ΣΥΝΕΠΕΙΑ (και η διαδραστική της αλληλεπίδραση στην εκπλήρωση των οραμάτων υπό Γ.Σ.*)
Γράφτηκε απο Hank στις 12:58 | 27-06-2012
Είναι όμως αυτό κάτι που μπορεί να μας κάνει επιφυλακτικούς, ανήσυχους η και «εχθρικούς» απέναντι σε αυτή την επιλογή;
Το μείζον για την ομάδα, κατά τη δικιά μου άποψη, εδώ και χρόνια, δεν είναι τόσο τα πρόσωπα αυτά καθ’ αυτά, αλλά κατά πόσο αυτά μπορούν να υπηρετήσουν ένα συγκεκριμένο πλάνο, μια συγκεκριμένη στόχευση, ένα συγκεκριμένο όραμα.
Ο Τρόμος του Κενού που κυρίευσε όλο το οικοδόμημα «Ολυμπιακός» τις μέρες εκείνες πριν δυο καλοκαίρια που ο Σωκράτης ο Κόκκαλης ο Μέγας (ο επονομαζόμενος και Βαζελοκτόνος) δήλωνε εμμέσως πλην σαφώς (η αμέσως και σαφέστατα) ότι δεν θα συνεχίσει να ηγείται της ομάδας, μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτόν (Horror vacui) που ένιωθαν οι Φαραώ και προσπαθούσαν να τον «εξευμενίσουν» η να τον εξορκίσουν ή να τον περιορίσουν χτιζοντας τις τεράστιες πυραμίδες ώστε να βάλουν μεσα σε ένα δωματιάκι τη σαρκοφάγο τους, και να νιώθουν ασφάλεια στη Ζωή Μετά.
Ο Μαρινάκης, κατ’ αρχάς, με την δεδομένη του επιθυμία (για να μην πω την ορμή) να αναλάβει την ομάδα (συν τη γνώση από τον κόσμο ότι Ιστορικά και οικογενειακά ήταν ένα κομμάτι του Συλλόγου-κι ένας εύρωστος οικονομικά και επιτυχημένος επιχειρηματίας), μας δημιούργησε, αν όχι προσδοκίες, την ελάχιστη εκείνη ηρεμία η και ασφάλεια που απαιτούσαν οι ώρες και η κρισιμότητα τους, ώστε να πραγματοποιηθεί ομαλά και ΑΝΑΙΜΑΚΤΑ (κυρίως αυτό) η μετάβαση. Και ας μη γελιόμαστε: Με δεδομένο το μέγεθος του Συλλόγου, αλλά και των Κόκκαλη-Μαρινάκη η μετάβαση έγινε τελείως αναίμακτα.
Σχεδόν άμεσα, το Κενό που νιώθαμε άρχισε να καλύπτεται. Μετά από λίγο, αν χτίζαμε πυραμίδα με την λογική των Αιγυπτίων, αυτή θα ήταν πιο μεγάλη από όλες τις Μεγάλες Πυραμίδες μαζί.
Μετά από ακόμα πιο λίγο, φύσει παρορμητικοί κι ενθουσιώδεις, συνεπώς ελεύθεροι, δεν θέλαμε καν πυραμίδα: Μέσα μας όριο ήταν ξανά ο ουρανός. Όπως πάντα (Όμως, πάντα και με την υποσημείωση: «Κι αν δε γίνει αυτό, στ’ @@ μας τα δυο..»)
Αυτό, σίγουρα προϋποθέτει κάποιου είδους πλάνο.
Άμεσες, καίριες και αποφασιστικές ενέργειες, και με συνοπτικές διαδικασίες, ο προπονητής με τον οποίο η ομάδα είχε τελευταία φορά όραμα, ήρθε στου Ρέντη.
Επιλογή εκ του ασφαλούς, θα πει κάποιος. Ίσως ναι. Αλλά περισσότερο από αυτό, έχει αξία η συνέχεια.
Νομίζω ότι αυτά ΔΕΝ ΕΤΥΧΑΝ. Ο Μαρινάκης μέσω του ταλαντούχου, φιλότιμου, προσηλωμένου και εργατικού Βαλβέρδε, βλέπει το δρόμο για να πραγματωθεί αυτό που προφανώς έχει στο μυαλό του: Τη δημιουργία μιας ελκυστικής, επιθετικής (άμεσα συνδεδεμένης με το DNA του Συλλόγου) σύγχρονης, και ατρόμητης ομάδας.
Η στήριξη παρόλα αυτά που παρείχε στον προπονητή σε στιγμές που όλα φαίνονταν να κλυδωνίζονται, είναι κατά την άποψή μου το σημαντικότερο από όλα. Θα μπορούσε να λύσει πολλούς γόρδιους δεσμούς που δημιουργήθηκαν κατά καιρούς (και για να τα έχει καλά με την παρορμητική και μονίμως παρεμβατική εξέδρα) απολύοντας εν θερμω τον προπονητή.
Όμως, δεν το έκανε. Έδειξε προσήλωση. Επιμονή. Έδειξε πίστη. Κι αυτά, δε μπορεί παρά να είναι χαρακτηριστικά από κάτι μεγαλύτερο: ΟΡΑΜΑ.
Ήταν λοιπόν συνεπής με όλα τα παραπάνω και προς την κατεύθυνση να υπηρετήσει κάποιο όραμα η επιλογή του Ζαρντιμ; Κατά την άποψη μου, και από όσα ξέραμε και ακόμα περισσότερο από όσα μαθαίνουμε γι αυτόν, απόλυτα συνεπής.
Νέος, εργατικός, φιλόδοξος, παίζοντας ποδόσφαιρο προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση (κατοχής, δημιουργίας, άρα «επιθετικό» και ελκυστικό), προερχόμενος από μια χώρα που τελευταία στην προπονητική αναδεικνύει αρκετά ονόματα, με επαφή σε ενδιαφέρουσα αγορά.
Οπότε, μας περιμένουν ωραίες μέρες σύγγαυροι. Ας έχουμε αυτή την πεποίθηση τώρα, κι ας είμαστε δίπλα στην ομάδα.
Ο Λεονάρντο Ζαρντίμ είναι ο νέος προπονητής της ποδοσφαιρικής ομάδας.
Τον ξέρουμε από λίγο έως ελάχιστα (οι περισσότεροι, για την ακρίβεια, δεν τον ξέρουμε καθόλου. Η, για την περισσότερη ακρίβεια, τον ξέρουν ακόμα λιγότεροι κι από αυτούς που ξέρουν ότι ο Χανκ είναι ο μεγαλύτερος λογοτέχνης, όχι μόνο της Ιστορίας της Λογοτεχνίας, αλλά της Ιστορίας της ίδιας. Αλλά αυτό, είναι κάτι που υποθέτω δε σας αφορά).
Είναι όμως αυτό κάτι που μπορεί να μας κάνει επιφυλακτικούς, ανήσυχους η και «εχθρικούς» απέναντι σε αυτή την επιλογή;
Εγώ λέω όχι, το αντίθετο μάλιστα, και σας διαβεβαιώνω ότι είμαι ξεμέθυστος.
Το μείζον για την ομάδα, κατά τη δικιά μου άποψη, εδώ και χρόνια, δεν είναι τόσο τα πρόσωπα αυτά καθ’ αυτά, αλλά κατά πόσο αυτά μπορούν να υπηρετήσουν ένα συγκεκριμένο πλάνο, μια συγκεκριμένη στόχευση, ένα συγκεκριμένο όραμα.
Η, τουλάχιστον (και επειδή σχεδόν ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει εξ΄αρχής ένα εχέγγυο για την επιτυχία των επιλογών) ότι οι επιλογές γίνονται για να υπηρετήσουν αυτό το πλάνο, αυτή τη στόχευση, αυτό το όραμα.
Άρα, το μειζονοτερο απ’ όλα (που λένε και οι παραμορφωμένοι ζελέδες) είναι να ΥΠΑΡΧΕΙ αυτό το όραμα. Υπάρχει; Για να δούμε.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης εμφανίστηκε στο προσκήνιο διεκδικώντας δυναμικά τα ηνία του μεγαλύτερου Συλλόγου της χώρας (κι ενός από τους μεγαλύτερους σε δυναμική πανευρωπαϊκά) σε μια πολύ κρίσιμη καμπή για την ομάδα, με το μέλλον να φαντάζει, αν όχι δυσοίωνο, τουλάχιστον αβέβαιο.
Ο Τρόμος του Κενού που κυρίευσε όλο το οικοδόμημα «Ολυμπιακός» τις μέρες εκείνες πριν δυο καλοκαίρια που ο Σωκράτης ο Κόκκαλης ο Μέγας (ο επονομαζόμενος και Βαζελοκτόνος) δήλωνε εμμέσως πλην σαφώς (η αμέσως και σαφέστατα) ότι δεν θα συνεχίσει να ηγείται της ομάδας, μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτόν (Horror vacui) που ένιωθαν οι Φαραώ και προσπαθούσαν να τον «εξευμενίσουν» η να τον εξορκίσουν ή να τον περιορίσουν χτιζοντας τις τεράστιες πυραμίδες ώστε να βάλουν μεσα σε ένα δωματιάκι τη σαρκοφάγο τους, και να νιώθουν ασφάλεια στη Ζωή Μετά.
Εμείς, είχαμε πυραμίδα για να νιώσουμε την ελάχιστη ασφάλεια που αποζητούσαμε στην Μετά Κόκκαλη Ζωή;
Είχαμε, δεν το ξέραμε όμως, ειδικά εκείνες τις στιγμές των εν πολλοίς υπερβολικών αλλά τελείως δικαιολογημένων αντιδράσεων.
Ο Μαρινάκης, κατ’ αρχάς, με την δεδομένη του επιθυμία (για να μην πω την ορμή) να αναλάβει την ομάδα (συν τη γνώση από τον κόσμο ότι Ιστορικά και οικογενειακά ήταν ένα κομμάτι του Συλλόγου-κι ένας εύρωστος οικονομικά και επιτυχημένος επιχειρηματίας), μας δημιούργησε, αν όχι προσδοκίες, την ελάχιστη εκείνη ηρεμία η και ασφάλεια που απαιτούσαν οι ώρες και η κρισιμότητα τους, ώστε να πραγματοποιηθεί ομαλά και ΑΝΑΙΜΑΚΤΑ (κυρίως αυτό) η μετάβαση. Και ας μη γελιόμαστε: Με δεδομένο το μέγεθος του Συλλόγου, αλλά και των Κόκκαλη-Μαρινάκη η μετάβαση έγινε τελείως αναίμακτα.
Σχεδόν άμεσα, το Κενό που νιώθαμε άρχισε να καλύπτεται. Μετά από λίγο, αν χτίζαμε πυραμίδα με την λογική των Αιγυπτίων, αυτή θα ήταν πιο μεγάλη από όλες τις Μεγάλες Πυραμίδες μαζί.
Μετά από ακόμα πιο λίγο, φύσει παρορμητικοί κι ενθουσιώδεις, συνεπώς ελεύθεροι, δεν θέλαμε καν πυραμίδα: Μέσα μας όριο ήταν ξανά ο ουρανός. Όπως πάντα (Όμως, πάντα και με την υποσημείωση: «Κι αν δε γίνει αυτό, στ’ @@ μας τα δυο..»)
Αυτή η αίσθηση που μας κυρίευσε ξανά όμως, δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα της παρορμητικής και αδάμαστης φύσης μας: βασίζονταν εν πολλοίς σε όλα όσα αρχίσαμε να βλέπουμε από την νέα διοίκηση σχεδόν αμέσως, και σε κάποιες πεποιθήσεις (που σύντομα έγιναν βεβαιότητες) που άρχισαν να δημιουργούνται νωρίς.
Ήταν φανερό ότι υπήρχε κατ’ αρχάς η διάθεση να επανέλθει η ομάδα ΑΜΕΣΑ στο σημείο που πάντα (με ένα μικρό διάλειμμα) βρίσκονταν τα τελευταία (πολλά) χρόνια.
Αυτό, σίγουρα προϋποθέτει κάποιου είδους πλάνο.
Άμεσες, καίριες και αποφασιστικές ενέργειες, και με συνοπτικές διαδικασίες, ο προπονητής με τον οποίο η ομάδα είχε τελευταία φορά όραμα, ήρθε στου Ρέντη.
Επιλογή εκ του ασφαλούς, θα πει κάποιος. Ίσως ναι. Αλλά περισσότερο από αυτό, έχει αξία η συνέχεια.
Δίνει τα κλειδιά των αποδυτηρίων και την ομάδα εν λευκώ στο Βαλβέρδε. Γίνεται φανερό ότι δεν ήταν απλά μια σίγουρη λύση πάνω στο άγχος και τη δραματικότητα των στιγμών, μια επιλογή ανάγκης (άλλωστε, αυτό αναιρείται από τη σιγουριά ότι και χωρίς να την απαιτήσει θα είχε σίγουρα μια πίστωση χρόνου από τον κόσμο της ομάδας)
Με τον κόουτς είναι φανερό από την αρχή ότι υπάρχει όσμωση, σύμπνοια, ταύτιση απόψεων, και η αγαστή συνεργασία μετουσιώνεται σύντομα σε υγεία, σε ωραίο ποδόσφαιρο (συνεπώς σε ωραίο Καραϊσκάκη, με ο,τι συνεπάγεται αυτό για την εύρυθμη λειτουργία του Ολυμπιακού) και επιτυχίες.
Νομίζω ότι αυτά ΔΕΝ ΕΤΥΧΑΝ. Ο Μαρινάκης μέσω του ταλαντούχου, φιλότιμου, προσηλωμένου και εργατικού Βαλβέρδε, βλέπει το δρόμο για να πραγματωθεί αυτό που προφανώς έχει στο μυαλό του: Τη δημιουργία μιας ελκυστικής, επιθετικής (άμεσα συνδεδεμένης με το DNA του Συλλόγου) σύγχρονης, και ατρόμητης ομάδας.
Όλο αυτό, μπορεί και να συνδιαμορφώθηκε στο δρόμο, με την παρουσία του χαρισματικού Ερνέστο, αλλά και πάλι δεν αλλάζει τίποτα επι της ουσίας: ίσα ίσα, το, πιθανώς στην αρχή, κάπως απροσδιόριστο του «οράματος», άρχισε να μορφοποιείται και να παίρνει όλο και πιο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Κι αυτό, έστω κι αν συνέβη έτσι, υπήρξε ευλογία.
Η στήριξη παρόλα αυτά που παρείχε στον προπονητή σε στιγμές που όλα φαίνονταν να κλυδωνίζονται, είναι κατά την άποψή μου το σημαντικότερο από όλα. Θα μπορούσε να λύσει πολλούς γόρδιους δεσμούς που δημιουργήθηκαν κατά καιρούς (και για να τα έχει καλά με την παρορμητική και μονίμως παρεμβατική εξέδρα) απολύοντας εν θερμω τον προπονητή.
Όμως, δεν το έκανε. Έδειξε προσήλωση. Επιμονή. Έδειξε πίστη. Κι αυτά, δε μπορεί παρά να είναι χαρακτηριστικά από κάτι μεγαλύτερο: ΟΡΑΜΑ.
Αυτό που εγώ θα έλεγα ότι έπρεπε να υπάρξει στη συνεχεία ώστε να επιρρωσει την αίσθηση ότι υπάρχει όραμα και να την κάνει βεβαιότητα (και με δεδομένο ότι ο Βαλβ δε θα μενε για πάντα) ήταν ένα και μοναδικό πράγμα: Η ΣΥΝΕΠΕΙΑ.
Ήταν λοιπόν συνεπής με όλα τα παραπάνω και προς την κατεύθυνση να υπηρετήσει κάποιο όραμα η επιλογή του Ζαρντιμ; Κατά την άποψη μου, και από όσα ξέραμε και ακόμα περισσότερο από όσα μαθαίνουμε γι αυτόν, απόλυτα συνεπής.
Νέος, εργατικός, φιλόδοξος, παίζοντας ποδόσφαιρο προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση (κατοχής, δημιουργίας, άρα «επιθετικό» και ελκυστικό), προερχόμενος από μια χώρα που τελευταία στην προπονητική αναδεικνύει αρκετά ονόματα, με επαφή σε ενδιαφέρουσα αγορά.
Από αυτά που μπορώ να πω εγώ. Γιατί σίγουρα, εκ των πραγμάτων, ο Μαρινακης θα ξέρει περισσότερα.
Οπότε, μας περιμένουν ωραίες μέρες σύγγαυροι. Ας έχουμε αυτή την πεποίθηση τώρα, κι ας είμαστε δίπλα στην ομάδα.
Κι όλα θα είναι καλά. Κι αφήστε τους διάφορους να φέρνουν στην ομάδα τη μια μέρα τον Πιου, και την άλλη τον Προκοπιου.
ΥΓ.:Και «ωραίες» να μην αποδειχτούν, πάλι θα τα βρούμε. Γαύροι είμαστε..
Άλλωστε, κάθε μέρα είναι καλή αν είσαι γαύρος. Έτσι λέει ο Ταρζάν. Και δεν έχει κι άδικο…
(*Γ.Σ.: Γαύρικες Συνθήκες)
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
Εκαλύφθην!
Το καλύτερο από όλα δεν είναι ότι η μετάβαση έγινε ομαλά εις τα διοικητικά αλλά μετά τα σημερινά, ότι είναι ΜΑΖΙ!! Αυτό και αν είναι αφορμή και αιτία για να είναι μια μέρα καλή, αν είσαι γαύρος φυσικά.
Χαχαχα, και μόλις έκανα ριφρές για να γράψω ότι χάλασε ο συναγερμός του κοντού, αλλά τσουπ!
Ωραίος Χανκ, ο Βαγγέλας έχει αποδείξει ότι κάνει το καλύτερο για την ομάδα, ενώ έχει και την απαραίτητη υπομονή που μας έλλειπε τόσα χρόνια. Ρίσκο η φετεινή μετάβαση και στην ομάδα ποδοσφαίρου, αλλά φαίνεται να έχει όλα τα φόντα για να βγει και να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο για αρκετό καιρό.
αρκει να μην επαναπαυθουμε στο οτι εχουμε απεναντι μας ρδελα-μπου.... η μηχανη τους σε οτι κατασταση και να βρισκονται ειναι πανατα καλολαδωμενη και ετοιμη για δραση.. ο ΘΡΥΛΟΣ δεν πρεπει να κοιταει σε τι κατασταση ειναι αυτοι αλλα πως θα γινομαστε καθε χρονο καλυτεροι και πιο δυνατοί..
Αυτο ακριβως συνειδητοποιησα τις τελευταιες μερες ξανα. Απορροφημενος με διαφορα, ειχα ξεχασει ποσο ζελεδες ειναι. Σε αυτο βοηθησε και η ανυπαρξία και η μιζερια τους.
Μια ζωη ετσι θα ναι
Mία απορία σύγγαυρε Hank. Γιατί δεν βρίσκω το blogg του εξαιρετικού σύγγαυρου Σάββα; Τιιιιι....τρέχει;
Πάνω σε άσπρο άλογο θα επιστρέψω φίλε lost in space, παρά τον αισχρό πόλεμο των φασιστών και λογοκριτών του γελοίου αυτού ιστοτόπου.
Χεχεχε....πάλι σας έκαμα πουστίτσα με τα μπλόκια σας !
Είμαι φασεσταριό και τρεσάθλεος !
Γουσταρίζω λέμε πολύ !
Είμαι ο εκσολοθρεφτής τερμινέιτορ Μιχαλολιάκουρας ρεεεεε!!!!!!