Κοίταξα, δεν το κρύβω, απορημένος αριστερά μου αλλά δεν τον είδα. Ούτε αυτόν, ούτε το μουστάκι του.
Είναι αρκετά κοντός βέβαια, αλλά όχι τόσο ώστε να μη φαίνεται άμα πανηγυρίζει ένα γκολ του Μητρογλα, ένα χειμωνιάτικο βράδυ στο Φάληρο, λίγο πριν τα μεσάνυχτα.
«Δε μπορώ άλλο να αποκλείομαι με 9 βαθμούς ρε…» ξανάκουσα την ίδια φωνή, αλλά τώρα κάπως θυμωμένη.
Κοίταξα κάπως χαμηλότερα, όχι χωρίς έκπληξη, αλλά σίγουρα με πλήρη κατανόηση.
Ο κοντός καθισμένος στο κάθισμά του, έστριβε ένα τσιγάρο.
-Και γι αυτό δεν πανηγυρίζεις το γκολ ρε; τον ρώτησα.
-Όχι ρε, θα πανηγυρίσω το 3ο και το 4ο, μου απάντησε.
-Εντάξει, του είπα.

Ορθιος, και περιμένοντας το 3ο και το 4ο γκόλ, έστριψα και γω ένα τσιγάρο όλο γαυρικη ικανοποίηση και χορτασμένος συναισθήματα: αυτά που μου πρόσφερε χωρίς να τσιγκουνεύεται η ομάδα για άλλη μια φορά. Χαζεύοντας το Μασάδο να επικρατεί σε άλλη μια μονομαχία με τον αντίπαλό του, στο μυαλό μου γυρόφερναν τα λόγια του κοντού : «Δε μπορώ άλλο να αποκλείομαι με 9 βαθμούς ρε…»
Με κάποια απογοήτευση αλλά, δεν το κρύβω, με αρκετή κρυφή ικανοποίηση απ τη γνώση πως «οι προκρίσεις στην επόμενη φάση» θα υστερούν πάντα ποιοτικά απ τις «εμφατικές πορείες στους ομίλους».
Γιατί, μπορώ εγώ να συγκριθώ με τον Αγιαξ, που πέρασε στο Γιουρόπα ως τρίτος κι αυτός με 4 βαθμούς; Η, να υπάρξω ποτέ υποδεέστερος του ζελα που πέρναγε με μια νίκη εκεί, η με 7 στην επόμενη φάση;
Όχι. Ξέρω ότι έχω μείνει απ’ έξω τρεις φορές με 9 βαθμούς, και μια με 10.
Ξέρω ότι την τελευταία 5ετία έχω περάσει 2 φορές, συνεχόμενες,  στους 16 και άλλες δυο, συνεχόμενες κι αυτές, συγκέντρωσα τους βαθμούς  που συνήθως απαιτεί η δεύτερη θέση τουλάχιστον.
Ξέρω ότι είμαι ο Χανκ Τσινάσκι ο γαύρος, και στέκομαι ολορτος και αγέρωχος ψηλα στις εξέδρες του Ναού, ρουφώντας μέχρι το μεδούλι το απρόσμενο, μάλλον το ξαφνικό, κρυο του Δεκεμβρίου, τον καπνό απ το τσιγάρο μου και την ομαδάρα που έβλεπα στο γήπεδο.
Μέχρι να τελειώσει και να πάμε για μπύρες, αυτά μου αρκούν.

Την σχεδόν εκστατική κατάσταση στην οποία άρχισα να περιέρχομαι, διέκοψε ο γάτος,  ο Κλαρκ ο Γκειμπλ: 
-Μαλακία, καλά σας είπα να παίξουμε 10 ευρώ στο «2 ημίχρονο, 1 τελικό»
-Γατε, πόσο έδινε αυτό; Τον ρώτησα.
-28, μου είπε.
-Γατε, μόλις μας χρωστάς 280 ευρώ, του απάντησα.
-Εγώ σας το πα, αλλά εσείς ασχολιόσασταν με μαλακίες, είπε ο γάτος με κεινο το γατίσιο επικριτικό ύφος.

Αναλογιζόμενος την αξιοθαύμαστη πίστη του γάτου στην ομάδα, προσπαθούσα να φέρω στο μυαλό μου την σχετική συζήτηση για το στοίχημα.

Ο γάτος ειχε δίκιο. Για άλλη μια φορά, ο γάτος είχε δίκιο.
Όμως γάτε, είχαμε κι εμείς τα δίκια μας.
Ο κώλος που μας αποπροσανατόλισε την κρίσιμη στιγμή, ο κώλος της Κάτιας, δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε κώλος.
Ηταν ο πιο αδιαπραγμάτευτος, ο πιο εμφατικός, ο πιο αβάσταχτος κώλος απ όσους υπέπεσαν στην αντίληψή μας τελευταία.

Αν μας χρωστάει κάποιος 280 ευρω, αυτή είναι η Κάτια. Η ο κώλος της. Αλλά έτσι κι αλλιώς, νομίζω τα αξίζει τα λεφτά του.

Καθώς έσβησα το τσιγάρο και κάθισα στο κάθισμά μου, η ματιά μου πήγε ασυναίσθητα απέναντι, στις σουίτες, όπου δέσποζε η υποβλητική, και σίγουρα ευδιάκριτη, μορφή του Βαγγέλα.
Και, όχι, δε με γελούσαν τα μάτια μου: μπροστά του ακριβώς, καθισμένος, διακριτικά μεγαλοπρεπής (με κεινη τη μεγαλοπρέπεια που προσδίδει η Ιστορία στους αληθινά μεγάλους) ο Σωκράτης ο Κόκκαλης.
Μια εικόνα, σχεδόν συγκινητική.

Ειμαι ο Χανκ Τσινάσκι ο γαυρος, και στέκομαι ολορτος και αγέρωχος ψηλα στις εξέδρες του Ναου, ρουφώντας μέχρι το μεδούλι το απρόσμενο, μάλλον το ξαφνικό,  κρύο του Δεκεμβρίου, τον καπνό απ το τσιγάρο μου, την ομαδάρα που έβλεπα στο γήπεδο και την γαύρικη ιστορία την ίδια.

Μετά, πήγαμε για μπύρες.