Κόψτε τα Δ.Σ.!
Γράφτηκε απο Hank στις 12:01 | 27-07-2012
Κάπου πήρε το μάτι μου σήμερα, ότι οι βάζελοι είχαν χτες, λέει, Δ.Σ.
Μετά από κάνα μισάωρο, δυο νοσοκόμοι με άσπρες καθαρές ποδιές, και άσπρες καθαρές φάτσες, έσπρωχναν το κρεβάτι με τις ρόδες που με είχαν απιθώσει, στο εσωτερικό του ασθενοφόρου. Κλείνοντας οι πόρτες, ένιωσα να πνίγομαι. Το αίσθημα της ναυτίας έγινε ανυπόφορο.
Ξύπνησα μετά από δυο μέρες. Μπορεί να ξύπναγα μετά από τρεις, αλλά η φασαρία στο δωμάτιο ήταν μεγάλη.
Για κάποιον άλλον, θα ήταν ένα θλιβερό θέαμα. Έμενα μου φκιαχνε τη διάθεση και την αυτοπεποίθηση.
Ένας άλλος, έπαιρνε ένα μαξιλάρι, έμπαινε καβάλα, φόραγε στο κεφάλι μια κατσαρόλα που χε κρυμμένη κάτω από το κρεββάτι και άρχιζε να τρέχει με χίλια στους δρόμους της άρρωστης αυταρέσκειάς του: «Βρουουουουουμμμμ....βρρρρρρρρροουουουουμ» φωναζε. «κάντε στην άκρηηη...η ώρα είναι μια, περνάει η αστυνομία...η ώρα είναι δυο..περνάει το λεωφορείο..η ώρα είναι τρεις...περνάει ο μπικιξής...»
Ένας άλλος, νόμιζε πως ήταν δικηγόρος. Το πίστευε τόσο πολύ, που μια μέρα που πέταγα κομματάκια ψωμί σε δυο ποντίκια και τα χάζευα που μάλωναν για το ποιο θα το φάει, επενέβη με ύφος και με τις παντόφλες κολλημένες στους ώμους του (υποτίθεται τίποτα διακριτικά που θα
Κατά το μεσημέρι, άνοιξε η πόρτα. Μπήκε η νοσοκόμα, μια κοντή ξανθιά με όμορφο πρόσωπο, και ωραίες γάμπες. Κι όχι μόνο. Το ότι ήταν κοντή, έκανε το στήθος και τον κωλο της να φαίνονται ακόμα πιο προκλητικά. Και είχε ωραίο κωλο, παρόλο που η νοσοκομειακή της στολή προσπαθούσε να τον κρύψει απεγνωσμένα.
Κάπου πήρε το μάτι μου σήμερα, ότι οι βάζελοι είχαν χτες, λέει, Δ.Σ.
Και αποφάσισαν νέα αύξηση ΜΚ κατά τρακόσα τρισεκατομμύρια ευρώ (η ρουπίες; η φασόλια; Θα σας γελάσω, δεν καλοθυμάμαι..)
Η είδηση όμως δεν είναι αυτή, μιας και σε κάθε βαζελοΔΣ, γίνονται ανάλογες (και ανώδυνες) αυξήσεις ΜΚ.
Η είδηση είναι ότι αυτή τη φορά, δεν έπεσε ξύλο.
Αλλά απ’ την άλλη, μην είστε τόσο απαισιόδοξοι. Εγώ, δεν είμαι. Το ΔΣ δεν τελείωσε ακόμα.
Τα ΔΣ του ζελα, ως γνωστόν κρατάνε μέρες. Μπορεί και χρόνια (άλλωστε, από κει βγήκε και η γνωστή έκφραση "του ΔΣ τα εννιάμερα").
Για την ακρίβεια, η νεότερη ιστορία των βάζελων είναι ένα ατέρμονο, συνεχές ατελείωτο ΔΣ. Ένα ΔΣ εις το διηνεκές.
Γι αυτό κι άμα κάνας βαζελος χαρτογιακάς ακούει κάνα φίλο του να λέει ότι αύριο έχει ΔΣ, του λέει με ύφος χιλίων προεδρευόντων αντιπροέδρων: "Τι να μας πεις απ τη ζωη σου..μια ώρα της δικιάς μου ολόκληρη η δική σου".
Αλλά μου φαίνεται ότι ξέφυγα λίγο.
Αυτό που ήθελα να πω, είναι ότι καθώς διάβαζα για το ΔΣ, μου ρθε στο μυαλό μια παλιά ιστορία (όχι και πολύ παλιά πάντως), ένα βράδυ που είχα πιει πολύ (το πολύ, μην το μετράτε με τα δικά σας μέτρα και σταθμά).
Μετά από ώρες, κατάφερα να πιάσω τα επείγοντα.
-Παρακαλώ;
-Πεθαίνω
-Τι πάθατε κύριε;
-Δεν ξέρω
-Φάγατε κάτι;
-Εδώ και δυο μέρες, όχι
-Ήπιατε τίποτα;
-Εδώ και δυο μέρες, μόνο πίνω
-Τι πίνατε;
-Τίποτα που να μην έχει λιγότερο από 70% αλκοόλ.
-Κατάλαβα
-Ε, τώρα που κατάλαβες, στείλε κι ένα ασθενοφόρο
Μετά από κάνα μισάωρο, δυο νοσοκόμοι με άσπρες καθαρές ποδιές, και άσπρες καθαρές φάτσες, έσπρωχναν το κρεβάτι με τις ρόδες που με είχαν απιθώσει, στο εσωτερικό του ασθενοφόρου. Κλείνοντας οι πόρτες, ένιωσα να πνίγομαι. Το αίσθημα της ναυτίας έγινε ανυπόφορο.
-Ηρεμήστε κύριε, μην ανησυχείτε, όλα θα πάνε καλά, είπε ο ένας νοσοκόμος.
-Αυτό που με ανησυχεί πιο πολύ, είναι αυτές οι εύκολες διαβεβαιώσεις.
-Κάνετε χιούμορ κύριε...;
-Χανκ. Χανκ Τσινασκι ο Γαύρος. Ο μεγαλύτερος ποιητής όλων των εποχών, των 5 ηπείρων και των επτά θαλασσών, είπα με στόμφο, και αποφάσισα να υπογραμμίσω το μεγαλείο μου με μια ρουκέτα πάνω στα μαύρα παπούτσια του νοσοκόμου.
Ξύπνησα μετά από δυο μέρες. Μπορεί να ξύπναγα μετά από τρεις, αλλά η φασαρία στο δωμάτιο ήταν μεγάλη.
Δυο τύποι, ένας κοντός κι ένας με γυαλιά, είχαν ανέβει πάνω στο τραπέζι και έπαιζαν ξύλο.
Ένα ραμολιμέντο προσπαθούσε να τους ξεχωρίσει, αλλά παίρνοντας πάντα την απόσταση ασφαλείας που παίρνουν οι τύποι που θέλουν να το παίξουν ενωτικοί και πολιτισμένοι, αλλά τους εξασφαλίζει και ότι δεν θα αρπάξουν και και καμιά αδέσποτη.
Ένας κατακίτρινος, σα σφουγγάρι, νόμιζε πως ήταν λογιστής και ρήτορας μαζί. Κάθε πρωί, έβαζε τις άσπρες κάλτσες του, τα μαύρα του γυαλιστερά σκαρπίνια και το κοντό του τετράγωνο παντελόνι, με στρατιωτική ευλάβεια, και μετά άρχιζε να αγορεύει ακατάπαυστα.
Είναι αλήθεια πως ήταν ικανός. Κατάφερνε να πείθει τους άλλους τρόφιμους για το ποιος ήταν υπεύθυνος για τον εγκλεισμό τους, που ήταν φορές που από τη μανία τους έπαιρναν φόρα και κοπάναγαν τα κεφάλια τους στον τοίχο, φωνάζοντας κάτι ακατάληπτα, σαν: Πούλα..φύγε...φύγε..πούλα….μπεεεεε...
Για κάποιον άλλον, θα ήταν ένα θλιβερό θέαμα. Έμενα μου φκιαχνε τη διάθεση και την αυτοπεποίθηση.
Πριν με φέρουν εδώ, νόμιζα πως είμαι ένας προβληματικός άνθρωπος που θέλει να κάνει τον συγγραφέα. Μετά από αυτά, ένιωθα τόσο υγιής και σίγουρος, όσο και ο Χέμινγουεϊ.
Ένας άλλος, έπαιρνε ένα μαξιλάρι, έμπαινε καβάλα, φόραγε στο κεφάλι μια κατσαρόλα που χε κρυμμένη κάτω από το κρεββάτι και άρχιζε να τρέχει με χίλια στους δρόμους της άρρωστης αυταρέσκειάς του: «Βρουουουουουμμμμ....βρρρρρρρρροουουουουμ» φωναζε. «κάντε στην άκρηηη...η ώρα είναι μια, περνάει η αστυνομία...η ώρα είναι δυο..περνάει το λεωφορείο..η ώρα είναι τρεις...περνάει ο μπικιξής...»
Ένας άλλος, νόμιζε πως ήταν δικηγόρος. Το πίστευε τόσο πολύ, που μια μέρα που πέταγα κομματάκια ψωμί σε δυο ποντίκια και τα χάζευα που μάλωναν για το ποιο θα το φάει, επενέβη με ύφος και με τις παντόφλες κολλημένες στους ώμους του (υποτίθεται τίποτα διακριτικά που θα
φοράνε οι δικαστές στο Ανώτατο Δικαστήριο της Χάγης, η κάτι τέτοιο) για να βάλει τέλος στη διένεξη.
-Τσινάσκι, πρέπει να λύσουν τις διαφορές τους με νόμιμο τρόπο.
-Ο,τι πεις.
-Προσφέρομαι αφιλοκερδώς να εκπροσωπήσω τον έναν ποντικό.
-Εντάξει. Εγώ τον άλλον, είπα.
-Διάλεξε, είπε.
-Όχι, διάλεξε εσύ πρώτος, απάντησα.
Φυσικά διάλεξε τον πιο μεγαλόσωμο, αυτόν που κέρδιζε όλα τα κομμάτια ψωμί.
Κάποτε, τελείωσε το κομμάτι ψωμί, άρα και η διαμάχη. Ο νταβραντισμένος ποντικός, είχε στη διάθεσή του μισή φρατζόλα ψωμί. Μόλις πήγε να δαγκώσει την πρώτη μπουκιά, με ταχύτητα καρχαρία Σίγκουρντσον ο δικηγόρος το άρπαξε, και έφυγε λέγοντας με ύφος αδικημένου που μετά από αγώνα, βρήκε το δίκιο του: "Αυτό, είναι η αμοιβή μου.."
Ήταν κι άλλοι. Κάπου πήρε το μάτι μου και τον Ελάι. Τελικά, τα νερά της κας Τινκερτον πρέπει να είχαν μεγαλύτερη επίδραση από όσο φανταζόμουν, σκέφτηκα.
Κατά το μεσημέρι, άνοιξε η πόρτα. Μπήκε η νοσοκόμα, μια κοντή ξανθιά με όμορφο πρόσωπο, και ωραίες γάμπες. Κι όχι μόνο. Το ότι ήταν κοντή, έκανε το στήθος και τον κωλο της να φαίνονται ακόμα πιο προκλητικά. Και είχε ωραίο κωλο, παρόλο που η νοσοκομειακή της στολή προσπαθούσε να τον κρύψει απεγνωσμένα.
-Αδερφή, γιατί βρίσκομαι εδώ;
-Συγγνώμη κύριε Τσινάσκι, αλλά δεν είχαμε διαθέσιμο αλλού κρεβάτι, και σας βάλαμε στο Ψυχιατρικό τμήμα.
-Μη ζητάτε συγγνώμη, έμενα μου αρέσει. Μερικές φορές ξεφεύγουν, αλλά μου αρέσει. Διασκεδάζω.
-Είναι γιατί εδώ και κάμποσο καιρό, έχουν αρχίσει θεραπεία με ΔΣ.
-Τι ειναι ΔΣ;
-Κάτι νέα χάπια. Διβενζοϊκή Σεροτινινη.
-Κι είναι καλά αυτά;
-Γιατρός δεν είμαι, όμως προσωρινά δίνουν την ψευδαίσθηση στους ασθενείς ότι όλα θα φτιάξουν, ότι όλα θα γίνουν καλά, ότι θα πάρουν το πρωτάθλημα, το Τσαμπιονς λιγκ, και ότι θα ‘ρχεται ο Αμπράμοβιτς να τους ζητάει δανεικά.
Μετά από λίγο όμως, πάντα καταλήγουν σε σκυλοκαβγάδες και ξεκατινιάσματα.
Το μετά από λίγο, πρέπει μόλις να έφτασε, γιατί ένα κεσεδάκι με σούπα, ήρθε και προσγειώθηκε πάνω στο πέτο της νοσοκόμας.
-Αμάν γιατρέ! είπε αγανακτσιμενη, σαν να ήταν ο γιατρός κάπου κοντά και να την άκουγε. "Σας το χω πει χίλιες φορές. ΚΟΨΤΕ ΤΑ Δ.Σ.". Κι έφυγε εκνευρισμένη.
Κόψτε τα ληγμένα ΔΣ, μουρμούρισα και γω, καθώς κοίταζα τελευταία φορά τον κώλο της, λίγο πριν κλείσει την πόρτα πίσω της.
- Εισέλθετε στο σύστημα ή εγγραφείτε για να υποβάλετε σχόλια
Σχόλια
χιχιχιχιχι...
Πετυχεμένη η έμπνευσή σου, ώ Hank!!!
Ψυχεατρικόν πόνημα κύριέ μου...
Στο επόμενο αρθράκιόν μου θα πρέπει νάχω δίπλα μου και μνια μπουκάλα οινόπλεμα γαμώτο...χάνω ολίγον εξαρεστερών...