Μετά την ήττα από τη Σάλκε, έκλεισε μια πόρτα στη φετινή προσπάθεια του Ολυμπιακού. Για πολλούς έκλεισε και η φετινή σεζόν, καθώς στην Ελλάδα το πρωτάθλημα το έχουμε κατακτήσει εδώ και καιρό. Και μιας και το ‘φερε η κουβέντα και επειδή είμαστε κυρίως ειδησεογραφικό σάιτ- να θυμάστε, εδώ το ακούσατε για πρώτη φορά- πρέπει να σας πληροφορήσω ότι έχουμε ψωνίσει και μια τεσσάρα ξεγυριζμένη και για το βάζελο. Απλά δεν έχουμε βρει το ντρόπο πληρωμής. Ο βάζελος θέλει να τη δώσουμε σε δύο δόσεις των δύο, εμείς λέμε να ρίξουμε τα τέσσαρα από τώρα. Μόλις έχουμε νέα θα σας ενημερώσουμε και γι’ αυτό.

Τι συμπεράζματα βγάνουμε από τη μέχρι τώρα πορεία της ομάδας; Δε γκζέρω για σας, εγώ προσωπικά βγάνω τα εξής:
1) Από τακτικής πλευράς η ομάδα παρουσιάζεται σχεδόν άρτια στα τελευταία παιχνίδγια της. Οι παίχτες ξέρουν το ρόλο τους στο αμυντικό κομμάτι, οι συνεργασίες γίνονται με αυτιστική σχεδόν επιμονή, τα στημένα έχουν γίνει εστία παραγωγής γκολ. Καλύτερη τακτική προετοιμασία επίσης, καλύτερη «ανάγνωση» του αντιπάλου για τα επιμέρους ματς δεν είχα ξαναδεί στον Ολυμπιακό.
2) Από πλευράς προετοιμασίας και φυσικής κατάστασης πάλι μας βλέπω καλά. Έως πολύ καλά και αυτό είναι κάτι αναμενόμενο. Περιμένω μια φυσιολογική πτώση τέλη Δεκέμβρη, αρχές Γενάρη και μετά ξανά άνοδο με αποκορύφωμα τη μπερίοδο του Μαρτίου. Μου φαίνεται ότι συμφωνούμε ότι δείχνουμε να έχουμε δυνάμεις για να ανταπεξέλθουμε σε οπχοιοδήποτε αγώνα.
3) Διαπιστώνω μεγάλες αδυναμίες στον τομέα του αθλητιζμού. Για το ποδόσφαιρο του Ζαρντίμ χρειαζόμαστε μπροστά γρήγορους κι εκρηκτικούς παίχτες και για τον άξονα έναν αντι-Ορμπάιθ που θα μπορεί να τροφοδοτήσει τέτχοιους παίχτες γρήγορα με ακριβείς μακρινές μπαλιές. Η ομάδα είναι γενικά αργή, γεγονός που φαίνεται ακόμα περισσότερο όταν πρέπει να αντιμετώπισουμε αθλητικές ομάδες, όπως είναι αυτές στην Ευρώπη. Και φυσικά αντιλαμβανόμαστε ότι σκοπός είναι να πετύχουμε κάτι στην Ευρώπη. Για την Ελλάδα θα μπορούσαμε ίσως να τα καταφέρουμε και χωρίς το Ζαρντίμ. Με λιγότερη άνεσις από τώρα, αλλά δύσκολα μάλλον θα χάναμε το πρωτάθλημα, δοθείσης της ανωτερότητας του ρόστερ μας.

Η προζδοκώμενη πορεία στην Ευρώπη είναι που μας φέρνει μπροστά στο δίλημμα: Χρειάζονται μεταγραφές το χειμώνα και αν ναι, πού πρέπει να δώκουμε προτεραιότητα; Δε γκζέρω ρε μάγκες, πρέπει νομίζω να δούμε τη συνολική εικόνα. Καταρχάς πρέπει να πούμε ότι δε συνεχίζουμε στο τσάμπιονς λιγκ. Συνεχίζουμε στο φτωχό αδερφό του τσου λου, το γιουρόπα λιγκ, μια διοργάνωση με σαφώς λιγότερες οικονομικές απολαβές και λιγότερο κύρος. Μιλάμε, τα οικονομικά ανταλλάγματα είναι σχεδόν αμελητέα. Αν βέβαια κάναμε καλή πορεία, αυτό θα ήταν κάτι το ωραίο τόσο για την αίγλη της ομάδας, όσο και οικονομικά, αλλά μία (ή και 10 θα πω εγώ) «καλή», ακριβή δηλαδή μεταγραφή, δε νομίζω ότι μας εγγυάται μια καλή πορεία. Άσε που το Δεκέμβρη δεν υπάρχουν τόσες ευκαιρίες όσες το καλοκαίρι. Οπόταν τι; Τα παρατάμε και ανασυντασσόμαστε στο καβούκι μας μέχρι το τσου λου του χρόνου; Δε θα ήταν άσκημη ιδέα, αλλά μπορούμε ίσως να βγάλουμε περισσότερα από το υπόλοιπο της σεζόν.

Καταρχάς μπορούμε να βγάλουμε φράγκα από τη μπώληση του Τοροσίδη. Τελευταία βλέπω του ‘φυγε η τσίμπλα από το μάτι, φαίνεται σαν να ‘πχε καφέ το πρωί και δείχνει λίγο πχιο κινητικός. Ίσως το κίνητρο για κάπχοιο καλό συμβόλαιο από το γαύρο ή από αλλού τον οδηγήσει να ανεβάσει την απόδοσή του με διπλό κέρδος για την ομάδα: α) θα τον μοσχοπουλήσουμε (πχ το Γενάρη) και θα φέρουμε έναν άλλο που δε θα κάνει λιγότερα στην ομάδα (βασικά ήδη διαθέτουμε έναν, τον Ντιακιτέ, ο οποίος είναι μεν κάπως πχιο τσαπάς από τον Μπίλαρο, αλλά είναι πχιο φιλότιμος) και θα κοστίζει και λιγότερο το συμβόλαιό του. Κι εδώ θα πω λίγο πχιο ξεκάθαρα την άποψή μου για τον αρχηγό: τα 3 τελευταία χρόνια πχ συνολικά έχω δει τόσο λίγο Τόρο που δε μπιστεύω ότι δεν μπορώ να πάρω εξίσου, αν όχι περισσότερα από άλλους, φτηνότερους ποδοσφαιριστές τύπου Σκόνδρα πχ και β) θα έχουμε την απόλαυση ενός καλού παίχτη (διότι δε μπαραγνωρίζω τα ποδοσφαιρικά του προσόντα, μόνο τη συνέπεια με την οποία τα ξεδιπλώνει) για μισή σεζόν με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται στη φετινή συγκομιδή της ομάδας, αγωνιστική και οικονομική.

Έναν άλλον που μπορούμε να εκμεταλλευτούμε προς όφελος της ομάδας, είναι ο Γιαννάκης ο Φετφατζίδης. Μ’ αυτόν βέβαια πρέπει να γίνει μάγος ο Ζαρντίμ, καθότι είναι μακράν ο παίχτης που δείχνει τη μεγαλύτερη αδιαφορία για τη γκαταξίωσή του όταν καλείται να δείξει τι αξίζει. Αν ο Τόρο έδειχνε να ‘χει σηκωθεί από το κρεβάτι πριν από κανα πεντάλεπτο, ο Γιαννάκης φαίνεται και λίγο σπαζμένος που τον ενοχλούν για να παίξει μπάλα μ’ αυτούς τους άπλυτους σκαφτχιάδες. Τώρα λοιπόν που οι φετινοί στόχοι της ομάδας είναι κάπως θολοί κατά τα προεκτεθέντα, είναι ίσως ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε περισσότερο το Φέτφα. Η αλήθχεια είναι ότι η απόφαση έχει ένα ρίσκο. Η σκέψη είναι η εξής: είναι καταρχάς αναντίρρητο ότι ο «μικρός» έχει εξαιρετικό κράτημα της μπάλας και καλή κίνηση σε μικρό χώρο με την μπάλα στα πόδγια. Αυτό από μόνο του έχει μια ποδοσφαιρική αξία. Ανεκτό ξεπέταγμα, μικρή αντοχή, ανύπαρκτη δύναμη. Έχει ένα προσόν στον υπερθετικό βαθμό που θα μπορούσε να αξιοποιήσει. Το πρόβλημα έρχεται με το σύστημα του Ζαρντίμ που απαιτεί επιθετικά από τους πλάγιους μεγάλη κίνηση χωρίς την μπάλα όταν έχουμε τόπι στα πόδγια, πολλά «ένας εναντίον ενός», ενώ βασίζεται σε όλους τους παίχτες για την άμυνα. Οι διαγώνιες συνεργασίες στα μαρκαρίζματα χώρου, καθιστούν τις επιστροφές όλων των παιχτών απαραίτητες όσο οι αντίπαλοι ανεβάζουν μπάλα, έστω και με λίγους παίχτες. Με εξαίρεση τον σεντρεφόρη οριζμένες φορές, δεν μπορείς να επιτρέψεις σε κανένα τη μπολυτέλεια του να μη μαρκάρει. Ίσως αυτή του η αδυναμία να του έχει κοστίσει τη θέση στην 11άδα.

Ο Φετφαζίνιο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ίσως στα πλάγια. Αυτή νομίζω θα είναι και η τελευταία του ευκαιρία (εννοώ μέχρι το τέλος της φετινής σεζόν) να δείξει αν μπορεί να παίξει το παιχνίδι με τους μεγάλους ή θα τελειώσει τη γκαργέρα του σαν ελπιδοφόρος μικρός, κάτι σαν τον άλλον Μέσι, το Γκουτσιανικούλη. Αν δεν τα καταφέρει ούτε τώρα, τότε μάλλον επιβεβαιώνει τις επιλογές των Βαλβέρδε και Ζαρντίμ (μέχρι στιγμής), των δύο μεγαλύτερων προπονητών του Ολυμπιακού, αλλά και τη γνώμη όσων στο πρόσωπό του βλέπουν έναν ποδοσφαιριστή που μια ζωή θα τον περιμένουμε, σαν τον Γκοντό τον ίδγιο. Εγώ λέω μακάρι να βγάλει μάτια ο «μικρός», να αξιοποιήσουμε ένα ακόμα περιουσιακό στοιχείο της ομάδας. Στη μπραγματικότητα όμως δε μπεριμένω και πάρα πολλά, αλλά όπως και να ‘χει προτιμώ την ανάδειξη του Φέτφα σε παίχτη εμπιστοσύνης και τη χρησιμοποίηση ή τη μπώλησή του, από μια γερή μεταγραφή εξτρέμ το Δεκέμβρη με πλάνο τη γκαλή πορεία στο γιουρόπα λιγκ. Και εμπάση περιπτώσει, καλό για την ομάδα είναι να ξεκαθαρίσει το τοπίο γιατί η διατήρηση του Γιαννάκη στην ομάδα χωρίς να χρησιμοποιείται, μας περιορίζει λίγο στο να βλέπουμε τις τρύπες μας στο ρόστερ.

Αν τώρα το μπάτζετ επέτρεπε ένα μικρό άνοιγμα, μια σχετικά «καλή» μεταγραφή, νομίζω ότι πρέπει να χτίσουμε κοιτώντας την επόμενη σεζόν και τη συμμετοχή μας στο τσάμπιονς λιγκ. Του χρόνου ο Μοντεστό θα ‘ναι 36άρης και ούτως ή άλλως μάλλον χρειάζεσαι έναν πχιο ποιοτικό παίχτη μπροστά από την άμυνα, έναν «Πίρλο» ασπούμε. Ο Φέισα δε δείχνει να πατάει καλά στα πόδια του, δεν μπορείς να βασιστείς επάνω του. Και λέω ότι θέλουμε 6άρι, διότι τη θέση του εξτρέμ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την έχεις καλυμμένη. Καταρχάς έχεις τον Αμπντούν. Δεύτερον, έχεις Φουστέρ και Μασάδο, παίχτες άξονα, που στην Ευρώπη τη δουλειά τους μια χαρά τη γκάνουν στα πλάγια. Τρίτον, έχεις Χολέμπας αν θες να παίξεις πολύ σφιχτή άμυνα. Τέταρτον, θα μπορούσες να βάλεις τον Τζεμπούρ για μονόπατη επίθεση από τη μια μεργιά (από την άλλη πχ έχεις Φουστέρ) με Μήτρογλου στην επίθεσις. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τη θέση τη γκαλύβεις. Του χρόνου όμως, με Μοντεστό μπροστά από την άμυνα, δε μπας πουθενά. Καταλαβαίνω ότι μια μεταγραφή εξτρέμ ίσως να αποδώσει περισσότερο στη φετινή σεζόν, αλλά, ειλικρινά, τη φετινή σεζόν τη βλέπω ως περίοδο για πειράματα.

Φυσικά, μία μεταγραφή παίχτη με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, μπορεί ν’ αλλάξει τις ανάγκες της ομάδας στο ρόστερ και η μεταγραφή ενός καλού εξτρέμ να καταστήσει σημαντικότερη μια άλλη μεταγραφή και όχι αυτή του αμυντικού μέσου. Έτσι, αν για παράδειγμα βρεις ένα νέο Μιραλάς να τρέξει σ’ αυτούς τους χώρους που δημιουργεί η ομάδα με την άμυνα χαμηλά, εννοείται ότι θα τονε πάρεις χωρίς δεύτερη κουβέντα και, αναλόγως των προσόντων του, μπορεί να σου αρκεί ένας πχιο αργός ή λιγότερο τεχνίτης παίχτης στον άξονα. Πού να τον βρεις αυτόν τον εξτρέμ ή γενικά το μπαίχτη να συμπληρώσεις το ρόστερ σου;

Εγώ νομίζω ότι πρέπει να γίνουμε η Πόρτο της Ελλάδας. Να χρησιμοποιήσουμε το ελληνικό πρωτάθλημα ως φυτώριο για παραγωγή παιχτών. Δε γκζέρω αν έχουμε τους καλύτερους παίχτες του ελληνικού πρωταθλήματος σε όλες τις θέσεις. Δεν είμαι πχ βέβαιος ότι ο Τοροσίδης είναι καλύτερος από το Σκόνδρα. Έτσι λίγο που τον έχω δει το Σκόνδρα, καλός μου φαίνεται. Και ψηλά και χαμηλά, λίγο αργός, αλλά τσαμπουκάς. Ο Κουίνσι του βάζελου δεν είναι κακός επίσης, τρέχει καλά (φέτος βέβαια είχε και θέμα με τραυματιζμούς). Εμένα μ’ αρέσει κι ο Ναβάρο του Αστήρ. Καλός κι ο μαυράκος της Βέροιας, ο Ολαϊτάν (αυτός βέβαια φέρεται να γεννήθηκε 1/1/1993. Όταν βλέπεις Αφρικανούς γεννημένους 1/1, το μυαλό σου πάει σε φρεσκαριζμένους 30ρηδες). Και δεν είναι απαραίτητο να σου πχιάσουν και όλοι, έτσι; Γιατί, ψωνίζοντας από Σερβία πχ είχαμε καλύτερα αποτελέζματα; Τουλάχιστον τους παίχτας του ελληνικού πρωταθλήματος τους έχουμε δει. Ο Μανωλάς που πήραμε φέτος, μια χαρά είναι. Και ο Μανιάτης έγινε νωρίς 11δάτος.Και άλλοι παίχτες είναι καλοί, τους ξέρετε, τους βλέπετε. Το ελληνικό πρωτάθλημα είναι για μας φτηνό και προσιτό. Τους παίχτες τους παίρνουμε ελεύθερους, (Τζεμπούρ, Μανωλά) ή με όλο και περισσότερο πενιχρά ανταλλάγματα (Μανιάτης- Σιόβας). Αν καταφέρουμε να αναδείξουμε και να πουλήσουμε προς τα έξω διάφορους τέτχοιους παίχτες (πχ ο Φέτφα μπορεί να ταιργιάζει σε καμιά ισπανική ομάδα), να που ανεβαίνουμε σκαλάκι στη διεθνή αγορά, να που μπαίνουμε δυνατά στο παζάρι. Η ομάδα πρέπει να επιδιώκει τη μέγιστη αξιοποίηση των περιουσιακών της στοιχείων. Με γερό μπάτζετ θα μπορούμε να έχουμε και απαιτήσεις.

Όταν όμως τα άδγεια καθίζματα στο Ναό όλο και πληθαίνουν, τα διαρκείας είναι λιγότερα και φτηνότερα, τα τηλεοπτικά δικαιώματα φθίνουν, τα έσοδα από τσου λου λόγω πτώσης τηλεοπτικών δικαιωμάτων από την ελληνική τηλεόραση μειώνονται, όταν γύρω σου κοιτάς και βλέπεις το γκοζμάκη να αγκομαχάει να βρει 15 ευρώ να πάει στο γήπεδο, όταν το κατευφημιζμόν αντίπαλο δέος βρέθηκε εν ριπή οφθαλμού από τον Όλυμπο στα Τάρταρα και δεν έχει να πληρώσει τους παίχτες του, όταν το οικονομικό μέλλον όλης της χώρας είναι μαύρο κι άραχλο, η οικονομική ευρωστία της ομάδας θα πρέπει να είναι αυτή που θα τη διατηρήσει σε ανταγωνιστικό ευρωπαϊκό επίπεδο. Σαν τον φάρο μιας γονατιζμένης Ελλάδας. Ο Ολυμπιακός, το σύμβολο του Νέου Ελληνιζμού κι έτσι….