Προψές κερδίσαμε στο Ναό τον Ατρόμητο 2-1 και ξεφύγαμε 8 βαθμούς από τον μπουγάτσα. Ωραία ήταν στο γήπεδο, ο κόζμος φάνηκε να το διασκεδάζει. Είχε αρπάξει και το τρίμπαλο ο μπουγάτσας και είχαμε υπομονή, δεν είχαμε γκρίνια κι ας έπαιζε η ομάδα με τοποθέτηση στο χώρο και όχι με πίεση ψηλά, όπως αρμόζει στο περίφημο γαύρικο ντιενέι, αυτό που πάντα μας διέκρινε, αλλά που το ανακαλύψαμε με το Βαλβέρδε στον πάγκο. Οι φάσεις του αγώνα εδώ και τα στατιστικά εδώ.

Το ματς δεν είχε ιδιαίτερες συγκινήσεις μέχρι το δέκατο περίπου λεπτό όταν και έκανα την εμφάνισή μου στην εξέδρα. Η ομάδα μας κατέβηκε με ένα 4-3-3 με Σαντάνα- Αυλωνίτη στα στόπερ, Σαλίνο- Γιαννούλη στα μπακ, Μανιάτη- Μιλιβόγεβιτς στον άξονα, Ντουρμάζ- Αφελάι με ανάποδο πόδι για να πάνε για μπούκα και Τσόρι πίσω απ’ το Μήτρογλου, κάτι σαν δεύτερο επιθετικό με κάπως ελεύθερο ρόλο στο γήπεδο. Πράγματι, ο Τσόρι κινήθηκε σε όλες τις θέσεις, πήρε πρώτες πάσες απ’ την άμυνα, βγήκε στα πλάγια, προσπάθησε και να πατήσει περιοχή όταν η μπάλα βρισκόταν στους εξτρέμ, γενικά φάνηκε να ξοδεύει τις δυνάμεις του στο κομμάτι της δημιουργίας. Άλλωστε δεν υπήρχε μεγάλο άγχος από τις αντεπιθέσεις του Ατρομήτου, καθώς οι Περιστεριώτες σε πρώτο χρόνο ανέβαζαν λίγους παίχτες, ενώ και ο Ολυμπιακός δεν έχανε την ισορροπία του ούτε στα λιγοστά όβερλαπ των μπακ μας, με Μανιάτη κυρίως και Μιλιβόγεβιτς δευτερευόντως να καλύπτουν όλες τις τρύπες από ενδεχόμενες προωθήσεις στα πλάγια, αλλά και στον άξονα. 

Η αμυντική μας γραμμή ήταν για τα θηρία. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, προψές ο καλύτερος αμυντικός ήταν ο Γιαννούλης, ο οποίος φάνηκε να ξέρει πώς πρέπει να παίζεται το μπαλόνι, είναι καλούτσικος στα αμυντικά του καθήκοντα και αν είχε λίγη μέση και λίγη αυτοπεποίθηση μπροστά, θα ήταν αξιοπρεπέστατος. Δε συμφωνώ με το Σάββα ότι είναι για πέταμα, νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος να τον αντικαταστήσουμε ως αναπληρωματικό αριστερό μπακ. Από την απέναντι μεριά, ο Σαλίνο, χωρίς βέβαια πολλά παιχνίδια στα πόδια του, έδειξε φανερά εκτός ρυθμού. Εντάξει, να το δεχτώ ότι δεν μπορεί να βοηθήσει ιδιαίτερα στην επίθεση, ψες όμως ήταν τραγικός και στην άμυνα. Δυστυχώς, το παιδί αυτό δεν έχει καθόλου στο μυαλό του την αίσθηση του οφσάιντ. Όταν ακολουθεί παίχτη που μπουκάρει απ’ τα πλάγια απ’ την εξωτερική, αντί ν’ αρχίσει να κινείται διαγώνια προς τον στόπερ όταν βλέπει ότι πλησιάζει τη γραμμή του οφσάιντ, έτσι ώστε να πυκνώσει την αμυντική γραμμή αποτρέποντας τις κάθετες πάσες ανάμεσα από τους παίχτες μας (χοντρικά, η τοποθέτηση των παιχτών πρέπει να είναι τέτοια που να ζμπρώχνει τον αντίπαλο προς τα πλάγια που είναι πιο ακίνδυνος και έχει και λιγότερο χώρο για ελιγμούς) έχει την τάση να ακολουθεί τον αντίπαλο για δύο και τρία καμιά φορά μέτρα πίσω από τους στόπερ, εκθέτοντας την άμυνα σε κίνδυνο. Γράφω εδώ κάτι που για μένα είναι αυτονόητο, αλλά δεν ξέρω για τους άλλους: τελευταίος παίχτης πρέπει να είναι ένας απ’ τους δυο στόπερ, ή ο λίμπερο αν διαθέτεις τέτοιον. Το γράφω αυτό για το Σαλίνο για να δείξω ότι είναι κάπως επικίνδυνος όταν παίζουμε στην Ελλάδα, καθώς δίνει αδικαιολόγητο βάθος στην άμυνά μας, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι ο Ομάρ είναι πολύ καλύτερος σ’ αυτό. Στην Ευρώπη που δε σε βρίσκουν πολύ μπόσικο για να σπριντάρουν μέσα στην περιοχή σου, σε σετ άμυνα ο Σαλίνο είναι καλός.
Φάση του γκολ

Φάση με οφσάιντ που κακώς δόθηκε σε βάρος του Ατρομήτου στο πρώτο ημίχρονο. Εδώ όλη η γραμμή είναι για απέλαση

Στα στόπερ είδαμε για πρώτη φορά το νεοαποκτηθέντα Σαντάνα. Φάνηκε γρήγορος και δυνατός, τεχνιτάκος, αρκετά καλά παίζει το οφσάιντ, κάποια χαρακτηριστικά του όμως δε μου άρεσαν και θέλω να ελπίζω να είναι θέμα προσαρμογής. Το πρώτο είναι ότι του κολλάει καμιά φορά η μπάλα στα πόδια. Στο ψεσινό ματς 4-5 φορές, αντίπαλος που μάρκαρε, έβαλε κόντρα στην μπάλα σε προσπάθεια του Σαντάνα. Δε βγήκε κάτι επικίνδυνο από κει, αλλά άμα είσαι κεντρικός αμυντικός και δε βγάζεις την μπάλα γρήγορα από την καφτή ζώνη, είτε γιατί δε διαθέτεις καλό αριστερό πόδι, είτε γιατί έχεις τον αέρα του ψημένου παίχτη, του ψύχραιμου βετεράνου, κινδυνεύεις. Και στην Ελλάδα κινδυνεύεις λιγότερο, στην Ευρώπη όμως, κάθε απροσεξία είναι γκολ. Το δεύτερο είναι ότι όταν δεν έχει επιλογές για μεταβίβαση, προωθείται με το μπαλόνι στα πόδια, χωρίς όμως ξεκάθαρο πλάνο. Όταν προωθείσαι από την άμυνα, πρέπει να ξέρεις από πριν τι ακριβώς θα κάνεις. Σε πιέζουν οι αντίπαλοι, κλείνουν τις πάσες, αρχίζουν να σφίγγουν  τον κλοιό της παγίδας, ε, αναγκάζεσαι να πας μπροστά. Κάτι τέτοιο σου λένε και στο στρατό, άμα σε βομβαρδίζουν οι εχθροί, η μόνη λύση είναι να κινηθείς κατά πάνω τους. Όταν προωθηθεί ο στόπερ με την μπάλα, πρέπει αυτή να φύγει γρήγορα μετά. Αν αυτός προωθηθεί και μετά αρχίζει να ψάχνει την πάσα, θα σε γυρίσουν ταινία οι αντίπαλοι. Κατανοώ ότι δεν είχε ξαναπαίξει στην ομάδα, είναι καινούριος και το κυριότερο- είχε δίπλα του τον Αυλωνίτη που έχει χείριστες τοποθετήσεις, αλλά το παιχνίδι του με την μπάλα δικιά του με προβλημάτισε.

Η ομάδα του Περέιρα παίζει πιο σφιχτά από αυτήν του Μίτσελ, θυμίζει πράγματι Ζαρντίμ, αλλά εγώ δεν μπορώ να κάνω συγκρίσεις, καθώς το φετινό ρόστερ απέχει παρασάγγας από κείνο του Ζαρντίμ. Το πλάτος στην ομάδα το δίνουν οι εξτρέμ που φαίνεται να έχουν οδηγίες να πιάνουν αζβέστη, αν και ο Αφελάι ξεχνιέται συχνά και συγκλίνει, πάντα μιλώντας για την τοποθέτησή τους όταν δεν έχουν την μπάλα. Οι ακραίοι αμυντικοί τοποθετούνται κι αυτοί κοντά στη γραμμή και με τη βοήθεια των χαφ, αλλά και του πασπαρτού Τσόρι, προσπαθούν να φτιάξουν συνεργασίες. Δεν έχω τίποτα να πω γι’ αυτό το σύστημα, μάλιστα προσωπικά προτιμώ το ιταλικό ποδόσφαιρο, το ποδόσφαιρο στο οποίο η θέση που βρίσκεσαι κάνει τη μισή δουλειά. Γουστάρω να μην τρώω γκολ, γουστάρω και να κερδίζω. Εγώ είμαι αισιόδοξος. Όμως, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι σε ένα τέτοιο σύστημα, όπου ακόμα και η γρήγορη αντεπίθεση είναι ζητούμενο (απομονώνονται πολύ συχνά οι εξτρέμ με χώρο για ατομική ενέργεια),

 η θέση του φορ είναι μέσα στην περιοχή. Τα εξτρέμ δίνουν το πλάτος. Αν ο φορ δε δίνει βάθος, αλλά αντίθετα βγαίνει στο κέντρο για να σπάει μπάλες ή ακόμα ακόμα και στα πλάγια για να φτιάξει αριθμητικές υπεροχές, στο τέλος τέλος θα βρεθείς με κανα Σαλίνο σε θέση φορ. Ε, αυτό δεν το θες.

 

Η ομάδα έτσι όπως είναι φκιαγμένη φοβάμαι ότι δε θα εμπνέφσει το γκόζμον. Φοβάμαι ότι πάλι θ’ ακούμε ότι πονάνε τα ματάκια τους. Δεν μπορεί να διανοηθεί ο αγνός γαύρος οπαδός πώς γίνεται να κερδάς, ακόμα και βάζοντας πολλά γκολ, χωρίς να έχεις κατοχή (πχ Μίλαν- Μπαρτσελόνα 4-0 το 1994). Δεν μπορεί να διανοηθεί πώς γίνεται να δίνεις χώρο στον Ατρόμητο. Μα, μέσα στο Ναό θα αφήσουμε τους άλλους να παίζουν; Ναι ρε, θα τους αφήσουμε να παίζουν και θα τους δώσουμε και χώρο, ΑΝ ΑΥΤΟ ΘΕΛΕΙ Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ. Εγώ λοιπόν, προκαταβολικά λέω σ’ αυτούς τους οπαδούς- γενετιστές που μας λένε για το ντιενέι ότι αν αρχίσουν πάλι να κράζουν προπονητή νικηφόρο, από δω δε θα βρουν καμία συμπαράσταση. Θα φάνε πάλι κράξιμο οι ονειροπόλοι γενετιστές, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Μέχρι λοιπόν να φύγει από τον πάγκο του Ολυμπιακού, 

Ο ΠΕΡΕΪΡΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ. Δεν πιστεύω να υπάρχει καμία αντίρρηση, ε;

ΥΓ Έχουμε κουραστεί να το γράφουμε, αλλά μάλλον θα το λέμε ξανά και ξανά. Σε όσα γράφουμε για τακτική ανάλυση, στόχος μας δεν είναι να κάνουμε υποδείξεις στον προπονητή του Ολυμπιακού. Έχουμε παίξει μπάλα όλοι σχεδόν εδώ μέσα και ξέρουμε τη διαφορά ανάμεσα στον επαγγελματία και τον ερασιτέχνη. Γράφουμε όσα γράφουμε, έτσι, για να γίνεται ποδοσφαιροκουβέντα, όχι κριτική de lege ferenda, αλλά de lege lata

ΥΓ2 http://www.olympiacos.org/article/45213/oi-diloseis-toy-k-pereira : «...Είναι σημαντική η άμυνα για εμάς. Εγώ απεχθάνομαι να δέχομαι γκολ, γιατί το να δεχόμαστε γκολ είναι σαν να μην μπορούμε να βάζουμε. Πρέπει να βελτιωθούμε σε αυτό». Δεν έχω να προσθέσω τίποτα. Είναι λες και ακούω το Ζαρντίμ. Αλήθεια, βουρκώνω από συγκίνηση όταν ακούω τέτοιες ωραίες κουβέντες...