη γκαλύτερη άμυνα του τουρνουά), κέντρο ποσοτικό και ποιοτικό (ο Μουτίνιο κρατάει την μπάλα και μοιράζει παιχνίδι με χαρακτηριστική άνεση, παρότι του λείπει η ταχύτητα) και επίθεση φωτιά. Ή μάλλον θα ήταν φωτιά αν είχε έναν αξιοπρεπή φορ, καθώς ο βάζελος Πόστιγκα μάλλον ψάχνει για αγαπητικό, παρά παίζει μπάλα, την ώρα που Ρονάλντο και Νάνι βγάζουν σπίθες.

Θέλω να πω ότι μεγάλωσα μια εποχή που ο φορ ήταν άντρας με ταυ κεφαλαίο. ΆνΤρας δηλαδής. Όταν πήδαγε για κεφαλιά ήταν καθήκον του μαζί με την μπάλα να βάλει μέσα και κανα δυο αντιπάλους. Ιδίως άμα είχε τίποτα μπακ στρουμφάκια ήταν υποτιμητικό να τους αφήσει όρθιους εντός αγωνιστικού χώρου. Τώρα έχουμε γεμίσει φορ γκέι. Από τις ομάδες που προανέφερα, μόνο η Γερμανία έχει βαρύ φορ περιοχής, γι’ αυτό και κατά τη γνώμη μου έχει προβάδισμα για την κατάκτηση του γιούρο. Οι ομάδες είναι τόσο κουρασμένες που αντί να πιέσουν ψηλά, μαζεύονται σε διπλή ζώνη άμυνας όταν πρέπει ν’ αμυνθούνε. Πώς θα τις τρυπήσεις αυτές τις άμυνες με περιφερειακούς επιθετικούς; Μόνο αν τους έχεις σε καλή σωματική κατάσταση. Με τον Γκόμες αρκεί να του πετάξεις την μπάλα μέσα στη μπεριοχή. Δείτε το γκολ που έβαλε με τη Μπορτογαλία και θα καταλάβετε (βοήθησε βέβαια και ο μπακ που έπρεπε να κλείσει από πίσω, αυτή είναι η δουλειά του όταν η επίθεση γίνεται από την άλλη μεριά, να γίνεται κεντρικός αμυντικός δηλαδή- γι’ αυτό και οι Ιταλοί δε γουστάρουν με τη γκαμία τους κοντούς πλαϊνούς μπακ-).

Το συμπέραζμα που βγάζω είναι ότι Γερμανία και Πορτογαλία είναι τα φαβορί, με ισχνή όμως υπεροχή έναντι των υπολοίπων. Οι Γερμανοί δεν έχουν πολλές δυνάμεις και οι Πορτογάλοι πολλή ψυχή. Δεν ξέρω πώς διασταυρώνονται οι ομάδες, αλλά άμα οι Γερμανοί πέσουν με τους Ιταλούς, κινδυνεύουν με αποκλειζμό. Γιατί οι Ιταλοί έχουν μία μόνο ήττα από τους Ισπανούς, το 1920 σε ολυμπιακό τουρνουά. Από τους Γερμανούς όμως δεν έχουν χάσει ποτέ. ΠΟΤΕ. Καμιά φορά. Νέβερ. Μάι. Κάινμαλ. Και κάθομαι και σκέφτομαι ότι είναι μεγάλη μαγκιά να παίζεις 100 χρόνια διοργανώσεις στην ίδια ήπειρο με μια ομάδα σαν τη Γερμανία και να μην έχεις χάσει ΠΟΤΕ. Καμιά φορά. Κοκ.

Στο πόκερ λένε ότι πρέπει να κοιτάς στο τραπέζι για να βρεις το πρόβατο για άρμεγμα. Αν δεν το δεις πουθενά, τότε είσ’ εσύ. Έτσι και σε τέτοιες διοργανώσεις, πρέπει να ψάχνεις για το φαβορί. Άμα δεν το δεις πουθενά, τότε τα σενάρια είναι δύο. Ή θα το πάρει μία εκ των Γερμανία και Ιταλία ή θα γίνει η έκπληξη, θα το πάρει δηλαδή μια ομάδα που στην αρχή φάνταζε ως αουτσάιντερ (στη δική μας περίπτωση Ελλάδα, Τσεχία, Πορτογαλία).  Έτσι έγινε το 2004 και το σ’κώσαμε. Φέτος είναι δύσκολο, καθώς το παιχνίδι των Γερμανών είναι ταμάμ για ομάδες σαν τη δική μας. Αν περάσουμε, πάμε για πολλά.

Αν δε μπεράσουμε; Αν δε μπεράσουμε, πάλι κερδισμένοι θα είμαστε, εκτός βέβαια κι αν φάμε καμιά εξάρα συγυριζμένη. Θα έχουμε μάσει ένα κάρο βαθιμούς, οπόταν πάλι σε μουντιάλ και γιούρο στο μέλλον θα παίζουμε με ομάδες ποιότητας Τουρκίας- Ουκρανίας- Ελβετίας- Κροατίας, θα έχουμε περάσει στους 8 της Ευρώπης από όμιλο με τους διοργανωτές (+ το ότι μας έσφαξαν στο συγκεκριμένο παιχνίδι) και αποκλείοντας τους Ρώσους, οι οποίοι σκόνταψαν στα τεράστια μαλλιαρά, αξούργα και λίγο ιδρωμένα αρχίδια μας σε παιχνίδι όπου τα κορόιδα πήγαιναν για δύο αποτελέζματα. Μόνο με τη Τζεχία πατώσαμε, αλλά οι μεγάλες ομάδες δικαιούνται ένα κακό παιχνίδι στη φάση των ομίλων, έτσι δεν είναι;