Τι κάβλα ήταν αυτό που είδαμε χτες, ε; Μάγκεζ μου, χτες κάναμε μια ακόμα νίκη εκτός έδρας στο τσάμπιονς λιγκ. Κι επειδή υπάρχουν μερικοί περίεργοι που, προσπερνώντας αγέρωχα το ασήμαντο αυτό γεγονός, «προχωρούν παραπέρα», «δε στέκονται στο αποτέλεζμα, αλλά στην εμφάνισις» κλπ κλπ, εγώ θα το ξαναπώ, πχιο δυνατά αυτή τη φορά για να το πάρουν όλοι χαμπάρι: κερδίσαμε τη μπερσινή πρωταθλήτρια Γαλλίας (για όσους το ξέχασαν) στην έδρα της (για όσους το ξέχασαν) με ανατροπή (για όσους το ξέχασαν) και οι οχτροί για μια ακόμα συνεχόμενη αγωνιστική μέρα κάτσαν πάνω στο παγωτό. Απ’ αυτό βγαίνει το συμπέραζμα ότι άμα ξεχνάς ανάλογα του τι σε βολεύει, στο τέλος θα κάτσεις απάνου στο παγωτό (και γλέντγια ο Δεληολάνης). Αυτό να το θυμάστε και για τη μπροσωπική σας ζωή, δγιότι εδώ και μαθαίνετε και ψυχαγωγείστε.

Πώς ήρθε αυτή η νίκη; Ήρθε άνετα ή με τη μπζυχή στο στόμα; Την αξίζαμε ή τη μπήραμε βαζέλικα; Πχοιοι είναι οι οχτροί που κάτσαν πάνω στο παγωτό; Ο γαύρος βελτιώνεται ή πάει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα;
Εγώ θα πω ότι η νίκη ήρθε άνετα, όσο κι αν αυτό φαίνεται περίεργο. Ας εξετάσουμε καταρχάς τα στιγμιότυπα. Από μεργιάζ μας έχουμε δύο γκολ καθαρά. Ούτε φάουλ, ούτε οφσάιντ, ούτε τίποτα. Σε βάροζ μας έχουμε ένα κοντρόλ με το χέρι απ’ όπου προέκυψε το γκολ (κι εδώ δράττομαι της ευκαιρίας να στείλω χαιρετίζματα στη μάνα του Μισέλ που κάνει τα βουντού της κάθε φορά που παίζουμε με Γαλλίδες). Τι λένε το λεπόν τα στιγμιότυπα; Τα στιγμιότυπα λένε μάγκεζ μου ότι ο γαύρος δεν έπρεπε να φάει γκολ ψες. Ένα το κρατούμενο και πάμε παρακάτω.

Τι να το κάνουμε όμως το αποτέλεζμα άμα κερδάμε βαζέλικα; Άμα έχουμε μια κωλάρα να και το μπαλόνι δεν μπαίνει με τίποτες για τον αντίπαλο; Σόρι κιόλας μάγκες, αλλά εγώ δεν είδα κωλοφαρδία. Είδα τον Ολυμπιακό να ‘χει κλείσει τους χώρους καλά, να έχει δέσει χεροπόδαρα τη Μονπελιέ, η οποία προσπάθαγε με πολύ ενεργητικούς και αθλητικούς παίχτες να περάσει ανάμεσα στις γραμμές. Κάθετες πάσες δε μπέρασαν καθόλου, ΧΑΡΗ ΣΤΗ ΓΚΑΛΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ σε θέση άμυνας. Τοποθέτηση σχεδόν συγκινητική. Όλο νόμιζες ότι είχαν την εύκολη κάθετη πάσα οι Γάλλοι, όσες φορές όμως την τόλμησαν, είτε κόπηκαν με χαρακτηριστική άνεση, είτε έδωσαν πάσα στο Ρόι. Ούτε μια φορά δεν κόπηκε η μπάλα με υπερέκταση κάπχοιου παίχτη μας, ούτε μια φορά δεν ανακουφιστήκαμε χάρη σε μια καλή ενέργεια κάπχοιου αμυντικού μας. Οι παίχτες μας μάρκαραν σωστά, έκλειναν τον άξονα για τους αντιπάλους με σωστή τοποθέτηση και εμποδίζοντάς τους το σωστό πόδι κάθε φορά μέχρι τα όρια του χώρου ευθύνης τους, τους ωθούσαν στα πλάγια. Από κει, με κάπχες ατομικές ενέργειες μπορεί να έγιναν κάπως απειλητικοί οι Γάλλοι. Από κει και με κάπχοια μακρινά σουτ. Η μπάλα στη μπεριοχή μας δεν μπήκε παρά μόνο στη φάση του γκολ και σε μια καλαμιά που βάρεσε ο φορ τους σε κακή ισορροπία ακουμπώντας πάνω σε αμυντικό με τη μπλάτη και με το κακό του πόδι.

Στη δική τους περιοχή όμως τι έγινε; Για να δούμε. Λοιπόν, έχουμε και λέμε: δγυο γκολ, ένα σε κενή εστία (αυτό για όσους λένε ότι ήμασταν τυχεροί καθώς είχαμε 100% επιτυχία στις τελικές εντός εστίας) κι ένα από στημένο, όπου η μπάλα κατέβηκε στη γκαρδγιά της αντίπαλης άμυνας, με σουτ που έγινε από το ύψος της μικρής περιοχής. Πέρα όμως απ’ αυτά, έχουμε τη τζαπχιά του Μασάδο μέσα από τη μικρή περιοχή σε ασίστ του Γκρέκο και τη γκεφαλιά του Φουστέρ στο δεύτερο δοκάρι, από 2 μέτρα και με τον Τζεμπούρ από πίσω έτοιμο. Σχωρνάτε με κιόλας αν δεν τα μετράω καλά, αλλά εγώ πάλι το γαύρο είδα να είναι απειλητικός. Μπορεί να μην είχε κατοχή, μπορεί να μην τους ζόρισε, αλλά ήταν πχιο επικίνδυνος. Να το πω κι αλλιώς: μπορείς ρε φίλε να μου εξασφαλίσεις ότι εγώ σε κάθε αγώνα τσάμπιονς λιγκ θα κάνω 4 τελικές μέσα από τη μικρή περιοχή; Ε, σας το λέω ειλικρινά, εγώ δε χρειάζομαι παραπάνω.

Ούτε βαζέλικα κερδίσαμε λοιπόν, έτσι; Πάει κι αυτό. Δε μπροσφέρουμε θέαμα, λέει. Είναι που συνηθίσαμε τόσα χρόνια να παίζουμε μπαλάρα στην Ευρώπη, να μαγεύουμε όλο το γκόζμο και να κάνουμε τους αντιπάλους να παραμιλάνε. Ρε, μαζευτείτε ρε, αν είναι δυνατόν.  Μια χρονιά παίξαμε το ποδόσφαιρό μας στην Ευρώπη. Αυτή ήταν πέρσι, ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΕΖΟΝ ΤΟΥ ΒΑΛΒΕΡΔΕ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. Έτσι, για να μη γκζεχνιόμαστε. Οι προπονητές θέλουν χρόνο να δείξουν δουλειά, πόσο μάλλον όταν αλλάζουν όλη τη φιλοσοφία της ομάδας. Οι παίχτες, πρέπει να ξέρετε, δεν είναι σαν τους παίχτες του πλέι στέισον όπου πατάς ένα κουμπί και παίζουν 4-4-2, πατάς ένα άλλο και να το 3-5-2, πατάς ένα τρίτο και να το 4-3-3. Πρέπει να τους ανοίξεις τη γκεφάλα και να τους τα βάλεις μέσα με το ζόρι. Κι υπάρχουν και οριζμένοι που ούτε τότε χαμπαργιάζουν. Αυτοί, οι στόκοι χωρίς τέλος είναι συχνά οι αγαπημένοι μιας μερίδας κόζμου. Τι να πω; Ότι γουστάρουν να βλέπουν ένα δικό τους που πέτυχε; Θα προτιμήσω να πω ότι απλά έχουν μείνει στο ποδόσφαιρο των προηγούμενων δεκαετιών, τότε που ένας Βάσια περνούσε 10 φορές την αντίπαλη ομάδα πριν βάλει γκολ ή τότε που τέλειωναν τελικοί του κυπέλλου πρωταθλητριών με σκορ 7-3.

Τι θετικό αποτέλεζμα είχαν οι επιτυχίες των τριών τελευταίων ετών πέρα από την αίγλη που πρόσθεσαν στην ομάδα; Ότι αρχίζει σιγά σιγά να εδραιώνεται στη μπεποίθηση του κόζμου πως την επιτυχία δε θα σου τη δώσει ο μάγος. Δε θα σου τη δώσει ο διεμβολιστής. Δε θα σου τη δώσει ο υδραυλικός, ο κουμανταδόρος, ο μπαλαντέρ, ο Καραϊσκάκης, το κτήνος, ο σκύλος ο Αράπης ο ταμ ταμ ταμ. Όλοι αυτοί είναι χρήσιμοι όταν εντάσσονται στο πλάνο της ομάδας. Όταν όμως παίζουν το παιχνίδι τους χώργια από το πλάνο της ομάδας, μοιραία καταντάν να παίζουν μοναχούληδες εκεί στην άκρη, μένοντας 30χρονα ταλέντα με μια πίκρα για τον Ολυμπιακό που τρώει τα παιδγιά του. Συνοψίζοντας: οι ατομικές ικανότητες πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο ενταγμένες στο πλάνο της ομάδας. Αλλιώς μετά μπορούν να χρησιμοποιούνται στο τσίρκο, πχοιος θα δείρει το Σουγκλάκο ή για να βγαίνουν ωραίες φωτογραφίες να τις δείχνουν στα εγγόνια τους. Το καλό τα τελευταία χρόνια είναι ότι απομακρυνόμαστε από το προσωποκεντρικό μοντέλο και περνάμε στη μεγάλη εικόνα. Αυτήν στην οποία μετράει η ομάδα και όχι το άτομο.

Παιχνίδι με παιχνίδι, ο γαύρος φαίνεται όλο και καλύτερος. Ήταν φανερό πως μετά το 70΄ είχαμε δυνάμεις και κουράγια να τρέχουμε και να βάζουμε και αρκετούς παίχτες μέσα στη μπεριοχή. Αυτό σίγουρα οφείλεται εν μέρει στη μπροετοιμασία του καλοκαιργιού (ναι, αυτήν την ελλιπή προετοιμασία που έκανε ο Ζαρντίμ), προσωπικά το αποδίδω όμως και στο φετινό μας σύστημα, χάρη στο οποίο οι ποδοσφαιριστές μας εξοικονομούν δυνάμεις κατά τη διάρκεια του αγώνα, έχοντας έτσι αρκετές για ξόδεμα προς το τέλος του. Σκοράρουμε συχνά από στημένα, η άμυνα είναι κομπλέ, δεν είμαστε μακριά από το ν’ αρχίσουμε να βλέπουμε και καλύτερη κυκλοφορία. Σε κανα δγυο μήνους θα φανούν περισσότερα. Ελπίζω στο μεταξύ να μην έχουν φάει το Λεονάρδο.

Ήθελα να γράψω κι άλλα, κυρίως για τους παίχτες, για το Μασάδο και το Ντοροσίδη, για το Χολέμπας, το Μανωλά και το Γκοντρέρας, αλλά δε θα τελειώσουμε ποτέ έτσι. Θα σας πω μόνο το εξής: να είστε περήφανοι όταν μια τέτχοια σπουδαία νίκη οι αρδικειμενικοί πάνε να τη μπεράσουν σα να μην συνέβη τίποτα το ιδιαίτερο. Γιατί αυτό σημαίνει ότι ο γαύρος έχει μεγαλώσει τόσο στην Ευρώπη, αλλά και στις συνειδήσεις των Ελλήνων, γαύρων και μη, ώστε το να νικάς τη μπρωταθλήτρια Γαλλίας στην έδρα της, να μη γκάνει και ιδιαίτερη αίσθηση. Εμ βέβαια. Δε φτάνει δα ως μέγεθος γκοτζάμ Διναμό Βουκουρεστίου…