Η προχτεσινή ήττα έφερε στο φως ανησυχίες φωλιαζμένες μέσα μας, αλλά καλά κρυμμένες τη ντελευταία διετία λόγω Βαλβέρδε. Το πραγματικό πρόβλημα της ΠΑΕ Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια, από τότε που ανέλαβε διοίκηση ο Τεράστιος Υπερτιτάνας Διακορευτής Πράσινων Ονείρων, Σωκράτης Κόκκαλης (στο εξής θα τον λέμε απλά Σωκράταρο ή Σωκράτη ή Σώκρατες ή Τιτάνα ή Γίγαντα Σωκράτη), ήταν πάντα η εύρεση ενός μοντέλου σύμφωνα με το οποίο θα λειτουργούσε η ομάς. Ενός συστήματος «απροσωπόληπτου» ασπούμε, ενός συστήματος που δε θα χρειάζεται μια βαθειά τσέπη που να στηράει την ομάς, ενός μοντέλου διοίκησης σύμφωνα με τα πρότυπα των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Με σκάουτινγκ, τεχνικό διευθυντή, ένα επιτελείο να κάνει τις μεταγραφαί, με ακαδημίες που τροφοδοτούν τη μπρώτη ομάς και όχι τις μικρές ομάδες της Α΄ Εθνικής στην Ελλάδα, μιας ομάδας με καλούτσικο όνομα στην Ευρώπη. Με αγορές και πωλήσεις παιχτών από και προς μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες. Ενός συστήματος που θα έβαζε τη ΜΠΑΕ στον αυτόματο πιλότο, έτσι ώστε να τσουλάει μόνο βάσει εσόδων- εξόδων ενόψει μάλιστα και του financial fair play που πάνε να επιβάλουν οι τσίπηδες.

Ο Τιτάνας φαίνεται να είχε καταλάβει με ποιους είχε να κάνει. Έκλεινε το μάτι στον οπαδό και τού ‘λεγε: «Αγόραρε, τι θες για να πλερώσεις το τικέτο; Θες υδραυλικό; Υδραυλικό θα σου φέρω. Θες σκύλο στο κέντρο να κάνει τάκλε, να κόβει τα ποδάργια του αντιπάλου και μετά να τα μασάει κιόλας; Τέτοιον θα σου φέρω». Και φέρναμε τους υδραυλικούς και τους σκύλους και κάναμε ό,τι κάναμε. Τι ακριβώς κάναμε; Ε, δε γκζέρω για τους άλλους, προσωπικά είμαι άθεος, αυτό που έκανα είναι ότι προσηλυτιζόμουν στο χριστιανιζμό για 90 λεπτά κάνοντας αδιάκοπα το σταυρό μου και μετά επέστρεφα στις παλιές συνήθειες κατεβάζοντας χριστοπαναγίες, έτσι για να ρεφάρω. Ή, ξαναζούσα δόξες του ’21 με ταμπούργια και γιούργια και δώσ’ του ελπίδες άμα κερδάγαμε κανα γκόρνερ…

Αλλά αυτά είναι παρελθόν. Και δε χρειάζεται να κλαίμε πάνω απ’ το χυμένο γάλα, αλλά μπορούμε πχ να φκιάσουμε μια πιο γερή καρδάρα. Γι’ αυτό θα μιλήσουμε αργότερα. Πάμε τώρα στη ντελευταία διετία, στη μετά Γίγαντα εποχή. Στην εποχή με Πρόεδρο το Μαρινάκη. Ο νέος Πρόεδρος το λοιπόν φαίνεται σωστός. Παίρνει τον Ολυμπιακό από τον Τιτάνα και προχωρεί σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, για αποπληρωμή των χρεών και για ενίσχυση σε έμψυχο υλικό. Μπαίνουν φράγκα στα ταμεία του Ολυμπιακού. Τονίζω αυτό το τελευταίο, καθώς τελευταία ακούω πολλά για παντελόνιαζμα του Μαρινάκη. Και όχι μόνο από ιντερνετικούς γαύρους σαν του λόγου σας, αλλά και μες στο γήπεδο και μάλιστα με βαρείς χαρακτηριζμούς για το Μπρόεδρο (κρίμα που δε βρίσκονταν στην αρχαία Περσία, όπου το βαρύτερο παράπτωμα που μπορούσε κάποιος να διαπράξει ήταν η αχαριστία, κάτι τέτοιο φαίνεται να λέει ο Κύρος στο «Ξενοφώντος παιδεία» ή κάπως έτσι). Κι επειδή είμαστε σάιτ μετριοπαθές και δε γκάνει να τα βάνουμε με γαύρους που απλά έχουν άλλες απόψεις, εγώ θα μιλήσω εκπροσωπώντας μόνο τον εαυτό μου: όποιος μιλάει για παντελόνιαζμα Μαρινάκη ή είναι κακόπιστος (πχ βάζελος) ή είναι τελείως αθώος, δηλαδή τελείως βλάκας και σταματάω εδώ λόγω που είμαστε μετριοπαθείς κλπ. Βάνει λοιπόν το μαρουλάκι ο Βαγγέλας και φέρνει και το Μύτο για πορπονητή. Και κάνει παπάδες για δυο χρόνια με το Μύτο, τους παίχτες που είχε πάρει ο Τιτάνας και κάποιους που πήρε ο ίδιος ως Πρόεδρος. Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΕΡΣΙ ΕΠΑΙΞΕ ΤΗ ΓΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΠΑΛΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ κι αυτό πιστώνεται σίγουρα στον Ερνέστο που κατάφερνε να παίξει την ίδια μπάλα ανεξάρτητα από τους παίχτες που διέθετε. Και μη βγει κανένας να πει ότι τη δεκαετία του ’30 ή του ’70 είχαμε καλύτερη ομάδα, γιατί αν δείτε προσεκτικά πλάνα από το ποδόσφαιρο της εποχής, δε θα σας διαφύγει το καλαθάκι με το κολατσό που κουβαλούσαν στη διάρκεια του ματς οι ποδοσφαιρισταί για όταν τους έκοβε λόρδα.

Τι άλλαξε τη μπεραζμένη διετία σε σχέση με την εποχή επί Γίγαντα Σωκράτη; Φκιάσαμε αυτό το πολυπόθητο μοντέλο που όλοι ονειρευόμασταν ή σταθήκαμε κωλόφαρδοι για μια χρονιά; Η αποχώρησις του Μύτου θα έδειχνε τι από τα δύο ίσχυε. Η ίδια η Ιστορία παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα τα τεκταινόμενα. Βίοι παράλληλοι και Έλληνες στρατηλάτες. Σαν νέος Φίλιππος, ο Τιτάνας κατέκτησε την Ελλάδα. Τους έκανε όλους γιουσουφάκια του, να του φέρνουν το γκαφέ καϊμακλίδικον όπως του αρέσει, να του αερίζουν τα παχιά τα φρύδγια και να τους έχει και στη φάπα για να μη γκζεχνιούνται. Παράλληλα όμως, τους άφησε την υπερηφάνεια, να νομίζουν ότι είναι ίσοι με μας, έστω και σε συνταγματικό επίπεδο. Δεν είμαστε ίσοι, είμαστε ανώτεροι φυσικά, αυτό το ξέρει όλος ο κόζμος (αν και δεν είμαι σίγουρος ότι το βάζελο τονε ξέρει όλος ο κόζμος). Ανεβάζει όμως λίγο ψυχολογικά τον αντίπαλο να πιστεύει το αντίθετο. Γι’ αυτό και ο Τιτάνας τους άφηνε να σκούζουν, γιατί ήξερε δύο μεγάλες αλήθχες: 1) όποιος φωνάζει φκιάνει πιο γερό ζβέρκο κατά τη γνωστή ρήση του Γκάντι και 2) σκύλος που γαβγίζει δε δαγκώνει, ε, αυτό πια το ξέρουν κι οι πέτρες.

Ο Αφρατάκης σαν ένας νέος Μέγας Αλέξανδρος παρέλαβε το βασίλειο του Σώκρατες (τι βασίλειο δηλαδή, χαρέμι πήρε). Η κατάκτηση της Ελλάδος δεν ήταν πια στόχος για τον ερυθρόλευκο στρατό. Η ποσοτική συσσώρευση φέρνει λένε την ποιοτική αλλαγή και έτσι ο Ολυμπιακός πέρασε από διεκδικητής του ελληνικού πρωταθλήματος σε διεκδικητή ευρωπαϊκής καταξίωσης. Άλλαξε πίστα, πήρε κανονάκι κι έπρεπε να σκέφτεται πώς θα τελειώσει και τη ντελευταία πίστα, πώς θα σκοτώσει το θεριό με τα πέντε κεφάλια. Και ξάφνου, καπνός ο Βαλβέρδε, ξεβράκωτος ο Αφράτος (εδώ όπως είπαμε, η Ιστορία έπιασε και πάλι το μπλοκάκι της). Τι θα βγάλει από το καπέλο το μοντέλο διοίκησης του γαύρου; Θα φέρουμε παιχτούρες; Θα φέρουμε προπονηταρά; Θα γαμήσουμε κωλαίους φέτος στην Ευρώπη;

Προπονητή πήραμε το Ζαρντίμ. Δεν μπορώ ακόμα να μιλήσω γι’ αυτόν, ίσως είναι δύσκολο το έργο του λόγω του προκατόχου του. Το βέβαιο είναι ότι με το Ζαρντίμ, το έμψυχο υλικό του γαύρου είναι tabula rasa στην τακτική. Ό,τι είχαν μάθει οι παίχται μας, αμυντικά κι επιθετικά, πήγε περίπατο. Τελείως διαφορετική προσέγγιση στο ματς σε σχέση με τον Ερνέστο, θα χρειαστεί χρόνος για να μπούμε στη νέα φιλοσοφία. Θα ήταν όλα πιο εύκολα αν φέρναμε κάποιον με φιλοσοφία παρόμοια με του Βαλβέρδε. Η διοίκηση όμως μου λέει: «μην είσαι μαλάκας, ο πορπονητής είναι το άλφα και το βήτα σε μια μικρή ομάδα όπως του λόγου μας. Πρέπει να βρούμε καλόν πορπονητή και ο Ζαρντίμ είναι τέτοιος: νέος, φέρελπις, με ωραία δουλειά, αυτόν θα έχουμε. Οι παίχται έρχονται μετά». Μπορώ να το καταλάβω σαν επιλογή εκείνης της στιγμής.

Με τους παίχτουρες τα πράγματα είναι λίγο πιο δυσκοίλια για τη Διοίκησις. Στάθηκε και άτυχη, πρέπει να το παραδεχτούμε. Δε φτάνει που έφυγε ο Βαλβέρδε, έφυγε ο Μέλμπεργκ, ο άνθρωπος που καθόριζε το μήκος της ομάδας όταν αμυνόμασταν, ο Μιραλάς που ζόριζε τους αντιπάλους με τον αθλητιζμό που ξεδίπλωνε στο γήπεδο, ο Ορμπάιθ που συμμάζεψε την ομάδα και τραυματίστηκε κι ο Αβραάμ από πάνου. Από γνωστούς παίχτες φέραμε το… Μασάδο της Τουλούζ και μετά κάτι άλλους. Και φυσικά Έλληνες. Από τη γκάβλα για ελληνοποίηση μέχρι και Γκρέκο φέραμε. Μια υποψία γκρίνιας υπάρχει κι εδώ, αλλά σκέφτομαι ότι ο Αφράτος από το να κάνει ντιλ, από το οποίο θα ζημιωνόταν η ομάδα, προτιμάει να μην το κάνει καθόλου. Αυτό είναι καλό σίγουρα βραχυπρόθεσμα για τη τζέπη της ΠΑΕ. Μεσοπρόθεσμα θ’ αρχίσει να βγάζει μείωση του μπάτζετ, καθώς χειρότερο ρόστερ σημαίνει χειρότερα αποτελέζματα. Μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί, κανένας δεν κάνει σχεδιαζμό πρώτης ομάδας με μακροπρόθεζμο πλάνο (εκτός από το βάζελο που φαίνεται ότι ξεκινάει δεκαετές πλάνο ώστε να υπάρχει ακόμα η ομάδα το 2022).

Ανεξάρτητα από το αν θα αποδώσουν οι παίχτες σε συνδυαζμό με το μπροπονητή, το μοντέλο διοίκησης που φανταζόμασταν ότι υπήρχε έδειξε παντελώς ανέτοιμο να αντιμετωπίσει μια τέτοια συγκυρία. Δεν ξέρω φυσικά ποιος μέσα στη διοίκηση έχει την ευθύνη για κάθε τι, το σίγουρο είναι ότι στο φινάλε όλα τα πιστώνεται ή τα χρεώνεται ο Πρόεδρος. Κι εδώ, αν μη τι άλλο, ο Πρόεδρος έδειξε ότι εμπιστεύεται το μοντέλο Σωκράτης, δηλαδή το «ο Ολυμπιακός είμαι εγώ στο κάτω κάτω. Εγώ λογοδοτώ, εγώ πληρώνω, άρα εγώ αποφασίζω για όλα». Καμιά φορά το αντίγραφο μπορεί να είναι καλύτερο από το πρωτότυπο, στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση κάτι τέτοιο απέχει πολύ από την αλήθχεια. Δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον Τιτάνα ο Βαγγέλας, δεν μπορείς να φκιάσεις φασολάδα με φακές. Ο τωρινός Πρόεδρος είχε αποστολή να μας συμμαζέψει διοικητικά και να κάνουμε την ευρωπαϊκή υπέρβαση, τη γκαταξίωση δηλαδή στην ελίτ, στην Α2 κατηγορία της Ευρώπης. Για να παραστήσει το Γίγαντα, πρέπει να έχει και τις κινήσεις του Γίγαντα. Και οι κινήσεις του Γίγαντα που έμειναν στην Ιστορία είναι το δεξί φόρχαντ ινσάιντ άουτ στη τζέπη, όπου έχωνε το χέρι κι έβγανε ένα τσουβάλι μπικικίνια ΔΙΚΑ ΤΟΥ, ΟΧΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε γκατηγορήθηκε για παντελόνιαζμα) για να στείλει κόζμο στ’ αεροδρόμιο. Και το σκούπιζμα του πορπονητή κατά βούλησιν (και κατά ριπάς) με τα δγυο χέρια και καμιά φορά και με τα ποδάργια.

Πταίει λοιπόν ο Βαγγέλας για την εμφάνισις του γαύρου με τη Σάλκε; Με βάση τα παραπάνω θα πρέπει να πούμε ναι. Πταίει ο Ζαρντίμ; Κι εδώ θα πρέπει να πούμε ναι, η ομάδα φαινόταν τελείως χωρίς πλάνο. Ο κόζμος, αυτός πταίει; Κι εδώ θα πρέπει να πούμε ναι, έστω και κατ’ ελάχιστον. Διότι, αν πας στο γήπεδο για να στηρίξεις την ομάς και προσπαθείς να το πετύχεις με το να γιουχάρεις, να υποδεικνύεις αλλαγές, να βρίζεις Πρόεδρο και παίχτες ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ, σόρι ρε φίλος που θα σ’ το πω, αλλά είσαι τελείως μαλάκας. Αν πας για να βγάλεις τα ‘σώψυχά σου, τότε ‘νταξ’, αλλά μη μας λες και τίποτα για την ομάδα. Να μη λες «πήγα γήπεδο», να λες «πήγα γκρουπ θέραπι».

Πρέπει ν’ αλλάξουμε προπονητή τώρα, πριν είναι αργά, ή να δώσουμε λίγη πίστωση σ’ ένα νέο προπονητή, με νέο ρόστερ και νέα φιλοσοφία να δείξει τη δουλειά του; Εγώ λέω το δεύτερο. Η ομάδα έχει καλώς ή κακώς μονταριστεί πάνω σ’ ένα οριζμένο πλάνο και χρειάζεται χρόνος να δείξει αν μπορεί να το εφαρμόσει με επιτυχία. Φανταστείτε να ενεργούσαμε εν θερμώ όταν στη μπροπέρσινη πρεμιέρα με Βαλβέρδε χάσαμε από τον Ηρακλή με ανατροπή τι θα χάναμε. Δε λέω ότι ο Ζαρντίμ θα έχει τις ίδιες επιδόσεις (νομίζω ότι αυτό το χάλι που είδα τη Ντρίτη δε συμμαζεύεται), λέω όμως ότι κατά τη γνώμη μου δεν είμαστε σε σημείο να επιδιώξουμε την άμεση, βίαιη αντικατάσταση του προπονητή. Χώρια που μέχρι να μάθει να ‘ρχεται μόνος του ο πορπονητής στο Ρέντη, θα ‘χει φύγει η σεζόνα η ευρωπαϊκή! Και για να είμαι και πιο ξεκάθαρος, αν είναι να φέρουμε κανέναν Έλληνα μυρωδιά προπονητή, καναν Τάκαρο, κανα Μουστάκια, ή καναν Αλέφα, μπας και δούμε επιτέλους αμιγώς ελληνική 11άδα με Δασκαλάκη, Σιόβα, Μανωλά, Παπάζογλου, Αβραάμ, Χολέμπας, Μανιάτη, Σάμαρη, Τάτο, Βλαχοδήμο και Μήτρογλου, εγώ προτιμώ Ζαρντίμ και Μασάδο και Γκρέκο. Θεμιτή η κριτική όταν βοηθάει την ομάς. Όταν κάνει ζημιά, η πρόθεση μπαίνει στο γκουβά. Τουτέστιν δε μας νοιάζουν οι προθέσεις, δε μας νοιάζει τι μπορεί να έχει κάποιος στο κεφάλι του όταν βρίζει το σημερινό Πρόεδρο (εκτός ίσως από μισό κιλό φέτα Δωδώνης). Μας νοιάζουν τα αποτελέσματα των πράξεων ή των παραλείψεων.

Ο Ολυμπιακός είναι για την ώρα μικρό μέγεθος για την Ευρώπη. Για να πάει μπροστά χρειάζεται τη στήριξη όλων. Αυτή τη στιγμή η ομάδα δέχεται επίθεση και εκ των έσω σε θεζμικό επίπεδο. Αμφιζβητείται η ολυμπιακοφροσύνη του Προέδρου και καλούμαστε να πάρουμε θέσεις. Εγώ λέω ότι λάθη γίνονται. Οι συκοφαντίες όμως είναι ανήθικες και κατακριτέες. Και θα τις κατακρίνουμε ακόμα κι αν προέρχονται από καθυστερημένους, γιατί είμαστε κατά των διακρίσεων. Θα βάλλουμε συνεχώς και εναντίον καθυστερημένων, και τυφλών, και κουφών εξίσου, αν οι πράξεις και τα λόγια τους στρέφονται άδικα ενάντια στην ομάδα μας. Πρώτα έρχεται ο Ολυμπιακός και μετά ο Άνθρωπος. Το έχει πει και ο Νόρμαν Μέιλερ.