Καταρχάς να μιλήσουμε για τον αντίπαλο. Ομάδα Μπάγεβιτς, σφιχτή, σφιχτή και πολύ σφιχτή. Έχει παίχτες αρκετά τεχνίτες, οριζμένοι είναι εκεί καιρό, και αρκετά αθλητικούς. Έχουμε όλοι πάνω κάτω μια εικόνα γι’ αυτήν την ομάδα και το πόσο μας δυσκόλευε κάθε χρονιά. Τον θυμάστε το ντελικό κυπέλλου πέρσι, έτσι; Στο ΟΑΚΑ παίζαμε, όχι στο χωράφι του Περιστερίου που η μπάλα αναπηδάει συνέχεια, και όμως, δυσκολευτήκαμε πάρα πολύ (όχι που το ΟΑΚΑ είχε γήπεδο χαλί, αλλά του Ατρομήτου  είναι πραγματικό χάλι). Να μη θυμίσω την εμφάνισις του Ατρομήτου το καλοκαίρι με τη Νιούκασλ, ούτε το γεγονός ότι αυτοί έπαιζαν αγώνες από το καλοκαίρι που τους φέρνει αναγκαστικά πιο μπροστά σε θέματα φυσικής κατάστασης.

Απέναντι σε έναν τέτοιο αντίπαλο, με τέτοιες συνθήκες, σε τέτοιο επίπεδο φυσικής κατάστασης, τι κάναμε; Καταρχάς τα «κατσίκια» Μανωλάς και Κοντρέρας δεν ενοχλήθηκαν καθόλου από τον θηριώδη Κούτσι. Έτρεχε, έτρεχε ο ψηλέας, μπάλες δε μπήρε. Ούτε από πίσω ούτε από τα πλάια. Γιατί συνέβη αυτό, έπαιξαν καλά ατομικώς αυτοί ή ήταν σωστός ο γαύρος αμυντικά; Εγώ θα πω το δεύτερο. Φέτος παίζουμε διαφορετικά από πέρσι. Παίζουμε πιο πίσω, με την αμυντική γραμμή λίγο έξω από τη μεγάλη περιοχή, με τον αμυντικό χαφ να μπαίνει στη ντετράδα των αμυντικών όταν επιστρέφει γρήγορα η ομάδα και με την ομάδα να απλώνεται χοντρικά σε σχήμα V όταν επιτίθεται. Φέτος δεν έχουμε φάει κανέναν αιφνιδιαζμό σε πρώτο χρόνο, αν και, ομολογώ, δεν έχω δει ακόμα το παιχνίδι με το Λεβαδγειακό. Εκεί που εντοπίζω μια αδυναμία είναι η αντίδραση της ομάδας σε δεύτερο χρόνο στον αιφνιδιαζμό, όταν δηλαδή η αντεπίθεση σκοντάφτει επάνω στην αμυντική μας γραμμή και έρχονται παίχτες από πίσω για βοήθειες. Εκεί η ομάδα φαίνεται σαν να είναι ξεκούρντιστη, υπάρχει έλλειψη συνεννόησης για το ποιος θα βγει να μαρκάρει πρώτος και οι βοήθειες από μπροστά φτάνουν κάπως αργά.

Όταν η ομάδα έχει την μπάλα στα πόδια το πρώτο που θα κάνει είναι να ψάξει την αντεπίθεση. Αν τα αντίπαλα μπακ δεν ανεβαίνουν, οι δικοί μας εξτρέμ κάθονται σχετικά ψηλά και πάντα κάνουν κίνηση για να πάρουν τη μακρινή κάθετη πάσα. Αν αυτό δεν είναι εφικτό, απλώνεται σε όλο το γήπεδο, έτσι ώστε να αποφεύγονται τα γρήγορα ντουμπλαρίζματα από τον αντίπαλο και να είναι πάντα εύκαιρη η μπαλιά στη μπλάτη της αντίπαλης άμυνας. Απ’ όλα αυτά βέβαια έχουμε δει ελάχιστα ψήγματα, καθώς η ομάδα είναι ακόμα σφιγμένη. Πρέπει να αφομοιωθεί το παιχνίδι και να βρουν ξανά τις συνεργασίες τους οι ποδοσφαιριστές.

Βλέπω πολλές φορές τους παίχτες να υποδεικνύουν στους συμπαίκτες τους τι κινήσεις να κάνουν χωρίς την μπάλα, καθώς και ποιους χώρους να καλύπτουν. Επανειλημμένα το κάνει ο Ιμπαγάσα και έχω δει κατά καιρούς να το κάνουν και ο Γκρέκο, ο Μοδέστο, ο Μασάδο. Αυτό δείχνει ότι κάποιοι μέσα στην ομάδα δεν έχουν αφομοιώσει ακόμα τα συστήματα του Πορτογάλου. Δεν τα έχουν κάνει κτήμα τους και είναι και λογικό, αφού δυο χρόνια τώρα έμαθαν να παίζουν με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Κι εμείς συνηθίσαμε να βλέπουμε την ομάδα να παίζει με ένα συγκεκριμένο τρόπο και αυτή η αλλαγή μας έχει ξενίσει. Δεν πρέπει να τη βλέπουμε αρνητικά, τουλάχιστον μέχρι να σχηματοποιηθεί το παιχνίδι του Ολυμπιακού ή να καταστεί φανερό ότι είναι αδύνατο να βελτιωθεί η ομάδα. Μέχρι τότε έχουμε υποχρέωση απέναντι στην ομάδα να αφήσουμε το μπροπονητή να δουλέψει.

Δυο λόγια ακόμα για το «μοντέλο Ρεάλ» ενάντια στο «μοντέλο Μπαρτσελόνα» (δείτε πιο αναλυτικά το http://www.redsagainsthemachine.gr/articles/120903/zarntim-sta-xnaria-toy-moyrinio). Το μοντέλο της Μπάρτσα είναι φκιαγμένο για ποδοσφαιριστές που κινούνται συνέχεια στο χώρο, χωρίς όμως μεγάλα σπριντ όταν έχουν κατοχή. Αντίθετα σπριντάρουν όλοι μαζί ταυτόχρονα, προκειμένου να ανακτήσουν το μπαλόνι και μετά καμιά φορά μπορεί και να ξεκουράζονται κανα δίλεπτο μέχρι να ξαναπάρουν ανάσες με την μπάλα στη γκατοχή τους. Όσοι ξέρετε λίγο από αθλητιζμό καταλαβαίνετε ότι το σπριντ είναι που εξουθενώνει το μπαίχτη. Ένας εξουθενωμένος παίχτης σημαίνει ότι η ομάδα έχει μια τρύπα κάπου. Με την τοποθέτηση των παιχτών στο χώρο, χωρίς να ορμούν απάνω στο μπαλόνι, οι αποστάσεις που καλύπτουν οι παίχτες σε θέση άμυνας είναι μικρότερες. Μετακινούνται ίσα ίσα ώστε να πιάσουν τη θέση που πρέπει. Μόλις χάνεται η μπάλα, ο καθένας έχει ένα συγκεκριμένο πόστο που πρέπει να βρίσκεται, αναλόγως της θέσης της μπάλας. Μόλις καλυφθούν όλα τα πόστα θ’ αρχίσει η ομάδα να κινείται προς τα έξω πιέζοντας. Η εξοικονόμηση ενέργειας στην αμυντική φάση, δίνει έξτρα ανάσες για την επίθεση. Γι’ αυτό οι επιθέσεις πρέπει να γίνονται γρήγορα. Για να γίνονται γρήγορα, πρέπει να βρεθεί χώρος. Αυτό γίνεται μόνο αν ανοίξει η ομάδα στα πλάγια (χρειάζεσαι βέβαια και κάποια άλλα όπλα, αλλά γι’ αυτά θα μιλήσουμε άλλη φορά). Ας επιστρέψουμε όμως στις ανάσες. Ένας φρέσκος ποδοσφαιριστής μπορεί να κάνει περισσότερα από έναν πιο κουραζμένο. Πόσο μάλλον όταν όλοι οι συμπαίκτες του έχουν τρέξει λιγότερο από τους αντιπάλους. Σε φάσεις όπου χρειάζεται να ξεδιπλώσει ένας παίχτης όλα του τα αθλητικά προσόντα, σε μία γρήγορη αντεπίθεση πχ, το αν είναι περισσότερο ή λιγότερο κουραζμένος μπορεί να κρίνει την έκβαση της φάσης (αν είχαμε φέτος Μιραλάς θα μας έβγαζε τα μάτια, το πιστεύω ακράδαντα).

Γιατί λοιπόν δε βλέπουμε αυτές τις επιθέσεις- φωτιά από το φετινό Ολυμπιακό; Φταίει σίγουρα το ότι δεν έχουμε τα άκρα που θα χρειάζονταν για το παιχνίδι κι αυτό το καταλογίζω στη διοίκηση, αλλά τώρα η σεζόνα ξεκίνησε και πρέπει να μιλάμε για την ομάδα όπως είναι αυτή τη στιγμή. Από την άλλη, είναι αυτονόητο ότι δεν μπορείς να φτιάξεις ομάδα που να μοιάζει περισσότερο στο ένα ή στο άλλο μοντέλο, δουλεύοντας ταυτόχρονα όλους τους τομείς (άμυνα- επίθεση στημένη και κόντρα, στημένες φάσεις υπέρ και κατά κλπ). Φαντάζομαι ότι το λογικό είναι να ρίξεις αρχικά το βάρος στην άμυνα (η οποία πρέπει να δουλευτεί πολύ περισσότερο, κυρίως στο να κοντύνουν κι άλλο οι αποστάσεις μεταξύ των γραμμών, ώστε να μη σουλατσάρουν οι αντίπαλοι ανάμεσα στη γραμμή της άμυνας και αυτής των χαφ), πόσο μάλλον για το φετινό Ολυμπιακό που έχει χτυπηθεί από τη μοίρα σ’ αυτό το σημείο και ύστερα να προσπαθήσεις να φτιάξεις το γρήγορο αιφνιδιαζμό (=χρόνος). Η ικανότητα των αμυντικών σου είναι που θα σου πει μέχρι πού μπορείς να ανεβάσεις την άμυνα. Έτσι, ενώ βλέπεις ότι ο Ολυμπιακός θέλει να παίξει αντεπίθεση, δεν τα καταφέρνει, όχι ακόμα τουλάχιστον. Βέβαια, στην Ελλάδα οι αντίπαλοι παίζουν με όλη τη ντετράδα των αμυντικών μέσα στη μπεριοχή τους, εντούτοις υπό προϋποθέσεις, μπορείς να βγάλεις αιφνιδιαζμούς σε οποιονδήποτε. Προσωπικά περιμένω να το δω αυτό στο εγγύς μέλλον.

Ο Κάτων ο Τιμητής λένε τέλειωνε όλες τις αγορεύσεις του στη Σύγκλητο λέγοντας πάνω κάτω «εγώ αυτά πιστεύω, πιστεύω επίσης ότι πρέπει να καταστραφεί η Καρχηδόνα». Έτσι και οι σύγχρονοι τιμητές του προπονητή του Ολυμπιακού (όχι μόνο του σημερινού, είναι τιμητές της καρέκλας) λένε ό,τι λένε κλείνοντας με το «πρέπει να αλλάξουμε προπονητή». Η υστερία που δημιούργησε ο Κάτωνας οδήγησε στη  γκαταστροφή της Καρχηδόνας. Αυτή που προσπαθούν να φέρουν οι ιδεολογικοί απόγονοί του, μπορεί να οδηγήσει στη γκαταστροφή της σεζόν. Θα τους κράζουμε μέχρι να βγάλει ο Παρνασσός αρχίδια. Ή μέχρι να πάρει ο βάζελος το πρωτάθλημα. Όποιο συμβεί πρώτο.