Πριν ακόμα με γόνιμη κριτική ισοπεδώσουμε τελείως - κατά τη συνήθη τακτική της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα, στη χώρα δηλαδή που  ανακάλυψε το μπακλαβά- το γκόουτς, ο οποίος ξέχωρα από τη ντραγική συγκομιδή της ομάδος, μας έχει κοτσάρει και ένα ύφος μπλαζέ, όπου οι αναφορές στους διαιτητές έχουν αντικατασταθεί από τακτικές αναλύσεις των αγώνων, ας κάνουμε 2-3 παρατηρήσεις για το χτεσινό παιχνίδι με το Ζμπάουκ.

Θα ξεκινήσω με μια γενική παρατήρηση: ο φετινός Ολυμπιακός είναι η χαρά του κοπανατζή. Καθώς το παιχνίδι του είναι οι γλήγορες επιθέσεις, τα τελειώματα εν ριπή οφθαλμού, τα στημένα και η σωστή άμυνα, ό,τι έχεις να δεις από την ομάδα, βρίσκεται στο τρίλεπτο βίντεο της νόβα. Έτσι, και να μη δεις το ματς, πας μετά, βάνεις το βιντεάκι και είσαι σα να πήγες γήπεδο. Αυτό οφείλεται κατά τη γνώμη μου στο γεγονός ότι ο Ολυμπιακός φέτος κυνηγάει τη φάση. Ψάχνει ‘λαδής τις λίγες, ποιοτικές ευκαιρίες μέσα από τη μπεριοχή του αντιπάλου. Χωρίς καλές προϋποθέσεις, δύσκολα μπαίνει η μπάλα στη μπεριοχή, αλλά όταν μπαίνει, αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν αρκετοί παίχτες μέσα για να την υποδεχτούν. Άρα, καλή ευκαιρία. Η μείωση του αριθμού των φάσεων και η αύξηση της επικινδυνότητάς τους είναι που δίνει αυτό το χαρακτήρα της «κυνικής» ομάδας. Εμένα μου μοιάζουμε πχιο πολύ για ιταλική ομάδα, για ομάδα που ελέγχει το παιχνίδι, είτε ενεργητικά (στην Ελλάδα) είτε παθητικά (στην Ευρώπη). Αυτό με το μπαθητικό έλεγχο του παιχνιδγιού ίσως να φαντάζει οξύμωρο, αλλά ειλικρινά, σκεφτείτε τα φετινά παιχνίδγια στην Ευρώπη. Ρε σεις, φτάνει η μπάλα στα τρία τέταρτα τα δικά μας ή έξω από τη μπεριοχή και δεν ιδρώνει το αφτάκι μας. Οι ποδοσφαιριστάδες επιδεικνύουν μια πρωτόγνωρη κι αξιοσημείωτη άνεση να τη μπεις, εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους να τη μπεις, φαίνονται σαν να είναι όλα δουλεμένα στη μπροπόνηση. Βλέποντας τους παίχτας έτσι, αισθάνεται και ο οπαδός μια άνεσις και η ψυχολογική ανάτασις του οπαδού είναι καθήκον κάθε ομάδος που θέλει να σέβεται τον εαυτό της. Ο Ολυμπιακός του Ζαρντίμ χρειάζεται 10 λεπτά καλού παιχνιδγιού για να βάλει 2 τεμάχια.

Ψες λοιπόν παίζαμε για το πτωχό ελληνικό πρωτάθλημα, με το ζμπάουκ, τη μόνη ομάδα που βλέπει ακόμα τις πλάτεζ μας. Στην έδρα του, τη γκαφτή Τούμπα. Γιο γιο τονε κάναμε το δικέφαλο του βορρά. Το γκζεπουπουλιάσαμε. Κι επειδή ο φετινός γαύρος είναι κατ’ εικόνα και ομοίωσιν των στιγμιοτύπων, εγώ θα πω ότι βρεθήκαμε πολύ κοντά στο να του πετάξουμε μια τριάρα ξεγυριζμένη. Καταρχάς ο Ολυμπιακός κρατούσε την μπάλα άνετα. Πίεζε το Μπάοκ στο δικό του μισό για μεγάλο χρονικό διάστημα, τόσο που οριζμένες φορές δε μπίστευες ότι παίζεις με την ιστορική ΔΕΚΟ της Τούμπας, αλλά με κανα βάζελο ή καμια Κούλα. Η μυρωδγιά από το σκατό στη γκάλτσα θα κάνει μέρες να ξεθυμάνει.

Παρόλο το αγέρωχο βορειοελλαδίτικο ταμπούρι, ο Φουστέρ, κατά πολλούς χαλύβδινος παλουκωτής, μηχανάκι, φονιάς κλπ κλπ, είχε στα στραβά του τα κανιά, δγυο φορές κιόλας, το γκολ του 0-2. Εννοείται ότι άμα κάναμε το 0-2, μετά το Μπάοκ θα τον ανοίγαμε σα ζαμπονάκι ζβαν. Κι ενώ ο παλουκωτής το ‘χει το γκολ γενικά, δε μπζαρώνει απέναντι στο ντερματοφύλακα, εδώ σουτάρισε ένα δεξί πλασέ που έφυγε κόρνερ (σε αντίστοιχη φάση στο δικό μας γκολ ο Τζεμπούρ τράβηξε ένα μπόρδο που παραλίγο να πάρει τα σκαλπ τριών παιχτών του πάοκ) και ένα α’στερό πλασέ με απίστευτο χρόνο να κάνει ό,τι θέλει: να πλησιάσει, να πασάρει, να σουτάρει με δεξί, αριστερό, προλάβαινε ακόμα και να σηκώσει την μπάλα και να κάνει κεφαλιά όπως κάναμε μικροί για πλάκα, εντούτοις προτίμησε να τη μπετάξει όξω. Τι θέλει να πει ο ποιητής;
Ο ποιητής θέλει να πει ότι επιτρέπεται να σταθείς άτυχος. Επιτρέπεται ακόμα ακόμα να αδικηθείς από τη διαιτησία. Λάθη κάνουν όλοι. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο και αυτή η αβεβαιότητα για το αποτέλεζμα είναι που το καθιστά μοναδικό. Ένα παιχνίδι μπορεί να γυρίσει μ’ ένα σωρό μαγικούς τρόπους. Πρέπει να το βλέπουμε αυτό. Και δε μπρέπει να παραγνωρίζουμε την όπχοια ικανότητα του αντιπάλου. Ο ΠΑΟΚ στη φάση του γκολ έπαιξε γρήγορα, στο γκενό χώρο και βρήκε τη νταχύτητα και την εξαιρετική μεταβίβαση του Σαλπιγγίδη. Δε μπειράζει, ήμασταν άτυχοι. Θα ξεμπουκώσουμε στο βάζελο.

Η ομάδα δείχνει έτοιμη να ανταπεξέλθει σε οπχοιοδήποτε παιχνίδι. Στη φετινή σεζόν έχουν χρησιμοποιηθεί ένα κάρο παίχτες και οριζμένοι έχουν πάρει και αρκετά παιχνίδγια. Έχουμε καλύτερη εικόνα για το ρόστερ της ομάδας, αν αναλογιστείτε πόσους ελάσσονες παίχτες έχουμε δει να χρησιμοποιούνται. Ο Ζαρντίμ δουλεύει συνέχεια, βελτιώνοντας συνεχώς την ομάδα μικρές παρεμβάσεις. Ανυπομονώ να τον δω και στο μεταγραφικό παζάρι. Αν μου δείξει ότι μπορεί να μου φέρει παίχτες καλούς, τότε νομίζω ότι βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για την άτυπη κούρσα για το γκαλύτερο προπονητή του γαύρου όλων των εποχών, ξεπερνώντας τον Ερνέστο που κατά τη γνώμη μου απέχει παρασάγγες από τους άλλους.